Σελίδες

Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2018

Στον πύργο του Μουχτάρ


Σε έναν λόφο δίπλα στη λίμνη Τριχωνίδα, στην περιοχή που τώρα αποκαλείται Μουχταρίνα υψώνονταν κάποτε γερός κι επιβλητικός ένας πύργος. Μια πυργοκατοικία για την ακρίβεια, που σύμφωνα με το μύθο ανήκε στον γιο του Αλή πασά, Μουχτάρ.
Κρυμμένοι θησαυροί και μια ωραία Ελένη που η ομορφιά της έγινε η κατάρα που την οδήγησε στα χέρια του Μουχτάρ, πρωταγωνιστούν στους θρύλους που έρχονται από το παρελθόν. 
Όταν εκείνος σκοτώθηκε, η Ελένη ανακάλυψε τον θησαυρό του και τον έδωσε για τον αγώνα, ενώ δώρισε τον Πύργο στη μονή Προυσού. 
Βέβαια μια παραλλαγή αυτού του μύθου, θέλει τον ίδιο τον Μουχτάρ να δωρίζει τον πύργο στην μονή, γατί λέει, το είχε τάμα.


Ο Μουχτάρ, αν και του είχε δοθεί από τον Αλή πασά το Σαντζάκι της Ναυπάκτου στο οποίο υπαγόταν η περιοχή θα ήταν αδύνατον να κατοικεί εδώ έστω και περιστασιακά. 
Κάτι τέτοιο εξάλλου δεν αποδεικνύεται ιστορικά.


Είναι όμως  εξακριβωμένο ότι έγινε μεταβίβασή του από τον Αλή πασά στον προεστό της Ευρυτανίας Χατζόπουλο στις αρχές του 19ου αιώνα, μετά το βίαιο θάνατο του προηγούμενου, Τούρκου ιδιοκτήτη κι από εκείνον πουλήθηκε στο μοναστήρι του Προυσού.
Έτσι όλο το 19ο αιώνα η περιοχή ήταν μετόχι της Ιεράς Μονής Προυσού και ίσως τότε να ήταν ακόμα σε χρήση.
Η Αιτωλοακαρνανία δεν ανήκε στην επικράτεια του Αλή πασά, ήταν όμως στην σφαίρα επιρροής του.


Το 1929 το μεγαλύτερο μέρος του μετοχίου απαλλοτριώθηκε και ο πύργος του Μουχτάρ έμεινε εκτός ιδιοκτησίας μοναστηριού, ενώ σήμερα δεν ανήκει σε κανέναν!

Το "Μουχτάρ" δεν είναι μόνο ένα συνηθισμένο όνομα, αλλά και κοινοτικό αξίωμα, οπότε θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε εκείνος που ζούσε εδώ και μάλιστα σύμφωνα με μια άλλη τοπική προφορική παράδοση, βρήκε βίαιο θάνατο από τους επαναστάτες όταν ο πύργος κάηκε στα Ορλωφικά  (1770).


Ο ίδιος ο πύργος κρατάει καλά τα μυστικά του, ακόμα και για την ίδια τη χρονολογία της κατασκευής του, αν και κάποια οχυρωματικά στοιχεία, όπως η καταχύστρα*, δείχνουν ότι μπορεί να χτίστηκε πριν τον 18ο αιώνα.
Βέβαια τέτοια στοιχεία χρησιμοποιήθηκαν και αργότερα αντιγράφοντας παλιότερους πύργους, οπότε εικάζεται ότι  η κατασκευή του μπορεί να έγινε ανάμεσα στο τέλος του 17ου αιώνα ως και τα πρώτα χρόνια του 19ου.
Πιο πιθανό είναι όμως να χτίστηκε πριν τα μέσα του 18ου αιώνα.


Ο πύργος σήμερα είναι καλά κρυμμένος ανάμεσα στα λιόδεντρα και λίγοι γνωρίζουν την ύπαρξή του.
Κουραστήκαμε λίγο να τον ανακαλύψουμε, αλλά αποζημιωθήκαμε με όσα αντικρίσαμε. Μπορεί να ρημάζει χρόνο με το χρόνο και να μην υπάρχει καμιά ελπίδα αναστύλωσης, αφού κυριολεκτικά δεν ανήκει σε κανέναν, όμως όλα δείχνουν ότι ακόμα κι έτσι θα στέκεται για πολύ καιρό ακόμα να ξαφνιάζει με την απρόσμενη παρουσία του όποιον φτάνει μέχρι εκεί.


