Ένας κούκος τα Χριστούγεννα...

Ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη, μα αν τον θυμηθείς Χριστουγεννιάτικα, φέρνει τις αναμνήσεις.

- Κούκου...κούκου!!

- Αποκλείεται να πήγε δύο. Είναι πρωί ακόμα.

- Με αμφισβητείς; Αν λέω δύο, είναι δύο. Και στο κάτω κάτω δεν σου είπα ποιας μέρας και ποιας χρονιάς. Πώς και με θυμήθηκες και με έφερες εδώ σήμερα;

- Η Ποδηλάτισσα με έβαλε στο ποδήλατό της και με πήγε μια μακρινή βόλτα. Και σε εκείνη τη βόλτα μου έδειξε πολλούς κούκους. Σε θυμήθηκα αμέσως! Χρόνια είχα όμως να σε ακούσω. Ήμουν νια και γέρασα, που λέει ο λόγος δηλαδή, γιατί νια θα είμαι, ακόμα κι όταν γεράσω!

- Κάποτε όμως, ήσουν μικρό κοριτσάκι. Ένα αδύνατο πλασματάκι που τραβούσε με δυσκολία την καρέκλα να τη φέρει κοντά μου. Μετά σκαρφάλωνες πάνω της και περίμενες να ανοίξει το πορτάκι  να βγει έξω ο κούκος. Θυμάσαι;

- Όλα τα θυμάμαι. Ελπίζω όμως, να μην τα θυμάσαι εσύ. Χάρη σε μένα έγινες παρελθόν. Δεν είχα βλέπεις πάντα την υπομονή να περιμένω τον κούκο να βγει. Μερικές φορές άνοιγα το πορτάκι και προσπαθούσα να τον τραβήξω έξω με το ζόρι.

- Μια χαρά θυμάμαι, μα δεν κρατάω κακίες. Άλλωστε εσύ έχασες που με χάλασες. Αν με πρόσεχες θα σου έκανα κούκου για πάντα.

- Για πάντα! Τι ανόητα μεγάλα λόγια λέτε εσείς οι κούκοι.

- Χμ... Ας το προσπεράσω αυτό, για να μη χαλάσουμε τις καρδιές μας. Έχουμε και τόσο καιρό να βρεθούμε. Σε πεθύμησα ξέρεις κι ας μου τραβούσες τις κουκουνάρες όταν δε σε έβλεπαν οι μεγάλοι.

- Κι εγώ σε πεθύμησα. Και υπάρχουν στιγμές που ακόμα σε σκέφτομαι.

- Αναρωτιέσαι πόσα βασανιστήρια θα μπορούσες ακόμα να μου κάνεις;

- Ευτυχώς που τα ξέχασες όλα και δεν κρατάς κακίες. Απλά αναρωτιέμαι, αν θα συνέχιζες να με μαγεύεις όπως τότε. Βέβαια, δε θα το μάθω ποτέ, αφού εκείνο το κοριτσάκι αποφάσισε να σε κλείσει για πάντα στο παρελθόν.

- Α μπα; Λέτε και οι άνθρωποι τελικά ανόητα, μεγάλα λόγια;

- Κατ΄εξοχήν, μα δεν είναι της παρούσης. Άσε με μόνο να ονειρευτώ για λίγο, πως είμαι εκείνο το κοριτσάκι. Πως ο κόσμος όλος, είναι σαν τον δικό του κόσμο. Όμορφος, δίκαιος, γεμάτος αγάπη. Και να είναι λέει, παραμονή Χριστουγέννων. Η προσδοκία της γιορτής να γιγαντώνεται μέσα του και να μην το αφήνει να κοιμηθεί. Να του κρατάει συντροφιά σε τούτο το ξενύχτι, η λάμψη από τα φωτάκια του δέντρου, που φτάνει ως την ανοιχτή πόρτα του δωματίου του. Και μέσα στη σιγαλιά, να ακούγεσαι εσύ...

- Κούκου, κούκου, κούκου.....

-Ναι, κάπως έτσι...κι εκείνο τότε να κλείνει τα μάτια του, ευτυχισμένο, και σίγουρο πως όλα είναι, όπως θα έπρεπε να είναι.

Ο διάλογος με τον κούκο προέκυψε αφού η Maria Kat έκανε τον δικό της διάλογο με τον Ρούντολφ.

Καλά Χριστούγεννα σε όλους, με υγεία και οικογενειακή γαλήνη!

Και μακάρι ο κόσμος μας κάποτε να γίνει έτσι, όπως θα έπρεπε να είναι.

Όμορφος, δίκαιος και γεμάτος αγάπη!