Vantage point (2008)

Μια ταινία που αναφέρεται στη Σαλαμάνκα, υποτίθεται ότι γυρίστηκε στη Σαλαμάνκα, αλλά τελικά μόνο οι λήψεις από τον αέρα έγιναν στη Σαλαμάνκα.

Η υπόλοιπη γυρίστηκε στο Μεξικό  επειδή οι αρχές της Σαλαμάνκα αρνήθηκαν να κλείσουν την Plaza Mayor για τρεις μήνες που θα διαρκούσαν τα γυρίσματα.

Στήθηκε λοιπόν μια νέα πλατεία, ίδια με την αληθινή, αλλά μικρότερη  στο Μεξικό.

Η ταινία αφηγείται τα γεγονότα με πολλούς τρόπους και με άλλον πρωταγωνιστή κάθε φορά.

Βλέπουμε πως βίωσαν τα ίδια πράγματα διαφορετικοί άνθρωποι.

Άλλοι  ήταν απλά παρατηρητές, άλλοι θύματα,  άλλοι  υποκινητές των  γεγονότων.

Κάθε φορά που ο χρόνος γυρίζει πίσω ξέρεις πως θα γυρίσεις πίσω στις 12 το μεσημέρι λίγο πριν τον πυροβολισμό που είναι και το πρώτο που συμβαίνει.

Η ταινία έχει δράση, αλλά δεν εκπλήσσει ούτε κρατά το θεατή σε αγωνία.

Ίσως επειδή έχουμε ένα γεγονός που αναπαράγεται ξανά και ξανά έστω κι αν κάθε φορά το βλέπουμε από άλλη οπτική γωνία.

Θα το έλεγα κλασσική αμερικάνικη ταινία όπου όλα αλλοιώνονται, ακόμα και ο χώρος.

Το ζητούμενο δεν είναι η πιστή απεικόνιση, αν και η πλατεία που στήθηκε για τις ανάγκες του έργου είναι αρκετά αληθοφανής και οι δημιουργοί της υποστηρίζουν ότι κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά τι γυρίστηκε στη Σαλαμάνκα και τι όχι, αλλά το να ειπωθεί η ιστορία και να υπάρχει η ανάλογη δράση.

Εμείς οι Έλληνες ξέρουμε καλά τι σημαίνει αυτό  μια και απολαύσαμε στο παρελθόν την ιστορία το μύθο και τη φαντασία του σεναριογράφου  να μπλέκονται και να γίνονται σούπα σε κάποια σήριαλ τύπου «Ηρακλής» και «Ζήνα».

Αξέχαστη θα μείνει η σκηνή που η Γκαμπριέλα  στη Ζήνα διαβάζει  μια αρχαία προσευχή χρησιμοποιώντας λέξεις που προφανώς ο σεναριογράφος έμαθε στις διακοπές του όπως καλημέρα, Ηράκλειο, γεια σας, κ.λ.π.

Τουλάχιστον εδώ  αρκούνται στο να εξαντλήσουν για μια ακόμα φορά το αγαπημένο τους θέμα.

Την τρομοκρατία.

Την ταινία σκηνοθέτησε ο Pete Travis

Και πρωταγωνιστούν οι: Dennis Quaid, Matthew Fox, Forest Whitaker, Saïd Taghmaoui, Eduardo Noriega, Ayelet Zurer, Richard T. Jones, Bruce McGill, Sigourney Weaver, William Hurt

Once upon a time

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μικρή πόλη η Storybrooke, στην οποία ζούσαν παγιδευμένοι οι ήρωες των παραμυθιών.

                                            

Once upon a time λέγεται η νέα σειρά των Adam Horowitz και Edward Kitsis που άρχισε να προβάλλεται φέτος στο abc και μας φέρνει κοντά στα παραμύθια.

Η πραγματικότητα και το παραμύθι μπλέκονται και οι χαρακτήρες έχουν κάτι από την αγνότητα, αλλά και από την κακία των ηρώων των παραμυθιών.

Η Emma Swan (Jennifer Morrison) αντικρίζει ξαφνικά μπροστά της το γιο Henry Mills  (Jared Gilmore) που έδωσε για υιοθεσία  πριν 10 χρόνια.

Καθώς επιστρέφει το παιδί στη θετή μητέρα του ακούει με έκπληξη ότι όλοι όσοι ζουν στην πόλη Storybrooke είναι ήρωες παραμυθιών που ζουν εκεί παγιδευμένοι.

