Αντί υποσχέσεων που ίσως δεν τηρηθούν, αντί αποφάσεων που ίσως ξεχαστούν και αντί να φτιάχνουμε λίστες που θα χαθούν ανάμεσα σε πληρωμένους, ή σε (δυστυχώς όλο και συχνότερα) απλήρωτους λογαριασμούς, ας κάνουμε κάτι πολύ πιο απλό!
Ας αλλάξουμε, όσα μπορούμε να αλλάξουμε, την καινούρια χρονιά!
Μεγάλα λόγια δεν μου αρέσει να λέω, προτιμώ να τρώω μεγάλες μπουκιές, αλλά νομίζω πως μπορώ να κάνω τις πεταλούδες να κολυμπούν, τον ουρανό να αλλάζει χρώμα και τα λουλούδια να ανθίζουν όλες τις εποχές.
Μπορώ επίσης να σας χαρίσω ρόδια για σπάσιμο (έτσι για το καλό) και να σας ευχηθώ ολόψυχα Χρόνια Πολλά και Καλή Πρωτοχρονιά!
Ο χιονιάς μια ανάσα μακριά. Και σαν ανάσα σε τυλίγει, κατηφορίζοντας από αθέατες, καλά κρυμμένες στα σύννεφα, βουνοκορφές.
Κι εσύ εκεί.
Ανθίζεις.
Αντιστέκεσαι.
Τα πέταλά σου τρυφερά, τα όνειρά σου νεογέννητα.
Άμαθο στη ζωή, μα την αγαπάς.
Προσδοκάς εκείνη τη μία, την πιο τρελή από όλες τις αχτίδες, που θα καταφέρει να σκίσει τα νέφη για να σε συναντήσει.
Στολίζεσαι για χάρη της με τις σταγόνες της βροχής, φωτίζεις με αισιοδοξία τη μουντάδα των πιο άγριων ημερών, σκορπάς το πιο όμορφο άρωμα. Εκείνο της ελπίδας. Κι επειδή οι εξελίξεις τρέχουν, να που το τριαντάφυλλο ήταν ένας καλός οιωνός, για την ελπίδα που άρχισε να γεννιέται σήμερα. Αρκεί να μη μας πάρουν οι "νοικοκυραίοι" στο λαιμό τους άλλη μια φορά! Ποιοι είναι οι λεγόμενοι "νοικοκυραίοι" που ακούμε να επικαλείται συνεχώς η συμμορία; Μα φαντάζομαι αυτοί που είναι καλά βολεμένοι εξαιτίας της. Τους θυμίζει η καψερή, το "καθήκον" τους, μπας και το ξεχάσουν.
Ποιος ξέρει, και τι συμφωνίες κρυφές έχουν κάνει τα αφεντικά των "νοικοκυραίων" και τρέμουν σαν τα ποντίκια. Η συνέντευξη παρωδία του αρχηγού τους, ενδεικτική του τρόμου τους, αλλά και του παραλογισμού τους! Και του χρόνου σπίτια τους!!! (Ή στα κελιά τους)
Ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη, μα αν τον θυμηθείς Χριστουγεννιάτικα, φέρνει τις αναμνήσεις.
- Κούκου...κούκου!!
- Αποκλείεται να πήγε δύο. Είναι πρωί ακόμα.
- Με αμφισβητείς; Αν λέω δύο, είναι δύο. Και στο κάτω κάτω δεν σου είπα ποιας μέρας και ποιας χρονιάς. Πώς και με θυμήθηκες και με έφερες εδώ σήμερα;
- Η Ποδηλάτισσα με έβαλε στο ποδήλατό της και με πήγε μια μακρινή βόλτα. Και σε εκείνη τη βόλτα μου έδειξε πολλούς κούκους. Σε θυμήθηκα αμέσως! Χρόνια είχα όμως να σε ακούσω. Ήμουν νια και γέρασα, που λέει ο λόγος δηλαδή, γιατί νια θα είμαι, ακόμα κι όταν γεράσω!