Η σκεπή του έχει πια πέσει, στο εσωτερικό του ανάμεσα στα χαλάσματα κυριαρχεί η βλάστηση, και ίσως να κατοικεί εκεί και κάποιο άγριο ζώο.
Η αγράμπελη πασχίζει να σκεπάσει όσα ο χρόνος σεβάστηκε και οι ροδιές που φυτρώνουν τριγύρω μπορεί να είναι ο μόνος συνδετικός κρίκος με το παρελθόν φτάνοντας ως τα χρόνια του όποιου Μουχτάρ κατοικούσε εδώ μια φορά κι έναν καιρό!


Οι πληροφορίες αντλήθηκαν από: www.kastra.eu

Ευχαριστώ πολύ τον Πολιτιστικό Σύλλογο Παναιτωλίου «Χρήστος Καπράλος» που μου έδωσε την ευκαιρία να ανακαλύψω ακόμα έναν θησαυρό της περιοχής.

*Καταχύστρα: Οι καταχύστρες εξυπηρετούσαν τα κατακόρυφα πυρά. Πρόκειται για τις κτιστές προεξοχές, κενές στην κάτω επιφάνειά τους από όπου οι αμυνόμενοι εξαπέλυαν τα πυρά τους. Αν και ονομάζονται εξίσου ζεματίστρες, καθώς έχει υποστηριχθεί ότι πραγματοποιούταν και ρίψη καυτού νερού και λαδιού, είναι κυρίως πετρομάχοι, λόγω της έλλειψης άλλων διαθέσιμων υλικών ή του μεγάλου κόστους για την απόκτησή τους. Οι προεξοχές αυτές τοποθετούνταν σε καίρια σημεία των τειχών, όπως επάνω από εισόδους, και στηρίζονταν σε φουρούσια, τόξα ή αντηρίδες. 

Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2018

Χρωματίζοντας τη ζωή (φιλοξενία)

Η χαρά μου είναι μεγάλη που θα φιλοξενήσω για άλλη μια φορά την αγαπημένη Ανέσπερη!
Η συμμετοχή της στο 17ο "Παίζοντας με τις λέξεις" χρωμάτισε κυριολεκτικά τη ζωή!
Ζωή μου σε ευχαριστώ πολύ για αυτή την εξαιρετική συμμετοχή, για τη όλο ευαισθησία ματιά σου, για την αλήθεια σου! 
Σε ευχαριστώ για τις υπέροχες φωτογραφίες που τη συνοδεύουν!


Χρωματίζοντας τη ζωή

Πέμπτη πρωί, στη λαϊκή αγορά της πόλης της, μία ανοίκεια εικόνα που αντίκρισε την γύρισε πίσω στο χρόνο κι ένιωσε ένα κόμπο στο λαιμό. Θυμήθηκε μια γερόντισσα που γνώρισε στο καμπ όπου βρέθηκε ως εθελόντρια στο νησί πριν τρία χρόνια.

Μαυροντυμένη παρουσία, με μακρύ ως τα παπούτσια φόρεμα, διέσχιζε το δρόμο της λαϊκής με γρήγορο βηματισμό. Μαντίλι στα μαλλιά, μαύρο κι αυτό. Φορτωμένη με ψώνια σε κάθε χέρι, το βάρος των οποίων το ένιωθες κι ας μην κουβάλαγες εσύ τις τσάντες. Κεφάλι στητό κι ακίνητο, φορτωμένο κι αυτό με μία νάιλον σακούλα, μέσα από την οποία διακρίνονταν μία δέσμη από πράσα, κόκκινες πιπεριές κι άλλα λαχανικά.

Έμεινε εκεί να την κοιτά ακούγοντας τη στιγμή εκείνη στα ακουστικά την αγαπημένη της ραδιοφωνική παραγωγό να λέει στην εκπομπή της για ένα ακόμη περιστατικό σε δημοτικό σχολείο σχετικά με το μπούλιγκ που περνούσε καθημερινά ένα παιδί, επειδή η γλώσσα που μιλούσε ήταν «σπασμένη».