Μόνο η Emma μπορεί να να τους σώσει μια και η ίδια δεν είναι άλλη, παρά η από καιρό χαμένη κόρη της Χιονάτης και του πρίγκιπα.

Έτσι αρχίζει πάλι η αιώνια μάχη ανάμεσα στο καλό και στο κακό.

Όσοι αγαπούν τα παραμύθια θα το λατρέψουν.

Πρωταγωνιστούν οι: Ginnifer Goodwin, Lana Parrila, Josh Dallas,Raphael Sbarge, Robert Carlyle, Meghan Ory,  και άλλοι.

Σαλαμάνκα Ισπανία B μέρος (Salamanca Spain)

Συνεχίζοντας τη βόλτα στη Σαλαμάνκα, περπατάς  στα πλακόστρωτα δρομάκια και αντικρίζεις συνέχεια εντυπωσιακά κτίρια.

Στο κτίριο  Escuelas Menores θαυμάζουμε την απεικόνιση του ζωδιακού κύκλου, ζωγραφισμένη από τον Fernando Gallego.
Είναι ο περίφημος ουρανός της Σαλαμάνκα. 

Στο  Pontifical University of Salamanca κυριαρχεί το μπαρόκ.

Άλλωστε ακόμα και το φυλλάδιο που μας δίνουν βγάζοντας τα εισιτήρια  (είχαμε προμηθευτεί  κάρτα με 17 ευρώ το 24ωρο για να δούμε όσα περισσότερα μουσεία μπορούσαμε με το λιγότερο δυνατό κόστος. Υπάρχει και 48ωρη κάρτα με 22 ευρώ.), τιτλοφορείται A walk through baroque.

Μας έκαναν ξενάγηση μισής ώρας στα ισπανικά και δεν καταλάβαμε και πολλά, αλλά ήταν η μοναδική μας ευκαιρία να δούμε το κτίριο από μέσα και πραγματικά άξιζε.

Το μουσείο Art Nouveau Y Art Deco περιέχει εκθέματα όπως πίνακες, έπιπλα, διακοσμητικά από γυαλί και πορσελάνη , κοσμήματα, παιχνίδια και κούκλες μιας άλλης εποχής.

Το μαγαζί του μουσείου είναι πανάκριβο κι έτσι δεν αγοράσαμε σχεδόν τίποτα , αν και ζηλέψαμε πολλά.

Ήπιαμε όμως το καφεδάκι μας στην καφετέρια του μουσείου ατενίζοντας τον ορίζοντα από τα γεμάτα βιτρώ παράθυρά του.

http://www.museocasalis.org/

Ανάψαμε το κεράκι μας στο ναό του St. Stephen .

Το μουσικό όργανο του ναού.

Είδαμε τη  στρογγυλή εκκλησία του Αγίου Μάρκου και  απολαύσαμε τη θέα του ποταμού Tormes με τη Ρωμαϊκή γέφυρα από ψηλά.

Από τον Βοτανικό κήπο (Huerto de Calixto y Melibea)  η θέα του καθεδρικού να υψώνεται πάνω από τα δέντρα κόβει την ανάσα. Μεγαλοπρέπεια που στέκεται αιώνες εκεί.

Θυμήθηκα ξαφνικά την προβολή του σεισμού μέσα στο ναό προφανώς πάνω στον ίδιο τοίχο που είχε υποστεί ρωγμή κάποτε. Ολόκληρος σεισμός, μια μικρή ρωγμή, αλλά είναι τόσο αληθοφανής που τρομάζεις καθώς  κόβονται οι ψαλμωδίες όταν αρχίζει , χτυπάνε οι καμπάνες και ο κόσμος φωνάζει.

Μεταφέρεσαι στο χτες  και αφουγκράζεσαι μέσα από σύγχρονους τρόπους τον τρόμο μιας γεμάτης  εκκλησίας ενός  πολύ μακρινού παρελθόντος.

Πάλι στον ήλιο του κήπου και στο πηγάδι που οι ερωτευμένοι κλειδώνουν την αγάπη τους.

Μακάρι να ήταν τα πράγματα τόσο απλά και να έφτανε μια φτηνή κλειδαριά κι ένα κλειδί που θα πετάξεις  στα βάθη του πηγαδιού να μείνει εκεί ως την αιωνιότητα.

Κατηφορίζουμε στο ποτάμι και διασχίζουμε τη γέφυρα.