- Κάποτε όμως, ήσουν μικρό κοριτσάκι. Ένα αδύνατο πλασματάκι που τραβούσε με δυσκολία την καρέκλα να τη φέρει κοντά μου. Μετά σκαρφάλωνες πάνω της και περίμενες να ανοίξει το πορτάκι να βγει έξω ο κούκος. Θυμάσαι;
- Όλα τα θυμάμαι. Ελπίζω όμως, να μην τα θυμάσαι εσύ. Χάρη σε μένα έγινες παρελθόν. Δεν είχα βλέπεις πάντα την υπομονή να περιμένω τον κούκο να βγει. Μερικές φορές άνοιγα το πορτάκι και προσπαθούσα να τον τραβήξω έξω με το ζόρι.
- Μια χαρά θυμάμαι, μα δεν κρατάω κακίες. Άλλωστε εσύ έχασες που με χάλασες. Αν με πρόσεχες θα σου έκανα κούκου για πάντα.
- Για πάντα! Τι ανόητα μεγάλα λόγια λέτε εσείς οι κούκοι.
- Χμ... Ας το προσπεράσω αυτό, για να μη χαλάσουμε τις καρδιές μας. Έχουμε και τόσο καιρό να βρεθούμε. Σε πεθύμησα ξέρεις κι ας μου τραβούσες τις κουκουνάρες όταν δε σε έβλεπαν οι μεγάλοι.
- Κι εγώ σε πεθύμησα. Και υπάρχουν στιγμές που ακόμα σε σκέφτομαι.
- Αναρωτιέσαι πόσα βασανιστήρια θα μπορούσες ακόμα να μου κάνεις;
- Ευτυχώς που τα ξέχασες όλα και δεν κρατάς κακίες. Απλά αναρωτιέμαι, αν θα συνέχιζες να με μαγεύεις όπως τότε. Βέβαια, δε θα το μάθω ποτέ, αφού εκείνο το κοριτσάκι αποφάσισε να σε κλείσει για πάντα στο παρελθόν.
- Α μπα; Λέτε και οι άνθρωποι τελικά ανόητα, μεγάλα λόγια;
- Κατ΄εξοχήν, μα δεν είναι της παρούσης. Άσε με μόνο να ονειρευτώ για λίγο, πως είμαι εκείνο το κοριτσάκι. Πως ο κόσμος όλος, είναι σαν τον δικό του κόσμο. Όμορφος, δίκαιος, γεμάτος αγάπη. Και να είναι λέει, παραμονή Χριστουγέννων. Η προσδοκία της γιορτής να γιγαντώνεται μέσα του και να μην το αφήνει να κοιμηθεί. Να του κρατάει συντροφιά σε τούτο το ξενύχτι, η λάμψη από τα φωτάκια του δέντρου, που φτάνει ως την ανοιχτή πόρτα του δωματίου του. Και μέσα στη σιγαλιά, να ακούγεσαι εσύ...
- Κούκου, κούκου, κούκου.....
-Ναι, κάπως έτσι...κι εκείνο τότε να κλείνει τα μάτια του, ευτυχισμένο, και σίγουρο πως όλα είναι, όπως θα έπρεπε να είναι.
Άγιε μου Βασίλη, δεν ξέρω αν με θυμάσαι, μια κι έχω χρόνια να σου γράψω. Τι ψέματα λέω καλέ; Ναι, εντάξει, σου είχα γράψει και πέρυσι και πρόπερσι και ίσως και πιο πριν, αλλά δεν τα έστειλα ποτέ. Δεν ήξερα πως διαβάζεις και όσα δε στέλνουμε. Και για να έχουμε καλό ρώτημα, αφού τα διαβάζεις όλα, γιατί τα προσπερνάς; Τι θα πει δεν ήμουν καλό παιδί; Δεν είμαι πια παιδί. Μεγάλωσα. Ακόμα και τα δικά μου παιδιά μεγάλωσαν. Τα θυμάσαι που σου έστελναν γραμματάκια με ζωγραφιές και το μόνο που λάβαιναν ήταν το δώρο των ΕΛΤΑ; Α, σου διαφεύγει. Δεν πειράζει. Πού να τα θυμάσαι όλα; Φρόντιζα να συντηρώ το μύθο σου όσο καλύτερα μπορούσα. Ήξερα βλέπεις πως δεν τα προλαβαίνεις όλα. Κι έτσι, κοντά στα παιδιά γινόμουν κι εγώ παιδί που πίστευα στα θαύματα. Αλλά είπαμε, μεγάλωσαν τα παιδιά, μεγάλωσα κι εγώ. Και φέτος πρώτη φορά σε αμφισβητώ.
