Το πρωτολούλουδο τ' Απρίλη...

"Ζωή πώς με παράδωσες μ' ένα φιλί στους δήμιους..."

Απρίλη γεννήθηκε κι Απρίλη έφυγε από τη ζωή η ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη (1902-1930).

"Θα πεθάνω μιαν αυγούλα μελαγχολική του Απρίλη..."

Είναι από τις πιο αγαπημένες μου ποιήτριες και φυσικά δε θα αποτολμήσω λογοτεχνική ανάλυση του έργου της, ούτε θα σας πω για τη ζωή της.

Το πρώτο το αφήνω τους ειδικούς, όσο για το δεύτερο, όσοι ενδιαφέρονται το ξέρουν καλά και όσοι θα ενδιαφερθούν στο μέλλον θα φροντίσουν το δίχως άλλο να το μάθουν. 

Όλοι την έχουμε συνδέσει με τον Καρυωτάκη λόγω της σχέσης τους, αλλά και της μεγάλης αγάπης που έτρεφε η Πολυδούρη γι' αυτόν, αλλά η Μαρία υπάρχει αυτόνομα και αυτόφωτη, πέρα από τον ίσκιο του μεγάλου ποιητή.

"Μ' απάντησες στο δρόμο σου Ποιητή,

Ήμουν το πρωτολούλουδο του Απρίλη..."

Την είπαν "καταραμένη" ποιήτρια. Δεν ξέρω αν αυτός ο όρος της αποδόθηκε λόγω του πρόωρου θανάτου της, ή της αντισυμβατικής ζωής που έκανε για γυναίκα της γενιάς της, εικάζω και για τα δυο, ξέρω όμως καλά πως ήταν η ηρωίδα των νεανικών μου χρόνων κι εξακολουθεί να στέκει αγέρωχα στο βάθρο που της είχα στήσει τότε και να μου μιλάει συνεχώς μέσα από τους στίχους της, όπως έκανε από την πρώτη φορά με το πρώτο ποίημά της που είχα διαβάσει:

Κοντά σου

Κοντά σου δεν αχούν άγρια οι ανέμοι.

Κοντά σου είνε η γαλήνη και το φως.

Στου νου μας τη χρυσόβεργην ανέμη

Ο ρόδινος τυλιέται στοχασμός.

Κοντά σου η σιγαλιά σα γέλιο μοιάζει

που αντιφεγγίζουν μάτια τρυφερά

κ’ αν κάποτε μιλάμε, αναφτεριάζει,

πλάι μας κάπου η άνεργη χαρά.

Κοντά σου η θλίψη ανθίζει σα λουλούδι

κι’ ανύποπτα περνά μέσ’ στη ζωή.

Κοντά σου όλα γλυκά κι’ όλα σα χνούδι,

σα χάδι, σα δροσούλα, σαν πνοή.

Τόλμησα να δανειστώ δικούς της στίχους, για να συντροφεύσουν τη φωτογραφία που έστειλα στο "Δρώμενο Φωτογραφίζειν" που διαργανώνει η Μαρία Νικολάου στο blog "Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά".

Θέλω να ευχαριστήσω τη Μαρία για τη φιλοξενία, αλλά και όσους ξεχώρισαν το σπιτάκι...

Μακριά ᾿π᾿ του κόσμου τη βοή,

το κύμα αγνάντια που γελά,

της εξοχής κει πού η ζωή

γλυκιά, γαλήνια αργοκυλά,

Σα μια ζωή της έξοχης,

σαν της ζωής παλμός κρυφός,

μέσ᾿ στους ανθούς κάθ᾿ εποχής,

καμαρωτό, λευκό στο φως,

ζει το σπιτάκι της. Ζεστό

σα μία καλόδεχτη αγκαλιά,

σαν ένα στόμα γελαστό,

χαϊδευτική σα μια μιλιά....