Σάββατο 29 Μαρτίου 2014

Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο...


Δεν ξέρω αν πηγαίναμε μαζί σχολείο, αν είσαι ο Γιώργος, η Λίτσα, η Έφη, ο Κώστας, κ.λ.π.. σίγουρα πηγαίναμε μαζί, αλλά θυμάμαι καλά τη μέρα που αντίκρισαν τα δικά μου μάτια το κτίριο που θα με φιλοξενούσε για τα πρώτα 6 χρόνια της μαθητικής μου πορείας.
Γράψε λάθος. Το κτίριο το αντίκριζα από πάντα, μια και ήταν πολύ κοντά στο πατρικό μου.

Θυμάμαι λοιπόν τη μέρα που μου φανερώθηκαν τα μυστικά που έκρυβε πίσω από τους τοίχους του.
Ακόμα και τη μυρωδιά τους (των μυστικών) μπορώ να ανακαλέσω με ευκολία. Μια μυρωδιά από ξύλο, σκόνη και κιμωλία που με καλωσόρισε από την πρώτη στιγμή που διάβηκα την πόρτα της πρώτης δημοτικού και μου κράτησε συντροφιά τουλάχιστον εκείνη τη χρονιά, γιατί τις επόμενες χρονιές και με μυστηριώδη τρόπο, η μυρωδιά άλλαζε, όπως άλλαζαν και οι αίθουσες.

Η αίθουσα της πρώτης δημοτικού, ορθώθηκε μπροστά μου όλο μυστήρια και θαύματα.
Στα παιδικά μου μάτια, έμοιαζε τεράστια, γεμάτη θρανία.
Τα παράθυρα που απλώνονταν σε όλο το μήκος του ανατολικού τοίχου, άφηναν το φως να μπαίνει ανενόχλητο. Τόσο ανενόχλητο, που ενοχλούσε  εμάς κι έκανε τον πίνακα να γυαλίζει.
Ο ήχος από τις κουρτίνες που τραβιούνταν κάθε πρωί από τη δασκάλα ήταν η έναρξη του μαθήματος.

Ακόμα και με κλειστές τις κουρτίνες όμως, όλο και κάποια αχτίδα έβρισκε το δρόμο της ως τον πίνακα για να δυσκολέψει, επίτηδες λες, κάποιο παιδί.

Κάτω από τα παράθυρα και στον ακριβώς απέναντι τοίχο, μικρά πράσινα πινακάκια, ατομικά, περίμεναν να δεχτούν τα πρώτα μας γράμματα.
Κι ο μεγάλος πίνακας, πράσινος κι αυτός να δεσπόζει κυριαρχικά στην αίθουσα, με την έδρα δίπλα του να σκορπά μάλλον αρνητικά κύματα που μετά από (αν)ώριμη σκέψη με κάνει να υποθέτω πως κάτι έτρεχε με το φενγκ σούι του.

Ο ήχος από τα τακούνια της δασκάλας συνήθιζε να μας προειδοποιεί για τον ερχομό της, καθώς περιδιάβαινε ανάμεσα στα θρανία και στα πινακάκια εκείνα που μας έβαζε να γράφουμε τις άγνωστες λέξεις για να γίνουν γνωστές. Θυμάμαι έντονα την ταραχή που μας έπιανε όταν τα ακούγαμε να σταματούν πίσω μας.

Δεν ήταν υπομονετική με τα αδέξια λάθη και ο χάρακας, ήταν ένα αξεσουάρ που δεν αποχωρίζονταν ποτέ.
Τον χρησιμοποιούσε για να δείχνει στον πίνακα και στους χάρτες και ο ρόλος του θα ήταν αξιομνημόνευτος, αν δεν ήταν τόσο τζαναμπέτης.
Καθόλου αθώος και καθόλου φιλεύσπλαχνος, προσγειώνονταν με μεγάλη ευκολία και σε χέρια που άνοιγαν μετά από αυστηρή απαίτηση.
Ήμουν από τους τυχερούς που γλίτωσα εκείνη τη χρονιά με κάνα δυο δοκιμασίες ανοίγματος των χεριών. 

Ο φόβος του χάρακα και ο ήχος των τακουνιών, εγκαταστάθηκαν  μέσα σε όλους μας εκείνη την τρυφερή χρονιά και ο απόηχος ενός χαστουκιού που με ξάφνιασε και με πόνεσε, γυρνάει ακόμα στη μνήμη μου.
Ένα χαστούκι, που μου χαρίστηκε σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια, επειδή θεωρήθηκε πως δεν μοιραζόμουν επαρκώς το βιβλίο μου με μια συμμαθήτρια που είχε ξεχάσει το δικό της.
Δικάστηκα, καταδικάστηκα ερήμην και κεκλεισμένων των θυρών και πήρα την τιμωρία μου.
Μια άδικη και οδυνηρή τιμωρία, που μου έδειξε πως η ζωή μπορεί να γίνει σκληρή χωρίς λόγο.