Όχι γιατί δεν υπάρχεις. Αλλά επειδή ξεχνάς. Σε εκείνα τα γράμματα που ποτέ δεν έλαβες, αλλά διάβασες, (καρφώθηκες Άγιε μου Βασίλη) σου ζητούσα δύσκολα πράγματα και γι' αυτό τα προσπέρασες. Καταλαβαίνω. Δεν είναι εύκολο να χαρίζεις ειρήνη, όταν όπλα βρίσκονται παντού, ούτε υγεία σε όλο τον κόσμο. Δεν είσαι γιατρός χωρίς σύνορα.
Και φυσικά είναι αδύνατον να τους φωτίσεις όλους. Ούτε η ΔΕΗ δίνει πια τόσο φως.
Άσε που δεν πιστεύουν κι όλοι σε σένα. Λίγο το έχεις αυτό; Ε, λοιπόν φέτος θα σου ζητήσω κάτι πεζό. Μια φωτογραφική μηχανή! Καλή όμως ε; Μη σε πιάσουν οι τσιγκουνιές. Καλά ξέρω, πως δε θα τη φέρεις, αλλά είπα να κάνω μια προσπάθεια. Καλού κακού, αν νιώσεις δηλαδή λίγο γενναιόδωρος, πάνω στο γραφείο μου έχω και μια λίστα με βιβλία. Σίγουρα θα την έχει πάρει το μάτι σου. Κι όταν έρθεις με το καλό, φέρε και χρόνο.
Ναι, ξέρω πως θα μας φέρεις τον καινούριο (και μακάρι να είναι καλός ετούτος ο καινούριος), αλλά εννοώ από τον άλλο, εκείνον τον ελεύθερο. Πού θα τον βρεις, είπες; Δεν ξέρεις αν θα προλάβεις να περάσεις από δω; Άσε....κατάλαβα! Κοίτα μόνο μην τυχόν σου έρθει καμιά φαεινή και αυτοσχεδιάσεις για τον ελεύθερο χρόνο, γιατί τη δουλειά τη χρειάζομαι. Εντάξει; Τουλάχιστον ξαναδιάβασε εκείνα τα γράμματα που δεν σου έστειλα ποτέ!
Το γράμμα είναι μια ιδέα της Γεωργίας και μπορείτε να δείτε τη σχετική ανάρτηση εδώ.
Σε αυτή τη χώρα όλοι καταπίνουμε πολλά. Άλλα τα καταπίνουμε εύκολα κι άλλα δυσκολότερα. Βάζουμε μπροστά την αξιοπρέπεια και το ήθος μας και απαξιούμε να ασχοληθούμε με όσα μας πνίγουν, γιατί τάχα είμαστε ανώτεροι. Ή κότες. Όπως το βλέπει ο καθένας. Ώσπου κάτι γίνεται και σπάμε. Να, όπως έσπασε η κυρία Διαβάτη. Πιστεύω, (χωρίς να την ξέρω τη γυναίκα και χωρίς να θέλω να δικαιολογήσω συμπεριφορές), πως κάτι τέτοιο έπαθε. Φαντάζομαι πως στο χώρο της θα έχει δει πολλά. Ίσως και να τα συζητούσε με τον άντρα της, με το περιβάλλον της, με τον κόσμο. Ίσως να έδινε και τόπο στην οργή. Και μια σταγόνα (σταρούμπα η σταγόνα) έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει, τα νεύρα να σπάσουν και το θυμό να φουντώσει. Κι ο θυμωμένος μπορεί να είναι ο καλύτερος άνθρωπος στη ζωή του, αλλά να φανεί τελείως αλλοπρόσαλλος όταν στα νεύρα του πάνω δεν ξέρει τι λέει. Είπε πολλές αλήθειες, αλλά τις μπέρδεψε με την οργή της, μπέρδεψε και μια αστυνομία μέσα που παρέπεμψε σε σκοτεινά χρόνια (τα ζούμε κιόλας, να μην τα ξαναλέω) κι έχασε όλο της το δίκιο. Όλο; Μπα!...