Τα χνάρια (Παίζοντας με τις λέξεις)

Χαρούμενη σχεδόν, στροβιλίστηκε μπροστά στον καθρέπτη. Το μετάξι θρόισε γύρω της κυματίζοντας με χάρη κι αγκάλιασε τα πόδια της. Ρίγησε με την αίσθηση που άφησε στο δέρμα της και ανασηκώθηκε στις μύτες των ποδιών να θαυμάσει την εικόνα που της επέστρεφε γενναιόδωρα ο καθρέπτης.

Η χαρά έσβησε έτσι όπως ήρθε και τα μάτια της έγιναν δυο ακύμαντες μαύρες λίμνες.

Με αργές κινήσεις έβγαλε το φόρεμα κι  έσυρε τα βήματά της στα παλιά σανίδια του πατώματος. Ο ήχος τους έμοιαζε πολύ με αναστεναγμό. Κράτησε την ανάσα της και αφουγκράστηκε. Για μια στιγμή νόμισε πως ήταν κάποιος εκεί και την παρακολουθούσε. Φόρεσε τα παλιά ρούχα και βγήκε στο μπαλκόνι.

Ανάσανε βαθιά το δειλινό που έσερνε πίσω του τη νύχτα κι έμεινε να κοιτάζει τα καράβια στο λιμάνι.

Ευχήθηκε να έβρισκε την τόλμη να μπει σε ένα. Να εξαφανιστεί, να σπάσει το κλουβί που είχε φυλακίσει την ψυχή της.

Πώς μπόρεσε να πιστέψει πως ένα καινούριο φόρεμα θα την έκανε να νιώσει καλύτερα; Να ξεχάσει πως όλα της τα όνειρα πέθαιναν ένα ένα;

«Άραγε αυτοκτονούν τα όνειρα;», αναρωτήθηκε και η εικόνα της αυτοκτονίας ενός ονείρου της φάνηκε τόσο αστεία που  σχεδόν έβαλε τα γέλια.

Γέλιο και κλάμα. Κλάμα και γέλιο, μήνες τώρα. Διαδέχονταν το ένα το άλλο σαν κύματα. Μόλις έσκαγε το κυματάκι του γέλιου στην ακτή έρχονταν πίσω του βουίζοντας και αφρίζοντας εκείνο το άγριο, πελώριο κύμα του πόνου και την έπνιγε.

Ένιωθε σαν ναυαγός που τον ξέρασαν όλα αυτά τα κύματα σε ένα άνυδρο, ερημικό νησί. Ήταν ένα άνυδρο ερημικό νησί.

Μπήκε μέσα και κρέμασε το φόρεμα που δε θα φορούσε ποτέ στην ντουλάπα. Έβαλε τα παπούτσια της και προχώρησε προς την πόρτα. Μόλις την άνοιξε τον είδε. Της χαμογέλασε αμήχανος. Εκείνη πισωπάτησε και αναγκάστηκε να στηριχτεί στον τοίχο για να μην πέσει.

Δε μίλησε. Τον προσπέρασε και βγήκε στο δρόμο. Αυτός έμεινε να την κοιτάζει για λίγο πριν την ακολουθήσει.

Την πρόλαβε και άρχισε να της μιλάει. Λέξεις χωρίς νόημα συνόδευαν τα βήματά της.

Δεν άκουγε τίποτα. Πότε πότε γυρνούσε και τον κοιτούσε. Έβλεπε τα χείλη του να σαλεύουν, αλλά ο ήχος τους δεν έφτανε στα αυτιά της.

Όταν έφτασε στην αμμουδιά, έβγαλε τα παπούτσια της και άρχισε να περπατάει δίπλα στη θάλασσα. Αυτός εκεί. Πίσω της! Κάθε τόσο γυρνούσε να δει τα χνάρια τους, πριν τα σβήσει το κύμα. Ένιωθε πως όλα όσα έκανε στη ζωή της τα έσβηνε ένα κύμα.

Και τότε αποφάσισε να αρχίσει να σβήνει αυτή. Να εξαφανίσει όλα εκείνα που της έκλεβαν το χαμόγελο εδώ και καιρό. Όλα τα συναισθήματα και τις σκιές. Έπρεπε να σβήσει αυτόν. Από το μυαλό της, από την καρδιά της, αλλά περισσότερο από τη ζωή της. Το πρώτο βήμα έγινε όταν τα αυτιά της σταμάτησαν να τον ακούν. Τώρα έπρεπε να προχωρήσει κι άλλο. Μετά από ώρα κοίταξε πάλι πίσω της και στο φως του φεγγαριού είδε πως τα μόνα χνάρια που έσβηνε η θάλασσα ήταν τα δικά της.

Ανάσανε ανακουφισμένη. Τελικά θα το φορούσε το φόρεμα απόψε κιόλας και θα έβγαινε να γιορτάσει το σπάσιμο των δεσμών.

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο δεύτερο παιχνίδι του δεύτερου κύκλου του παιχνιδιού "Παίζοντας με τις λέξεις" στο TEXNIS STORIES.

Θέλω να ευχαριστήσω όσους την ψήφισαν, αλλά και όσους την ξεχώρισαν!

Ευχαριστώ επίσης την ακούραστη Φλώρα.

Τα συγχαρητήριά μου στους νικητές του παιχνιδιού, αλλά και σε όλους όσους συμμετείχαν.

Αυτή τη φορά λόγω έλλειψης χρόνου παραλίγο να μην βαθμολογήσω καν, αλλά τα κατάφερα τελικά!

Βέβαια  το σχόλιό μου ήταν λακωνικότατο, όχι γιατί δεν είχα να πω καλές κουβέντες, από αυτές έχω άπειρες...και για περισσότερες συμμετοχές από όσες βαθμολόγησα, αλλά η ανάγνωση και η αγωνία να προλάβω να βαθμολογήσω με έκαναν ταχύτατη και λακωνικότατη. (Μπορεί να με επηρέασε και ο Μπρίκι που το  φιλοσοφεί ακόμα)!!

Η ιστορία μου έχει να κάνει καθαρά με την πάλη μέσα μας και το παρελθόν που καμιά φορά βαραίνει το παρόν και σημαδεύει το μέλλον.

Θέλει δύναμη και τόλμη να σταθούμε στα πόδια μας και να σβήσουμε εμείς όσα μας πονάνε, αντί να τα αφήνουμε να σβήνουν εμάς λίγο λίγο!

Την αφιερώνω σε όλους όσους τα κατάφεραν, αλλά και σε εκείνους που θα τα καταφέρουν. Γιατί θα τα καταφέρουν!

Θέμα χρόνου είναι!

Αυτό είναι το βραβείο μου!

Η πρώτη και η τελευταία φωτογραφία δεν είναι καθόλου τυχαίες.

Δείχνουν τη γαλήνη που έρχεται μετά το σπάσιμο "των δεσμών" και το πέταγμα στην ελευθερία!