Άλλωστε εκείνη τη χρονιά όλοι το πήραμε το μάθημά μας.
Μάθαμε πως ο φόβος έμπαινε πίσω από τις λέξεις και μας έβγαζε κοροϊδευτικά τη γλώσσα πάνω από το χάρακα που υψώνονταν συχνά πυκνά σε διαφορετικά χέρια.
Ένας τις έτρωγε, όλοι σφίγγαμε δόντια και χέρια.
Κανένας δε γέλασε όταν ένας συμμαθητής μας κατουρήθηκε από το φόβο του μια μέρα που άκουσε τα βήματα να σταματούν πίσω του.
Και κανένας δεν άντεξε να δει εκείνον το χάρακα να σηκώνεται πάνω σε ένα τρομαγμένο παιδί που έκανε το λάθος να κάνει ένα λάθος που ακολούθησε ένα ακόμα λάθος.
Ναι, μας είχε πείσει πως για όλα φταίγαμε εμείς. Στους γονείς μας παρουσιάζονταν ευγενική και συγκρατημένη να πασχίζει για τη μόρφωσή μας κι αφού είχαμε πειστεί πως εμείς ήμασταν τα "λάθη", λίγα τολμούσαμε να ομολογήσουμε.

Μόνο σε ακραίες περιπτώσεις, όπως εκείνη τη μέρα που γύρισα σπίτι με το αποτύπωμα του χεριού της στο μάγουλο, οι γονείς καταλάβαιναν πως κάτι τρέχει και προσπαθούσαν να το σταματήσουν.
Τι να σου κάνουν όμως κι αυτοί, όταν όλο το σχολείο με πρώτο το διευθυντή έμπαινε μπροστά να "προασπίσει" τα χρηστά ήθη που κινδύνευαν να καταρρεύσουν από μια χούφτα αναρχικά πρωτάκια(λέμε τώρα, γιατί ήμασταν καμιά σαρανταριά) που μπέρδευαν επίτηδες και τρέχα γύρευε με τι σκοτεινούς και δόλιους σκοπούς τη δασεία με την ψιλή;

Κι ήταν κι εκείνη η κούκλα που κρέμονταν δίπλα στην έδρα και "βοηθούσε" στο μέτρημα να μας κοιτάει όλη την ώρα.
Μου δημιουργούσε τα πιο ανάμεικτα συναισθήματα εκείνη η κούκλα.
Ήταν όμορφη και θα ήθελα να την έχω να παίζω, αλλά ήταν και μέρος μιας διαδικασίας που μόνο ευχάριστη δεν ήταν και όχι γιατί δε μας άρεσε να μετράμε..άλλωστε μάθαμε να μετράμε καλά τις ξυλιές στα παγωμένα μας δάχτυλα!
Κι ενώ πάσχιζε να την κάνει ανάλαφρη και παιχνιδιάρικη, το μόνο που κατάφερνε τελικά ήταν να της δίνει μια σουρεαλιστική εικόνα που πολύ με (μας) παίδεψε εκείνη την ατέλειωτη πρώτη χρονιά.
Κατά βάθος την λυπόμουν, έτσι όπως την έβλεπα να κρέμεται από το ταβάνι σαν ανάμνηση ενός παιχνιδιού που έπαψε να είναι παιχνίδι.
Και είμαι σίγουρη πως κι εκείνη λυπόταν όλους εμάς, που ξεκινήσαμε εκείνη τη χρονιά το ταξίδι μας στη γνώση με σκληρό και βάρβαρο τρόπο.
Ευτυχώς είχαμε ο ένας τον άλλον και περνούσαμε καλά τουλάχιστον στα διαλείμματα, αλλά και τις σπάνιες εκείνες φορές που η δασκάλα είχε κέφια, γιατί συνήθως δεν ήξερε τι της έφταιγε.
Ό, τι και να της έφταιγε πάντως, εμείς το πληρώναμε!

Κι ευτυχώς ήξερα να διαβάζω (ας είναι καλά η μάνα μου που με μύησε με πολύ καλύτερο τρόπο από της "παιδαγωγού" κι από νωρίς) πριν πέσω στα χέρια της, γιατί από το φόβο μου θα μπέρδευα και το όνομά μου ακόμα.
Και παρόλα αυτά λάτρεψα τον ήχο της κιμωλίας στον πίνακα, τη μυρωδιά του μολυβιού και το σιγανό μουρμουρητό του στο χαρτί κι ας έτρεμα όταν άκουγα τα βήματα να πλησιάζουν, μια και ο χάρακας θα μπορούσε να προσγειωθεί άνετα στην παλάμη, επειδή δεν ήταν ολοστρόγγυλο ένα ο.




Οι αναμνήσεις ξεπήδησαν μετά από την πρόσκληση της Πέτρας του πιο πιστού φίλου του σκύλου, να διηγηθούμε περιστατικά από τη σχολική μας ζωή...τελικά προτίμησα αυτή τη φορά να δώσω μια γενική εικόνα της πρώτης δημοτικού και είμαι σίγουρη πως αρκετοί της δικής μου γενιάς θα αναγνωρίσουν εύκολα εκείνη τη δασκάλα χωρίς τα ξανθά μαλλιά, αλλά με το χάρακα και τα τακούνια.