όλοι μέσα μας ξέρουμε πως στην ουσία τα λόγια της είχαν αλήθειες. Σάμπως λίγες φορές μας πέταξαν στο περιθώριο για να πάρει τη δουλειά μας, ο γνωστός του βουλευτή, ή να βραβευτεί ο γιος του πολιτευτή; Δεν μιλάμε, μια ζωή ολόκληρη, για αξιοκρατία και ίσες ευκαιρίες και στο τέλος όποιος "τρελός" σπάει και τα φωνάζει χαρακτηρίζεται γραφικός και ανάξιος λόγου, για να συνεχίσει να λάμπει το τίποτα, λες και στο τίποτα είμαστε ταγμένοι; Ναι, θα μου πείτε, μα δεν είχε τρόπους. Μίλησε άσχημα. Κι από πότε ο θυμός βγαίνει με σαβουάρ βιβρ; Άραγε είμαστε ταγμένοι στη λάμψη των stars, ή στην ουσία των πραγμάτων; Ούτε τον κύριο Ρουβά γνωρίζω. Επί προσωπικού εννοώ, να μην μπερδευόμαστε. Δεν ήπιαμε ποτέ αντάμα ένα φρεντουτσίνο που λέει ο λόγος. Ούτε στο στρατό πήγαμε μαζί! Δεν είδα και την περιβόητη παράσταση (άτιμη κοινωνία που άλλους τους κάνεις θεούς και σε άλλους δε δίνεις ούτε για ένα εισιτήριο), και δεν ξέρω αν ήταν καλός. Καλά κάνει και καταπιάνεται με ό, τι αγαπάει. Το κοινό του θα τον υποστηρίξει. Ξεκινάει ήδη έτοιμος. Δε νομίζω να πάλεψε, πηγαίνοντας από οντισιόν σε οντισιόν και να ίδρωσε για μια θεσούλα στο όνειρο. Λαθρεπιβάτης σε αλλωνών τα όνειρα έγινε. Ίσως να πλήρωσε και εισιτήριο για την πρώτη θέση, δεν ξέρω, δεν μπορώ να πω! Πάντως όταν ναυαγίσουν όλα, αυτός θα έχει μια θέση στη βάρκα και φοράει από τώρα και το σωσίβιο! Είναι το κάρμα παιδί μου. Το κισμέτ. Πώς το λένε, κάτσε να δεις... Α, η μοίρα μας η ζαβή, το λένε! Άλλοι παλεύουν με τα κύματα και άλλους τους καλεί η ίδια η Επίδαυρος με το γλυκοχάραμα, πριν ακόμα πιουν τον εσπρέσσο τους. Κι αυτά τα λέω επειδή άκουσα πολλά. Μεταξύ άλλων, για νέους λέει, που κυνηγούν τα όνειρά τους. Σε αυτή ειδικά την εποχή που οι νέοι πνίγουν τα όνειρά τους στη γέννα, είναι τουλάχιστον ιλαροτραγικό να υπερασπιζόμαστε τα όνειρα που έρχονται ουρανοκατέβατα σαν θεοί Διόνυσοι. Ας αφήσουμε τα άλλα επαγγέλματα, που κι εκεί γίνεται της τρελής κι ας πιάσουμε το σανίδι. Είδα, (είχα κάποτε για λίγο την τιμή και τη χαρά να δουλέψω στο δημοτικό θέατρο της πόλης μου), πολλούς καταξιωμένους ηθοποιούς, αλλά και πολλά ταλέντα που πραγματικά πάλευαν για την τέχνη τους. Νέοι και νέες με όρεξη για δουλειά, με όνειρα κι ελπίδες. Νέοι και νέες, που ήξεραν τι θέλουν, τι αγαπούν, που το μελέτησαν και το σπούδασαν. Όχι, όχι, για το ρημαδοχαρτί που έτσι κι αλλιώς ντουβάρια κοσμεί, αλλά επειδή το είχαν ανάγκη. Μπορεί και κάποιοι να μην το διέθεταν καν. Με αυτούς τους νέους είμαι και το δηλώνω ευθαρσώς γνωρίζοντας τις συνέπειες του νόμου! Πάω στοίχημα πως και η κυρία Διαβάτη, με αυτούς τους νέους είναι! Ας κάνουμε ενός λεπτού σιγή για να αναλογιστούμε λίγο, πόσοι και πόσοι ταλαντούχοι σπάνε τα μούτρα τους καθημερινά, επειδή