Σκέφτηκε να αποθανατίσει τη στιγμή με το κινητό της και να μοιραστεί τη φωτογραφία με τους ηλεκτρονικούς της φίλους γράφοντας κάποιο σχόλιο προκειμένου να αφυπνίσει κάποιους που εστίαζαν μονάχα σε στιγμές αυτοπροβολής και καλοπέρασης. Προτίμησε να μείνει εκεί και να «ρουφήξει» την εικόνα μέχρις ότου χαθεί από το οπτικό της πεδίο. Και δεν το μετάνιωσε. Δεν αφυπνίζονται εύκολα οι άνθρωποι. Ό,τι κι αν διαβάσουν, ό,τι κι αν δουν, δεν μπαίνουν στη διαδικασία της ενσυναίσθησης γιατί δεν διαθέτουν χρόνο. Αλλά ούτε και την διάθεση διαθέτουν. Συνέχισε το δρόμο της προβληματισμένη.

Οι πρόσφυγες που ο μικρός Άυλαν πυροδότησε την ανάγκη της να διανύσει πολλά ναυτικά μίλια προκειμένου να βρεθεί στο νησί και να βάλει κι αυτή το όποιο λιθαράκι της, ήτανε πλέον έξω από την πόρτα της. Δεν ήθελε και δεν θα μπορούσε να ξεχάσει.

Όμως, τα πάντα γύρω της αλλάζουν. Προσαρμοζόμαστε εύκολα και επικίνδυνα στη δυστυχία των διπλανών μας αρκεί να μην επηρεάζονται οι ζωές μας, σκέφτηκε. Η εικόνα της αποκατάστασης που ήλπιζε για όλα τα κακώς κείμενα γύρω της, άρχισε ξαφνικά να ξεθωριάζει.

Μα όχι! Δεν γινότανε ν’ απελπιστεί. Ούτε και να συμβιβαστεί με ότι παράταιρο συμβαίνει. Πάντα θα ελπίζει για ένα καλύτερο αύριο και πάντοτε θα προσπαθεί γι’ αυτό με ό,τι περνά απ’ το χέρι της. Νους και ματιά δεν αποδέχονται χρώματα μουντά να χρωματίζουν τις όποιες ζωές. Θέλει να πάρει τα πινέλα της, να χρωματίσει με τα χρώματα του ουράνιου τόξου ό,τι κακότροπο και άδικο αντικρίζει. Την ειρωνεύονται συχνά γι’ αυτό λέγοντάς την πως είναι ρομαντική και ονειρεύεται μια ουτοπία.

Μα δεν τη νοιάζει. Συναντά ενίοτε πολλούς συνοδοιπόρους με τα δικά τους τα πινέλα στο δρόμο που βαδίζει.


Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2018

Ο Γιάννης είπε... (φιλοξενία)

Σήμερα έχω έναν εξαίρετο φιλοξενούμενο, κι αφού τον περάσω κατευθείαν στην τραπεζαρία θα καλέσω κι όλους εσάς να μας κάνετε παρέα, για να απολαύσουμε μαζί όσα έχει να πει. 
Όσα έγραψε δηλαδή για το 17ο "Παίζοντας με τις λέξεις"
Με μεγάλη χαρά και τιμή παρουσιάζω τη συμμετοχή του φίλου μας  Τάσου Κάβουρα, που με ιδιαίτερο χιούμορ και παιχνιδιάρικη διάθεση κλείνει το μάτι και λέει αλήθειες...ή μήπως απλά υπερβάλλει; 
Αφού τον ευχαριστήσω θερμά για τη στήριξη στο παιχνίδι μας και για τα εξαιρετικά του κείμενα με τα οποία το εμπλουτίζει, θα σας αφήσω να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα!



Ο Γιάννης είπε...

ο Γιάννης Πιτ 3/11/2018 έγραψε... Και ...ΑΝΤΡΕΣ ; Για ξεκουμπωθείτε ρε αναγνώστες και επισκέπτες εδώ! ακόμα περισσότεροι! ..και ξεκινάμε. ..στήνω στούντιο, κάμερες, μηχανές προβολής, ετοιμάζω σενάριο, θέλω κάτι καλό. Τι νομίζετε...