Η φωτογραφία είναι από το τέλος εκείνης της χρονιάς, αρκετά αλλαγμένη για ευνόητους λόγους.
Δεν ξέρω αν θα ήθελαν όλοι να φαίνονται.
Σκίτσα των παιδιών λοιπόν που κάποτε ήμασταν χαραγμένα σε κάποιον άλλο πράσινο πίνακα και σε χαρτί .

Συμμετέχουν οι:


Κική από το blog http://ekfrastite.blogspot.gr/
Πεταλούδα από το blog http://butterfly-butterflysworld.blogspot.gr/
Μαρία από το blog http://pnoestexnis.blogspot.gr/
Κατερίνα από το blog http://followkoko.blogspot.gr/
Άννα/Πάρος -Άστεγη Καταληψίας- θα φιλοξενηθεί από την Πέτρα
Νάσια από το blog http://nasiasblog2012.blogspot.gr/
Κανελλάκη από το blog http://toapagio.blogspot.gr/
Αριστέα από το blog http://princess-airis.blogspot.gr/
Πέτρος από το blog http://akivernitos.blogspot.gr/
Μαρία από το blog http://mytripssonblog.blogspot.gr/
Αγριμιώ από το blog http://agrimio.wordpress.com/
Μαρία από το blog http://swanocean.blogspot.gr/
Άννα από το blog http://atenizodas.blogspot.gr/
Μαριλένα από το blog http://marilenaspotofart.wordpress.com/
Λαμπρινή από το blog http://xwrisprogramma.blogspot.gr/
Κλαυδία -Άστεγη Καταληψίας- θα φιλοξενηθεί από την Πέτρα
Μαρία από το blog http://www.syllegw-stigmes.gr/
Δέσποινα από το blog http://mamadesekrisi.blogspot.gr/

Έλλη από το blog http://funkymonkey-handmadecreations.blogspot.gr/
Rylie από το blog http://mythoughtsnotebook.blogspot.gr/
Marilise από το blog http://katitimou.blogspot.gr/

Φλώρα από το blog http://http://texnistories.blogspot.gr
Marie-Anne από το blog http://latelierdemarieanne.blogspot.gr
Μαρία Έλενα από το blog http://maria-elena-jewellery.blogspot.gr/
Σμαραγδένια Ρούλα από το blog http://smaragdenia-roula.blogspot.gr/
Ωραιοζήλη από το blog http://enakathemera.blogspot.gr/?m=1
Δελφινάκι από το blog http://delfinaki-sunset.blogspot.gr/

Ρένα από το blog http://diaheiros.blogspot.g Για συμμετοχές πατήστε εδώ!

50 σχόλια:

  1. πω πω τι δασκαλα ηταν αυτη; τακουνια χαρακας και δε θελω καν να φανταζομαι το υπεροπτικο τη βλεμμα.
    α πα πα.
    και εγω που νομιζα οτι σαν τη δικη μου καμια. εμενα ηταν αγγελουδι μπροστα σε οσα εχω διαβασει μεχρι στιγμης.

    τι να πει κανεις...
    εγω δεν εφτασα το χαρακα αλλα εχω ακουσει πολλες ιστοριες για αυτον.

    καλο σκ να εχεις Μαρια μου. φιλακια πολλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α, ο χάρακας μεγάλος πρωταγωνιστής τα χρόνια εκείνα...καλύτερα που δεν τον πρόλαβες πάντως!
      Να είσαι καλά...φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  2. Πω πω! Τέτοια περιστατικά στα σχολικά χρόνια με χάρακες, ξύλο, τιμοωρίες κλπ. τα ακούω από τους μεγαλύτερους συμμαθητές μου και από την μαμά... Καλό Σαββατοκύριακο Μαρία μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συνηθίζονταν πολύ παλιότερα...πίστευαν φαντάζομαι πως το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο...τι να πω!
      Καλό βράδυ!

      Διαγραφή
  3. Kαλημέρα! Ο τρόπος γραφής σου με καθηλώνει, εχεις φοβερή έκφραση! ¨Οσο για τις φωτογραφίες δεν έχω λόγια, καταπληκτική επεξεργασία. Υποβάλλω τα σέβη μου!
    Δέσποινα (φρέσκια στο είδος όπως καταλαβαίνεις!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!
      Η συγκεκριμένη επεξεργασία ήταν πολύ εύκολη...αν θες μπορείς να δεις εδώ http://photomania.net/ και σε ενδιαφέρει!
      Να είσαι καλά και καλώς ήρθες!

      Διαγραφή
  4. Και ύστερα σου λένε πως δάσκαλοι = παιδαγωγοί...
    Τί αγωγή δίνεις δημιουργώντας φοβίες και πόνο?
    Και το χειρότερο απ' όλα είναι πως το θεωρούσαν... "φυσιολογικό"...
    Αγκαλιά και φιλί, Μαρία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό ακριβώς ήταν το χειρότερο...αν και φοβάμαι πως η συγκεκριμένη ξέφευγε λίγο από τα τότε συνηθισμένα...χαχα!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  5. Καλημέρα Μαράκι μου
    Ο τρόπος που γράφεις καθηλωτικός
    κι οι αναμνήσεις σου ολοζώντανες!!!!!!!!!!!!!!