οι σταρς αποφασίζουν να κάνουν στροφή στην καριέρα τους, ή επειδή οι σκηνοθέτες αντιλαμβανόμενοι ίσως, πως κάτι δεν τους βγαίνει, θέλουν ένα μεγάλο όνομα, μια λαμπερή προσωπικότητα, βρε αδερφέ, να φωτίσει το έργο τους. Θέλουν πολύ απλά να κόψουν εισιτήρια. Καλά κάνουν κι αυτοί. Αμπέλι τους είναι, του παππούλη τους δεν είναι, αλλά μπερδεύονται και κάνουν ό, τι θέλουν. Και το κοινό τσιμπάει το δόλωμα και όλα βαίνουν καλώς, ώσπου μαζεύονται τα σόγια και οι κουμπάροι και αποφασίζουν πως καλό είναι να το προικίσουν κιόλας το ταλαντούχο πρωτοεμφανιζόμενο "παιδί". Αμ πώς; Έτσι ξεβράκωτο, σα να βγήκε κατευθείαν από την παράσταση, με ένα βρακί που λέει ο λόγος, θα το στείλουν να εκτοξευθεί στο στερέωμα; Και τότε σπάει το σκοινί. Κι όταν σπάει, ο δίκαιος χάνει τα δίκια του μαζί με την ψυχραιμία του και οι άλλοι που είχαν έτοιμες τις απαντήσεις από πριν, λάμπουν περισσότερο κι από τον ήλιο. Είναι κι επίσημα προικισμένοι πια και ήδη καταξιωμένοι στη συνείδηση του κόσμου μια χαρά. Ο σκοπός επετεύχθη. Όλα βαίνουν καλώς στη χώρα που το δίκιο χάνεται, επειδή αυτός που το αναζητά έχει καταπιεί τόσα πολλά, που όταν επιτέλους αποφασίζει να μιλήσει, τα μπερδεύει και λέει άλλα αντί άλλων. Σε αυτή τη χώρα μένουμε μόνιμα στους τύπους. Κι έτσι βγαίνουν ελεύθεροι οι άλλοι τύποι κι αλωνίζουν, ή ακόμα, ακόμα, έρχονται εκείνοι οι τύποι με τα άσπρα και μαζεύουν όσους τα λένε, μια και στην "τρέλα" τους απάνω, πού να περάσουν για λογικοί; Όσο για τον κύριο Ρουβά, εδώ στην περιοχή μου κυνηγάει κι άλλα όνειρα. Ω, ναι, εκτός από ηθοποιός θέλει να γίνει, ας πούμε και "νέος αγρότης". Επένδυση το λένε οι φραγκάτοι! Αχ, αυτές οι επιδοτήσεις, τα προγράμματα και γύρευε τι άλλο!!!! Ω, συγνώμη, τα όνειρα ήθελα να πω! Τελειωμό δεν έχουν! Με την υγειά του και μακάρι να πάνε όλα καλά. Ας φέρει αυτός την ανάπτυξη (την τσέπη του και στα νούμερα του κράτους) και να μου το θυμηθείτε. Ακόμα κι ο Σαμαράς, Ρουβίτσα θα γίνει!
Κι αν μια Διαβάτη που έσπασε, λοιδορήθηκε τόσο, αλίμονο στους νέους (πραγματικούς αγρότες, ηθοποιούς και όχι μόνο)! Βλέπω να θάβονται με συνοπτικές διαδικασίες! Α! Να μην ξεχάσω: Να κατέβω σε πορεία για το δικαίωμα στο όνειρο της Πάολα, του Παντελίδη, της Πετρούλας, αλλά και της Τσιμισλή (μα πώς τη λένε αυτή, τέλος πάντων;) Με όποιον τέλος πάντων αποφασίσει το σύστημα να με πετροβολήσει! Τα δικά μας όνειρα, οι ελπίδες μας κι εκείνη η ρημάδα η αξιοκρατία, ας μείνουν στον πάγο.
Να θυμηθώ: Όταν θυμώνω να μη μιλάω! Μπα, άστο, είναι δύσκολο!
Καμώνονται τους ανθρώπους, μα δεν είναι παρά ξερά κλαδιά στο δέντρο της ζωής.
