Το παρόν ιστολόγιο τελεί υπό κατάθλιψη...

Εεεε...υπό κατάληψη ήθελα να πω, αν και παραλίγο να πέσω σε κατάθλιψη με όλες αυτές τις γάτες να σουλατσάρουν και να νιαουρίζουν εδώ πέρα μέσα!

Πότε οι σκιές τους, πότε τα παιχνίδια τους και πότε να ψυχαναλύονται...μπάφιασα ο σκύλος!

Λες κι εγώ δεν έχω σκιά...

Ή δεν παίζω πιο γρήγορα κι από τη σκιά μου...

Τι κι αν φοβάμαι να διασχίσω γέφυρες, λίγο δηλαδή, μη νομίζετε, να όσο πατάει η γάτα...με κάνει αυτό λιγότερο γάτα;...

Γάτα είπα;

Θου κύριε!!!

Πόσες γάτες πια να αντέξει μια πρόταση;

Εγώ πάντως δεν αντέχω άλλες!

Καλές, χρυσές, (λέμε τώρα), αλλά εγώ ήρθα πρώτος εδώ!

Αποφάσισα λοιπόν να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου, για να γεμίσει η ανάρτηση ομορφιά και χάρη...γιατί έστω και με τρεμάμενα βήματα πάντα περνάω όλες τις γέφυρες.
Και συνεχίζω...χαμογελώντας!
Μέχρι να δω μπροστά μου γάτα.

Αυτές καμπουριάζουν και μου δείχνουν τα νύχια τους κι εγώ τους δείχνω την ουρά μου, που είναι πανέμορφη, καθώς τρέχω ανέμελος (και όχι φοβισμένος, αυτό θέλω να καταγραφεί στα πρακτικά).

Ρωτήστε και, την "πώς τη λένε", αν εγώ φοβάμαι.
Όχι, ρωτήστε την, να σας πει ποιος άλλαζε δρόμο, όταν τις νύχτες μας έστηνε καρτέρι εκείνη η γάτα, μια στροφή από το σπίτι μας.
Καλά, κάθε βράδυ, εμείς αλλάζαμε δρόμο, αλλά δεν έφταιγα εγώ.
Η "πώς τη λένε", τρόμαζε κι εγώ έπρεπε να την απομακρύνω.
Είμαι βλέπετε υπεύθυνος και για την ασφάλειά τους.
Και φτάνουμε στο δια ταύτα.
 Οι γέφυρες θέλουν κότσια (που τα διαθέτω) και οι γάτες καλό τρέξιμο (το 'χω).

Μπρίκι για το Saturday's Critters