Η απουσία (Δεκαπέντε συν ένας μπλόγκερς - Μια ιστορία αγάπης)

Δεκαπέντε συν ένας μπλόγκερς - Μια ιστορία αγάπης

Η Βάσια πετούσε από χαρά καθώς ανηφόριζε τα στενά δρομάκια για το σπίτι του Στέλιου.

Είχε μπει για τα καλά η άνοιξη και τα ανθισμένα λουλούδια έστελναν τα αρώματά τους παντού ξεσηκώνοντας μυαλά και αισθήσεις.

Δυο μήνες τώρα δούλευε στο ιατρείο του Άλκη και το πρόγραμμά της ήταν εξοντωτικό. Κι ο Στέλιος όμως δεν πήγαινε πίσω.

Λες και είχαν σπάσει τα μάγια που τον έδεναν με τα καλάθια του και με μια άλλη ζωή, κατάφερε επιτέλους να βρει δουλειά στο λογιστήριο μιας εταιρίας.

Οι ρυθμοί της ζωής τους είχαν αλλάξει και μια κουβέντα για συγκατοίκηση έμεινε μισή καθώς δεν μπορούσαν να αποφασίσουν αν θα έμεναν στο σπίτι του Στέλιου ή θα κρατούσαν το διαμέρισμα της Βάσιας. 

Την τελευταία εβδομάδα η Βάσια ακύρωνε συνέχεια τα ραντεβού τους. Ένιωθε μόνιμα κουρασμένη και αν δεν ήταν ο Άλκης να την γυρνά σπίτι τα βράδια με το αυτοκίνητο, δεν θα τα έβγαζε πέρα.

Σήμερα, Κυριακή, επιτέλους θα είχαν όλη τη μέρα στη διάθεσή τους.

Και μόνο στη σκέψη αυτή, ένιωθε την καρδιά της να χορεύει σαν τρελή, και χαμογελούσε σε όποιον έβλεπε μπροστά της.

Νωρίτερα είχε περάσει κι από τον καφενέ του Μιχάλη να προμηθευτεί καμιά από εκείνες τις θεσπέσιες μαρμελάδες της Μαρίας για το πρωινό τους.

Ο Μιχάλης της έβαλε κι ένα βάζο νεραντζάκι κι ας τον ξέχασαν όπως παραπονέθηκε μισοαστεία μισοσοβαρά.

-Αχ, κυρ Μιχάλη μου, απάντησε η Βάσια γελώντας, αφού τα ξέρεις τα δικά μας. Μέχρι να μπει μια σειρά με τις δουλειές μας θα δυσκολευτούμε λίγο.

Να, και τον Στέλιο έχω μια εβδομάδα να τον δω. Νιώθω σαν να έχουμε μπει σε μια ταχεία που δεν ξέρω που θα μας βγάλει. Οι μέρες περνούν βιαστικές και φεύγουν. Σήμερα όμως νιώθω σαν να έφτασα επιτέλους στο σταθμό και μπορώ να αράξω έστω και λίγο. Να ανασάνω!

-Εσύ ξέρεις κορίτσι μου, είπε ο Μιχάλης.

Αλλά για πες μου για τη δουλειά σου. Είσαι ευχαριστημένη;

-Δε λέω, καλά είναι κυρ Μιχάλη μου και τα λεφτά ακόμα καλύτερα, αλλά πολλές οι ώρες. Ευτυχώς που ο Άλκης είναι καλό αφεντικό και με κατανόηση. Να σκεφτείς με γυρνάει αυτός σπίτι καμιά φορά.

-Χμμ…μάλιστα….ώστε έτσι ο κύριος Άλκης μας!

Τώρα καθώς ψάχνει στην τσάντα της για να βρει το κλειδί του σπιτιού του Στέλιου, φέρνει και ξαναφέρνει στο μυαλό της την κουβέντα τους, νιώθοντας μια αδιόρατη απειλή.

«Απειλή…από τον κυρ Μιχάλη; Αδύνατον»…συλλογίζεται.

Κι όμως κάτι της ράγισε λίγο τη χαρά που ένιωθε πρωτύτερα.

Μπαίνει στο σπίτι συλλογισμένη, ακουμπάει τα βάζα στο τραπέζι και αρχίζει να ετοιμάζει το πρωινό.

Με το δίσκο στα χέρια κι ένα λουλούδι που έκοψε από τον κήπο να μοσχοβολάει ευτυχία, ανοίγει προσεκτικά την πόρτα του δωματίου.

Το χαμόγελο παγώνει στα χείλη της. Το κρεβάτι είναι άδειο και στρωμένο.

Είναι τόση ώρα εκεί και αν ήταν ξύπνιος ο Στέλιος θα τον είχε ακούσει. Ή θα την είχε ακούσει αυτός.

Γυρνάει στην κουζίνα και προσπαθεί να θυμηθεί αν της είχε πει πως έχει κάποια δουλειά.

Πιάνει το κινητό της και του τηλεφωνεί, για να ακούσει το δικό του να χτυπάει μέσα στο σπίτι.

«Κάπου θα πετάχτηκε» μονολογεί και ησυχάζει.

«Ίσως πήγε να αγοράσει κι αυτός κάτι για το πρωινό μας».

Παίρνει τον καφέ της και βγαίνει στον κήπο να τον περιμένει. Κάθεται και αφήνει το βλέμμα της να χαϊδέψει τις φρέζες που είχε φυτέψει κάποτε η μητέρα του και ζωντάνεψαν σαν από θαύμα αυτή την άνοιξη.

Ανασαίνει τη μυρωδιά τους και νιώθει πως πίνει τον καφέ της στον παράδεισο.

Η ώρα όμως περνάει και ο Στέλιος είναι άφαντος.

Λεπτό το λεπτό η ανησυχία της γίνεται φόβος και ο φόβος απόγνωση.

Ο παράδεισος, κόλαση!

Ούτε ξέρει πια πόσες ώρες περιμένει.
Δεν ξέρει τι να κάνει.

Κρυώνει και δε νιώθει καλά.

Βγάζει το κινητό της για άλλη μια φορά.

Εκείνος το σηκώνει αμέσως κι αυτή δεν μπορεί να συγκρατήσει πια τα δάκρυά της.

-Άλκη καλησπέρα. Μπορείς σε παρακαλώ να έρθεις να με πάρεις;

Η φωτογραφία του καφενείου είναι από το blog του Πέτρου.

►Μια συνάντηση, Πέτρος
►Ακολουθώντας το ένστικτο, @ριστέα
► Ακατανίκητη έλξη butterfly
►Η παρεξήγηση Κατερίνα Βαλσαμίδη από το Άποψη Τέχνης
►Χάθηκαν όλα; Έλενα Λ. από το Μια καλημέραΗ συμφιλίωση Κική από το ΕΚΦΡΑΣΟΥ
►Πεπρωμένο Χριστίνα από το Dear e-diary
►Η λύτρωση Κλαυδία, η άστεγη (θα φιλοξενηθεί από την Petra)
►Καφενείο "Ο Παράδεισος" Μαρία Κανελλάκη, στο Απάγκιο της
► Μια ανάσα ελπίδας Έλλη γνωστή κι ως Funkey Monkey

Η Κατερίνα από το Positive Thinking Greece θα συνεχίσει την ιστορία μας.