1η ανάρτηση ιστοριών 9ου παιχνιδιού "ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ"

Έφτασε η στιγμή να απολαύσετε κι εσείς τις ιστορίες και τα ποιήματα που μέχρι τώρα απολάμβανα μόνο εγώ.

Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους δείξατε και σε μένα την ίδια εμπιστοσύνη που δείχνετε στη Φλώρα και στείλατε τόσο όμορφες συμμετοχές.

Ίσως έγιναν κάποια λαθάκια στη μεταφορά ελπίζω όχι μεγαλύτερα από κάποια διαστήματα και θα ήθελα να με συγχωρέσετε γι΄αυτά.

Η αλήθεια είναι πως έχω πολύ άγχος κι αυτό δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλος.

Βρισκόμαστε πια στην πολυπόθητη (καλά μια πλάκα έκανα) ώρα της βαθμολογίας!

Οι βαθμοί που πρέπει να βάλετε είναι 3,2,1 ξεκινώντας από το 3 για την καλύτερη κατά τη γνώμη σας ιστορία και φτάνοντας στο 1 για την τρίτη κατά σειρά.

Για την αποφυγή αδικιών είναι υποχρεωτικό να βαθμολογηθούν 3 ιστορίες.

Δεν μπορείτε να βαθμολογήσετε δυο ιστορίες με τον ίδιο βαθμό.

Δεν μπορείτε να βαθμολογήσετε ανώνυμα.

Δεν μπορείτε να βαθμολογήσετε τη δική σας ιστορία.

Αυτή τη φορά δε θα βαθμολογήσω επειδή γνωρίζω καλά τις ιστορίες και ποιος τις έγραψε.

Η Φλώρα όμως δεν γνωρίζει. Της έστειλα τις ιστορίες πριν λίγο για να μπουν και στο TEXNIS STORIES, αλλά δεν ξέρει ποιος τις έγραψε και φυσικά θα βαθμολογήσει.

Τις βαθμολογίες θα τις γράψετε με σχόλιο κάτω από αυτή την ανάρτηση.

Η Φλώρα μας που είναι η ψυχή του παιχνιδιού που όλοι αγαπήσαμε, θα ήθελε (κι εγώ θα το ήθελα εδώ που τα λέμε) να ακούσει τα σχόλιά σας για το παιχνίδι.

Κάπου εδώ σας αποχαιρετώ και σας αφήνω να βαθμολογήσετε με την ησυχία σας

μέχρι και την Παρασκευή 26/4/2013

Το Σάββατο 27/4/2013 θα αναρτηθούν τα αποτελέσματα της βαθμολογίας και θα ανακηρυχθούν οι 3 νικητές του 9ου παιχνιδιού μας!

Έχουμε 33  ιστορίες  και ποιήματα μια και οι λέξεις: 

χελιδόνι, φωτογραφία, νερό, παιδί, υπόσχεση, έφεραν μεγάλη έμπνευση!

Μοιράστηκαν σε 4 αναρτήσεις και ακόμα παλεύω με τις γραμματοσειρές....ελπίζω να φτάσω σε ένα όμορφο αποτέλεσμα γρήγορα.

Ιστορίες 1-10

1. Η Άνοιξη θα’ρθει πάλι

Μέρες τώρα κάθεται στην βεράντα στην κουνιστή της πολυθρόνα και αγναντεύει τον κήπο σιωπηλή. Στα χέρια της κρατάει μια παλιά ασπρόμαυρη φωτογραφία, φθαρμένη από το πέρασμα των χρόνων και ελαφρώς τσαλακωμένη.

-Κυρά Σοφία να σας φέρω λίγη λεμονάδα?

Ένα αρνητικό γνέψιμο είναι αρκετό για να κάνει την γυναίκα να απομακρυνθεί από κοντά της.

-Πάλι δεν θέλει τίποτα?

-Αρνήθηκε ακόμα μια φορά και το φαγητό της ούτε που το άγγιξε. Ας ελπίσουμε πως δεν θα κρατήσει για πολύ αυτή η κατάσταση. Φοβάμαι πως θα πρέπει να ειδοποιήσω τα παιδιά της αν και...

Την συζήτηση διέκοψε το τηλέφωνο που χτυπούσε επίμονα επάνω στο γραφείο.

Οι μέρες περνούσαν γρήγορα αλλά για την κυρά Σοφία κυλούσαν αργά και βασανιστικά. Στην γωνία της ξύλινης βεράντας με τις άσπρες τάβλες, εκεί που ενώνεται ο τοίχος με την κεραμοσκεπή, έχουν έρθει και φωλιάσει οι «προάγγελοι της Άνοιξης», δύο όμορφα χελιδόνια. Η όλη διαδικασία με τα χελιδόνια να φέρνουν και από ένα ξυλαράκι με λίγη λάσπη σε κάθε τους διαδρομή απέσπασαν την προσοχή της. 

- Σοφία σου έχω πει εκατό φορές να μην πετάς πέτρες στην φωλιά. Είναι φίλοι του σπιτιού και φέρνουν γούρι. Πόσες φορές θα σου πω να αφήσεις τα χελιδονάκια ήσυχα? Να θυμάσαι πως τα χελιδόνια πάντα φέρνουν μαζί τους την Άνοιξη.

