We want the world and we want it now!

"...Είχε ακουστά ότι εκεί, στην πόλη περπατάς, λέει, και σκοντάφτεις πάνου σε πουγκιά με τις λίρες. Στα παραΰστερα ο αλαφρόμυαλος πήγε. Καβαλίκεψε ένα καΐκι και πήγε. Έτσι και πάτησε στο μουράγιο -πώς γίνηκε, ε να, γίνηκε- μόλις πάτησε στο μουράγιο σκοντάβει πάνου σ' ένα πουγκί. "Ουφ! Από τώρα θ' αρχίσω να τις μαζεύω;" Και δίνει μια και κλοτσάει τις λίρες στη θάλασσα. Ε... Αυτό ήταν και τ' άλλο. Πουγκί δεν ξαναβρήκε. Από κει κι ύστερα σκόνταβε μοναχά σε πέτρες και σε ντουβάρια, ώσπου σ' ένα έσπασε το κεφάλι του και το πήρε και το ΄φερε στο χωριό δεμένο...."

Κάτω απ' τα κάστρα της ελπίδας, Μενέλαος Λουντέμης

Κάθε φορά που χάνεται μια ευκαιρία, κάθε φορά που κλοτσάω έστω κι άθελά μου "ένα πουγκί στη θάλασσα", έρχεται στο μυαλό μου αυτό το απόσπασμα.

Παλιότερα έγραφα:

"...Και παρόλο που τραγουδούσα δυνατά και έγραφα παντού ότι...
"...η ευκαιρία είναι μοναδική, δεν επαναλαμβάνεται και κάθε δισταγμός σημαίνει καταστροφή, δεν υπάρχουν περιθώρια για παζαρέματα. Θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε τώρα.." 
...δεν το έμαθα καλά το μάθημά μου.
Κι ευκαιρίες έχασα  και παζάρεψα και ο κόσμος ακόμα άπιαστος είναι.
Αυτό ίσως ήταν και το τελευταίο καλοκαίρι της αθωότητας.
Μετά μεγάλωσα!
Κι ακόμα δεν άκουσα την κραυγή της πεταλούδας..."

Read more: http://mytripssonblog.blogspot.com/2012/07/blog-post_16.html#ixzz4Xq4sJIgn

Και από τότε κύλησαν κι άλλα χρόνια κι έφυγαν κι αυτά κι ο απολογισμός παραμένει ίδιος.
Τώρα θα μου πείτε, οι ευκαιρίες όλο και λιγοστεύουν όσο βιώνουμε τα χρόνια της κρίσης, τουλάχιστον σε επαγγελματικό επίπεδο, αλλά και πάλι κάποιοι τα καταφέρνουν καλύτερα. 
Πώς; Δεν ξέρω.
Ίσως μυρίζονται καλύτερα τις ευκαιρίες που οι υπόλοιποι κλοτσάμε. Καλά δεν έχουμε γίνει και επαγγελματίες της κλοτσιάς, όπως οι ποδοσφαιριστές, αλλά λέμε τώρα!
Πόσα πουγκιά άλλωστε κυκλοφορούν αδέσποτα;

Ίσως πάλι έχουν πλάτες.
Έχω βαρεθεί να ακούω ειδικά τα τελευταία χρόνια για νέους, ή όχι και τόσο νέους ανθρώπους, που πέτυχαν συνεχίζοντας την ήδη, τονίζω το "ήδη" επιτυχημένη δουλειά των δικών τους, ή παίρνοντας από εκείνους  την απαραίτητη μαγιά για να ξεκινήσουν κάτι νέο.
Ναι, καλά, τόσο αυτοδημιούργητος είναι κι ο Τραμπ, αλλά το κρύβει!
Αυτό προβάλλουν βέβαια τα κανάλια, περνώντας ταυτόχρονα το υπέροχο μήνυμα "ευκαιρίες υπάρχουν, αλλά εσύ είσαι ηλίθιος και δεν τις βλέπεις".
Δεν ξέρω πόσο ηλίθια είμαι, αλλά πραγματικά δεν τις βλέπω.
Ίσως πάλι να είμαι απλά στραβή!
Ή και κουφή...αφού ούτε την κραυγή της πεταλούδας κατάφερα να ακούσω.

Ελπίζω πραγματικά οι δικές σας αισθήσεις να λειτουργούν καλύτερα από τις δικές μου!