Από απέναντι άλλη μια εικόνα κόβει την ανάσα. Ο καθεδρικός ξανά, με φόντο τη γέφυρα και το γαλανό διάσπαρτο με άσπρα συννεφάκια ουρανό.

Κυριαρχεί στην πόλη και σε ξαφνιάζει  κάθε φορά που τον αντικρίζεις.

Η πλατεία Plaza Mayor είναι πραγματικά μοναδική.

Μοιάζει με την αντίστοιχη της Μαδρίτης, αλλά είναι πολύ πιο όμορφη και εντυπωσιακή.

Άλλωστε τα κτίριά της  είναι χτισμένα από ψαμμίτη όπως και τα υπόλοιπα στη Σαλαμάνκα που δίνουν μια λάμψη χρυσού.  Δεν είναι τυχαίο που ονομάστηκε  Χρυσή Πόλη (La Ciudad Dorada)

Το βράδυ φωτισμένη είναι σκέτη μαγεία.

Οι φοιτητές της πόλης δίνουν κι εδώ το στίγμα τους καθώς κάθονται κάτω  σε παρέες και απολαμβάνουν τον ήλιο.

Καιρός για άλλο ένα café con leche που είναι και ο καφές που τιμήσαμε δεόντως όσο ήμασταν στην Ισπανία.

Το βλέμμα χάνεται στις πολλές στοές που έχει η πλατεία.

Η πόλη είναι παγκόσμιο μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς της Ουνέσκο.

Όποιος επισκεφτεί τη Σαλαμάνκα και του αρέσουν τα αλλαντικά μπορεί να δοκιμάσει το περιβόητο  jamon (χαμόν ).

Εγώ δεν το δοκίμασα μια και απεχθάνομαι τα αλλαντικά και η μυρωδιά μπαίνοντας σε ένα από τα μαγαζιά που τα πουλούσαν  μου έφερε απλά περισσότερη αποστροφή.

Ήταν εντυπωσιακό όμως σαν εικόνα με τα μπούτια του χαμόν να κρέμονται παντού.

Στα τουριστικά μαγαζιά της πόλης μπορείς να αγοράσεις διάφορα αναμνηστικά.

Κυριαρχούν  ο ταύρος, η βεντάλια, ο Δον Κιχώτης , οι καστανιέτες και ο βάτραχος σε όλες τις εκδοχές μια και κατά κάποιο τρόπο είναι  το σύμβολο της Σαλαμάνκας.

Όσοι πιστεύουν ότι σε μια χώρα πρέπει οπωσδήποτε να δοκιμάσουν και την κουζίνα της, δεν έχουν παρά να δοκιμάσουν την παέγια και την τορτίγια ως αντιπροσωπευτικά δείγματα.

Προσωπικά δοκίμασα μόνο το ποτό Σαγκρία και ομολογώ ότι μου άρεσε πολύ.

Υπάρχουν πάρα πολλά εστιατόρια για φαγητό, αλλά δικός μας άνθρωπος μας πήγε σε στέκι που σίγουρα δε γνωρίζουν οι τουρίστες και φάγαμε με 5 ευρώ το άτομο τρία πιάτα  (σαλάτα, κυρίως και γλυκό).

Το βράδυ που ξαναπήγαμε εκεί πληρώσαμε Σαγκρία 1,50 ευρώ και 0, 90 την μπύρα.
Λέγεται Low Cost, όνομα και πράγμα δηλαδή!
Βρίσκεται στην οδό Santcti Spiritus 3, BJ

Salamanca, Spain.

Η μαγεία της Σαλαμάνκα δεν περιγράφεται εύκολα.
Είναι μια πόλη που αξίζει να επισκεφτείς και να ξαναεπισκεφτείς.

Σαλαμάνκα Ισπανία Α μέρος (Salamanca Spain)

Ξεκινήσαμε από Μαδρίτη στις 7 το πρωί και μετά από ταξίδι δυόμισι ωρών προς τα δυτικά πλησιάζουμε πια τη Σαλαμάνκα.

Προσπαθώ να διακρίνω από το παράθυρο τις εικόνες που έχω στο μυαλό μου για την πόλη.

Βλέπω στα δεξιά μου καινούρια κτίσματα, αλλά κοιτάζοντας από την άλλη πλευρά παίρνω το πρώτο δείγμα της αρχιτεκτονικής της αντικρίζοντας έναν παλιό ναό.

Ανυπομονώ να φτάσουμε να περπατήσω τους δρόμους της και να μυρίσω την ιστορία της.