Άκου λοιπόν Γιάννη καλό είναι να θεωρείς ότι για να στείλεις κάποιο αξιοπρόσεκτο κείμενο στης Μαρίας στο «παίζοντας με τις λέξεις» πρέπει να στήσεις ολόκληρο στούντιο (όπως στις εκπομπές της tv) και προφανώς η γλώσσα στο σενάριο πρέπει να έχει καθαρότητα σκέψης και να είναι απαλλαγμένη από όρους ερμηνείας. Πράγμα δύσκολο γιατί οι προτιμήσεις των αναγνωστών επιμερίζονται ανισομερώς, και σίγουρος δεν γίνεται να είσαι ότι απευθύνεσαι έστω σε ελάχιστους αναγνώστες. Όπως βλέπεις δεν είμαι καθόλου καθησυχαστικός, αντίθετα αναγνωρίζω ότι οι δυσκολίες είναι μεγάλες και γίνονται ακόμα μεγαλύτερες γιατί έχεις να κάνεις με ένα περιεκτικό κείμενο. «Γράφω για μένα», γνωστοποιείς χαλαρά και ανέμελα, και νομίζεις ότι καθαρίζεις... Έλα μου όμως που είναι διαγωνισμός, είναι αναμέτρηση και πρέπει να υπάρξει αποτέλεσμα.. Ο πρώτος, ο τελευταίος...

Όμως, θα σου γράψω και κάτι πιο προχωρημένο που έχω διαπιστώσει για τους άντρες τις παρέας (και κάνε κόμπο τη καρδιά σου...). Γιάννη δεν γίνεται να κάνουμε χαΐρι... Με έναν Κάβουρα, έναν Μέρμηγκα, έναν Μάνεση (ε, ρε Αρβανιτομάνα Μιδέα) έναν Διακοβασίλη (ούτε καν στο ιερατικό αξίωμα του ιερέα που συμβάλλει στην ιστορική συμφωνία κράτους – εκκλησίας...), έναν Πιτ (-stop που μάλλον παραπέμπει στα αγωνιστικά ράλι)... που πάμε ρε Γιάννη να τα βάλουμε με όλα τα γυναικεία μεγαθήρια της ομάδας... Η αλήθεια είναι ότι δουλεύουν περισσότερο, έχουν αντοχές (βλέπεις βοηθάει η γυναικεία φύση), και πέραν μιας επιφανειακής ευταξίας που δημιουργούν ανατρέπουν τις συνθήκες με αποτέλεσμα να βρίσκονται συνεχώς εν κινήσει... Δεν μεγαλοποιώ τα πράγματα απλά εκφέρω ότι τις υπολήπτομαι επαρκώς.. 

Τώρα, αν θελήσουμε να προβούμε σε αποκατάσταση αυτής της λογοτεχνικής ανισορροπίας των δύο φύλων θα πρέπει μόνο με κάποιο τέχνασμα να κάνουμε τη παρέμβαση μας. Και μην σκεφτείς την εντατική προπόνηση γιατί ήρθαν τα κρύα και περιοριζόμαστε εκ των πραγμάτων... Σκέφτηκα να τους ανακοινώσουμε ότι τελευταία φθίνει και το δικό μας ενδιαφέρον για εξέλιξη...

Βοήθεια από έξω μην περιμένεις... Ακόμα και αν βγάλουμε τελάλη να έρθουν και άλλοι, περίμενε να εμφανιστούν κάποιος Κουνέλης, κάποιος Πέρκας, Κόσυβας, Κόρακας (και θα είμαστε υποχρεωμένοι να προσφεύγουμε σε αποτρεπτικά της βασκανίας ...όπως ο Άδωνης)... Μην ελπίζεις Γιάννη σε κάτι περισσότερο...

Γι αυτό σου λέω άστο καλύτερα.. Βήμα και χώρο στις κυρίες που το έχουν να παράγουν πολιτισμό... Εμείς να ψηφίζουμε να λέμε καλά λόγια στις βραβευόμενες και να προβαλλόμεθα ως επιβραβεύοντες. Όσο για την απατηλή αλλά γυαλιστερή επιφάνεια της δόξας να δείχνουμε ότι δεν μας ενδιαφέρει...

