Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο...

Δεν ξέρω αν πηγαίναμε μαζί σχολείο, αν είσαι ο Γιώργος, η Λίτσα, η Έφη, ο Κώστας, κ.λ.π.. σίγουρα πηγαίναμε μαζί, αλλά θυμάμαι καλά τη μέρα που αντίκρισαν τα δικά μου μάτια το κτίριο που θα με φιλοξενούσε για τα πρώτα 6 χρόνια της μαθητικής μου πορείας.
Γράψε λάθος. Το κτίριο το αντίκριζα από πάντα, μια και ήταν πολύ κοντά στο πατρικό μου.

Θυμάμαι λοιπόν τη μέρα που μου φανερώθηκαν τα μυστικά που έκρυβε πίσω από τους τοίχους του.
Ακόμα και τη μυρωδιά τους (των μυστικών) μπορώ να ανακαλέσω με ευκολία. Μια μυρωδιά από ξύλο, σκόνη και κιμωλία που με καλωσόρισε από την πρώτη στιγμή που διάβηκα την πόρτα της πρώτης δημοτικού και μου κράτησε συντροφιά τουλάχιστον εκείνη τη χρονιά, γιατί τις επόμενες χρονιές και με μυστηριώδη τρόπο, η μυρωδιά άλλαζε, όπως άλλαζαν και οι αίθουσες.

Η αίθουσα της πρώτης δημοτικού, ορθώθηκε μπροστά μου όλο μυστήρια και θαύματα.
Στα παιδικά μου μάτια, έμοιαζε τεράστια, γεμάτη θρανία.
Τα παράθυρα που απλώνονταν σε όλο το μήκος του ανατολικού τοίχου, άφηναν το φως να μπαίνει ανενόχλητο. Τόσο ανενόχλητο, που ενοχλούσε  εμάς κι έκανε τον πίνακα να γυαλίζει.
Ο ήχος από τις κουρτίνες που τραβιούνταν κάθε πρωί από τη δασκάλα ήταν η έναρξη του μαθήματος.

Ακόμα και με κλειστές τις κουρτίνες όμως, όλο και κάποια αχτίδα έβρισκε το δρόμο της ως τον πίνακα για να δυσκολέψει, επίτηδες λες, κάποιο παιδί.

Κάτω από τα παράθυρα και στον ακριβώς απέναντι τοίχο, μικρά πράσινα πινακάκια, ατομικά, περίμεναν να δεχτούν τα πρώτα μας γράμματα.
Κι ο μεγάλος πίνακας, πράσινος κι αυτός να δεσπόζει κυριαρχικά στην αίθουσα, με την έδρα δίπλα του να σκορπά μάλλον αρνητικά κύματα που μετά από (αν)ώριμη σκέψη με κάνει να υποθέτω πως κάτι έτρεχε με το φενγκ σούι του.

Ο ήχος από τα τακούνια της δασκάλας συνήθιζε να μας προειδοποιεί για τον ερχομό της, καθώς περιδιάβαινε ανάμεσα στα θρανία και στα πινακάκια εκείνα που μας έβαζε να γράφουμε τις άγνωστες λέξεις για να γίνουν γνωστές. Θυμάμαι έντονα την ταραχή που μας έπιανε όταν τα ακούγαμε να σταματούν πίσω μας.

Δεν ήταν υπομονετική με τα αδέξια λάθη και ο χάρακας, ήταν ένα αξεσουάρ που δεν αποχωρίζονταν ποτέ.
Τον χρησιμοποιούσε για να δείχνει στον πίνακα και στους χάρτες και ο ρόλος του θα ήταν αξιομνημόνευτος, αν δεν ήταν τόσο τζαναμπέτης.
Καθόλου αθώος και καθόλου φιλεύσπλαχνος, προσγειώνονταν με μεγάλη ευκολία και σε χέρια που άνοιγαν μετά από αυστηρή απαίτηση.
Ήμουν από τους τυχερούς που γλίτωσα εκείνη τη χρονιά με κάνα δυο δοκιμασίες ανοίγματος των χεριών. 