Παίρνουμε ταξί και διαβαίνουμε την καινούρια πόλη μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι που θα μας φιλοξενήσει.

Αφήνουμε τα πράγματα και κατηφορίζουμε στην παλιά πόλη που ευτυχώς είναι πολύ κοντά.

Νιώθεις σα να αφήνεις το σήμερα και να περνάς με ένα μαγικό τρόπο στο χτες.

Το παλιό πανεπιστήμιο, ο καθεδρικός, η βιβλιοθήκη, παλάτια  όλα είναι εκεί μπροστά σου.

Ο καθεδρικός ο παλιός και ο νέος μαζί μια και είναι χτισμένοι δίπλα δίπλα θυμίζουν με τη μεγαλοπρέπειά τους στον άνθρωπο πόσο ασήμαντος είναι.

Ο Θεός κυριαρχεί εκεί και ο άνθρωπος είναι απλά το δημιούργημά του.

Ανεβαίνουμε στον παλιό ναό και αντικρίζουμε την πόλη από ψηλά.

Ο καιρός δεν είναι και ο καλύτερος, αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο είναι όλα μαγικά.

Χάνεσαι στη μαγεία της πόλης , κι αν δε φοβάσαι αφήνεσαι να σκεφτείς και την αληθινή μαγεία.

 Άλλωστε όπως λέει και ο μύθος ο ίδιος ο διάβολος έδινε μαθήματα μαγείας και αποκρυφισμού σε κάποια μαγική σπηλιά.

Τρομακτικό, αλλά ατενίζοντας την πόλη από τη σιγουριά που σου δίνει ο καθεδρικός δεν το πολυσκέφτεσαι.

Το ξανασκέφτεσαι αργότερα στο μουσείο Centro documental de la memoria histórica όταν βλέπεις μια αίθουσα δικαστηρίου που οι δικαστές φορούν κουκούλες και μεταφέρεσαι πίσω στο χρόνο.

Βλέπεις μπροστά σου την Ιερά Εξέταση και είναι ανατριχιαστικό.

Ακούς με τη φαντασία σου την ετυμηγορία που σίγουρα είναι θάνατος και σκέφτεσαι πόσοι αθώοι άραγε πλήρωσαν με τη ζωή τους αυτό το μύθο.

 Ή μήπως δεν ήταν μύθος;

Η δημόσια βιβλιοθήκη της Σαλαμάνκα λέγεται και  HOUSE OF SHELLS γιατί πάνω από 300 κοχύλια κοσμούν τον εξωτερικό τοίχο του κτιρίου.

Είναι χτισμένη σε γοτθικό , μαυριτανικό και ιταλικό ρυθμό.

Το πανεπιστήμιο που αποκαλέστηκε μία από τις τέσσερις δάδες του κόσμου είναι χτισμένο σε Ισπανικό plateresque  ρυθμό που είναι γοτθικός με μεγάλη σημασία στη λεπτομέρεια.

Διακρίνουμε και μια επιγραφή στα Ελληνικά γύρω από τις απεικονίσεις των βασιλιάδων  Ferdinand  και Isabella που λέει «ΟΙ ΒΑΣΙΛΕΙΣ ΤΗ, ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ, ΑΥΤΗ ΤΟΙΣ ΒΑΣΙΛΕΥΣΙ».

Αυτό που ψάχνουν όλοι όμως πάνω στην πρόσοψη και σύμφωνα με το μύθο φέρνει τύχη, είναι ο βάτραχος.

Στην πραγματικότητα είναι απλά ένα σύμβολο της αμαρτίας.

Προτιμώ την εκδοχή της καλής τύχης, και παρότι δεν τον βρήκα, αλλά μου τον έδειξαν, φρόντισα να αγοράσω ένα αναμνηστικό από τη Σαλαμάνκα με το βάτραχο πάνω στην νεκροκεφαλή.

Δεν έψαξα καθόλου για τον περιβόητο αστροναύτη που απεικονίζεται εκεί ανάμεσα στα πολλά σκαλίσματα.

Έτσι κι αλλιώς η επίσημη εκδοχή για την παρουσία του εκεί είναι ότι τοποθετήθηκε  το 1993 από την ομάδα που έκανε τις επισκευές της πρόσοψης, άρα μυστήριο δεν υπάρχει.

Εδώ φαίνεται και η επιγραφή στα Ελληνικά και ο βάτραχος.

 Και μια πιο κοντινή του βατράχου πάνω στην νεκροκεφαλή.....