Δεν ξέρω τι συμβόλαιο έχουν κάνει με τον διάβολο, (γιατί Θεό μέσα τους σίγουρα δεν έχουν), κι έτσι όπως είναι βολεμένοι στα ζεστά τους και στις ανέσεις τους, μακάριοι στην ασημαντότητά τους και ασήμαντοι στη μακαριότητά τους, νομίζουν πως ο διάβολος θα τους φέρνει πάντα πεσκέσι την καλή την τύχη.
Ενοχλούνται αυτοί οι "άνθρωποι".
Ενοχλούνται που τους χαλάει την αισθητική ο φτωχός, ο άστεγος, ο πρόσφυγας...
Θέλουν μόνο να γιορτάσουν μια γιορτή που δεν ξέρουν ούτε το νόημά της!
...
Αφού φωνάζουν όλοι αυτοί
κι αφού σκοτώνουν στ' όνομα μου
πες αναβάλλεται η γιορτή
πάω να ξαπλώσω στα καρφιά μου.
Πες τους ο χρόνος πως τρελάθηκε
δε κάνει στάση Γολγοθά
πες ο παράξενος πως χάθηκε
κι έφυγε οριστικά
...
Δε σκέφτονται πως από ένα γύρισμα της μοίρας (ω, και κάνει τόσο αριστοτεχνικά γυρίσματα αυτή η μοίρα) μπορεί να βρεθούν κι αυτοί στην αντίπερα όχθη.
Πόσο εύκολο, είναι να χάσεις τη δουλειά σου, το σπίτι σου, την πατρίδα σου την ίδια;
Η κρίση μας έδειξε πως είναι εύκολο!
Κι όσο έρχεται η δήθεν ανάπτυξη γίνεται όλο κι ευκολότερο!
Άνθρωποι χάνουν καθημερινά τις δουλειές τους.
Οι νέοι τρέχουν απελπισμένοι να καλύψουν προγράμματα της συμφοράς, που ευνοούν μόνο τις μεγάλες επιχειρήσεις και το κράτος, κατεβάζοντας εικονικά τους δείκτες της ανεργίας.
Για μέλλον ούτε λόγος, αφού ακόμα και τα όνειρα ματαιώνονται.
Όποιος μπορεί, φεύγει από μια χώρα που δείχνει να σβήνει από το χάρτη.
Κι όταν φεύγει, τον αντιμετωπίζουν σαν τον Έλληνα "κλέφτη" που καταστρέφει την Ευρώπη.
Μα κι αν μείνει, τον αντιμετωπίζουν σαν τον Έλληνα "κλέφτη" που καταστρέφει την Ελλάδα και την Ευρώπη.
Οι αυτοκτονίες αυξάνονται.
Τα δράματα το ίδιο.
Και μια σφαίρα που έφυγε πριν 6 χρόνια έχει βάλει κι άλλους στόχους.
Κι όμως κάποιοι πιστεύουν πως όλα πάνε καλά.
Και πάνε.
Για τους εαυτούς τους.
Και όχι, επειδή είναι εξυπνότεροι από τους άλλους, αλλά απλά, επειδή δεν τους έτυχε (ακόμα) το απρόβλεπτο.
Κι άντε να καταλάβουν μετά, πως είναι να χάνεις τη ζωή σου και να είσαι ζωντανός.
Ή να είσαι νεκρός, μα να παραμένεις ζωντανός.
Άντε να καταλάβουν πως είναι να ξεριζώνεσαι και να θαλασσοπνίγεσαι για να γλιτώσεις τη φρίκη του πολέμου.
...
Κάποτε σ' είδα στο πέρασμα του αιώνιου κόμβου,
στο καιρό του τρόμου και του αλλόκοτου φόβου,
να διπλώνεσαι, ν' ανησυχείς και να τρομάζεις
και πριν καλάρουν οι μέρες το σκασμό να βγάζεις.
Να μια απ' τα ίδια, ίδιοι δρόμοι, ίδιοι κύκλοι.
Γαβγίζουν οι άνθρωποι, σκιάζονται οι σκύλοι,
θρηνούν μανάδες, και πού να ξαποστάσεις
όταν στη μνήμη σου μακραίνουν οι αποστάσεις.
Έτσι σκηνοθετούν το σήμερα άκριτοι κοσμοκράτορες,
βαρέθηκα τα έγκυρα - είναι όλοι προβοκάτορες
που πιάνονται απ' τον φόβο σου και φτιάχνουν ιστορίες
κι ενάντια στους άπιστους στήνουν σταυροφορίες
από χορτασμένους με το ίδιο ήθος και παράστημα
που θα εξοντώνουν όσα τους μοιάζουν άσχημα.