Η μικρή Σοφία μουτρωμένη από το μάλωμα της μητέρας της έμεινε να κοιτάει την μικρή φωλιά  και τα χεράκια της χαλάρωσαν τόσο που από μέσα τους γλίστρησαν τα πετραδάκια στο πάτωμα.

-Μανούλα αν τους βάλω λίγο νερό σε ένα μπολάκι να έχουν να ξεδιψάνε θα με αγαπήσουν περισσότερο?

-Να είσαι πάντα καλή και ευγενική με όλους και με όλα και τότε να δεις πόσο θα σε αγαπάνε!

Γέλια και φωνές ακούστηκαν πίσω από το σπίτι και η πόρτα της αυλής άνοιξε διάπλατα από τους φίλους της.

-Άντε Σοφία πάμε και μας περιμένουν να παίξουμε κρυφτό! Έλα μην αργείς!

Άρχισαν να την τραβάνε από τα χέρια και να την σπρώχνουν προς την πόρτα.

Τότε η μητέρα της έτρεξε από την κουζίνα σκουπίζοντας τα χέρια της επάνω στην ποδιά και κρατώντας την φωτογραφική μηχανή, δώρο του άντρα της για τα γενέθλιά της, τους φώναξε να περιμένουν.

-Σταθείτε μια στιγμή να σας βγάλω μια φωτογραφία! Σοφία παιδί μου στάσου στην μέση να φαίνεσαι καλά, στρώσε και τα μαλλιά σου που πετάνε!

Έτσι όπως στάθηκαν στην αυλή η μικρή χελιδονοφωλιά χώρεσε και αυτή στην φωτογραφία μαζί με όλα τα χαμόγελα των φίλων της.

Οι φίλοι της που πάντα στάθηκαν κοντά της και δεν την άφησαν μόνη της ούτε στιγμή. Ήταν δίπλα της όταν παντρεύτηκε, όταν έκανε παιδιά, όταν απέκτησε εγγόνια, όταν έχασε τον άντρα της από καρδιά. Ποτέ δεν έμεινε μόνη, ποτέ μέχρι τώρα. Χάθηκαν και εκείνοι με το πέρασμα των χρόνων.

Έσφιξε την φωτογραφία στα χέρια της και τότε θυμήθηκε την υπόσχεση.

-Μητέρα μην ανησυχείς, εμείς θα είμαστε πάντα κοντά σου, θα ερχόμαστε να σε βλέπουμε. Δεν θα μείνεις μόνη σου, στο υποσχόμαστε.

«Τα χελιδόνια φέρνουν την Άνοιξη...» συλλογίστηκε και έστρεψε  το βλέμμα της προς την μεγάλη πόρτα «...και η Άνοιξη θα φέρει όσους με αγάπησαν».

2. Ένα χελιδόνι τον Αύγουστο

Είχε φτάσει 33 βαθμούς, ντάλα μεσημέρι.

Η άσφαλτος έκαιγε κι εγώ ξυπόλητος,

έτρεχα να φτάσω στο σπίτι της θείας Νίνας.

Από τη φωνή της κατάλαβα ότι τα νέα ήταν άσχημα.

Όσο μπορεί να καταλάβει ένα 15χρονο παιδί.

Καθώς έφτανα στην κατηφόρα που ήταν το σπίτι της,

είδα ένα χελιδόνι.

Απόρησα.

Τι θέλει το χελιδόνι Αύγουστο μήνα στο νησί;

Με ακολουθούσε μέχρι την πόρτα της  θειας.

Άρη παιδί μου, α!

Έφυγε ο μπαμπάς

και με σφιχταγκάλιασε.

Με λυγμούς!

Ένιωσα ζάλη, λιποθύμησα.

Ένας ουρανός κόκκινος σαν ηλιοβασίλεμα.

Και το χελιδόνι..

«…Ένα νερό, το παιδί, το παιδί ...»

Συνήρθα  μπερδεμένος,

όλη η οικογένεια ήταν από πάνω μου.

Τους έβλεπα ανάποδα.

Και πιο ψηλά στον ουρανό,

Το χελιδόνι!

15 χρόνια μετά…

Κοιτάω τη φωτογραφία μας.

Εκείνο το γλέντι της καθαρής δευτέρας.

Μου χαμογελάς κι εγώ κοιτώ το φακό.

Θέλω να κλάψω τώρα!

Αλλά όχι, δε θα το κάνω.

Θα κρατήσω την υπόσχεση που σου έδωσα

μετά το κλικ της φωτογραφίας…

«Να χαμογελάς  μικρό ..»,

μου είχες πει.

Χαμογέλαω πατέρα!

3. Σαν θέλει η νύφη κι ο γαμπρός

Κόρη ψηλή και λυγερή, βλέμμα απαλό σαν χάδι

στα κρινοδάχτυλα κρατά σαΐτα με χρυσό υφάδι

κι υφαίνει διάφανο πανί, που πάνω  έχει δυο κλαδιά

γεμάτα  μ’ άνθη πορφυρά και φύλλα πλούσια λαδιά.

Κι εκεί στο δεύτερο κλαδί δυο χελιδόνια κεντημένα

γλυκά φιλιούνται και μιλούν χαρούμενα κι ερωτευμένα.

Τώρα με τις χρυσοκλωστές κεντάει  το «σε λατρεύω,

στον ύπνο και στον ξύπνιο μου ψάχνω και σε γυρεύω»

Τα όνειρά της προσπαθεί πάνω ν’ αποτυπώσει

γιατί έχει αισθήματα κρυφά και μια λαχτάρα τόση

για ένα αγόρι που περνά έξω απ’ το παραθύρι

κι είναι λεβέντης να τον πιείς νερό μες’ το ποτήρι.

Γυρνά και τη γλυκοκοιτά, σκοπό αγάπης  της σφυρά

κι εκείνη λιώνει σαν κερί που ‘πεσε μέσα στην πυρά.

Φωτογραφία του φυλάει, και όταν πια βραδιάζει

λάβα καυτή  που χύνεται, φωτιά που  λαμπαδιάζει.

Φιλιά της δίνει φλογερά και την χαϊδεύει τρυφερά,

κι εκεί μέσα στην αγκαλιά και τα δυο μπράτσα τα γερά

της λέει αγάπης κι έρωτα λόγια και  υποσχέσεις

και ότι είν’ αυτή η πιο  δυνατή σχέση μέσα στις σχέσεις.

Πως ο Θεός τους έπλασε τον ένα για τον άλλο

κι ήταν αυτό και για τους δυο της τύχης το ρεγάλο

φαμίλια για να φτιάξουνε, παιδιά να αποκτήσουν

την ευτυχία της ζωής μαζί να κατακτήσουν.

Και κάνουν όνειρα τρελά να χτίσουνε μία φωλιά

και δεν την νοιάζει η γειτονιά και τα κρυφά κουτσομπολιά,

της μάνας και του κύρη της η άποψη κι η γνώμη

και του στενού του κύκλου τους  τα ήθη και οι νόμοι.

Τα λόγια κι η κακογλωσσιά και όλες οι κατάρες

η φασαρία, το κακό, οι μπόρες κι οι αντάρες

που προκαλεί η πεθερά και μαίνεται σαν ταύρος

και ο κακός ο πεθερός που είναι σκληρός και λάβρος.

Δεν την πτοούν  και προχωρά, βασίζεται στη ρήση

που απ’ τα χρόνια τα παλιά παντού έχει ηχήσει

και είναι λόγος  ισχυρός, πάνσοφος μα και βροντερός

«Σαν θέλει η νύφη κι ο γαμπρός τύφλα να’ χει ο πεθερός». 

4. Το παιδί και το χελιδόνι

-Τι είσαι εσύ;

-Εγώ είμαι ένα παιδί. Εσύ τι είσαι;

-Εγώ είμαι ένα χελιδόνι.

-Πως μπορείς και μιλάς; Τα χελιδόνια μιλάνε;

-Είμαι διαφορετικό από τα άλλα χελιδόνια για αυτό και δεν με κάνουν παρέα. Με κοροϊδεύουν που έχω ανθρώπινη λαλιά και δεν κελαηδάω όπως εκείνα. Εσύ γιατί κάθεσαι εδώ μόνος σου;

-Γιατί και εμένα δεν με κάνουν παρέα τα υπόλοιπα παιδιά. Με κοροϊδεύουν που έχω μόνο ένα χέρι και δεν μπορώ να παίξω με την μπάλα τους.

-Και τι έγινε που δεν έχεις χέρι; Και εγώ δεν έχω χέρια αλλά μια χαρά τα καταφέρνω. Να κοίτα...

Με ένα πέταγμα το μικρό χελιδόνι πήγε στο πάρκο και γύρισε κρατώντας στο στόμα του μερικά κλαδάκια και τα άφησε δίπλα στο παιδάκι.

-Βλέπεις αυτά τα κλαδιά; Με το στόμα μου τα φέρνω και χτίζω το σπίτι μου. Να εκεί ψηλά σε εκείνο το σπίτι είναι η φωλιά που ετοιμάζω, την βλέπεις; Αν μπορώ εγώ να κάνω τόσα μόνο με το στόμα μου τότε μπορείς και εσύ.

-Τι καλά! Μακάρι να μπορούσα και εγώ να καταφέρω κάτι με το ένα μου χέρι. Όλα δύσκολα μου φαίνονται...

-Μπορείς! Να πήγαινε στην βρύση απέναντι και άνοιξέ την. Βάλε την χούφτα σου κάτω από το νερό και κράτησέ την σφιχτά κλεισμένη για να μπορέσω να πιω.

Το παιδάκι έτρεξε προς την βρύση, την άνοιξε και βοήθησε το χελιδόνι να ξεδιψάσει από την χούφτα του.

-Βλέπεις που τα κατάφερες; Όλα τα μπορείς αρκεί να το θέλεις πραγματικά!

-Τα κατάφερα! Είμαι πολύ χαρούμενος που σε βοήθησα! Θέλεις να γίνεις ο φίλος μου;

-Τέλεια ιδέα! Θα είμαι ο φίλος σου και θα σου κάνω παρέα κάθε μέρα! Μόνο που... δεν μπορώ να μείνω για πάντα εδώ...

-Γιατί δεν μπορείς;

-Γιατί όταν χειμωνιάζει και κάνει κρύο τα φτερά μας δεν μπορούν να μας προστατέψουν. Οπότε αναγκαζόμαστε να πετάξουμε μακριά, σε χώρες που είναι πιο θερμές. Αν μείνω εδώ θα πεθάνω από το κρύο...

-Όχι, δεν θέλω να πεθάνεις! Είσαι ο μοναδικός και ξεχωριστός μου φίλος. Δεν θέλω να σε χάσω! Δηλαδή, θα μπορέσω να σε ξαναδώ όταν θα ζεστάνει πάλι ο καιρός;

-Στο υπόσχομαι πως κάθε που θα έρχεται η Άνοιξη θα είμαι εδώ να σου κάνω παρέα! Θέλω όμως να μου κάνεις μια μικρή χάρη...

-Ζήτησε μου ότι θες και εγώ θα το κάνω!

-Δεν έχω δει ποτέ πως είναι ο χειμώνας και θα ήθελα πολύ να δω και να μάθω. Θέλω όσο θα λείπω μακριά να μου βγάζεις φωτογραφίες να βλέπω πως είναι τον χειμώνα ο τόπος ετούτος.

-Θα προσπαθήσω να σου βγάλω όσες περισσότερες μπορέσω. Αυτή είναι η δικιά μου υπόσχεση!

Έτσι πέρασαν οι μήνες, τα χρόνια και το παιδί με το χελιδόνι μεγάλωσαν τηρώντας τις υποσχέσεις τους. Όμως, εκείνη την Άνοιξη, το χελιδόνι δεν επέστρεψε ξανά. Το παιδί, που ήταν πια ένας μεγάλος και όμορφος νέος, συνέχιζε να βγάζει φωτογραφίες πιστεύοντας ότι κάποια στιγμή το χελιδόνι θα επιστρέψει. Το ένα του χέρι δεν στάθηκε ποτέ εμπόδιο και εξελίχτηκε σε έναν από τους πιο γνωστούς φωτογράφους. Οι φωτογραφίες του με χελιδόνια εξακολουθούν να εντυπωσιάζουν ακόμα και σήμερα.

5. Η άνοιξη αυστηρή

Ένα χελιδόνι δε φέρνει την άνοιξη, ούτε μια μυγδαλιά, ούτε μια βοκαμβίλια! Και πώς να την εφέρουν δηλαδής; Τι νομίζετε είναι η άνοιξη; Καμιά αλαφροΐσκιωτη; Καμιά ανεμοπαρμένη; Καμιά κοπελούδα που παρασύρεται κι όπου την καλούνε σηκώνεται και πάει;

Η άνοιξη κρύβεται μέσα σε ροζ ανθισμένες πασχαλιές, πίσω από το γαλάζιο του ουρανού, μέσα στις παπαρούνες των κάμπων, στους ήχους από τιτιβίσματα πουλιών, μοιάζει ανέμελη σαν τα χαμόγελα παιδιών. Μπορεί έτσι να ήθελε να είναι, ποιος την ξέρει;

Μα είναι γυναίκα πολύ δυναμική! Πώς άλλωστε θα έβρισκε το θάρρος να τα βάλει με τον παλιό-χειμώνα; Δυναμική, θαρραλέα, με υπομονή, σπρώχνει τη μιζέρια έξω από την πόρτα, «περάστε καλή μου, μη σας κρατάμε άλλο!», ρίχνει διακριτικά αλάτι πίσω από την καρέκλα της κατήφειας.

Όχι, καλέ όχι, δεν της αρέσει η μοναξιά, μόνο που προτιμάει άλλου είδους παρέα. Ναι, αν την καταφέρεις την άνοιξη να’ ρθεί, θα πρέπει να αφήσεις και μιαν αχτίδα ελπίδας κάπου να βολευτεί και στην ιδέα της αλλαγής χώρο για να φωλιάσει.

Δεν ξέρω ποια φτάνει πρώτη και ποια ακολουθεί, μη με ρωτάτε. Όλες τους κοπέλες όμορφες, σαν τα γάργαρα νερά όλες. Αν τις καταφέρεις να’ ρθουνε, θα δεις! Κι ετοιμάζουν και φέρνουν μαζί αποσκευές, γιομάτες από ζεστασιά, κι έρχονται και τρυπώνουν σε ψυχές και σε μυαλά. Αν τις καταφέρεις να’ ρθουνε, χάρμα θα είναι, όλες τους μοντέλα για φωτογραφία, θα δεις!

Ναι, αν την καταφέρεις την άνοιξη να΄ρθεί. Είναι όμως γυναίκα πολύ δυναμική, θέλει πείσμα για να την πείσεις, κι επιμονή! Νομίζεις ζητάει πολλά, ναι;

Αν την κοιτάξεις όμως στα μάτια, αληθινά, προς Θεού όχι επιφανειακά, θα το καταλάβεις· σου δίνει μιαν υπόσχεση και βγαίνει αληθινή. Θα ανθίσουν τα χαμόγελα σου λέει, θα γεμίσει η ψυχή χρώματα κι αρώματα σου λέει. Κι αυτό δεν είναι πράγμα διόλου απλό!

Μπορείς τώρα να το καταλάβεις; Θέλει δουλειά η άνοιξη να’ ρθεί, πώς άλλωστε να ξεβολευτεί μόνο και μόνο για να μην κακοκαρδίσει ένα χελιδόνι;

6. Αναμνήσεις

Υπήρξαν οι καλύτεροι φίλοι. Ήταν ο καλύτερός της φίλος. Ήταν η καλύτερή του φίλη. Περνούσαν τόσο όμορφα μαζί! Από μικρά παιδιά ήταν μαζί. Έπαιζαν κάθε μέρα μαζί, τραγουδούσαν, χόρευαν, γελούσαν. Μαζί σε όλα, στα καλά και στα άσχημα. Τα μοιράζονταν όλα.

Ένα πρωινό όμως, εντελώς ξαφνικά, της είπε ότι θα φύγει από το χωριό μαζί με τους γονείς του.

«Θα φύγουμε από το χωριό, όμως δεν θα χαθούμε.

Κάποια μέρα θα συναντηθούμε ξανά. Να με περιμένεις. Κάποια άνοιξη μαζί με τα χελιδόνια, θα ‘ρθω κι εγώ! Έχεις την υπόσχεσή μου.!»

Πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε, δεν τον ξαναείδε. Δεν έπαψε ποτέ να τον σκέφτεται, να τον περιμένει. Ήταν ο καλύτερός της φίλος, ο μοναδικός, ο ξεχωριστός. Το μόνο που είχε να θυμάται απ’ αυτόν ήταν μια φωτογραφία με τους δυο τους μικρά παιδιά μπροστά στην αγαπημένη τους λιμνούλα, όπου κάθε απόγευμα περνούσαν πολλές ώρες εκεί, παίζοντας στα νερά της.

7. Το τίμημα της ελευθερίας

Μίσιγκαν 1985.

Ο κύριος Άλμπερτ έβγαλε διστακτικά την φωτογραφία από την δερμάτινη ταλαιπωρημένη τσάντα του. Την έδωσε στον μαθητή του πρώτου θρανίου.

-Να την δείτε όλοι σας, είπε φωναχτά.

Ήξερε ότι ρίσκαρε ακόμα και την θέση του για αυτό που έκανε. Αλλά ακολούθησε την συνείδησή του.

-Για αυτή την εικόνα μου παιδιά μου κάποια άλλη εποχή κυνηγήθηκα.

Απεικόνιζε εκείνον νεαρό παιδί μαζί με μια έγχρωμη κοπέλα. Ήταν μια φωτογραφία θαλάμου ασπρόμαυρη.

Τα παιδιά κοιτάχτηκαν με απορία. Έγχρωμα και λευκά.

-Στην χώρα μας κάποτε, όχι πολλά χρόνια πριν, η συναναστροφή ενός λευκού με μια μαύρη ήταν απαγορευμένη. Ούτε καν νερό δεν πίναμε από την ίδια βρύση.

-Η γυναίκα σας είναι αυτή! Αναφώνησε κάποιος τολμηρά.

-Ναι Άντονι, είναι η κυρία Άννυ, είπε ξαφνιασμένος ο δάσκαλος.

Τα παιδιά με το βλέμμα τους του έκαναν νόημα να συνεχίζει.

-Εκείνη την μέρα της έδωσα μια υπόσχεση. Να μην την αποχωριστώ με όποιο τίμημα. Περάσαμε πολύ δύσκολα. Στιγματιστήκαμε. Ούτε τρόφιμα δεν μας πουλούσαν. Στο σχολείο με πήραν με το ζόρι. Δεν είχαν άλλη επιλογή. Ήμουν ο μοναδικός δάσκαλος στην περιοχή. Όμως ποτέ δεν κάναμε πίσω. Η αγάπη κέρδισε το μίσος.

-Τι πείραζε κύριε, ρώτησε η Πάτυ.

-Δεν πείραζε παιδί μου, απλά οι άνθρωποι καμιά φορά αρνούνται να δουν τα ψεγάδια του εαυτού τους και έτσι ψάχνουν τα ψεγάδια των άλλων. Προσπαθούν να επιβληθούν, να καταπιέσουν, να στερήσουν την ελευθερία του άλλου, γιατί μόνο έτσι θα νιώσουν σπουδαίοι. Δεν μπορούν αλλιώς. Είναι ανίκανοι.

-Εσείς όμως κύριε πληρώσατε ακριβά το τίμημα της ελευθερίας, είπε σκεφτική η Πάτυ.

-Πάντα η ελευθερία θα είναι δύσκολη, αλλά πάντα θα σε ανταμείβει με τα καλύτερα. Έχω σήμερα δύο κόρες. Θα μπορούσα να περάσω άλλα τόσα για να τις έχω. Η ελευθερία όμως ξεκινά από απλά πράγματα. Ξεκινά από το σπίτι, από τις φιλίες που έχετε, ξεκινά από αυτήν εδώ την τάξη…

-Τι είναι ελευθερία κύριε, τον ρώτησε διακόπτοντάς ο Άντονι.

Ο δάσκαλος εξεπλάγην από τις ερωτήσεις των παιδιών, αλλά παράλληλα χάρηκε.

-Ελευθερία παιδιά μου είναι να αγαπάς όλους τους ανθρώπους. Να πονάς και να σέβεσαι τον διπλανό σου.

-Άρα σκλαβιά είναι το μίσος κύριε! Φώναξε ο Άντονι.

-Άρα η αγάπη είναι ελευθερία! Πρόσθεσε η Πάτυ.

-Ακριβώς παιδιά μου, είπε περήφανος και συγκινημένος για τους μαθητές τους ο δάσκαλος.

Για λίγο κανείς δεν μιλούσε. Λες και όλοι τους επεξεργαζόντουσαν την συζήτηση.

Την σιωπή την έσπασε ο Νιλ.

-Ο μπαμπάς μου λέει ότι ένας λευκός δεν μπορεί να αγαπήσει μια νέγρα γιατί τα παιδιά τους θα βγουν ασπρόμαυρα, είπε χαμηλόφωνα.

Ένα χελιδόνι έπεσε με δύναμη στο παράθυρο. Τα παιδιά τρόμαξαν. Στάθηκε για λίγο ζαλισμένο στο περβάζι και ξαναπέταξε μακριά.

-Ωραίο είναι το ασπρόμαυρο, ψέλλισε ο Άντονι.

8. 18 και σήμερα

   Ημέρα Τετάρτη και μόλις έχω μπει σπίτι κατάκοπος απ’τη δουλειά. Αντικρίζω τη μάνα μου στενοχωρημένη και τρέχω να δω τι συμβαίνει.

-Τι έγινε μάνα; Ποιος σε στενοχώρησε;

-Κανείς παλικάρι μου... Να αυτό το γράμμα...

Το παίρνω στα χέρια μου και τι να δω; Στο πάνω μέρος της σελίδας «Ελληνικός Στρατός» με κεφαλαία γράμματα. Έπρεπε σε 20 μέρες να παρουσιαστώ και από πολίτης να γίνω πλέον το περήφανο νιάτο της πατρίδας μου!

Μέχρι να φύγω η μάνα μου μες στη θλίψη. Κάθε τρεις και λίγο της εξηγούσα πως δεν πάω στον πόλεμο αλλά φαντάρος όπως όλα τα παιδιά του κόσμου. Όμως, ότι και να έκανα, ότι και να έλεγα, η γνώμη της δεν άλλαζε. Απ’την πρώτη μέρα που ήρθε το μαντάτο όλο έλεγε:

«Θέλω να μου δώσεις μια υπόσχεση. Να τρως εκεί που θα είσαι. Μη μείνεις μισός, μην πέσεις κάτω γιατί θα πεθάνω!» Εγώ απλά χαμογελούσα και της υποσχόμουν για εκατοστή φορά πως θα τρώω και να μην ανησυχεί.
          Πέρασαν οι μέρες γρήγορα, ούτε που κατάλαβα πως...Έφυγα απ’το σπίτι για πρώτη φορά στα δεκαεπτά μου. Είχα δηλώσει βλέπεις εθελοντής για να τελειώσω γρήγορα και να προχωρήσω στη ζωή μου χωρίς να έχω την εκκρεμότητα του στρατού. Με αποχαιρέτησε μες στα δάκρυα και στις αγκαλιές και εγώ προσπαθούσα να κρατήσω τα δικά μου, μα ο κόμπος στο λαιμό ανεβοκατέβαινε.
«Όπως είπαμε, να τρως!!», φώναζε όπως έφευγα και ο κόμπος που είχα έφυγε τελικά και γέλασα. Ήθελε να με συνοδέψει να μην είμαι μόνος μου και προσπαθούσε να με πείσει λέγοντας μου πως όλοι πάνε με τους γονείς τους, αλλά εγώ της έλεγα πως δεν χρειάζεται, θα τα καταφέρω, δεν είμαι πια παιδί.
          Έφτασα μετά από πολλές ώρες ταξιδιού στον τόπο που παρουσιαζόμουν. Μια τεράστια πύλη και απ’εξω κόσμος μαζεμένος, μανάδες και πατεράδες και παιδιά σαν εμένα, το ίδιο αγχωμένα. Ένα βουητό από φωνές, συζητήσεις και γέλια μαζί! Κάθισα σε ένα παγκάκι, άφησα το μπλε σάκο δίπλα μου και άναψα ένα τσιγάρο. «Τελικά είχες δίκιο ρε μάνα»συλλογίστηκα... «όλοι έρχονται με τις οικογένειες τους, κρίμα που δεν σε άκουσα...». Ο τόπος έβραζε απ’τη ζέστη. Έβγαλα απ’το σάκο μου ένα μισογεμάτο μπουκάλι με νερό για να καταλαγιάσω τη δίψα μου. Δεν ήταν παγωμένο πια αλλά τη δουλειά του την έκανε. Ήπια το μισό και το άλλο μισό το έριξα στο πρόσωπο μου για να δροσιστώ.
          Πέρασε ο καιρός και επιτέλους έφτασε η μέρα της ορκωμοσίας και της πολυπόθητης άδειας. Μου είχαν λείψει όλοι, ο αδελφός, οι φίλοι αλλά κυρίως η μάνα μου.
Μόλις τελείωσε η ορκωμοσία και βγάλαμε τις απαραίτητες αναμνηστικές φωτογραφίες μπήκα στο πρώτο λεωφορείο και έφτασα τα ξημερώματα πια στο σπίτι μου. Καθόταν στην βεράντα πίνοντας τον καφέ της, περιμένοντας εμένα. Χαμογέλασα από μακριά και έτρεξα κατά πάνω της παρόλη την κούραση μου. Μείναμε έτσι για λίγο αγκαλιασμένοι πριν καταλάβει κανείς πως είχα έρθει. Με κρατούσε λες και δεν ήθελε να με μοιραστεί με κανέναν.

«Όπως τα χελιδόνια φέρνουν την άνοιξη, έτσι και συ έφερες την άνοιξη στο σπίτι μου ξανά» μου είπε, και την αγκάλιασα ακόμη πιο σφιχτά!

9. Νηπενθή

Ένοχη, ένοχη, ένοχη και τα δάκρυα να κυλούν σαν νερό από τα μάτια και να φοβάσαι, περισσότερο από ποτέ, τα βιβλία του μπεκρούλιακα Μπουκόφσκι να σου κλείνουν παιχνιδιάρικα το μάτι από το ράφι και να θες να πιεις, να πιεις και να γράψεις ή να γράψεις και να πιεις, δεν έχει σημασία με ποια σειρά ακριβώς καθώς τα σημεία στίξης σου κάθονται βαριά τώρα τελευταία, τα άφησες να πάνε περίπατο σε χώρα μακρινή, ούτως ή άλλως τίποτε από αυτά δεν έχει πλέον σημασία.

Και γέλαγες εβδομάδες τώρα ολόκληρες και προσποιούσουν ότι όλα θα πάνε καλά και το κράταγες μέσα σου επτασφράγιστο μυστικό κάθε τρεις μέρες στον γιατρό και κάποια στιγμή πάνω σε έναν απλό τσακωμό έγινε το μεγάλο μπαμ και σαν χείμαρρος ξεχύθηκαν τα λόγια σου και τους έλουσαν όλους και μετά μαυροφόρεσε πάλι το σπίτι - εκείνο το πένθος το τόσο συνηθισμένα μοναδικά ολόδικό του.

Ενέσεις σιδήρου θα αρχίσουμε με αυτό και μετά εάν δεν σταθεροποιηθείς θα δούμε είναι και η αναιμία στην μέση ελπίζω να μην χρειαστείς μεταγγίσεις έχεις χάσει κιλά έβλεπα προχθές μια φωτογραφία σου.  Δώσε μου την υπόσχεσή σου ότι θα προσπαθήσεις. Χάθηκαν τα χελιδόνια από τα μάτια σου.

Όχι, γιατρέ, τα χελιδόνια βρίσκονται στο σπίτι μου. Έρχονται κάθε τόσο και χτίζουν τις φωλιές τους και τα φροντίζω όσο μπορώ με το να τους δίνω χρόνο και χώρο. Τι ζήτησαν άλλο τα χελιδόνια από χρόνο και χώρο, μια φωλιά να ξαποσταίνουν στο ταξίδι τους;  Κι αυτά μεγαλώνουν κι έπειτα ανοίγουν τα φτερά τους και πετάνε και κάνουν δικές τους οικογένειες και που και που όλο και κάποιο χελιδόνι θα περάσει μετά από χρόνια να επισκεφθεί και πάλι το σπιτικό μου και εγώ θα το θυμάμαι γιατί του καθενός τα φτερά η ενέργεια το ράμφος το σουλούπι το κοίταγμα το πέταγμα είναι διαφορετικά, και τα ξέρω όλα ένα προς ένα, είναι τα δικά μου χελιδόνια. Κάθε φορά που κάποιο γυρνάει τότε ξέρω πως έκαμα καλά την δουλειά μου γιατί το χελιδόνι βρήκε τον δρόμο της επιστροφής.  

Τα χελιδόνια βρίσκονται στο σπίτι μου - οι σπόροι γενήκαν δένδρα, γενήκαν πουλιά, γενήκαν βιβλία, γενήκαν παιδιά, στο σπίτι ακούστηκαν γέλια, κλάματα, στο σπίτι ζούσαν φαντάσματα, τα δικά μας στοιχειά, και τώρα δοκιμαζόμαστε όλοι μαζί άλλος με τους εθισμούς του άλλος με τις διατροφικές διαταραχές του άλλος με το ιστορικό κακοποίησης κι όλοι μαζί να ζητάμε να βυζάξουμε από το ίδιο γύφτικο βυζί μια στάλα δανεική ΑΓΑΠΗ.

Καταλαβαίνεις τώρα γιατί δεν μπορώ να αφήσω την δουλειά μου έως ότου με εγκαταλείψουν οι δυνάμεις μου; Εκείνα τα νηπενθή χελιδόνια για τα οποία λέγαμε προχθές με επισκέφθηκαν και μεταλάβαμε μια τελευταία φορά. Τώρα μπορώ να πω πως φεύγω πλήρης. Θα μείνουν πίσω θαλαμοφύλακες, να διώχνουν το πένθος από άλλες θρηνούσες ψυχές, να μας θυμίζουν πως πάντα θα'ρχεται μιαν άνοιξη.

Σημείωμα Αυτοκτονίας

10. Το κατόρθωμα

Ξύπνησε το πρωί ορεξάτος. Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να ανοίξει διάπλατα το παράθυρο. Ο ήλιος μπήκε με φόρα και τον τύφλωσε. Έκανε να κρυφτεί βάζοντας το πρόσωπο κάτω από το απλωμένο του χέρι.

Έξω ήταν ήσυχα. Έτσι νόμιζε στην αρχή δηλαδή. Δεν είδε πουθενά αυτοκίνητο, δεν άκουσε το πολύβουο πλήθος να τρέχει πάνω-κάτω στο δρόμο… Τη φασαρία της πόλης που τον κακοσυνήθισε.

Ντύθηκε βιαστικά. Ένα κοντό παντελονάκι, η πορτοκαλί μπλουζίτσα από χθες και οι καινούριες του σαγιονάρες. Στην εξοχή βρισκόταν. Στο χωριό της γιαγιάς. Κανένας δεν θα έδινε σημασία στο πρόχειρο ντύσιμο ενός παιδιού.

Προσπάθησε να ανοίξει με προσοχή την εξώπορτα που έτριζε. Ήταν πολύ πρωί και δεν ήθελε να ξυπνήσει κανέναν. Οι γονείς του κοιμόντουσαν ακόμη – η κουβέντα τους είχε πάρει μέχρι αργά. Η γιαγιά σίγουρα είχε ξυπνήσει και θα βρισκόταν στον κήπο ή στο κοτέτσι.

Βγήκε έξω και έκλεισε την πόρτα πίσω του. Αυτό που αντίκρισε τον αποζημίωσε για το πρωινό του ξύπνημα. Πολύ γρήγορα του έφυγε η αίσθηση της “ησυχίας” που είχε σχηματίσει ανοίγοντας το παράθυρο. Η φύση είχε αποκτήσει ήδη τους ρυθμούς της, δίχως να περιμένει ξυπνητήρια. Μια υπέροχη φωτογραφία της ζωής, της αληθινής ζωής, που θα έπρεπε να την κρατήσει μέσα του και να την πάρει μαζί του.

Οι μυρωδιές ήσαν μαγευτικές. Τις θυμόταν από πέρσι – μόνο στο χωριό του πίστευε ότι υπήρχαν τόσες πολλές – μα κόντευε να τις ξεχάσει. Και να που είχε έρθει και πάλι η Άνοιξη και το Πάσχα να του τις ξαναθυμίσουν.

Ένα τιτίβισμα τον διέκοψε από τις σκέψεις του. Σήκωσε το κεφάλι να δει από πού ερχόταν αυτή η γνώριμη φωνή. Ανάμεσα από τα κλαδιά της ανθισμένης νεκταρινιάς είδε το χελιδόνι να κάθεται πάνω στο σύρμα. Δεν είχε μελωδικό τραγούδι, όμως αυτός το είχε αγαπήσει. Το είχε συνδυάσει με το χωριό, τη γιαγιά, την Άνοιξη, το Πάσχα. Και τους καλούς του φίλους.

Στη μέση της αυλής βρισκόταν το μαγκανοπήγαδο. Φέτος είχε δώσει υπόσχεση στον εαυτό του πως θα τα καταφέρει. Παλιότερα ούτε που να το φανταστεί ν’ ανεβάσει νερό από εκεί κάτω. Τώρα όμως που έγινε ‘αντράκι’ τίποτα δεν θα τον σταματούσε . Έριξε μέσα τον κουβά και έβαλε τα δυνατά του. Και τα κατάφερε!

Με απερίγραπτη χαρά έτρεξε στο κοτέτσι. Η γιαγιά μάζευε τα τελευταία αυγά για την πρωινή ομελέτα. Τη φίλησε γλυκά στο μάγουλο, γεμάτος χαρά.

- “Εσύ κάτι έκανες” του είπε χαμογελαστή.

- “Μάντεψε γιαγιά! Τα κατάφερα! Έβγαλα νερό!”

- “Μπράβο παλικάρι μου. Πάμε μέσα τώρα. Και ξέρεις τι σκέφτηκα; Αφού μεγάλωσες τόσο πολύ, λέω να με βοηθήσεις και στο μαγείρεμα”.

Η συνέχεια στην αμέσως παρακάτω ανάρτηση.