    πολλά φιλιά κι όλα περνούν!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μεγάλη πληγή άνοιξε η Joan, αγαπητή μου Μαρία. Εξαιρετικό το κείμενό σου, παραστατικές εικόνες, μου φάνηκε πως άκουγα τα τακούνια, και μου μύρισε ξυμένο μολύβι, όσο σε διάβαζα.
    Η δασκάλα μου της τρίτης τάξης -1961- δεν είχε χάρακα. Όταν την πονούσαν τα χέρια από το ξύλο που έδινε στα κεφάλια των αδιάβαστων ή των ζωηρών, έβγαζε το τακούνι της και …ολοκλήρωνε το παιδαγωγικό της έργο!
    Άθλιες εποχές. Έδερνε ο δάσκαλος, έδερνε ο χωροφύλακας, έδερνε ο δραγάτης, και ποιος δεν έδερνε, και αυτό ήταν το …φυσιολογικό. Για να γίνουμε …άνθρωποι!
    (Η δική μου σχετική ανάρτηση, ήδη από το Σεπτέμβριο, με τον τίτλο «Πρώτη Γυμνασίου»).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συγκινήθηκα πολύ με τη δική σου ανάρτηση..τόσο γλαφυρή και αληθινή!

      Α, και η δικιά μας το έβγαζε και ήταν από εκείνα τα χοντροπάπουτσα της δεκαετίας του 70 με το μεγάλο μεγάλο τακούνι...πάω στοίχημα πως εκείνη η μόδα δε θα ξεχαστεί εύκολα από κανέναν..χαχα!
      Πραγματικά ήταν κάπως εκείνες οι εποχές...
      Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!!

      Διαγραφή
  7. Μαράκι μου καταλαβαίνω αυτό το "παιδαγωγικό" σύστημα... το έζησα στην δευτέρα δημοτικού, εν αντιθέσει με την δασκάλα της πρώτης που ήταν μια μεγάλη αγκαλιά για όλους μας.
    Καλό Σαββατοκύριακο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εμείς πάλι, μην κοιτάς που δεν προχώρησα τη διήγηση, στη δευτέρα είχαμε την ίδια δασκάλα...σε άλλη αίθουσα όμως, μια και τη συγκεκριμένη την έπαιρνε πάντα η πρώτη, επειδή είχε τα πινακάκια...
      Να είσαι καλά!