Γιάννη επειδή το χιούμορ δεν μας λείπει προτείνω και κάτι τελευταίο και πιο πρακτικό, κάθε που βγαίνουν αποτελέσματα παιγνίων να μαζευόμαστε οι λίγοι που είμαστε να παίρνουμε δέσμη μέτρων ..να μετράμε τα συμπτώματα της αποτυχίας μας, να διακωμωδούμε τις ανασφάλειές μας, να στήνουμε κανένα οδόφραγμα... Να ζητάμε την συμπαράσταση των γειτόνων, να πίνουμε και κανένα τσίπουρο... , να ανεβάζουμε το αγωνιστικό μας φρόνιμα (καλά το έγραψα, με γιώτα..).

Ξέρω και γω τι να πω, μας έχει φάει η απογιούρα... ,  μήπως όμως υπερβάλλω;

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2018

Αρχαίο Φίστυο - Παλαιομονάστηρο

Κοντά στο Αγρίνιο είναι το μέρος που θα σας πάω, αλλά αν δεν υπήρχε ο Πολιτιστικός Σύλλογος Παναιτωλίου «Χρήστος Καπράλος» μπορεί να μη το γνώριζα και ποτέ.
Πάνω σε ένα λόφο, με τη θέα της Τριχωνίδας, το πέλαγος της Αιτωλίας, να κλέβει κάθε τόσο το βλέμμα του επισκέπτη από το παρελθόν, είναι η Ακρόπολη του Αρχαίου Φίστυου. 
Εκεί βρίσκονται τα ερείπια του Παλαιομονάστηρου που ούτε ο χρόνος, ούτε οι άνθρωποι σεβάστηκαν.


Στον περιτοιχισμένο χώρο της Ακρόπολης του Αρχαίου Φίστυου, που βρίσκεται στα αριστερά του δρόμου που οδηγεί από τη Ντουγρί στο χωριό Νερομάνα, δύο περίπου χιλιόμετρα πριν το χωριό, βρίσκεται το μοναστήρι των Αγίων Αποστόλων, γνωστό και με το όνομα «Παλαιομονάστηρο».
Το καθολικό του Μοναστηριού, βρίσκεται στο κέντρο περιβόλου, ο οποίος συμπίπτει, με την ακρόπολη του Αρχαίου Φίστυου.
Στα Βόρεια του καθολικού υπάρχουν τα ερείπια των κελιών.
Στα Δυτικά, διασώζεται η κινστέρνα και Νοτιοδυτικά διακρίνονται τα ίχνη του βορδοναρείου.
Το καθολικό, αρχικά ήταν ένας μονόχωρος, καμαροσκεπής με ημικυκλική αψίδα Ναός, που χτίστηκε τον 14ο αιώνα. Στη συνέχεια προστέθηκε τρουλλαίος νάρθηκας και αργότερα υπόστεγο με τρείς θύρες, στη Δυτική πλευρά. Στις επιφάνειες της καμάρας, διατηρούνατι σε άσχημη κατάσταση, Αγιογραφίες από το Δωδεκάορτο, υπάρχουν ακόμη στηθάρια Αγίων, αλλά και ολόσωμοι Άγιοι.
Στο ιερό, διακρίνεται η πλατυτέρα, πολλοί Ιεράρχες, ο Πρωτομάρτυς Στέφανος, το όραμα του Πέτρου Αλεξανδρείας κ.α. Αγιογραφικές παραστάσεις.
Στον κυρίως ναό, υπάρχουν παραστάσεις με τη Βάπτιση, τη Μεταμόρφωση, την Κοίμηση της Θεοτόκου, την Υπαπαντή, παραστάσεις διαφόρων Αγίων.
Στον μισογκρεμισμένο νάρθηκα, πλήρως εκτεθειμένες στα καιρικά φαινόμενα, προβάλλουν υπέροχες οι Παλαιολόγειες Αγιογραφίες με τη Δευτέρα Παρουσία, τους χορούς των Προφητών και των Δικαίων κ.α.
Ζωγραφικό ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι διακοσμητικές ταινίες, με σχηματοποιημένα χαρακτηριστικά στοιχεία της Μακεδονικής Σχολής.