Έτσι κι εγώ αφού σκιάζεσαι ξανά σε φτύνω.
Ψάχνω, λοιπόν, ό,τι φοβάσαι για να γίνω...
Γίνομαι τάφος αντάρτη στο Ιράκ και μοιρολόι στη Παλαιστίνη,
τυφλός στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη
πεινασμένος ιθαγενής στο Μεξικό,
χίλιες επεξηγήσεις για το φόβο σου στο λεξικό,
μοναχός στο Θιβέτ κι aboriginal στην Αυστραλία,
τζαμί καμένο από φασίστες στην Ιταλία
εθελοντής γιατρός απ' την Αβάνα
και παιδί στην Τεχεράνη απ' ανύπαντρη μάνα
νεκρός κι άταφος δάσκαλος στη Σομαλία,
κυνηγημένος Τούρκος συγγραφέας στη Γαλλία,
εργάτης στα πετρέλαια στη Βενεζουέλα
και στο Μπέλφαστ μια ματωμένη φανέλα
Βραζιλιάνος με 8 σφαίρες στο κεφάλι στο Λονδίνο
- τι άλλο φοβάσαι, πες μου, και θα γίνω.
Εγώ που κάνω όνειρα κι έχω πολλά ωραία να χάσω
κάνω και την αρχή, δε γουστάρω να ησυχάσω.
Τι άλλο φοβάσαι, πες μου, και θα γίνω
κι ας έχω τόσα πολλά κι ωραία να χάσω.
Κι ούτε στιγμή μη ρωτάς τι θα απογίνω,
μου φτάνει που δε γουστάρω να ησυχάσω
(που είμαι εδώ και θέλω τη βολή σου να χαλάσω, πες μου, τι άλλο φοβάσαι)
Θα γίνω χρήστης που παλεύει για τη σωτηρία,
διψασμένος πρόσφυγας από τη Νιγηρία,
σαρίκι τυλιγμένο σε περήφανο κεφάλι
και μασάτι από αφρικάνικο ατσάλι.
Σφαγμένο θηλυκό απ' τους γονείς του στην Κίνα
κι ορφανό σε φαβέλα που πεθαίνει απ' την πείνα.
Τι άλλο φοβάσαι πες μου και θα γίνω...
Αλγερινός που ξημερώνεται σε γαλλικά λιμάνια
και μάτια που κοιτούν από πασαμοντάνια
Τούρκος αναλφάβητος που ζει στο Γκάζι
και μορφωμένος Αλβανός που σε τρομάζει
στο τοίχος της ντροπής stencil απ' τον Banksy
κι ο εφιάλτης σου πριν να χαράξει.
Πες μου, τι άλλο φοβάσαι και θα γίνω...
...
Αυτά είναι ψιλά γράμματα και τα διαβάζουν μόνο όσοι έχουν ακόμα ψυχή.
Οι άλλοι, απλά θα σηκώνουν τους ώμους, θα θυμώνουν και θα αγανακτούν που τα λαμπιόνια δεν άναψαν στην ώρα τους.
Δεν τους περνάει καν από το μυαλό πως αυτά για τα οποία παλεύουν, όσοι παλεύουν, είναι τα αυτονόητα.
Έτσι στέκονται απέναντί τους κι αντί να απλώσουν το χέρι να βοηθήσουν αν μπορούν, σπρώχνουν το πόδι και κλωτσάνε.
Αν μάλιστα μπορούσαν θα σήκωναν ωραία κι όμορφα το χαλί και θα έκρυβαν από κάτω τα "σκουπίδια" που τους ενοχλούν.
Αυτό άλλωστε κάνει πάντα η κοινωνία.
Κρύβει όπως όπως, ό, τι μπορεί.
Έτσι, για να μη χαλάει η αισθητική.
Πάνω από όλα η αισθητική.
Πάνω από ανθρώπινες ζωές, πάνω από δικαιώματα, πάνω από όλα.
Ένα δύσμορφο, άσχημο, κακότεχνο άστρο η αισθητική τους στο δέντρο μιας κακόμοιρης, τάχα ατσαλάκωτης, κοινωνίας.
