Παρένθεση αλλαγής και απομεινάρια εποχής....(Φωτογραφίζειν)

Η εποχή που άλλαξε

Παρένθεση αλλαγής

Αυτές ήταν οι συμμετοχές μου στον δεύτερο διαγωνισμό "Φωτογραφίζειν" που διοργανώνει η Μαρία Νι από το blog Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά

Η εποχή που άλλαξε πήρε το 2ο βραβείο και η Παρένθεση αλλαγής πήρε τη χαρά της συμμετοχής και βάφτισε πρώτη την ανάρτηση, τιμής ένεκεν!

Την αγαπώ αυτή τη φωτογραφία κι ας μην πήρε ούτε μια ψήφο.

Αυτή τη φορά οι συμμετοχές ήταν περισσότερες και είδαμε πάρα πολλές όμορφες φωτογραφίες.

Θέλω να ευχαριστήσω όσους ψήφισαν την "Η εποχή που άλλαξε" και τη Μαρία Νι για την άψογη διοργάνωση του διαγωνισμού.

Αυτό είναι το βραβείο μου!

Μάλλον γνωρίζετε ήδη την γοητεία που ασκούν πάνω μου τα ερειπωμένα σπίτια.

Αναδημοσιεύω το κείμενο από μια παλιά ανάρτησή μου, που μπορείτε να δείτε εδώ. 

Οι φωτογραφίες είναι καινούριες. Ήταν καινούριες κάποτε δηλαδή, μια και περίμενα να τελειώσει ο διαγωνισμός για να τις βάλω.

Θα ακολουθήσει και ο περίπατος στο νεραϊδότοπο που μου χάρισε την παρένθεση, μια και για να μη δώσω στίγμα, ούτε από εκεί είχα δημοσιεύσει τίποτα.

Προς το παρόν ας διαβούμε μια πόρτα που δεν υπάρχει πια.

Τα ερειπωμένα σπίτια για μένα είναι ακόμα γεμάτα ζωή, αλλά αυτά στέκονται αγνοώντας το!
Οι μισογκρεμισμένοι τοίχοι τους έχουν απορροφήσει την ενέργεια όσων κάποτε τα κατοίκησαν.
Όσων τα αγάπησαν, τα φρόντισαν και τα ζέσταναν τους χειμώνες.
Στέκονται παρατημένα, γεμάτα άχρηστη σοφία πια.

Πόσα πράγματα ξέρουν από το παρελθόν!
Δε φανερώνουν ποτέ τα μυστικά που τα βαραίνουν.
Τα κρύβουν καλά στα σάπια κουφώματα και στις ανήλιαγες γωνιές τους.
Η σκόνη τα καλύπτει και οι αράχνες τα φυλακίζουν για πάντα στους σφιχτοπλεγμένους ιστούς τους .

Η ερείπωση δεν είναι παρά ζωή που πέρασε σε άλλη διάσταση.
Δεν μπορείς να περπατήσεις πια στα πατώματα που χάσκουν, αλλά κάποτε περπατήθηκαν και τα χνάρια είναι ακόμα εκεί.
Οι στέγες με την απουσία τους δείχνουν μόνο ότι κάποτε υπήρξαν, όμορφες και γερές να προφυλάσσουν το σπίτι και τους ενοίκους του.
 Τα παράθυρα, θλιβερά απομεινάρια πια, δεν αντανακλούν άλλον ήλιο.
Τον δέχονται όμως ακόμα με ευγνωμοσύνη κι ας μην μπορούν να τον διαλαλήσουν.

Οι άνθρωποι άραγε γίνονται ερείπια;
Υπάρχουν στα αλήθεια τόσο ρημαγμένες ζωές που να μη δέχονται επιδιόρθωση σαν αυτά τα κτίσματα;
Κι αν υπάρχουν, έχουν το σθένος να δεχτούν ακόμα τον ήλιο με την ίδια ευγνωμοσύνη που τον δέχονται αυτά;