Ο φόβος του χάρακα και ο ήχος των τακουνιών, εγκαταστάθηκαν  μέσα σε όλους μας εκείνη την τρυφερή χρονιά και ο απόηχος ενός χαστουκιού που με ξάφνιασε και με πόνεσε, γυρνάει ακόμα στη μνήμη μου.
Ένα χαστούκι, που μου χαρίστηκε σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια, επειδή θεωρήθηκε πως δεν μοιραζόμουν επαρκώς το βιβλίο μου με μια συμμαθήτρια που είχε ξεχάσει το δικό της.
Δικάστηκα, καταδικάστηκα ερήμην και κεκλεισμένων των θυρών και πήρα την τιμωρία μου.
Μια άδικη και οδυνηρή τιμωρία, που μου έδειξε πως η ζωή μπορεί να γίνει σκληρή χωρίς λόγο.

Άλλωστε εκείνη τη χρονιά όλοι το πήραμε το μάθημά μας.
Μάθαμε πως ο φόβος έμπαινε πίσω από τις λέξεις και μας έβγαζε κοροϊδευτικά τη γλώσσα πάνω από το χάρακα που υψώνονταν συχνά πυκνά σε διαφορετικά χέρια.
Ένας τις έτρωγε, όλοι σφίγγαμε δόντια και χέρια.
Κανένας δε γέλασε όταν ένας συμμαθητής μας κατουρήθηκε από το φόβο του μια μέρα που άκουσε τα βήματα να σταματούν πίσω του.
Και κανένας δεν άντεξε να δει εκείνον το χάρακα να σηκώνεται πάνω σε ένα τρομαγμένο παιδί που έκανε το λάθος να κάνει ένα λάθος που ακολούθησε ένα ακόμα λάθος.
Ναι, μας είχε πείσει πως για όλα φταίγαμε εμείς. Στους γονείς μας παρουσιάζονταν ευγενική και συγκρατημένη να πασχίζει για τη μόρφωσή μας κι αφού είχαμε πειστεί πως εμείς ήμασταν τα "λάθη", λίγα τολμούσαμε να ομολογήσουμε.

Μόνο σε ακραίες περιπτώσεις, όπως εκείνη τη μέρα που γύρισα σπίτι με το αποτύπωμα του χεριού της στο μάγουλο, οι γονείς καταλάβαιναν πως κάτι τρέχει και προσπαθούσαν να το σταματήσουν.
Τι να σου κάνουν όμως κι αυτοί, όταν όλο το σχολείο με πρώτο το διευθυντή έμπαινε μπροστά να "προασπίσει" τα χρηστά ήθη που κινδύνευαν να καταρρεύσουν από μια χούφτα αναρχικά πρωτάκια(λέμε τώρα, γιατί ήμασταν καμιά σαρανταριά) που μπέρδευαν επίτηδες και τρέχα γύρευε με τι σκοτεινούς και δόλιους σκοπούς τη δασεία με την ψιλή;

Κι ήταν κι εκείνη η κούκλα που κρέμονταν δίπλα στην έδρα και "βοηθούσε" στο μέτρημα να μας κοιτάει όλη την ώρα.
Μου δημιουργούσε τα πιο ανάμεικτα συναισθήματα εκείνη η κούκλα.
Ήταν όμορφη και θα ήθελα να την έχω να παίζω, αλλά ήταν και μέρος μιας διαδικασίας που μόνο ευχάριστη δεν ήταν και όχι γιατί δε μας άρεσε να μετράμε..άλλωστε μάθαμε να μετράμε καλά τις ξυλιές στα παγωμένα μας δάχτυλα!
Κι ενώ πάσχιζε να την κάνει ανάλαφρη και παιχνιδιάρικη, το μόνο που κατάφερνε τελικά ήταν να της δίνει μια σουρεαλιστική εικόνα που πολύ με (μας) παίδεψε εκείνη την ατέλειωτη πρώτη χρονιά.
Κατά βάθος την λυπόμουν, έτσι όπως την έβλεπα να κρέμεται από το ταβάνι σαν ανάμνηση ενός παιχνιδιού που έπαψε να είναι παιχνίδι.
Και είμαι σίγουρη πως κι εκείνη λυπόταν όλους εμάς, που ξεκινήσαμε εκείνη τη χρονιά το ταξίδι μας στη γνώση με σκληρό και βάρβαρο τρόπο.
Ευτυχώς είχαμε ο ένας τον άλλον και περνούσαμε καλά τουλάχιστον στα διαλείμματα, αλλά και τις σπάνιες εκείνες φορές που η δασκάλα είχε κέφια, γιατί συνήθως δεν ήξερε τι της έφταιγε.
Ό, τι και να της έφταιγε πάντως, εμείς το πληρώναμε!