      Διαγραφή
  8. Ποσο με θυμωνει αυτο! Γιατι ναι, εκεινη την εποχη το ξυλο θεωρητικα ηταν δημοφιλης παιδαγωγικη μεθοδος, αλλα εγω πιστευω ακραδαντα οτι περα απο νομους και κανονες υπαρχει μεσα μας κατι που λεγεται συνειδηση και ξερει παντα ανα αυτο που κανουμε ειναι καλο η κακο, σωστο η λαθος. Ολα τα αλλα ειναι απλα δικαιολογιες. Κριμα, ποσα παιδια θα καηκαν απο αυτην και αλλες τετοιες "παιδαγωγους"...
    Η γραφη σου υπεροχη και η φωτο επισης!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μα δεν υπήρχε σχολείο που να μην είχε λίγο από στρατόπεδο μέσα του τότε...μόνο κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις δασκάλων υπήρχαν κι αυτές σπάνιες!!
      Και ναι, υπήρχαν παιδιά που τα πήρε τόσο από κάτω όλο αυτό που γίνονταν τότε και ήταν αυτά σαν το αγοράκι του κειμένου που τα έκανε πάνω του που ποτέ δεν έμαθαν πολλά...εν τω μεταξύ είχαν άλλο ένα κακό αυτοί οι άνθρωποι....διάλεγαν τους πιο αδύναμους, όχι μαθητές, αλλά τα πιο αδύναμα παιδιά και τα έκαναν αντικείμενο του χλευασμού τους...
      Όσοι είχαν συνείδηση που λες κι εσύ κι όσοι έστεκαν στα καλά τους θα πω εγώ, γιατί όλοι εκείνοι οι μικρόψυχοι άνθρωποι σίγουρα είχαν πολλά θέματα με τον εαυτό τους και νεύρα, πολλά νεύρα...οι περισσότεροι ή ήταν πραγματικά κακοί, ή ψυχικά άρρωστοι δε δικαιολογείται αλλιώς!!
      Σε ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  9. τα έζησα κι εγω όλα αυτά...μια δασκάλα που ειχαμε στην τεταρτη ,χτυπούσε τα κεφαλια των παιδιων στον τοίχο!
    τρέμαμε να μην κάνουμε λάθος.......
    πολύ συγκινητική η ανάρτησή σου!
    φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, ήταν απίστευτα αυτά που έκαναν κάποιοι!
      Λάθος ήταν γι΄αυτούς το οτιδήποτε...και η μανία τους πέρα από κάθε τι φυσιολογικό!
      Να είσαι καλά...φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  10. Μικροί και άψυχοι άνθρωποι να διαπαιδαγωγούν παιδιά!
    Ταργικό!
    Μαράκι μου λυπάμαι πολύ για ότι πέρασες είναι πολύ σκληρό να θυμάσαι έτσι τα σχολικά σου χρόνια.
    Σου άφησαν πληγές και φαίνεται!
    Θυμώνω πολύ και θα ήθελα να τους τα γυρίσει πίσω η ζωή για να καταλάβουν τι έκαναν.
    Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ήταν λίγο άγρια όλα αυτά, μα δεν τα θυμάμαι μόνο έτσι...χτες ήθελα να δείξω αυτή την πλευρά..δεν ξέρω τι είναι αυτό που μας σώζει όταν είμαστε παιδιά, αλλά είχαμε αναπτύξει πολλές άμυνες και μέχρι που τα κοροϊδεύαμε τα καμώματα της "κυρίας" μας...λίγα ήταν τα παιδιά που "τραυματίστηκαν" κι αυτά ήταν μάλλον τα πιο αδύναμα..
      Εγώ να σκεφτείς ήμουν από τις αγαπημένες της (με έπαιρνε -μόνο εμένα από όλη την τάξη- σπίτι της για να παίζω με την κόρη της) και παρόλα αυτά δε δίστασε να με χαστουκίσει με όλη της τη δύναμη...τρέχα γύρευε!!
      Να είσαι καλά...φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  11. Μαράκι μου τρυφερό... Αυτή κρέμασμα ήθελε κι όχι απόλυση γιατί και σε άλλο σχολείο τα ίδια θα έκανε.. Μη σου πω και χειρότερα..
    Μακάρι να μην ήταν αληθινή σου ανάμνηση κι απλά να ήταν μια υποθετική ιστορία τόσο πειστικά δοσμένη με ζωντανή περιγραφή.. Μα αυτό είναι τραύμα ανοιχτό που αιμορραγεί ακόμα.. Ντροπή κι αίσχος και σαν άνθρωπος και σαν δασκάλα. Εγκλημα. Και η συγκάλυψη έγκλημα. Δυστυχώς πόσοι τέτοιοι υπάρχουν και βγάζουν όλα τους τα απωθημένα εκεί που τους παίρνει.. Συγχύστηκα..
    Φιλί κι αγκαλιά τεράστια Μαιρούλα μου! ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ξέρεις ποιο είναι το άσχημο Μαριλένα μου?
      Που οι περισσότεροι δάσκαλοι έκαναν τα ίδια και ήταν συμπεριφορές που δικαιολογούνταν με άνεση....όσοι γονείς πήγαιναν να παραπονεθούν έμπαιναν στην μαύρη λίστα τα παιδιά τους και κακοπερνούσαν ακόμα περισσότερο...ήταν ένας φαύλος κύκλος που το δίκιο ήταν με το μέρος της βίας και της κακίας...και θεωρούσαν πως έκαναν και καλά τη δουλειά τους...δηλαδή πιάσ' τ΄αυγό και κούρεφτο..
      Όπως είπα και παραπάνω...ήμουν από τις αγαπημένες της μαθήτριες και λίγα έπαθα σε σχέση με άλλα παιδιά....το να βλέπεις όμως καθημερινά να πέφτει ξύλο, ναι, είναι άσχημο πολύ!
      Φιλιά πολλά!!

      Διαγραφή
  12. Μαρακι μου γλυκο,τι σκληρες αναμνησεις ,το γραφτο σου μου θυμισε την ταινια Ματιλντα και την αυταρχικη και μισητη διευθυντρια
    miss Trunchball!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχα..ναι Άφρα μου θα μπορούσε να είναι η miss Trunchball άνετα!!...
      Πάντως αυτή ήταν η άσχημη πλευρά...υπήρχε ταυτόχρονα και μια άλλη που κάνει εκείνα τα χρόνια να μοιάζουν όμορφα....άλλωστε είχαμε όλα πειστεί πως το σχολείο ήταν έτσι..και ίσως να ήταν στα περισσότερα μέρη..
      Φιλιά πολλά!!

