Waves (Ray Collins)

Ο Ray Collins είναι ανθρακωρύχος, αλλά αγαπάει τη θάλασσα!

Έχει αχρωματοψία, αλλά είναι εξαιρετικός φωτογράφος και τα χρώματα τα ζει!

Φωτογραφίζει τα κύματα την ώρα που δημιουργούνται...

 ...και τα αιχμαλωτίζει στην πιο όμορφη στιγμή τους!

Αναζητώντας την πρόσκληση και τη συγκίνηση, καταφέρνει να αποτυπώνει εικόνες που προκαλούν δέος!

Εικόνες βγαλμένες από όνειρα κι εφιάλτες ταυτόχρονα.

Όμορφες, αλλά κι άγριες.

Φωτογράφος: Ray Collins

Πηγή φωτογραφιών

Η συμμετοχή μου στο "Παίζοντας με τις λέξεις" είχε κύματα.

Τα κύματα που σηκώνονται κάποιες φορές μέσα στις ψυχές και δεν μπορεί να τα αποτυπώσει στο φακό ούτε ο Ray Collins!

Δανείστηκα όμως μια δική του φωτογραφία να τα συνοδέψει!

Τρικυμία

Τα κύματα μέσα του δεν ησυχάζουν ποτέ.

Δε θυμάται πια πως ήταν παλιά. 

Πως ήταν η ζωή του πριν σηκωθούν τα κύματα, τότε που ο απαλός κυματισμός τους, νανούριζε την ύπαρξη του κι έδινε ρυθμό στις σκέψεις του.

Πότε σηκώθηκε αυτή η τρικυμία μέσα του που τον τράβηξε στα ανοιχτά, αφήνοντάς τον να θαλασσοδέρνεται; Θυμάται μόνο πόσο είχε παλέψει στην αρχή. 

Έφτιαχνε μανιασμένα σχεδίες κι εκείνες έπεφταν πάνω στα βράχια και διαλύονταν. Πότε σταμάτησε να τις φτιάχνει κι αυτές; 

Ίσως πήρε την απόφαση να εγκαταλείψει τη μάχη, όταν όλοι του γύρισαν την πλάτη.

Κι έτσι μονάχος έμεινε να χάνει, ώσπου τα έχασε όλα.

Νιώθει πως έχασε και την ψυχή του. Έτσι όπως τη σμίλεψαν τα κύματα δεν την αναγνωρίζει πια! Τη σκάλισαν τόσο βαθιά που τη γέμισαν ρωγμές. Κάποιες φορές, όλο και πιο σπάνια πια, αποτραβιούνται για λίγο κι αφήνουν τις ρωγμές  να χάσκουν γεμάτες αλμυρό νερό. Μόνο τότε μοιάζει να γαληνεύει λίγο, καθώς εκείνο ανεβαίνει ως τα μάτια του και χύνεται.

Στεγνώνει τις πληγές του από το νερό και η ψυχή του κάνει να πιάσει πάλι το τραγούδι που έμεινε μισό. Αλλά η καταιγίδα ξανάρχεται. Το γιασεμί που πήρε να ανθίζει μέσα του, χάνει το άρωμά του, απουσία γίνεται  και τα κύματα ξανασηκώνονται αδυσώπητα!

Τα βλέμματα φταίνε. Οι άνθρωποι δεν τον κοιτάζουν απλά, τον διαπερνούν. Η συστολή που ένιωθε στην αρχή και τον έκανε να χαμηλώνει το κεφάλι, αντικαταστάθηκε από ντροπή, που τον έκανε να θυμώνει. Στο τέλος ο θυμός γέμισε την ύπαρξή του, ξεχείλισε στο βλέμμα του, απλώθηκε γύρω του κι έγινε μίσος.

Οι ματιές που καρφώνονται πάνω του, κρίνοντάς τον, θρυμματίζουν κάθε του αντίσταση κι η οργή του μεγαλώνει συνεχώς.

Βολεύεται καλύτερα στο παγκάκι, παλεύει να  πνίξει την οργή, πριν κάνει κανένα κακό. Αποκοιμιέται, μα γρήγορα ξυπνά. Αισθάνεται να τον κοιτάζουν, αλλά δε θέλει να ανοίξει τα μάτια του.

Αν τα ανοίξει τώρα, η οργή του θα βρει πόρτα ανοιχτή και θα ξεχυθεί. 

Οι γροθιές του σφίγγονται με μανία, αλλά  χαλαρώνουν πάλι. Η καταιγίδα παύει, όσο αυτός βυθίζεται στο βελούδινο, άκριτο βλέμμα ενός σκύλου. Ένας μορφασμός που θα μπορούσε να είναι χαμόγελο, απλώνεται στο πρόσωπό του.

Ο σκύλος απομακρύνεται και τα κύματα αρχίζουν πάλι να σηκώνονται. 

Η κραυγή του σχίζει τη νύχτα σε χίλια κομμάτια!