Survivor - Will we survive? (update)

Με πληροφόρησαν απ' το κοντρόλ ότι ξεκινάει ένας νέος κύκλος Survivor και οι αναμνήσεις από το πρώτο χύμηξαν να με φάνε!

Όχι δεν έπαιζα στο παιχνίδι, αλλά ενθυμούμαι λίαν καλώς πως είχα μια πελώρια λαχτάρα να το δω.

Περίμενα πως και τι, το πρώτο επεισόδιο, να πάρω μια γεύση από περιπέτεια και ίντριγκα. Δεν το είδα ποτέ γιατί ζούσα ήδη το δικό μου, ευτυχώς αυτοτελές, Survivor στην τεράστια ουρά κάποιου εξωτικού στην κυριολεξία βενζινάδικου.

Εκεί η ίντριγκα έδινε κι έπαιρνε μεταξύ όσων ήθελαν να φουλάρουν, αφού μια απεργία που θα ξεκινούσε από τα μεσάνυχτα είχε κάνει την περιπέτεια πιο ορατή κι από παγόβουνο, και είχε στραγγίσει τα περισσότερα πρατήρια, αλλά και τα αμάξια έτσι όπως αρμένιζαν από βενζινάδικο σε βενζινάδικο με την ελπίδα να εξατμίζεται πιο γρήγορα κι απ' το πολύτιμο καύσιμο.

Η αγωνία για το ποιος θα προλάβει να περάσει τη δοκιμασία και ποιος θα αποχωρήσει, έκανε την ένταση να ανεβαίνει, τα πνεύματα να οξύνονται και τους οδηγούς να κάθονται σε αναμμένα κάρβουνα, πράγμα πολύ επικίνδυνο, αν λάβουμε υπόψιν πως η βενζίνη είναι εύφλεκτο υλικό.

Τελικά αποχώρησα από το παιχνίδι  περνώντας ταυτόχρονα και τη δοκιμασία, και σα νικήτρια εξασφάλισα τα πηγαινέλα σε δουλειά, (ουπς σόρυ, κάτι σεμινάρια παρακολουθούσα τότε στην άλλη άκρη της πόλης), σχολεία και φροντιστήρια των παιδιών και γύρευε τι άλλα δρομολόγια έκανα "τω καιρώ εκείνω".

Μπορεί να έχασα την αρχή, αλλά αξιώθηκα να παρακολουθήσω το παιχνίδι τελικά.

Και δεν ντρέπομαι καθόλου να πω πως το παρακολούθησα πολύ στενά, δίνοντας μάλιστα στεγνά τους παίκτες που μου κάθονταν στο λαιμό, αλλά όχι ψηφίζοντας. Για κορόιδα ψάχνετε; Σιγά μη χρεωνόμουν κιόλας για να δω ένα παιχνίδι.

Κι όσο περνούσε ο καιρός χωνόμουν μέχρι το λαιμό στην άμμο της ίντριγκας, κολυμπούσα στις θάλασσες της υποκρισίας κι έπεφτα από τα σύννεφα με τις συμπεριφορές ατόμων που άλλα έλεγαν κι άλλα έκαναν στη συνέχεια.

Αφήστε...αυτό με τα σύννεφα το έχω εκ γενετής. Μη δω σύννεφο, αμέσως ν' ανέβω να πέσω.

Ακόμα να μάθω πως κάποιοι άνθρωποι άλλα λένε, άλλα εννοούν και άλλα κάνουν.

Το δουλεύω όμως και μπορεί κάποτε να αρχίσω να περιφρονώ και τα ίδια τα σύννεφα με την ευκολία που περιφρονώ πια πάσης φύσεως υποκριτές και Φαρισαίους. Το κακό βέβαια με αυτούς είναι πως αργείς να τους καταλάβεις, αλλά κάποτε τους καταλαβαίνεις, όσο στόκος κι αν είσαι, που είμαι!

Όσο εγώ δουλεύω αυτό με τα σύννεφα, οι άλλοι δε σταμάτησαν να με (μας) δουλεύουν και φτάσαμε μ' αυτά και με τ' άλλα, να ζούμε σ' ένα διαρκές, άγριο επεισόδιο του πιο σκληρού παιχνιδιού.

Η παραγωγή γίνεται όλο και πιο τσιγκούνα, δίνει ελάχιστα, κάνοντας ταυτόχρονα τις δοκιμασίες όλο και πιο δύσκολες. 

Και σαν μην έφτανε αυτό, ένα είδος υπανθρώπου έχει σηκώσει κεφάλι, όπως γίνεται πάντα στις δύσκολες εποχές, κι επωάζει συνεχώς αυγά. Ετούτοι παρά την βαθιά κακία τους και τον αποκρουστικό, χυδαίο λόγο, ξεκαθαρίζουν ποιοι είναι και τι θέλουν, ε λίγο τις λεπτομέρειες προσπαθούν να κρύψουν από τους πιο αφελείς, αλλά ο τσιριχτός, μόνιμα οργισμένος, άναρθρος λόγος τους, δε μασκαρεύεται εύκολα, πηδάει σαν παλιάτσος της κακιάς ώρας εδώ κι εκεί και χαϊδεύει το περίεργο, γελοίο μουστακάκι του σε κάθε συλλαβή.

Δε γεννήθηκα χτες φυσικά. Ήξερα πως υπάρχουν τέρατα γύρω μας. Δε φανταζόμουν ίσως πως είναι τόσα πολλά. Φέρτε μου ένα σύννεφο για να πέσω τώρα, ή μάλλον αφήστε.

Ίσως και να το υποψιαζόμουν.

Το σύννεφο και να είναι πολύ ψηλά παρακαλώ, θα το χρειαστώ για όσους επικαλούνται αξίες, μιλάνε γι' αυτές με μεγάλα λόγια και καθαρό λόγο, κλαίνε δημόσια, δυνατότερα ακόμα κι από τους οικείους τους, όσους χάνονται άδικα, κι εκεί που νομίζεις πως είναι φυσιολογικοί, μπουμμμ!!!!!!, πετάνε τη βόμβα, που μπορεί να μην είναι μεγατόνων, μπορεί να μη σκάσει καν, και να κάνει απλά ένα τσιφ και να σβήσει, αλλά δίνει το στίγμα.

Και είναι πιο τρομακτικό από το στίγμα του παλιάτσου παραπάνω που έχει και το μουστακάκι τέλος πάντων να ξεχωρίζει εξαρχής.

Πφφφφφ....όλο και δυσκολεύει το παιχνίδι εδώ και πρέπει να έχουμε μάτια και κυρίως αυτιά, ακόμα και στην πλάτη.

Να δείτε που οι άλλοι, οι πραγματικοί παίχτες του πραγματικού παιχνιδιού, θα κάνουν περίπατο στο Μικρό σπίτι στο λιβάδι, όσο εμείς ζούμε στη Φωλιά του κούκου....

update

Οφείλω να αποκρυπτογραφήσω το κείμενο, που γράφτηκε με μια ανάσα και μάλιστα όταν το διάβασα μετά τη δημοσίευση, έπαθα και δυο τρία εγκεφαλικά με τα λάθη που είχα κάνει, ορθογραφικά και μη...ακόμα και τώρα διορθώνω, και γύρευε πόσα λάθη δε βλέπω ακόμα, οπότε, ίσως έφταιγε η νύχτα, ίσως η ταχύτητα με την οποία γράφτηκε, ίσως τα λόγια του παπά, ίσως η δική μου πετριά, ό, τι και να 'φταιγε, η ουσία είναι πως παρεξηγήθηκε.

Ίσως πάλι φταίει απλά το τραγούδι που οι στίχοι του παραπέμπουν αλλού, παρόλο που νόμιζα πως η παράφραση στον τίτλο και η χρήση του πληθυντικού θα έδειχναν τη διάθεση με την οποία μπήκε.

Απλά παραλληλίζω το παιχνίδι με την κοινωνία.

Νόμιζα πως φράσεις όπως  "τέρατα", "υπάνθρωποι που επωάζουν αυγά", αλλά και το  "γελοίο μουστακάκι" θα φωτογράφιζαν τους ναζί.

Και νόμιζα επίσης πως είναι ξεκάθαρο πως χρειάζομαι το ψηλό σύννεφο για να πέσω, για όσους το παίζουν δημοκράτες, αριστεροί, ή ό, τι άλλο, αλλά τους ξεφεύγουν οι κορώνες μίσους κατά λάθος, ή κι επίτηδες...ποιος μπορεί να ξέρει!!

Χίλια συγνώμη που σας έβαλα στη διαδικασία να αναρωτιέστε τι θέλει να πει η "ποιήτρια"!