      Διαγραφή
  13. Μου ξύπνησες κοινά οδυνηρά βιώματα... Τελικά όλοι έχουμε ακόμα τα σημάδια απ' τη βέργα και το χαστούκι της "καλής" δασκάλας...
    Μαρία μου άρεσε πολύ το κείμενό σου. Μέσα απ' τις αλήθειες του, βγάζει ένα παράπονο κι ένα "γαμώτο"...
    Κι αυτό που με πικραίνει, είναι πως σήμερα δεν επιτρέπεται στους παιδαγωγούς να "αγγίζουν" τα παιδιά. Αλλά, οι εξ αποστάσεως λεκτικές "σφαλιάρες", είναι που πονάνε περισσότερο...
    Φιλιά πολλά Μαράκι και συγχαρητήρια για τη συμμετοχή σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ήμουν σίγουρη πως θα είμαστε πολλοί όσοι έχουμε κοινά βιώματα, μια και η βία ήταν η παιδαγωγική μέθοδος που προτιμούσαν οι περισσότεροι τότε...
      Ναι, το βγάζει το γαμώτο...για όσα έβλεπα, για εκείνο το χαστούκι που δεν μου άξιζε και που δεν είχα ξαναφάει μέχρι τότε και με ξάφνιασε και με πόνεσε η αδικία του...
      Και Μαρία μου άνοιξες μεγάλο θέμα...τεράστιο!!!!
      Αυτό συζητούσα σήμερα με την αδερφή μου που διάβασε την ανάρτηση και είχε κι αυτή την ίδια δασκάλα στην πρώτη....λέγαμε και για έναν έναν άλλο δάσκαλο (προς τις τελευταίες τάξεις αυτός, που κατά τύχη τον είχαμε και οι δυο πάλι) που ξεφτίλιζε συνέχεια ένα συγκεκριμένα παιδιά (διάλεγε κανα δυο και όλη τη χρονιά πέρναγαν τα πάνδεινα)....είναι τραγικό....χώρια οι λεκτικές σφαλιάρες που έδιναν κι έπαιρναν και είμαι σίγουρη πως ακόμα πέφτουν με άνεση...μεγάλο θέμα!!!!
      Σε ευχαριστώ πολύ...φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  14. Πολύ όμορφο κείμενο Μαρία μου αλλά καί ο τρόπος πού γράφεις,μοναδικός!Εχω τίς καλύτερες αναμνήσεις από τά μαθητικά μου χρόνια!!
    Καί κάτι κοπάνες στό Λύκειο,μέ βόλτες στήν Γλυφάδα!!Καλό Σ/Κ!!Φιλάκια!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Dimi μου!
      Μην κοιτάς που έγραψα αυτά, έχω κι εγώ πολύ όμορφες αναμνήσεις...σκεφτόμουν να γράψω κάτι αστείο, αλλά αποφάσισα αυτή τη φορά να πιάσω το δύσκολο κομμάτι, για να θίξω και τις "παιδαγωγικές" μεθόδους εκείνης της εποχής...
      Φιλιά πολλά και καλή εβδομάδα!

      Διαγραφή
  15. Καταπληκτικό το κείμενο σου Μαρία, η διατύπωση, η έκφραση, η ροή αφήγησης κι ο τρόπος που αναδύονται εικόνες και συναισθήματα είναι μοναδικός! Μπράβο σου! Η ιστορία σου μου θύμισε τον φόβο με παρόμοια γεγονότα και με γέμισε θυμό κι αγανάκτηση, για το πως κάποιοι ανάξιοι
    ανεκπαίδευτοι, εκπαιδευτικοί, τολμούν να έχουν αυτό το αξίωμα!
    Μακάρι να εκλείψουν τέτοιες ελεεινές συμπεριφορές, απέναντι στις τρυφερές παιδικές ψυχούλες!
    Να είσαι καλά κοπέλα μου κι εύχομαι να έχεις ένα όμορφο Σαββατοκύριακο και λουλουδένια χαμόγελα ν' αγκαλιάζουν τις στιγμές σου!
    Φιλιά πολλά με αγκαλιά!:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Κατερίνα μου!!
      Το κακό ήταν πως τότε θεωρούνταν φυσιολογικά (αν όχι από τους γονείς, που τρελαίνονταν -όπως τρελάθηκαν οι δικοί μου με τη σφαλιάρα- όταν γυρνούσε το παιδί τους σημαδεμένο, από το σύστημα το ίδιο)....τώρα που δε θεωρούνται?...πόσοι ανάξιοι εκπαιδευτικοί συνεχίζουν να βγάζουν τα απωθημένα τους και νεύρα τους στα παιδιά?
      Κι εσύ να είσαι καλά και να έχεις μια υπέροχη εβδομάδα...φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  16. Έγραψες όλα όσα παρέλειψα εγώ, αλλά πάνω κάτω τα ίδια θα έγραφα! Με εξαίρεση την Πέμπτη τάξη και τον κυρ Αντρέα, είχα φάει πολύ ξύλο! Το παράπονο το είχα στο δημοτικό έντονο. Στην πορεία το ξεπέρασα. πήρα την "εκδίκηση" μου μετά μέσω της μελέτης και των βαθμών μου. Αυτός ήταν ο δικός μου τρόπος να ξεπερνάω....
    Εκείνη την εποχή όλοι τους ήταν δάσκαλοι για κλάματα!

    Και πώς να διαφέρουν οι αναμνήσεις μας, αφού η ηλικιακή διαφορά μας είναι ελάχιστη και γεωγραφικά μένουμε στο ίδιο πλάτος και στην επαρχία του 70 νομίζω όλα έμοιαζαν μεταξύ τους!
    Μαρία μου, σήμερα τα ταξίδια μας έμοιαζαν κι ήατν πολύ συναισθηματικά!
    Να'σαι καλά!
    Η φωτό έχει εξαιρετικά εφέ!
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όπως το λες...δάσκαλοι για κλάματα!!
      Λίγες ήταν οι εξαιρέσεις...βρε μια σταλιά παιδί ήμουν και θυμάμαι στην έκτη πόσο αστοιχείωτος ήταν ο τάχα μορφωμένος δάσκαλος...μου είχε κάνει τόση εντύπωση και του είχα κάνει τόση διαφήμιση (αρνητική)...χαχα!!!
      Αναγνώρισα κι εγώ πολλά στη δική σου ανάρτηση...αλλά όπως λες κι εσύ μεγαλώσαμε σε παρόμοιο περιβάλλον κι εκείνες τις εποχές όλα αυτά συνηθίζονταν...
      Καλά με τη φωτογραφία έπαθα πλάκα...να αλλοιώσω τα πρόσωπα ήθελα και όπως έψαχνα βρήκα και πράσινο πίνακα...ούτε παραγγελία να τον είχα..χαχα!
      Φιλιά πολλά!!

