Κυνηγώντας όνειρα και θάβοντας ελπίδες

Σε αυτή τη χώρα όλοι καταπίνουμε πολλά.
Άλλα τα καταπίνουμε εύκολα κι άλλα δυσκολότερα.
Βάζουμε μπροστά την αξιοπρέπεια και το ήθος μας και απαξιούμε να ασχοληθούμε με όσα μας πνίγουν, γιατί τάχα είμαστε ανώτεροι.
 Ή κότες.
 Όπως το βλέπει ο καθένας.
Ώσπου κάτι γίνεται και σπάμε.
Να, όπως έσπασε η κυρία Διαβάτη.

Πιστεύω, (χωρίς να την ξέρω τη γυναίκα και χωρίς να θέλω να δικαιολογήσω συμπεριφορές), πως κάτι τέτοιο έπαθε.
Φαντάζομαι πως στο χώρο της θα έχει δει πολλά.
Ίσως και να τα συζητούσε με τον άντρα της, με το περιβάλλον της, με τον κόσμο.
Ίσως να έδινε και τόπο στην οργή.
Και μια σταγόνα (σταρούμπα η σταγόνα) έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει, τα νεύρα να σπάσουν και το θυμό να φουντώσει.
Κι ο θυμωμένος μπορεί να είναι ο καλύτερος άνθρωπος στη ζωή του, αλλά να φανεί τελείως αλλοπρόσαλλος όταν στα νεύρα του πάνω δεν ξέρει τι λέει.
Είπε πολλές αλήθειες, αλλά τις μπέρδεψε με την οργή της, μπέρδεψε και μια αστυνομία μέσα που παρέπεμψε σε σκοτεινά χρόνια (τα ζούμε κιόλας, να μην τα ξαναλέω) κι έχασε όλο της το δίκιο.

Όλο;
Μπα!...όλοι μέσα μας ξέρουμε πως στην ουσία τα λόγια της είχαν αλήθειες.
Σάμπως λίγες φορές μας πέταξαν στο περιθώριο για να πάρει τη δουλειά μας, ο γνωστός του βουλευτή, ή να βραβευτεί ο γιος του πολιτευτή;
Δεν μιλάμε, μια ζωή ολόκληρη, για αξιοκρατία και ίσες ευκαιρίες και στο τέλος όποιος "τρελός" σπάει και τα φωνάζει χαρακτηρίζεται γραφικός και ανάξιος λόγου, για να συνεχίσει να λάμπει το τίποτα, λες και στο τίποτα είμαστε ταγμένοι;
Ναι, θα μου πείτε, μα δεν είχε τρόπους. 
Μίλησε άσχημα.
Κι από πότε ο θυμός βγαίνει με σαβουάρ βιβρ;

Άραγε είμαστε  ταγμένοι στη λάμψη των stars, ή στην ουσία των πραγμάτων;

Ούτε τον κύριο Ρουβά γνωρίζω.
Επί προσωπικού εννοώ, να μην μπερδευόμαστε.
Δεν ήπιαμε ποτέ αντάμα ένα φρεντουτσίνο που λέει ο λόγος.
Ούτε στο στρατό πήγαμε μαζί!
Δεν είδα και την περιβόητη παράσταση (άτιμη κοινωνία που άλλους τους κάνεις θεούς και σε άλλους δε δίνεις ούτε για ένα εισιτήριο), και δεν ξέρω αν ήταν καλός.
Καλά κάνει και καταπιάνεται με ό, τι αγαπάει.
Το κοινό του θα τον υποστηρίξει.
Ξεκινάει ήδη έτοιμος.
Δε νομίζω να πάλεψε, πηγαίνοντας από οντισιόν σε οντισιόν και να ίδρωσε για μια θεσούλα στο όνειρο.
Λαθρεπιβάτης σε αλλωνών τα όνειρα έγινε.
Ίσως να πλήρωσε και εισιτήριο για την πρώτη θέση, δεν ξέρω, δεν μπορώ να πω!
Πάντως όταν ναυαγίσουν όλα, αυτός θα έχει μια θέση στη βάρκα και φοράει από τώρα και το σωσίβιο!
Είναι το κάρμα παιδί μου.
Το κισμέτ.
Πώς το λένε, κάτσε να δεις...
Α, η μοίρα μας η ζαβή, το λένε!
Άλλοι παλεύουν με τα κύματα και άλλους τους καλεί η ίδια η Επίδαυρος με το γλυκοχάραμα, πριν ακόμα πιουν τον εσπρέσσο τους.

Κι αυτά τα λέω επειδή άκουσα πολλά.
Μεταξύ άλλων, για νέους λέει, που κυνηγούν τα όνειρά τους.
Σε αυτή ειδικά την εποχή που οι νέοι πνίγουν τα όνειρά τους στη γέννα, είναι τουλάχιστον ιλαροτραγικό να υπερασπιζόμαστε τα όνειρα που έρχονται ουρανοκατέβατα σαν θεοί Διόνυσοι.
Ας αφήσουμε τα άλλα επαγγέλματα, που κι εκεί γίνεται της τρελής κι ας πιάσουμε το σανίδι.
Είδα, (είχα κάποτε για λίγο την τιμή και τη χαρά να δουλέψω στο δημοτικό θέατρο της πόλης μου), πολλούς καταξιωμένους ηθοποιούς, αλλά και πολλά ταλέντα που πραγματικά πάλευαν για την τέχνη τους.
Νέοι και νέες με όρεξη για δουλειά, με όνειρα κι ελπίδες.
Νέοι και νέες, που ήξεραν τι θέλουν, τι αγαπούν, που το μελέτησαν και το σπούδασαν.
Όχι, όχι, για το ρημαδοχαρτί που έτσι κι αλλιώς ντουβάρια κοσμεί, αλλά επειδή το είχαν ανάγκη.
Μπορεί και κάποιοι να μην το διέθεταν καν.
Με αυτούς τους νέους είμαι και το δηλώνω ευθαρσώς γνωρίζοντας τις συνέπειες του νόμου!
Πάω στοίχημα πως και η κυρία Διαβάτη, με αυτούς τους νέους είναι!

Ας κάνουμε ενός λεπτού σιγή για να αναλογιστούμε λίγο, πόσοι και πόσοι ταλαντούχοι σπάνε τα μούτρα τους καθημερινά, επειδή οι σταρς αποφασίζουν να κάνουν στροφή στην καριέρα τους, ή επειδή οι σκηνοθέτες αντιλαμβανόμενοι ίσως, πως κάτι δεν τους βγαίνει, θέλουν ένα μεγάλο όνομα, μια λαμπερή προσωπικότητα, βρε αδερφέ, να φωτίσει το έργο τους.
Θέλουν πολύ απλά να κόψουν εισιτήρια.
Καλά κάνουν κι αυτοί.
Αμπέλι τους είναι, του παππούλη τους δεν είναι, αλλά μπερδεύονται και κάνουν ό, τι θέλουν.

Και το κοινό τσιμπάει το δόλωμα και όλα βαίνουν καλώς, ώσπου μαζεύονται τα σόγια και οι κουμπάροι και αποφασίζουν πως καλό είναι να το προικίσουν κιόλας το ταλαντούχο πρωτοεμφανιζόμενο "παιδί".
Αμ πώς;
Έτσι ξεβράκωτο, σα να βγήκε κατευθείαν από την παράσταση, με ένα βρακί που λέει ο λόγος, θα το στείλουν να εκτοξευθεί στο στερέωμα;

Και τότε σπάει το σκοινί.
Κι όταν σπάει, ο δίκαιος χάνει τα δίκια του μαζί με την ψυχραιμία του και οι άλλοι που είχαν έτοιμες τις απαντήσεις από πριν, λάμπουν περισσότερο κι από τον ήλιο.
Είναι κι επίσημα προικισμένοι πια και ήδη καταξιωμένοι στη συνείδηση του κόσμου μια χαρά.
Ο σκοπός επετεύχθη.

Όλα βαίνουν καλώς στη χώρα που το δίκιο χάνεται, επειδή αυτός που το αναζητά έχει καταπιεί τόσα πολλά, που όταν επιτέλους αποφασίζει να μιλήσει, τα μπερδεύει και λέει άλλα αντί άλλων.
Σε αυτή τη χώρα μένουμε μόνιμα στους τύπους.
Κι έτσι βγαίνουν ελεύθεροι οι άλλοι τύποι κι αλωνίζουν, ή ακόμα, ακόμα, έρχονται εκείνοι οι τύποι με τα άσπρα και μαζεύουν όσους τα λένε, μια και στην "τρέλα" τους απάνω, πού να περάσουν για λογικοί;

Όσο για τον κύριο Ρουβά, εδώ στην περιοχή μου κυνηγάει κι άλλα όνειρα.
Ω, ναι, εκτός από ηθοποιός θέλει να γίνει, ας πούμε και "νέος αγρότης".
Επένδυση το λένε οι φραγκάτοι!
Αχ, αυτές οι επιδοτήσεις, τα προγράμματα και γύρευε τι άλλο!!!!
Ω, συγνώμη, τα όνειρα ήθελα να πω!
Τελειωμό δεν έχουν!
Με την υγειά του και μακάρι να πάνε όλα καλά.
Ας φέρει αυτός την ανάπτυξη (την τσέπη του και στα νούμερα του κράτους) και να μου το θυμηθείτε.
Ακόμα κι ο Σαμαράς, Ρουβίτσα θα γίνει!

Κι αν μια Διαβάτη που έσπασε, λοιδορήθηκε τόσο, αλίμονο στους νέους (πραγματικούς αγρότες, ηθοποιούς και όχι μόνο)!
Βλέπω να θάβονται με συνοπτικές διαδικασίες!

Α! Να μην ξεχάσω:
Να κατέβω σε πορεία για το δικαίωμα στο όνειρο της Πάολα, του Παντελίδη, της Πετρούλας, αλλά και της Τσιμισλή (μα πώς τη λένε αυτή, τέλος πάντων;)
Με όποιον τέλος πάντων αποφασίσει το σύστημα να με πετροβολήσει!
Τα δικά μας όνειρα, οι ελπίδες μας κι εκείνη η ρημάδα η αξιοκρατία, ας μείνουν στον πάγο.

Να θυμηθώ: Όταν θυμώνω να μη μιλάω!
Μπα, άστο, είναι δύσκολο!