Για όσα λουλούδια μου χάρισες

Απρίλης πάλι.

Λίγες μέρες μετά το Πάσχα, όπως τότε. 

Μια εγκυμοσύνη 42 εβδομάδων φτάνει στο τέλος της εκείνο το ξημέρωμα κι αρχίζει η μαγεία.

Ναι, μάλλον το σκέφτηκες καλά πριν αφήσεις την ασφάλεια για να ανταμώσεις τον κόσμο. Εσύ το σκεφτόσουν κι εγώ γελούσα με τα αστεία που μου έκαναν όλοι. Ε, η αλήθεια είναι πως εξάντλησες όλα τα περιθώρια κι ο γιατρός μου όλη του την υπομονή μαζί μου, μια και τις τελευταίες εβδομάδες νόμιζα κάθε βράδυ πως θα γεννήσω.

Λάθος συναγερμοί που έρχονταν λάθος ώρες και τίναζαν ύπνους στον αέρα.

Μεταξύ μας, ήταν που ανυπομονούσα να σε δω επιτέλους. Βλέπεις όσο κι αν προσπαθούσα να σε φανταστώ δεν μπορούσα.

Όσο για τα λιγοστά υπερηχογραφήματα εκείνης της εποχής, άσε! δε βοηθούσαν καθόλου την κατάσταση. 

Σε ένιωθα όμως. Ένιωθα την παρουσία σου και σε αγαπούσα ήδη με μια ένταση που με τρόμαζε.

Τα όνειρα που έβλεπα στην αρχή, πως κάπου, λέει, έκλαιγε ένα μωρό κι εγώ συζητούσα ανέμελα με τις φίλες μου επειδή είχα ξεχάσει πως έχω παιδί, δήλωναν μόνο το άγχος μου για το αν θα τα καταφέρω..

Δεν τα ξανάδα από τη στιγμή που άκουσα την καρδιά σου πρώτη φορά. Και δεν ξεχνάω τόσα χρόνια μετά πόσα κατάλαβα εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Πόσα πρωτόγνωρα συναισθήματα ξεπήδησαν από κάθε μου κύτταρο και συγκλόνισαν όλη μου την ύπαρξη.

Όχι, δεν ήξερα καθόλου αν θα τα καταφέρω, αν θα γίνω καλή μάνα, ή αν θα σε απογοητεύσω.

Ήξερα όμως πως θα προσπαθούσα όσο δεν προσπάθησα ποτέ για τίποτα άλλο!

Και η γη γύριζε για μας μόνο. Λάθος!...η γη γύριζε για σένα μόνο. 

Σου αγόρασα τα πρώτα σου ρουχαλάκια και τα πρώτα σου βιβλία (σου διάβαζα όσο ήσουν στην κοιλιά ακόμα), ετοίμασα το δωμάτιο, ετοίμασα τη βαλίτσα για το μαιευτήριο (θυμάμαι έπλενα καλά τα χέρια μου και την άνοιγα κάθε τόσο, γιατί μου φαίνονταν απίστευτο όλο αυτό που ζούσα).

Η ανυπομονησία και η λαχτάρα μου να σε κρατήσω στην αγκαλιά μου μόνο μεγάλωναν.

Κι όταν ήρθε εκείνη η πολυπόθητη στιγμή, στο ορκίζομαι, όλα σταμάτησαν κι η γη άλλαξε τροχιά για πάντα.

Τίποτα πια δεν ήταν το ίδιο. Και τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για εκείνο το κύμα αγάπης που με χτύπησε τόσο ξαφνικά και τόσο απροειδοποίητα και που συνεχίζει να σκάει στην καρδιά μου με όλη του την ορμή!

Ήσουν στην αγκαλιά μου και όλα ήταν ευλογία.

Και η αγκαλιά μου προσαρμόζονταν όλα αυτά τα χρόνια για να σε χωράει καθώς μεγάλωνες. 

Όσο κι αν μεγαλώσεις όμως, για μένα θα είσαι το μωρό μου.

Θα είσαι το κοριτσάκι που χόρευε στις μύτες των ποδιών του και μου χάριζε λουλούδια και φιλιά.

Για όσα λουλούδια μου χάρισες, για όσους χορούς, για όσα κύματα με σήκωσαν ψηλά στον ουρανό, για όσα φιλιά, για όσες αγκαλιές, για όσα βλέμματα, για όση αγάπη, για όλα, σε λατρεύω και θα σε λατρεύω για πάντα και πέρα από αυτό! 

Εσύ να συνεχίζεις να πετάς και να μην ανησυχείς πολύ για μένα, ναι;

Αυτή είναι δική μου δουλειά, το να ανησυχώ για σένα...και να τρως καλά, έτσι;

Χρόνια πολλά μωρό μου!

Φιλιά πολλά....η μαμά σου!

Στην Αριάδνη μου, που κρατάει στα χέρια της τους μίτους όλης της γης...

Υγ: Κανονικά αυτή η ανάρτηση θα έπρεπε να δημοσιευτεί αύριο το πρωί στις έξι και είκοσι πέντε ακριβώς.