      Διαγραφή
  17. Όπως λέει και η Μαρία αυτή η βέργα είναι που έχει αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στις ψυχές όλων μας.
    Δάσκαλοι-δήμιοι μιας εποχής που ευτυχώς έφυγε, που προσπαθούσαν να βγάλουν τα κόμπλεξ και τα απωθημένα τους (από τις φάπες που είχαν φάει οι ίδιοι) πάνω σε εμάς.
    Αυτές είναι όμως οι αναμνήσεις μας, αποτελούν κομμάτια της ζωής μας και δεν αλλάζουν.
    Δεν ξέρω αν τέτοιες "παιδαγωγικές" μέθοδοι μας έκαναν καλύτερους μαθητές (το αποκλείω!), σίγουρα όμως μας έμαθαν να τις αποφεύγουμε. Και κάπως έτσι σταμάτησε αυτή η αθλιότητα να διαιωνίζεται.
    Μου άρεσε η γραφή σου και η περιγραφή των εικόνων. Κάπου μέσα σε εκείνη την τάξη μού φάνηκε πως με είδα.
    Καλό σου βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μα και μόνο με το φόβο που ζούσαμε και ποτέ να μη δοκιμάζαμε το ξύλο (πράγμα αδύνατον, μια και έβρισκαν τους πιο γελοίους λόγους) μας έφτανε!
      Όπως ακριβώς το λες...έβγαζαν τα κόμπλεξ τους και τα απωθημένα τους..κι όπως έγραψα παραπάνω κάποιο ήταν και ψυχικά ανώμαλοι...δε δικαιολογούνται αλλιώς κάποια ακόμα πιο άγρια καψόνια κι από το ξύλο που έκαναν σε κάποια παιδιά...
      Σε ευχαριστώ πολύ...νομίζω πως αυτή η τάξη είχε τελικά πολύ παραπάνω μαθητές από 40...
      Καλό βράδυ!

      Διαγραφή
  18. Μαρία, γράφεις και τα δικά μου βιώματα ή διαβάζω λάθος;; Τόσο πολύ όμοια όμως, αλλά και τόσο καλογραμμένα!...
    Είχα γράψει και κάπου αλλού για έναν δάσκαλο που είχαμε και το γιο του στην τάξη κι όταν έκανε κάτι κάποιος από όλους μας, ο μ@λ@κ@ς ο δάσκαλος-να σου πετύχει, έδερνε το γιο του με τη ζώνη του στη μέση της τάξης... Είπα και στης Αριστέας: οι αναμνήσεις μας είναι παράλληλα και ψυχοθεραπεία... Πολλά φιλιά και σε ευχαριστώ πολύ Μαρία μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όπως έγραψα και στον Πέτρο τελικά αυτή η τάξη είχε περισσότερους από 40 μαθητές...τι κι αν δεν ήταν όλοι σε εκείνη την αίθουσα?
      Δασκάλα είχα που είχε γιο στη τάξη, δεν τον έδερνε όμως....αλλά τον τάιζε το αυγό του στο μάθημα...χαχα!
      Κατά τα άλλα ήταν καλή όμως αυτή....δεν ήταν τόσο του ξύλου...
      Η κόρη μου όμως είχε δάσκαλο που όταν νευρίαζε ξεσπούσε στο δικό του παιδί μια και δεν τολμούσε πια να ξεσπάσει σε άλλο...μη φανταστείς τρελά πράγματα, ήταν κι άλλες οι εποχές πια, όχι ζώνες και τέτοια άγρια...
      Άστα να πάνε...
      Να είσαι καλά..η ιδέα σου ήταν υπέροχη και μας έδωσε ευκαιρία να κάνουμε μια αναδρομή....ίσως μα κάνουμε και δυο, ποιος ξέρει!!....κι εμείς σε ευχαριστούμε!
      Φιλιά πολλά!!

