Σάββατο 11 Ιουλίου 2015

Aπογοήτευση


Εδώ και χρόνια για μένα η απογοήτευση είχε αποκτήσει μια ξεκάθαρη εικόνα.
Μια εικόνα που είχε αποτυπωθεί στο φακό και στο νου και μου έσφιγγε την ψυχή κάθε φορά που την έβλεπα, κάθε φορά που τη σκεφτόμουν.

Είχε σειρά. 
Είχε ήχους.
Είχε μια αλληλουχία εκφράσεων.
Ήταν το ευτυχισμένο πρόσωπο ενός αγοριού, μπροστά στην τούρτα γενεθλίων των έξι χρόνων του.
Ήταν το πως έλαμπε το πρόσωπάκι του από χαρά και πως φώτιζε το χαμόγελό του η προσδοκία.
Ήταν τα γέλια και το γνωστό τραγουδάκι γενεθλίων που γέμιζαν εκείνο το Αυγουστιάτικο απόγευμα μια γειτονιά του Αργοστολίου.
Ήταν η προετοιμασία για το φύσημα των κεριών που έμεινε στη μέση, μια και πρόλαβε άλλος να σβήσει τα κεράκια που δεν του αναλογούσαν.
Η χαρά αιχμαλωτίστηκε και βυθίστηκε στην πίκρα της απογοήτευσης.
Μιας απογοήτευσης που αμέσως συννέφιασε τα μάτια, έσβησε το ευτυχισμένο χαμόγελο και το πρόσωπο έγινε όλο μια απορία, ένα σάστισμα.
Φυσικά τα κεράκια ξανάναψαν το τραγουδάκι ξανάρχισε κι όλα έγιναν όπως έπρεπε να είχαν γίνει εξαρχής.
Η χαρά όμως πια ήταν μισή και μέσα της αργοσάλευε η αγωνία, γιατί ακόμα κι αυτό το ελάχιστο που νόμιζε δικό του το αγόρι, είχε γίνει καπνός, σαν εκείνον που άφησαν τα κεράκια πίσω τους στο πρώτο παράνομο, παράλογο σβήσιμο.
Το ίδιο το φύσημα είχε μια παραίτηση, μια στενοχώρια.
Έσβησε τα κεριά του, αλλά είχε πάρει μια πίκρα εκεί που τίποτα δεν τη προμήνυε.

Από προχτές η απογοήτευση έχει κι άλλες εικόνες.

Δεν είναι πως περίμενα πολλά κι απογοητεύτηκα. 
Κάθε άλλο.
Περίμενα αυτά, που μας αναλογούσαν.
Περίμενα τα δίκαια. Ή έστω κάποια βήματα προς το δίκιο.
Να μας δουν, αν όχι ισότιμα κάποιοι (αυτό κι αν είναι υψηλή προσδοκία), έστω με, ας πω, κάποια συμπάθεια. 
Να αναλογιστούν τα φτωχά τους μυαλά, αλλά προπάντων οι στεγνές τους καρδιές κάποια πράγματα και να κάνουν μια τίμια συμφωνία, αντί να συνεχίσουν να εκβιάζουν.
Μας φόρτωσαν χρέη, μας φόρτωσαν ενοχές, μας φόρτωσαν πολλά.
Και μου λένε άλλαξε. 
Εγώ να αλλάξω "καλοί" μου άνθρωποι;
Να γίνω σαν και σας δηλαδή;
Να μη με νοιάζει αν πατάω σε πτώματα, να κλέβω τη δουλειά του άλλου, επειδή έχω μέσον, να μην πληρώνω, όχι γιατί δεν έχω, αλλά γιατί δε θέλω  και να συσσωρεύω πλούτη όταν οι άλλοι πεινάνε;
Να μη με νοιάζει παρά μόνο ο εαυτούλης μου;
Να πατάω στη φτώχεια των άλλων και να τους κλέβω τα σπίτια για μια μπουκιά ψωμί, ή να τους αρπάζω  τα χρυσαφικά την ώρα της ανάγκης τους;
Ε, όχι δε θα αλλάξω!
Όπως δεν άλλαξε και μια γνωστή μου όταν πριν δυο χρόνια που έψαχνε για σπίτι ο μεσίτης της είπε για μια εκπληκτική προσφορά, από κατάσχεση.
"Δεν θα μπορώ να κοιμηθώ εκεί μέσα" είπε. "Μακάρι να μην αποκτήσω ποτέ σπίτι, δε θα εκμεταλλευτώ τον πόνο κανενός".
Τους χαρίζει εκείνη τα κρίματα και μένει χωρίς σπίτι.
Τους τα χαρίζω κι εγώ και μένω να παλεύω, ακόμα κι αν μου πάρουν το σπίτι!
Το χρήμα και το κρίμα στο λαιμό τους λοιπόν!
Δε θα αλλάξω όπως δεν άλλαξαν πολλοί κι ευτυχώς. 
Όπως δεν άλλαξαν όλοι εκείνοι που άπλωναν και απλώνουν τα χέρια τους στον διπλανό τους για να τον βοηθήσουν και όχι για να τον σπρώξουν.

Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξουν σιγά σιγά αυτοί που τα έτρωγαν και συνεχίζουν να τα τρώνε;
Αλλά μπα...αυτό δε γίνεται....γιατί η απανθρωπιά σκέπασε την ψυχή τους, ίδια κρούστα.. 
Περίμενα που λέτε το δίκαιο να μπει μπροστά έστω και με χρονοκαθυστέρηση.
Με το "όχι" ένα χαμόγελο άρχισε να σχηματίζεται, μα γρήγορα γέμισε αγωνία!
Η ελπίδα μας εκτελέστηκε με συνοπτικές διαδικασίες από την ανάλγητη και καθόλου δημοκρατική όπως καθημερινά, ώρα με την ώρα, λεπτό το λεπτό αποδεικνύεται Ευρώπη.
 .(Εκ)βιάστηκε να γίνει ναι!
Θα συνεχίσω να ελπίζω όμως.

Θα συνεχίσω επειδή η Ευρώπη θέλοντας και μη θα αναγκαστεί μια μέρα να αλλάξει, γιατί ξυπνάνε οι λαοί της.
Όσο περνάει ο καιρός οι φωνές θα γίνουν πολλές και θα αποκτήσουν δύναμη.
Δε θα είμαστε μόνο κάποιοι τρελοί Έλληνες που θα ζητάμε ζωή. 
Τη δική μας ζωή,  που μας την παίρνουν για να ευημερούν και να πλουτίζουν κάποιοι πολύ συγκεκριμένοι.
Παραθέτω ένα από τα σχόλια κάτω από τη φωτογραφία μου με το "όχι" στο Photo A Day τη μέρα του δημοψηφίσματος, όπως ακριβώς γράφτηκε... 
"Awesome may your country lead the way and show other countries we dont have to be slaves sold into debt by our birth certificate."
Και διαβάζοντας όσα οι άνθρωποι λένε στην Ευρώπη και αλλού και όχι οι πουλημένες κυβερνήσεις τους, συνεχίζω να ελπίζω!
Τίποτα δεν τέλειωσε.
Και στο τέλος τέλος, μπορεί να μας έσβησαν τα κεράκια, αλλά εμείς θα τα ξανανάψουμε!!

ΥΓ: Δε θεωρώ φυσικά πως ετούτη η κυβέρνηση είναι πουλημένη, αλλά πως στην παρούσα φάση έπραξε, έστω και με λάθη, όσα μπορούσε να πράξει.
Αποδείχτηκε πως μπροστά στην αναλγησία κανείς δεν μπορεί να κάνει πολλά.
Θέλω να μείνει στην εξουσία, για να ξεβρωμίσει όσο μπορεί τη χώρα από όσους την καπηλεύτηκαν και συνεχίζουν να την καπηλεύονται, για να πάμε μια μέρα μπροστά, όπως μας αξίζει.
Γιατί περιμένω να γίνουν πράγματα.
Περιμένω να δω πολλά!
Και σίγουρα δεν περιμένω να δω τις εναλλακτικές που έστησαν ήδη καρτέρι στη γωνία, περιμένοντας να πέσει η κυβέρνηση, ή να τη ρίξουν για να μας ξεκάνουν μια ώρα αρχύτερα!

13 σχόλια:

  1. Πιστεύω Μαρία μου ότι κανένα όχι δεν πηγαινει χαμενο... θα το βρουμε μπροστα μας μέσα στην ιστορία μας.. και που ξερεις η ελ΄πιδα δεν χάνεται οσο υπαρχουν ανθρωποι...!! να περνας καλα ακομα και στα δύσκολα... καλο Σαββατοκυριακο... φιλακιαααα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μαράκι μου γλυκό, συμμερίζομαι και την πίκρα και την αγωνία σου... κάπως έτσι νιώθουμε όλοι, πίστεψέ με! Τελικά, πολύ φοβάμαι, πως δεν αξίζει το ευρώ, πάση θυσία ειδικά όταν αυτή η θυσία περιλαμβάνει και τη χώρα μας και το λαό της...
    Σε φιλώ γλυκά, εμείς θα επιμένουμε και θα περιμένουμε...
    Μαρίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αχ Μαρία....φοβάμαι ότι θα έρθουν κι άλλες απαγοητεύσεις...μακάρι να διαψευστώ...φιλιά, Αγγελική.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ήρθα πάλι γιατί χτες δεν είχα δύναμη να μείνω άλλο.
    Συμφωνώ απόλυτα με το υστερόγραφό σου Μαρία μου.
    Και η Ρουλίτσα έχει τα δίκια της : Κανένα Όχι δεν πάει χαμένο.
    Έτσι θέλω να πιστεύω!
    Καλή Κυριακή να έχουμε και καλή δύναμη από δω και πέρα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αχ Μαρία μου κράτα αυτό το παιδάκι μέσα σου
    Από μονάδες όταν ο λαοί δεν ξυπνούν ίσως αλλάξει
    ο κόσμος!!!

    Καλή Κυριακή ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Με αισιοδοξία όλα θα πάνε καλά.
    Φιλάκια ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Είναι η γνωστή τακτική πολέμου αυτό που ζούμε, σε συνθήκες εικονικής "ειρήνης".
    Σμπαράλιασμα νεύρων, ασιτία, προσβολές, κορύφωση αγωνίας για το αν θα "ζήσουμε" εντός της ευρωζώνης και εικονικές εκτελέσεις.
    Να σπάσουμε είναι ο στόχος.
    Να ακυρώσουμε τις επιλογές μας και να υπογράψουμε το χαρτί μεταμέλειας. Παρέχοντας τους γη και ύδωρ. Στην κυριολεξία.
    Τα γεράκια της διαπλοκής ακονίζουν ήδη τα νύχια τους και ετοιμάζονται για επίθεση.
    Αλήθεια, αν ήμασταν σε άλλη χώρα, αυτός ο GAP πού θα ήταν σήμερα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μαρία μου, δεν θα το πω με διάθεση κακίας ή καρφιού.
    Η Αυταπάτη και το ξεπούλημα, και τα δύο με παντελώς διαφορετικές αφετηρίες, οδηγούν στην ίδια τελική λύση. Στην καταστροφή του λαού.
    Στην πολιτική δεν υπάρχει το "πρότερος έντιμος βιος" και "αγαθές προθέσεις". Μετράει το αποτέλεσμα της κάθαρσης.....της τραγωδίας.
    Ελπίζω να μην παρεξηγηθεί ο λόγος μου
    Καλό βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πλέον δεν έχω πίκρα, δεν έχω θυμό.. Δεν νιώθω.. ακόμα μουδιασμένη αλλά ελπίζω κι αισιοδοξώ για το μετά.. Το άγνωστο μετά που ξέρω θα ρθει γιατί έτσι είναι το δίκαιο και το σωστό.. κι ας χρειαστεί να παλέψουμε πάλι κι ακόμα με νύχια και δόντια για να ρθει η κάθαρση.. Γιατί θαρθει!!
    Μέχρι τότε τι γίνεται θα μου πεις... Πράξεις και μόνο να μην χαθεί ο τελικός πόλεμος κι ας χάνονται οι μάχες με τακτικές Μαρία μου.. Κουράγιο σε όλους μας, να μην το βάλουμε κάτω.. Ας μην χαραμίσουμε ούτε λεπτό ακόμα στην θλίψη και στις αλληλοκατηγορίες..
    Σε φιλώ και καλή βδομάδα να χεις!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Για να μην παρεξηγηθώ δεν είμαι της σχολής ευρώ πάση θυσία!! Αλοίμονο!! Κανένα νόμισμα πάση θυσία!!
    Αλλά κι αν ακόμα δεν φέραμε καλή ζαριά ή την καλύτερη ζαριά, ας παίξουμε όσο καλύτερα γίνεται με αυτή την ζαριά!!
    Αυτό που κατάλαβα είναι ότι όλα είναι θέμα τακτικής, όλα... Δεν χάθηκε ο πόλεμος..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Τίποτα δεν τέλειωσε, Μαρία! Το πιστεύω! Κι όσο κι αν παραμένουμε απομονωμένοι, διχασμένοι, διαιρεμένοι, έρχονται τα δικά σου κείμενα, όχι με αυτά που γράφεις αλλά με τον τρόπο που τα γράφεις, που φανερώνει την αλήθεια σου, να μου δώσουν ελπίδα: θα συναντηθούμε κάποια στιγμή οι Μαρίες και θα αλλάξουμε τον κόσμο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή