Το φαινόμενο της πεταλούδας (Life Images #9)

Όχι, δεν θα σας μιλήσω για τη θεωρία του χάους, ούτε για τη γνωστή ταινία.

Δεν θα αποδείξω πως μια ασήμαντη αλλαγή μπορεί να προκαλέσει μεταβολές στα γεγονότα, ούτε θα θυμηθώ μια ανατριχιαστική διαδρομή από το χτες.

Τώρα που το λέω όμως, στάσου, γιατί πολλές μεταβολές προκλήθηκαν τότε από μια μικρή αλλαγή.

Θα τη θυμηθώ τελικά...άλλωστε δυο λεπτά θα πάρει.

Μια Καθαρά Δευτέρα λοιπόν, πριν χρόνια,  αποφασίσαμε να πετάξουμε τον αετό μας σε παραλία.

Έπεσαν πολλές  προτάσεις στο τραπέζι, σηκώσαμε μια ελαφριά και βολική, φορτώσαμε χαρταετούς, χαλβάδες και λαγάνες, για να ξεκινήσουμε με γέλια και τραγούδια (ε, ήταν μικρά τα παιδιά ακόμα κι όταν ταξιδεύαμε τότε ήμασταν και λίγο από πανηγύρι), για τη Βόνιτσα.

Προορισμός μας η παραλία Παναγιά που είχαμε ακούσει πως είναι πανέμορφη.

Όπως όλοι οι συμπολίτες μας, όταν αποφασίζαμε να ξενιτευτούμε, αντί να πάμε σε κοντινές παραλίες, για να κάνουμε μπάνιο ή για να μυρίσουμε θάλασσα, διαλέγαμε σχεδόν πάντα Λευκάδα κι έτσι από Βόνιτσα λίγα ξέραμε.

Και η Βόνιτσα λίγα ήξερε για μας, οπότε λίγο και το κακό τελικά.

Βρήκαμε σχετικά εύκολα την παραλία.

Ο δρόμος στο τελευταίο μέρος της διαδρομής περνούσε μέσα από πεύκα.

Δε λέω, όμορφη διαδρομή ήταν!

Μπορεί και η παραλία να ήταν όμορφη.

Αν προλαβαίναμε να της ρίξουμε μια ματιά, θα το ξέραμε με βεβαιότητα.

Όταν σταματούσαμε που λέτε το πανηγύρι που είχε στηθεί στο αυτοκίνητο, ακούγαμε κάτι χρατς χρατς, άγνωστης προέλευσης.

Στο δρόμο είχε πευκοβελόνες και υποθέσαμε πως ήταν από αυτές.

Με αυτά και με τα άλλα φτάσαμε στην παραλία και ανοίγω πρώτη την πόρτα του συνοδηγού..

Το πόδι έμεινε μετέωρο και ποτέ δεν πάτησε σε κείνη την παραλία....κανένα άλλο πόδι επίσης!

Κάτω ήταν χιλιάδες, τι χιλιάδες, εκατομμύρια κάμπιες!!

Η μια πάνω στην άλλη και όλες μαζί να σχηματίζουν το πιο σιχαμερό θέαμα.

Τότε άστραψε στο μυαλό μας και η γνώση!

Τα χρατς χρατς που ακούγαμε ήταν αυτές οι σιχαμένες!!

Τώρα θα μου πείτε τι σας τα λέω όλα αυτά.

Μα οι κάμπιες όταν μεταμορφώνονται δε γίνονται πεταλούδες;

Και φέτος οι πεταλούδες σαν να με αγάπησαν.

Με αφήνουν να τις πλησιάσω περισσότερο από κάθε άλλη φορά κι ας κάναμε κάποτε ολόκληρη γενοκτονία σε κάτι μακρινούς συγγενείς τους...κι αυτό είναι από μόνο του φαινόμενο!

Αφού παραλογίζομαι καμιά φορά και λέω πως εκείνη η πεταλούδα που βοήθησα να πετάξει, πρόφτασε τα νέα στις υπόλοιπες για το πόσο καλή και γλυκιά είμαι (μία εγώ και μία η Χιονάτη είμαστε οι γλυκιές σε τούτη την πλάση) κι έρχονται όλες να με θαυμάσουν από κοντά....ε, καλά, μην τα πάρετε και τοις μετρητοίς τούτα  τα τελευταία.

Ώρες είναι να με μαζεύουν οι τύποι με τα άσπρα.

Δεν ξέρω πόσα γνωρίζετε για την κάμπια των πεύκων.

Είναι μια απαίσια τριχωτή κάμπια που μεταμορφώνεται σε νυχτοπεταλούδα αν δεν κάνω λάθος.

Αυτές λοιπόν οι απαίσιες όταν πλησιάζει η άνοιξη κατεβαίνουν από τα δέντρα και αρχίζουν τα πέρα δώθε!

Είναι και επικίνδυνες μια και προκαλούν αλλεργίες, γι΄αυτό προσοχή!

Οι φωτογραφίες με τις πεταλούδες πετάνε επίτηδες ανέμελα ανάμεσα στο κείμενο για να το κάνουν πιο ανώδυνο!

Η Ολυμπία από το memorieswitholdthings είχε κάνει μια καταπληκτική ανάρτηση που προσπαθούσε να μαντέψει ποιο θα ήταν το θέμα του επόμενου Life Images. 

Δεν βρήκε τις πεταλούδες, αλλά μια και οι πεταλούδες βρήκαν εμένα, λέω να μην τις αφήσω ανεκμετάλλευτες.

Εσείς μπορείτε να διαλέξετε όποιο θέμα της Ολυμπίας σας κάνει κλικ, ή ό, τι άλλο συναντήσετε στο διάβα σας!

An InLinkz Link-up

Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο...

Δεν ξέρω αν πηγαίναμε μαζί σχολείο, αν είσαι ο Γιώργος, η Λίτσα, η Έφη, ο Κώστας, κ.λ.π.. σίγουρα πηγαίναμε μαζί, αλλά θυμάμαι καλά τη μέρα που αντίκρισαν τα δικά μου μάτια το κτίριο που θα με φιλοξενούσε για τα πρώτα 6 χρόνια της μαθητικής μου πορείας.
Γράψε λάθος. Το κτίριο το αντίκριζα από πάντα, μια και ήταν πολύ κοντά στο πατρικό μου.

Θυμάμαι λοιπόν τη μέρα που μου φανερώθηκαν τα μυστικά που έκρυβε πίσω από τους τοίχους του.
Ακόμα και τη μυρωδιά τους (των μυστικών) μπορώ να ανακαλέσω με ευκολία. Μια μυρωδιά από ξύλο, σκόνη και κιμωλία που με καλωσόρισε από την πρώτη στιγμή που διάβηκα την πόρτα της πρώτης δημοτικού και μου κράτησε συντροφιά τουλάχιστον εκείνη τη χρονιά, γιατί τις επόμενες χρονιές και με μυστηριώδη τρόπο, η μυρωδιά άλλαζε, όπως άλλαζαν και οι αίθουσες.

Η αίθουσα της πρώτης δημοτικού, ορθώθηκε μπροστά μου όλο μυστήρια και θαύματα.
Στα παιδικά μου μάτια, έμοιαζε τεράστια, γεμάτη θρανία.
Τα παράθυρα που απλώνονταν σε όλο το μήκος του ανατολικού τοίχου, άφηναν το φως να μπαίνει ανενόχλητο. Τόσο ανενόχλητο, που ενοχλούσε  εμάς κι έκανε τον πίνακα να γυαλίζει.
Ο ήχος από τις κουρτίνες που τραβιούνταν κάθε πρωί από τη δασκάλα ήταν η έναρξη του μαθήματος.

Ακόμα και με κλειστές τις κουρτίνες όμως, όλο και κάποια αχτίδα έβρισκε το δρόμο της ως τον πίνακα για να δυσκολέψει, επίτηδες λες, κάποιο παιδί.

Κάτω από τα παράθυρα και στον ακριβώς απέναντι τοίχο, μικρά πράσινα πινακάκια, ατομικά, περίμεναν να δεχτούν τα πρώτα μας γράμματα.
Κι ο μεγάλος πίνακας, πράσινος κι αυτός να δεσπόζει κυριαρχικά στην αίθουσα, με την έδρα δίπλα του να σκορπά μάλλον αρνητικά κύματα που μετά από (αν)ώριμη σκέψη με κάνει να υποθέτω πως κάτι έτρεχε με το φενγκ σούι του.

Ο ήχος από τα τακούνια της δασκάλας συνήθιζε να μας προειδοποιεί για τον ερχομό της, καθώς περιδιάβαινε ανάμεσα στα θρανία και στα πινακάκια εκείνα που μας έβαζε να γράφουμε τις άγνωστες λέξεις για να γίνουν γνωστές. Θυμάμαι έντονα την ταραχή που μας έπιανε όταν τα ακούγαμε να σταματούν πίσω μας.

Δεν ήταν υπομονετική με τα αδέξια λάθη και ο χάρακας, ήταν ένα αξεσουάρ που δεν αποχωρίζονταν ποτέ.
Τον χρησιμοποιούσε για να δείχνει στον πίνακα και στους χάρτες και ο ρόλος του θα ήταν αξιομνημόνευτος, αν δεν ήταν τόσο τζαναμπέτης.
Καθόλου αθώος και καθόλου φιλεύσπλαχνος, προσγειώνονταν με μεγάλη ευκολία και σε χέρια που άνοιγαν μετά από αυστηρή απαίτηση.
Ήμουν από τους τυχερούς που γλίτωσα εκείνη τη χρονιά με κάνα δυο δοκιμασίες ανοίγματος των χεριών. 

Ο φόβος του χάρακα και ο ήχος των τακουνιών, εγκαταστάθηκαν  μέσα σε όλους μας εκείνη την τρυφερή χρονιά και ο απόηχος ενός χαστουκιού που με ξάφνιασε και με πόνεσε, γυρνάει ακόμα στη μνήμη μου.
Ένα χαστούκι, που μου χαρίστηκε σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια, επειδή θεωρήθηκε πως δεν μοιραζόμουν επαρκώς το βιβλίο μου με μια συμμαθήτρια που είχε ξεχάσει το δικό της.
Δικάστηκα, καταδικάστηκα ερήμην και κεκλεισμένων των θυρών και πήρα την τιμωρία μου.
Μια άδικη και οδυνηρή τιμωρία, που μου έδειξε πως η ζωή μπορεί να γίνει σκληρή χωρίς λόγο.

Άλλωστε εκείνη τη χρονιά όλοι το πήραμε το μάθημά μας.
Μάθαμε πως ο φόβος έμπαινε πίσω από τις λέξεις και μας έβγαζε κοροϊδευτικά τη γλώσσα πάνω από το χάρακα που υψώνονταν συχνά πυκνά σε διαφορετικά χέρια.
Ένας τις έτρωγε, όλοι σφίγγαμε δόντια και χέρια.
Κανένας δε γέλασε όταν ένας συμμαθητής μας κατουρήθηκε από το φόβο του μια μέρα που άκουσε τα βήματα να σταματούν πίσω του.
Και κανένας δεν άντεξε να δει εκείνον το χάρακα να σηκώνεται πάνω σε ένα τρομαγμένο παιδί που έκανε το λάθος να κάνει ένα λάθος που ακολούθησε ένα ακόμα λάθος.
Ναι, μας είχε πείσει πως για όλα φταίγαμε εμείς. Στους γονείς μας παρουσιάζονταν ευγενική και συγκρατημένη να πασχίζει για τη μόρφωσή μας κι αφού είχαμε πειστεί πως εμείς ήμασταν τα "λάθη", λίγα τολμούσαμε να ομολογήσουμε.

Μόνο σε ακραίες περιπτώσεις, όπως εκείνη τη μέρα που γύρισα σπίτι με το αποτύπωμα του χεριού της στο μάγουλο, οι γονείς καταλάβαιναν πως κάτι τρέχει και προσπαθούσαν να το σταματήσουν.
Τι να σου κάνουν όμως κι αυτοί, όταν όλο το σχολείο με πρώτο το διευθυντή έμπαινε μπροστά να "προασπίσει" τα χρηστά ήθη που κινδύνευαν να καταρρεύσουν από μια χούφτα αναρχικά πρωτάκια(λέμε τώρα, γιατί ήμασταν καμιά σαρανταριά) που μπέρδευαν επίτηδες και τρέχα γύρευε με τι σκοτεινούς και δόλιους σκοπούς τη δασεία με την ψιλή;

Κι ήταν κι εκείνη η κούκλα που κρέμονταν δίπλα στην έδρα και "βοηθούσε" στο μέτρημα να μας κοιτάει όλη την ώρα.
Μου δημιουργούσε τα πιο ανάμεικτα συναισθήματα εκείνη η κούκλα.
Ήταν όμορφη και θα ήθελα να την έχω να παίζω, αλλά ήταν και μέρος μιας διαδικασίας που μόνο ευχάριστη δεν ήταν και όχι γιατί δε μας άρεσε να μετράμε..άλλωστε μάθαμε να μετράμε καλά τις ξυλιές στα παγωμένα μας δάχτυλα!
Κι ενώ πάσχιζε να την κάνει ανάλαφρη και παιχνιδιάρικη, το μόνο που κατάφερνε τελικά ήταν να της δίνει μια σουρεαλιστική εικόνα που πολύ με (μας) παίδεψε εκείνη την ατέλειωτη πρώτη χρονιά.
Κατά βάθος την λυπόμουν, έτσι όπως την έβλεπα να κρέμεται από το ταβάνι σαν ανάμνηση ενός παιχνιδιού που έπαψε να είναι παιχνίδι.
Και είμαι σίγουρη πως κι εκείνη λυπόταν όλους εμάς, που ξεκινήσαμε εκείνη τη χρονιά το ταξίδι μας στη γνώση με σκληρό και βάρβαρο τρόπο.
Ευτυχώς είχαμε ο ένας τον άλλον και περνούσαμε καλά τουλάχιστον στα διαλείμματα, αλλά και τις σπάνιες εκείνες φορές που η δασκάλα είχε κέφια, γιατί συνήθως δεν ήξερε τι της έφταιγε.
Ό, τι και να της έφταιγε πάντως, εμείς το πληρώναμε!

Κι ευτυχώς ήξερα να διαβάζω (ας είναι καλά η μάνα μου που με μύησε με πολύ καλύτερο τρόπο από της "παιδαγωγού" κι από νωρίς) πριν πέσω στα χέρια της, γιατί από το φόβο μου θα μπέρδευα και το όνομά μου ακόμα.
Και παρόλα αυτά λάτρεψα τον ήχο της κιμωλίας στον πίνακα, τη μυρωδιά του μολυβιού και το σιγανό μουρμουρητό του στο χαρτί κι ας έτρεμα όταν άκουγα τα βήματα να πλησιάζουν, μια και ο χάρακας θα μπορούσε να προσγειωθεί άνετα στην παλάμη, επειδή δεν ήταν ολοστρόγγυλο ένα ο.

Οι αναμνήσεις ξεπήδησαν μετά από την πρόσκληση της Πέτρας του πιο πιστού φίλου του σκύλου, να διηγηθούμε περιστατικά από τη σχολική μας ζωή...τελικά προτίμησα αυτή τη φορά να δώσω μια γενική εικόνα της πρώτης δημοτικού και είμαι σίγουρη πως αρκετοί της δικής μου γενιάς θα αναγνωρίσουν εύκολα εκείνη τη δασκάλα χωρίς τα ξανθά μαλλιά, αλλά με το χάρακα και τα τακούνια.

Η φωτογραφία είναι από το τέλος εκείνης της χρονιάς, αρκετά αλλαγμένη για ευνόητους λόγους.

Δεν ξέρω αν θα ήθελαν όλοι να φαίνονται.

Σκίτσα των παιδιών λοιπόν που κάποτε ήμασταν χαραγμένα σε κάποιον άλλο πράσινο πίνακα και σε χαρτί .

Συμμετέχουν οι:


Κική από το blog http://ekfrastite.blogspot.gr/
Πεταλούδα από το blog http://butterfly-butterflysworld.blogspot.gr/
Μαρία από το blog http://pnoestexnis.blogspot.gr/
Κατερίνα από το blog http://followkoko.blogspot.gr/
Άννα/Πάρος -Άστεγη Καταληψίας- θα φιλοξενηθεί από την Πέτρα
Νάσια από το blog http://nasiasblog2012.blogspot.gr/
Κανελλάκη από το blog http://toapagio.blogspot.gr/
Αριστέα από το blog http://princess-airis.blogspot.gr/
Πέτρος από το blog http://akivernitos.blogspot.gr/
Μαρία από το blog http://mytripssonblog.blogspot.gr/
Αγριμιώ από το blog http://agrimio.wordpress.com/
Μαρία από το blog http://swanocean.blogspot.gr/
Άννα από το blog http://atenizodas.blogspot.gr/
Μαριλένα από το blog http://marilenaspotofart.wordpress.com/
Λαμπρινή από το blog http://xwrisprogramma.blogspot.gr/
Κλαυδία -Άστεγη Καταληψίας- θα φιλοξενηθεί από την Πέτρα
Μαρία από το blog http://www.syllegw-stigmes.gr/
Δέσποινα από το blog http://mamadesekrisi.blogspot.gr/
Έλλη από το blog http://funkymonkey-handmadecreations.blogspot.gr/
Rylie από το blog http://mythoughtsnotebook.blogspot.gr/
Marilise από το blog http://katitimou.blogspot.gr/
Φλώρα από το blog http://http://texnistories.blogspot.gr
Marie-Anne από το blog http://latelierdemarieanne.blogspot.gr
Μαρία Έλενα από το blog http://maria-elena-jewellery.blogspot.gr/
Σμαραγδένια Ρούλα από το blog http://smaragdenia-roula.blogspot.gr/
Ωραιοζήλη από το blog http://enakathemera.blogspot.gr/?m=1
Δελφινάκι από το blog http://delfinaki-sunset.blogspot.gr/
Ρένα από το blog http://diaheiros.blogspot.g Για συμμετοχές πατήστε εδώ!

Ο...ακυβέρνητος και η είδηση

Η άνοιξη παίζει κρυφτό με τον Μάρτη που βάλθηκε να δικαιώσει τη φήμη του.

Γύρω μας τα γεγονότα συνεχίζουν να τρέχουν και να μας ξεπερνούν. 

Παίζουν κι αυτά το δικό τους παιχνίδι, που μπλέκεται με εκείνο της εξουσίας και της απόγνωσης.

Η εξουσία δική τους, η απόγνωση δική μας.

Σαν να μην έχει γίνει σωστά η μοιρασιά εδώ.


Κι ενώ όλα παραλογίζονται έρχονται και ειδήσεις που μας δείχνουν πως υπάρχει ελπίδα.

Ας επισκεφτούμε τον ακυβέρνητο Πέτρο Κ. στην πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτησή του Νόσος Νάξος για να "κλέψουμε" λίγη αισιοδοξία από τη γνώση πως υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν για τη σωτηρία των ανθρώπων και όχι για την εξόντωσή τους, αλλά και για να ενημερωθούμε για την άγνωστη αυτή νόσο, που αποτελεί σημαντική αιτία αιφνιδίου θανάτου, σε νέους κάτω των 35 ετών, ιδιαίτερα αθλητές.

Αφού ενημερωθήκαμε, επιστρέφουμε να απολαύσουμε κάποιες μέρες του πεισματάρη μήνα, μέσα από τις φωτογραφίες τους.

Γεμάτο άνθη το δέντρο, σηκώνει το πιο όμορφο βάρος του.

Full

Και είναι κάποια πρωινά που το φως τα κάνει όλα να φαίνονται τόσο καθάρια και τόσο ζωντανά... 

morning

Αγαπάω τις στιγμές που μου χαρίζουν γαλήνη και ομορφιά. 

I' m loving

Μα δεν είναι μοναδικός;

Ίσως ο καλύτερος γείτονας που θα μπορούσα να έχω! 

One of a kind

Και κάτι πιο απαλό από μια γάτα δύσκολα θα έβρισκα.

soft

 Μια εικόνα από το χτες στο σήμερα.

Πέρασα από εκεί χωρίς να μπω στη μηχανή του χρόνου!

I am here

Κυριακάτικη βόλτα και μια πελάδα

Μια Κυριακάτικη βόλτα που έγινε πριν αρχίσει ακόμα να φυσάει η ξελογιάστρα άνοιξη κι έμεινε υπομονετικά στο συρτάρι για καιρό, αφού με την πρώτη φωτογραφία συμμετείχα στο διαγωνισμό "Φωτογραφίζειν" που διοργανώνει η Μαρία Νι στο blog της Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά...

Ο διαγωνισμός τελείωσε, η βόλτα ξεκινά..

Στο δρόμο που ενώνει το Μεσολόγγι με την Τουρλίδα, η λιμνοθάλασσα κι ο ουρανός μπερδεύονται γλυκά.

Ο ουρανός βουτάει απερίσκεπτα στα νερά και υπάρχουν κι εκείνες οι στιγμές, που λες πως αναδύεται μέσα από αυτά.

Να, σαν την πελάδα που στέκει μοναχική, μια μικρή πινελιά να χαλάει για λίγο τα παιχνίδια νερού κι ουρανού.

Λιμνοθάλασσα Μεσολογγίου

Δεν ξέρω αν χρησιμοποιείται, ή αν έγινε για να αντικαταστήσει μια παλιότερη, πιο αυθεντική που υπήρχε στο ίδιο σημείο πριν χρόνια.

Ο δρόμος συνεχίζει την πορεία του κόβοντας τη λιμνοθάλασσα στα δυο και φτάνει ως την Τουρλίδα.

Εμείς θα σταματήσουμε εδώ.

Στη μέση του δρόμου.

Στη μέση της λιμνοθάλασσας.

Στη μέση του ουρανού.

Οι πελάδες είναι σπιτάκια πάνω σε πασσάλους που χρησιμοποιούσαν οι ψαράδες και ήταν κατασκευασμένες με καλάμια και ψάθα, σαν αυτή της παλιάς φωτογραφίας που έβγαλα πριν χρόνια και που βρίσκονταν στο ίδιο σημείο που στέκεται τώρα η πιο νέα.

.

Τους καημούς της λιμνοθάλασσας έγραφε ο Παλαμάς, αλλά δεν υποψιάζονταν καν τον καημό του (ερασιτέχνη) φωτογράφου που θα ήθελε να έχει απεριόριστο χρόνο και να φωτογραφίζει και να ξαναφωτογραφίζει τη λιμνοθάλασσα όλες τις στιγμές της ημέρας, όλες τις εποχές του χρόνου.

An InLinkz Link-up

Το ξύπνημα των αμνών (Leonie Swann)

"...Ήταν μια όμορφη μέρα κι αυτός βούλιαξε στο πράσινο. Τα λευκά ξέφτια που ανέμιζαν αποπάνω δεν είχαν καμιά τύχη απέναντι στο πράσινο. Μοσχοβολούσε πάνωθέ του, ανέμιζε γύρω του, ώσπου ο τραγουδιστής του αέρα βούλιαξε με τη θέλησή του. Το πράσινο απλώθηκε ως τον ορίζοντα κι ως τον ουρανό. Το πράσινο ήταν το άσμα της αφροσύνης. Να φυτρώνει, ολοένα να φυτρώνει δίχως νόημα, δίχως λογική, και όλα τα πλάσματα να παρακινούνται να το μιμηθούν. Κι αυτά το μιμήθηκαν. Το πράσινο, η πιο όμορφη εντολή του κόσμου.

Ήπια, απαρατήρητη σχεδόν, μια άλλη φωνή είχε ξαφνιφά υψωθεί από τον ορίζοντα: Το μικρό κόκκινο τραγουδήθηκε μέσα στην παραφορά του κόσμου, μια παπαρούνα βολτάριζε, μια θερμή ανάσα βαριοπατούσε στο μονοπάτι, σκεφτική, αποφασιστική..."

(Leonie Swann)

 Τα πρόβατα που βόσκουν στο ανοιξιάτικο καταπράσινο χορτάρι, είναι συνήθως μια ειρηνική και όμορφη εικόνα.

Κάτω από το ολοκάθαρο φως της μέρας, κανένα μυστήριο δεν ύφαινε ιστούς, μέχρι που ένα πρόβατο  κάρφωσε τα μάτια του στα δικά μου γεμάτα καχυποψία και θυμήθηκα τη Μις Μαπλ, το πιο έξυπνο πρόβατο του κόσμου.

Άλλο ένα, λίγο πιο κει, σήκωσε κι εκείνο αργά το κεφάλι του και με κοίταξε.

Κάπου εκεί θα μπορούσε να είναι και ο Οθέλος, ή ο Μέλμοθ, αν και αυτός ζούσε περισσότερο μέσα στους θρύλους, παρά με το κοπάδι.

Ποιο κοπάδι;

Μα ναι, δεν σας είπα. 

Φυσικά αναφέρομαι σε εκείνο το θρυλικό κοπάδι, που στην καταπράσινη Ιρλανδία, μια φορά κι έναν καιρό, αποφάσισε να εξιχνιάσει τη δολοφονία του ίδιου του του βοσκού.

Αν σας αρέσει το μυστήριο, αλλά και οι πρωτότυποι χαρακτήρες, θα ξετρελαθείτε με τους ήρωες αυτού του βιβλίου που τριποδίζουν από σελίδα σε σελίδα ακούραστοι.

Με ονόματα παρμένα τα περισσότερα από τη λογοτεχνία και κάποια ελαφρώς αλλαγμένα όπως εκείνο της Μις Μαπλ (μια σαφή αναφορά στην Μις Μαρπλ της Αγκάθα Κρίστι), τα περίεργα αυτά πρόβατα οφείλουν την εξυπνάδα τους στον δολοφονημένο βοσκό τους, μια κι εκείνος τους διάβαζε κάθε βράδυ λογοτεχνία και ποίηση.

 

"Οι άνθρωποι έχουν άραγε ψυχή;" αναρωτιούνται, για να απαντήσουν μόνα τους..."Μάλλον ναι, αλλά σίγουρα μικρή".

Δεν ξέρω αν συμφωνώ μαζί τους στο συγκεκριμένο, τουλάχιστον όχι για όλους τους ανθρώπους, αλλά σίγουρα συμφωνώ με το παρακάτω:

"Αν θέλεις να μάθεις ό. τι ξέρουν οι δίποδοι, πρέπει να σκεφτείς τι δεν ξέρουν".

Όπως βλέπετε, τα πρόβατα αναλαμβάνουν δράση για να λύσουν το μυστήριο, αλλά δεν παύουν να έχουν και αγωνιώδη ερωτήματα σχετικά με τον ακατανόητο κόσμο των ανθρώπων, ενώ ταυτόχρονα κάνουν και συνταρακτικές αποκαλύψεις για την ίδια τους τη φύση.

Προσοχή όμως!

Το βιβλίο προειδοποιεί πως αυτά τα πρόβατα αποτελούν εξαίρεση.

Τα συνηθισμένα πρόβατα βοσκής που δίνουν μαλλί δεν αντέχουν ούτε το αλκοόλ, ούτε τα ναρκωτικά, ή τις ντομάτες.

Έτσι η συγγραφέας μας παρακαλεί να μην διαφθείρουμε τα πρόβατα με ηδονές όπως τα ναρκωτικά, ή με φυτά όπως ο στρύχνος. Αν θέλουμε να δώσουμε χαρά σε ένα πρόβατο καλύτερα να δοκιμάσουμε αληθινό χόρτο....

I am linking to Saturday's Critters

Με διακοπές....(Photo a day)

Ο Μάρτης ήταν ασυνεπής.

Μπήκε ορμητικός, με πήρε και με σήκωσε και για πρώτη φορά έχασα μέρες στο photo a day.

Με αναγκαστικές διακοπές λοιπόν, αυτός ο μήνας κολύμπησε στο κίτρινο.

Αγνάντεψε θάλασσες στο Μεσολόγγι και πέταξε στον ουρανό.

Έφερε την άνοιξη και σκόρπισε παντού τα άνθη του.

Γέμισε τρυφερότητα, περπάτησε ένα βράδυ στη Μαδρίτη του χτες και θυμήθηκε ξανά μια βόλτα στα Αναφιώτικα.

Και συνεχίζεται...ορμητικός!

fly

something good

Partial

fresh

care

evening

Beautifully ordinary

today's weather

Cropped

letter

Με μεγάλη χαρά ανακάλυψα πως η παρέα μας μεγαλώνει.

Αυτό το μήνα στο  Photo a day συμμετέχουν:

annoulasmom

Γίναμε γονείς

confusedmindblog

Η απουσία (Δεκαπέντε συν ένας μπλόγκερς - Μια ιστορία αγάπης)

Δεκαπέντε συν ένας μπλόγκερς - Μια ιστορία αγάπης

Η Βάσια πετούσε από χαρά καθώς ανηφόριζε τα στενά δρομάκια για το σπίτι του Στέλιου.

Είχε μπει για τα καλά η άνοιξη και τα ανθισμένα λουλούδια έστελναν τα αρώματά τους παντού ξεσηκώνοντας μυαλά και αισθήσεις.

Δυο μήνες τώρα δούλευε στο ιατρείο του Άλκη και το πρόγραμμά της ήταν εξοντωτικό. Κι ο Στέλιος όμως δεν πήγαινε πίσω.

Λες και είχαν σπάσει τα μάγια που τον έδεναν με τα καλάθια του και με μια άλλη ζωή, κατάφερε επιτέλους να βρει δουλειά στο λογιστήριο μιας εταιρίας.

Οι ρυθμοί της ζωής τους είχαν αλλάξει και μια κουβέντα για συγκατοίκηση έμεινε μισή καθώς δεν μπορούσαν να αποφασίσουν αν θα έμεναν στο σπίτι του Στέλιου ή θα κρατούσαν το διαμέρισμα της Βάσιας. 

Την τελευταία εβδομάδα η Βάσια ακύρωνε συνέχεια τα ραντεβού τους. Ένιωθε μόνιμα κουρασμένη και αν δεν ήταν ο Άλκης να την γυρνά σπίτι τα βράδια με το αυτοκίνητο, δεν θα τα έβγαζε πέρα.

Σήμερα, Κυριακή, επιτέλους θα είχαν όλη τη μέρα στη διάθεσή τους.

Και μόνο στη σκέψη αυτή, ένιωθε την καρδιά της να χορεύει σαν τρελή, και χαμογελούσε σε όποιον έβλεπε μπροστά της.

Νωρίτερα είχε περάσει κι από τον καφενέ του Μιχάλη να προμηθευτεί καμιά από εκείνες τις θεσπέσιες μαρμελάδες της Μαρίας για το πρωινό τους.

Ο Μιχάλης της έβαλε κι ένα βάζο νεραντζάκι κι ας τον ξέχασαν όπως παραπονέθηκε μισοαστεία μισοσοβαρά.

-Αχ, κυρ Μιχάλη μου, απάντησε η Βάσια γελώντας, αφού τα ξέρεις τα δικά μας. Μέχρι να μπει μια σειρά με τις δουλειές μας θα δυσκολευτούμε λίγο.