      Διαγραφή
  19. Ωραία η γραφή σου, Μαρία μου, αλλά το κείμενό σου με στενοχώρησε. Έχω ξανακούσει ανάλογες ιστορίες ξυλοδαρμών στα σχολικά χρόνια, και ξέρω πως εκείνη την εποχή θεωρούνταν και "επιβεβλημένο" μέσο σωφρονισμού των "άτακτων" ή "αδιάβαστων" μαθητών.
    Εννοείται πως διαφωνώ με τη μέθοδο, και πιστεύω πως με το φόβο δεν πετυχαίνει κανείς τίποτα άξιο λόγου. Άσε που ο φόβος αργά ή γρήγορα γεννάει και την αντίδραση.
    Τώρα έχουν αλλάξει τα πράγματα ως προς το θέμα του ξύλου με τη βίτσα, αλλά έχουν αλλάξει πολύ και οι μαθητές από τότε. Όχι απαραίτητα προς το καλύτερο... απ΄ ό,τι δυστυχώς παρατηρώ.
    Σ΄ευχαριστούμε που μοιράστηκες μαζί μας τις αναμνήσεις σου. Φιλιά πολλά και καλό Σ/Κ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Έλλη μου!
      Ήταν μέθοδος εκτόνωσης των δασκάλων περισσότερο...έβρισκαν τα πιο πρωτότυπα παραπτώματα για να έχουν να τιμωρούν...κι όλοι διαβασμένοι να πήγαιναν και όλοι αρνάκια να ήταν, πάλι κάποιος θα τις έτρωγε, γιατί έξυσε τη μύτη του π.χ...άσε!!!
      Τι θέμα του σχολείου σηκώνει πολύ συζήτηση...και για το τότε, αλλά και για το τώρα...
      Να είσαι καλά...φιλιά πολλά και καλή εβδομάδα!

      Διαγραφή
  20. Μαράκι μου η περιγραφή σου ήταν τόσο ζωντανή, που ένιωσα σα λες και ήμουν εκεί για μια στιγμή... ο φόβος καραδοκεί!!! ο εφιάλτης θα ήταν.. υπήρχαν δάσκαλοι και δάσκαλοι!! πάντα έλεγα ότι σου τύχει είναι, λαχνός οι δάσκαλοι!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τότε πάντως υπήρχαν περισσότεροι τέτοιοι δάσκαλοι, παρά οι άλλοι...χαχα!
      Πραγματικά όμως είναι καθαρά θέμα τύχης....αν και τότε οι πιθανότητες να γλιτώσεις τέτοια μοίρα ήταν όσες τώρα να κερδίσεις το τζόκερ...απειροελάχιστες και βγάλε δηλαδή!

      Διαγραφή
  21. Βλέπω όλες τις σχετικές αναρτήσεις και έχω γυρίσει πολύ πίσω...
    Το σκέφτομαι σοβαρά να γράψω κι εγώ για τα δικά μου μαθητικά χρόνια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Μαράκι μου μην μου πεις οτι είχες αυτη τη δασκάλα όλα τα χρόνια του δημοτικού γιατί θα κλαιω μέχρι αυριο!!! Ελπίζω οταν το κατάλαβαν οι γονείς να της έδωσαν να καταλάβει που ξεσπουσε πάνω σας τα απωθημενα της!!!!
    Εγω και στις 6 τάξεις του δημοτικου ειχα τον ιδιο υπέροχο δάσκαλο και γενικά ομολογώ πως ήμουν απο τους τυχερους που έτυχα σε καταπληκτικους εκπαιδευτικους. Λαχείο λεμε!
    Μαράκι πολύ όμορφη, συγκινητική και αληθινή η ανάρτησή σου. Σχεδόν βίωνα τον τρόμο απο τα τακούνια της δασκάλας....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όχι, ευτυχώς την είχα μόνο στην πρώτη και τη δευτέρα...ε μαζεύονταν λίγο όταν πήγαινε κανένας γονιός, αλλά και πάλι τότε υπήρχε ο φόβος πως θα "σε βάλει στο μάτι" όπως λέγαμε...χαχα....μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα!!
      Ήσουν πράγματι πολύ τυχερή!!
      Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!

      Διαγραφή
  23. Μαρία μου ο τρόπος γραφής σου συνεχίζει να με καθηλώνει όσο τη πρώτη φορά που σε διαβασα! 😊

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Δεν μπορείς να περιμένεις τίποτα καλύτερο από ανθρώπους που κατά τύχη γίνονταν δάσκαλοι και μάλιστα από διετείς σχολές και καμία εξειδίκευση. Έχω ακούσει από τους γονείς μου τα χειρότερα.
    Ευτυχώς πλέον οι δάσκαλοι αγαπούν τη δουλειά τους και πέρα από τις πολλές γνώσεις που έχουν, είναι και καταρτισμένοι σε τομείς παιδοψυχολογίας και διδακτικής...
    Ωστόσο είχα και εγώ μια δασκάλα στη Δ' δημοτικού, ακριβώς με χάρακα και τακούνια, που δε χτύπαγε βέβαια, αλλά ήταν ο εφιάλτης όλων μας για τη συμπεριφορά της...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελπίζω να έχεις δίκιο και να αγαπούν τη δουλειά τους οι δάσκαλοι σήμερα, αλλά έχω κάποιες (σοβαρές) αμφιβολίες!
      Μπορεί να μην μπορούν πια να σηκώσουν χάρακα, αλλά έχουν άλλα όπλα!


      Διαγραφή
  25. Αν και πόνεσα και μονο που τα διάβασα, ομολογώ πως οι περιγραφές σου ειναι καταπληκτικές και αγγίζουν ολες τις αισθήσεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή