Αγάπη ξανά; Όχι ευχαριστώ!!! + #FMSphotoaday

Day 4...What you read

Πριν λίγα δευτερόλεπτα διάβαζα ακριβώς αυτό.

Αλλά τελειώνω το βιβλίο της Doris Lessing "Αγάπη ξανά".

Ένα βιβλίο που δε με τράβηξε καθόλου από την αρχή.

Αμέσως μόλις έπεφτε στα χέρια μου ένα καινούριο το άφηνα χωρίς τύψεις στην άκρη. 

Διάβασα επίσης πολλά βιβλία που είχα ήδη διαβάσει για να μην διαβάζω αυτό.

Τώρα θα μου πείτε αφού το μίσησα από την πρώτη στιγμή που το έπιασα στα χέρια μου πριν χρόνια γιατί ήθελα να το τελειώσω;

Αφού το σύνδρομο του «τελειώνω οπωσδήποτε όσα βιβλία αρχίζω» το έχω αφήσει πίσω μου εδώ και χρόνια.

Πολύ καταπιεστικό σύνδρομο εδώ που τα λέμε και ήμουν περήφανη που ήμουν πια "καθαρή".

Γιατί αυτό το πάλεψα, εντάξει, το παλεύω μέχρι τέλους;

Το ξανάπιασα στα χέρια μου μέσα στο καλοκαίρι.

(Κι επειδή έχουμε πια Οκτώβρη, καταλαβαίνετε φαντάζομαι πως δεν το διάβασα μονορούφι, αλλά ούτε διάβαζα αποκλειστικά αυτό.)

Είχα ξεμείνει που λέτε από βιβλία και με μια ματιά στη βιβλιοθήκη μου αμέσως εντόπισα τα αδιάβαστα, τα καταφρονεμένα μου.

Ανάμεσά τους, μου έκλεινε το μάτι το «Αγάπη ξανά».

Του το έκλεισα κι εγώ και σκέφτηκα να το αγνοήσω.

Τελικά άλλα σκεφτόμουν, άλλα έκανα.

Η λάθος κίνηση έγινε.

Και βρέθηκα για άλλη μια μαρτυρική φορά στον κόσμο της 65χρονης Σάρας που συναντά πάλι τον έρωτα στα πρόσωπα δυο πολύ νεότερων αντρών.

Αναρωτήθηκα πως είναι άραγε να είσαι 65 και να ερωτεύεσαι 20χρονο και μου άφησε μια πικρή αίσθηση κι ένα σφίξιμο στο στομάχι.

Και δε θα έπρεπε φυσικά να λέγεται αγάπη ξανά, γιατί η Σάρα δεν ανακαλύπτει καμιά αγάπη.

Ανακαλύπτει το πάθος, τον πόθο.

Τον έρωτα της ωριμότητας  λέει το οπισθόφυλλο.

Έχω έναν πρόχειρο τίτλο πιο κατάλληλο, αλλά μετά θα πρέπει να βάλω προειδοποίηση στο μπλογκ.

Και κάπου εκεί πεθύμησα τον κόσμο της Πίλτσερ και την κατασταλαγμένη Πενέλοπε του "Ψάχνοντας για κοχύλια".

Η σύγκριση αναπόφευκτη μια και οι δυο γυναίκες είναι στην ίδια ηλικία.

Η Πενέλοπε σε κάθιζε δίπλα της και σου πρόσφερε τσάι.

Εδώ μένεις στο πόδι για να φύγεις μια ώρα αρχύτερα.

Άσε που δε σε κερνάει και κανένας τίποτα!

Μέσα στην ιστορία της Σάρας ξεπηδά ταυτόχρονα και η ιστορία της Ζιλί Βερόν που είναι η ηρωίδα του καινούριου θεατρικού που ετοιμάζει.

Μη με ρωτήσετε ποια ιστορία είναι καλύτερη.

Τις βρήκα εξίσου βαρετές.

Και βρήκα και το λόγο που επιτέλους ήθελα να το τελειώσω.

Ήθελα απλά να σταματήσει να μου κλείνει το μάτι κάθε φορά που ψάχνω για βιβλίο.

Τώρα πια μπορεί να επιστρέψει στη θέση του και να μείνει εκεί για πάντα!