Μια ανατολή και μια macro-ιστορία

Κι έρχεται εκείνη η κρίσιμη στιγμή που σου ζητάνε να κάνεις το αδύνατο.

Να βγάλεις, λέει, μια φωτογραφία macro. Μάλιστα. Ξέρεις τι είναι, φαντάζεσαι πως θα είναι, το μυαλό σου ήδη πλημμυρίζει από διάφορες εικόνες που θα μπορούσαν να είναι ενδιαφέρουσες, μα αδυνατείς να το πράξεις γιατί η δική σου μηχανή είναι της χμμ...παλαιολιθικής εποχής.

Την αγαπάω τη μηχανή μου (δε θέλω να παρεξηγηθώ και προπάντων δε θέλω να παρεξηγηθεί αυτή). Άλλωστε την έχω τόσα χρόνια κι έχω δεθεί μαζί της απίστευτα. Την εκτιμώ αφάνταστα δε, που με όσα έχει τραβήξει, ακόμα και άτσαλα πεσίματα, παραμένει μια πιστή και καλή σύντροφος.

Κι όπως όλα δείχνουν, μαζί θα γεράσουμε!

Έχει όμως ένα ελάττωμα.

Δεν κάνει κόλπα. Δε φτιάχνει καφέ ας πούμε και φυσικά δε βγάζει macro.

Ξάφνου θυμάμαι, πως κάποτε με δανεική μηχανή (ναι, καμιά φορά την απατάω, αλλά μην της το πείτε) είχα βγάλει ένα άνθος καλλιστήμονα.

Μια πρώτη και τελευταία macro-προσπάθεια που μου έστειλε στη συνέχεια ο κάτοχος της μηχανής με μήνυμα στο fb και είχε λάβει μέρος τότε στο "Φωτογραφίζειν".

"Μίλησέ μου για τα όνειρα που ΄χουν μέσα χρώματα", έλεγαν τα Διάφανα Κρίνα στους στίχους που είχα διαλέξει να τη συντροφεύουν, αλλά είχα αφαιρέσει επίτηδες λίγο χρώμα από τη φωτογραφία.

Έψαξα λοιπόν τα κιτάπια μου και τη βρήκα. Και την έβαλα με όλο της το χρώμα!

Μετά σκέφτηκα πως σχεδόν macro είναι και η φωτογραφία του γατούλη. Δεν κρατήθηκα, την έβαλα κι αυτή.

Όσο αδύνατα λοιπόν κι αν μοιάζουν κάποια πράγματα, πάντα θα υπάρχουν λύσεις.

Κι ευτυχώς ποτέ, μα ποτέ, μια ανατολή δε θα είναι macro!!!

Tuesday 17: Routine (enjoying the sunrise)

Wednesday 18

Thursday 19: Fresh

Friday 20: This is so me! (I love the morning light, the freshness of the new day. I love life and nature!)

Saturday 21: Matching

Sunday 22: Macro

Sunday 22: Macro

Monday 23: Fix