Να, και τον Στέλιο έχω μια εβδομάδα να τον δω. Νιώθω σαν να έχουμε μπει σε μια ταχεία που δεν ξέρω που θα μας βγάλει. Οι μέρες περνούν βιαστικές και φεύγουν. Σήμερα όμως νιώθω σαν να έφτασα επιτέλους στο σταθμό και μπορώ να αράξω έστω και λίγο. Να ανασάνω!

-Εσύ ξέρεις κορίτσι μου, είπε ο Μιχάλης.

Αλλά για πες μου για τη δουλειά σου. Είσαι ευχαριστημένη;

-Δε λέω, καλά είναι κυρ Μιχάλη μου και τα λεφτά ακόμα καλύτερα, αλλά πολλές οι ώρες. Ευτυχώς που ο Άλκης είναι καλό αφεντικό και με κατανόηση. Να σκεφτείς με γυρνάει αυτός σπίτι καμιά φορά.

-Χμμ…μάλιστα….ώστε έτσι ο κύριος Άλκης μας!

Τώρα καθώς ψάχνει στην τσάντα της για να βρει το κλειδί του σπιτιού του Στέλιου, φέρνει και ξαναφέρνει στο μυαλό της την κουβέντα τους, νιώθοντας μια αδιόρατη απειλή.

«Απειλή…από τον κυρ Μιχάλη; Αδύνατον»…συλλογίζεται.

Κι όμως κάτι της ράγισε λίγο τη χαρά που ένιωθε πρωτύτερα.

Μπαίνει στο σπίτι συλλογισμένη, ακουμπάει τα βάζα στο τραπέζι και αρχίζει να ετοιμάζει το πρωινό.

Με το δίσκο στα χέρια κι ένα λουλούδι που έκοψε από τον κήπο να μοσχοβολάει ευτυχία, ανοίγει προσεκτικά την πόρτα του δωματίου.

Το χαμόγελο παγώνει στα χείλη της. Το κρεβάτι είναι άδειο και στρωμένο.

Είναι τόση ώρα εκεί και αν ήταν ξύπνιος ο Στέλιος θα τον είχε ακούσει. Ή θα την είχε ακούσει αυτός.

Γυρνάει στην κουζίνα και προσπαθεί να θυμηθεί αν της είχε πει πως έχει κάποια δουλειά.

Πιάνει το κινητό της και του τηλεφωνεί, για να ακούσει το δικό του να χτυπάει μέσα στο σπίτι.

«Κάπου θα πετάχτηκε» μονολογεί και ησυχάζει.

«Ίσως πήγε να αγοράσει κι αυτός κάτι για το πρωινό μας».

Παίρνει τον καφέ της και βγαίνει στον κήπο να τον περιμένει. Κάθεται και αφήνει το βλέμμα της να χαϊδέψει τις φρέζες που είχε φυτέψει κάποτε η μητέρα του και ζωντάνεψαν σαν από θαύμα αυτή την άνοιξη.

Ανασαίνει τη μυρωδιά τους και νιώθει πως πίνει τον καφέ της στον παράδεισο.

Η ώρα όμως περνάει και ο Στέλιος είναι άφαντος.

Λεπτό το λεπτό η ανησυχία της γίνεται φόβος και ο φόβος απόγνωση.

Ο παράδεισος, κόλαση!

Ούτε ξέρει πια πόσες ώρες περιμένει.
Δεν ξέρει τι να κάνει.

Κρυώνει και δε νιώθει καλά.

Βγάζει το κινητό της για άλλη μια φορά.

Εκείνος το σηκώνει αμέσως κι αυτή δεν μπορεί να συγκρατήσει πια τα δάκρυά της.

-Άλκη καλησπέρα. Μπορείς σε παρακαλώ να έρθεις να με πάρεις;

Η φωτογραφία του καφενείου είναι από το blog του Πέτρου.

►Μια συνάντηση, Πέτρος
►Ακολουθώντας το ένστικτο, @ριστέα
► Ακατανίκητη έλξη butterfly
►Η παρεξήγηση Κατερίνα Βαλσαμίδη από το Άποψη Τέχνης
►Χάθηκαν όλα; Έλενα Λ. από το Μια καλημέραΗ συμφιλίωση Κική από το ΕΚΦΡΑΣΟΥ
►Πεπρωμένο Χριστίνα από το Dear e-diary
►Η λύτρωση Κλαυδία, η άστεγη (θα φιλοξενηθεί από την Petra)
►Καφενείο "Ο Παράδεισος" Μαρία Κανελλάκη, στο Απάγκιο της
► Μια ανάσα ελπίδας Έλλη γνωστή κι ως Funkey Monkey

Η Κατερίνα από το Positive Thinking Greece θα συνεχίσει την ιστορία μας.