Κι ευτυχώς ήξερα να διαβάζω (ας είναι καλά η μάνα μου που με μύησε με πολύ καλύτερο τρόπο από της "παιδαγωγού" κι από νωρίς) πριν πέσω στα χέρια της, γιατί από το φόβο μου θα μπέρδευα και το όνομά μου ακόμα.
Και παρόλα αυτά λάτρεψα τον ήχο της κιμωλίας στον πίνακα, τη μυρωδιά του μολυβιού και το σιγανό μουρμουρητό του στο χαρτί κι ας έτρεμα όταν άκουγα τα βήματα να πλησιάζουν, μια και ο χάρακας θα μπορούσε να προσγειωθεί άνετα στην παλάμη, επειδή δεν ήταν ολοστρόγγυλο ένα ο.

Οι αναμνήσεις ξεπήδησαν μετά από την πρόσκληση της Πέτρας του πιο πιστού φίλου του σκύλου, να διηγηθούμε περιστατικά από τη σχολική μας ζωή...τελικά προτίμησα αυτή τη φορά να δώσω μια γενική εικόνα της πρώτης δημοτικού και είμαι σίγουρη πως αρκετοί της δικής μου γενιάς θα αναγνωρίσουν εύκολα εκείνη τη δασκάλα χωρίς τα ξανθά μαλλιά, αλλά με το χάρακα και τα τακούνια.

Η φωτογραφία είναι από το τέλος εκείνης της χρονιάς, αρκετά αλλαγμένη για ευνόητους λόγους.

Δεν ξέρω αν θα ήθελαν όλοι να φαίνονται.

Σκίτσα των παιδιών λοιπόν που κάποτε ήμασταν χαραγμένα σε κάποιον άλλο πράσινο πίνακα και σε χαρτί .

Συμμετέχουν οι:


Κική από το blog http://ekfrastite.blogspot.gr/
Πεταλούδα από το blog http://butterfly-butterflysworld.blogspot.gr/
Μαρία από το blog http://pnoestexnis.blogspot.gr/
Κατερίνα από το blog http://followkoko.blogspot.gr/
Άννα/Πάρος -Άστεγη Καταληψίας- θα φιλοξενηθεί από την Πέτρα
Νάσια από το blog http://nasiasblog2012.blogspot.gr/
Κανελλάκη από το blog http://toapagio.blogspot.gr/
Αριστέα από το blog http://princess-airis.blogspot.gr/
Πέτρος από το blog http://akivernitos.blogspot.gr/
Μαρία από το blog http://mytripssonblog.blogspot.gr/
Αγριμιώ από το blog http://agrimio.wordpress.com/
Μαρία από το blog http://swanocean.blogspot.gr/
Άννα από το blog http://atenizodas.blogspot.gr/
Μαριλένα από το blog http://marilenaspotofart.wordpress.com/
Λαμπρινή από το blog http://xwrisprogramma.blogspot.gr/
Κλαυδία -Άστεγη Καταληψίας- θα φιλοξενηθεί από την Πέτρα
Μαρία από το blog http://www.syllegw-stigmes.gr/
Δέσποινα από το blog http://mamadesekrisi.blogspot.gr/
Έλλη από το blog http://funkymonkey-handmadecreations.blogspot.gr/
Rylie από το blog http://mythoughtsnotebook.blogspot.gr/
Marilise από το blog http://katitimou.blogspot.gr/
Φλώρα από το blog http://http://texnistories.blogspot.gr
Marie-Anne από το blog http://latelierdemarieanne.blogspot.gr
Μαρία Έλενα από το blog http://maria-elena-jewellery.blogspot.gr/
Σμαραγδένια Ρούλα από το blog http://smaragdenia-roula.blogspot.gr/
Ωραιοζήλη από το blog http://enakathemera.blogspot.gr/?m=1
Δελφινάκι από το blog http://delfinaki-sunset.blogspot.gr/
Ρένα από το blog http://diaheiros.blogspot.g Για συμμετοχές πατήστε εδώ!