Αρχαίο Φίστυο

Στην Αιτωλική ενδοχώρα, κοντά στη Β όχθη της λίμνης Τριχωνίδας, επάνω στο δρόμο Δογρής - Νερομάνας, σε απόσταση 1,5 χλμ. Ν-ΝΔ του χωριού Νερομάννα (παλαιό όνομα Σομπονίκος) και 1 χλμ. περίπου ΒΑ της Δογρής, πάνω σε ένα λόφο ύψος 400 μ., με το τοπωνύμιο Παλιομονάστηρο, σώζονται τα ερείπια μιας αρχαίας οχυρωμένης πόλης, πιθανόν του αρχαίου Φιστύου. 
Η οχύρωση αυτή (πόλη με ακρόπολη) αναπτύσσεται γύρω από το ερειπωμένο μοναστήρι των Αγίων Αποστόλων (εξ’ ου και το τοπωνύμιο Παλιομονάστηρο), ενώ στην περιοχή της εκκλησίας υπάρχει και μία πηγή, γύρω από την οποία υπάρχουν επίσης αρχαίες λιθόπλινθοι. Η τοποθεσία απέχει από την ακρόπολη της Παραβόλας περίπου 5 χλμ. προς τα Α της, ενώ βρίσκεται περίπου 9 χλμ. ΒΔ της οχύρωσης του ιερού του Θέρμου. 
Ερείπια αρχαίων κτιρίων και τάφοι έχουν βρεθεί μέσα στα όρια της oχύρωσης της πόλης. Αρχαίοι τάφοι έχουν βρεθεί και εξωτερικά (στα ΝΔ) της οχύρωσης. Ανατολικά (απόσταση 200 μ.) και εξωτερικά της οχύρωσης της πόλης, διακρίνονται τα υπολείμματα μίας κυκλικής σε κάτοψη, θολωτής και υπόγειας δεξαμενής. Έχει μέγιστη διάμετρο 4,50 μ. και είναι επιχρισμένη εσωτερικά με υδραυλικό κονίαμα. 

Σε απόσταση 2, 6 χλμ. Β της οχύρωσης της πόλης του αρχαίου Φιστύου και στα ΝΑ της θέσης Κρύο Νερό, βρισκόταν, όπως συμπεραίνεται από το περιεχόμενο των επιγραφών που βρέθηκαν εκεί, εντοιχισμένες στην παλιά εκκλησία της Αγίας Τριάδας, το ιερό της Αφροδίτης Συρίας της εν Φιστύω ή της Φιστυίδος της έν Ιαρίδαις. Αποτελούσε ιερό της πόλης του Φιστύου, ενώ οι επιγραφές που βρέθηκαν εκεί, είναι κυρίως απελευθερωτικές (δούλων) και χρονολογούνται σε μεγάλο βαθμό στο τέλος του 3ου και τις αρχές του 2ου αι. π.Χ.



Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2018

"Παίζοντας με τις λέξεις"...Bράβευση και αποτελέσματα 17ου παιχνιδιού


Πρώτη Δεκεμβρίου σήμερα και ημερολογιακά ο χειμώνας μας χτυπάει την πόρτα. 
Το κρύο άρχισε να γίνεται όχι μόνο αισθητό, αλλά τσουχτερό και όλα οδεύουν προς τα Χριστούγεννα!
Μέρα σημαδιακή για μένα η σημερινή αφού σαν σήμερα γεννήθηκα. 
Επίσης είναι η μέρα που τα αποτελέσματα του 17ου "Παίζοντας με τις λέξεις" βγαίνουν στον αέρα!

Οι λέξεις αποκατάσταση, δέσμη, κόμπος, εκπομπή, γλώσσα, μπορεί να έμοιαζαν ασύνδετες μεταξύ τους, αλλά βρήκαν τον τρόπο να δώσουν 23 καταπληκτικές συμμετοχές. Βέβαια η μία ήταν η δική μου, αφού συνεχίζω την παράδοση της Φλώρας που πάντα συμμετείχε και η ίδια στο παιχνίδι, οπότε θέλοντας και μη, την παίρνει κι αυτή η μπάλα, παρότι δε συνηθίζω "να παινεύω το σπίτι μου".
Θα παινέψω όμως με μεγάλη άνεση και απόλυτη ειλικρίνεια όλους εσάς που δίνετε δύναμη και αξία στο παιχνίδι μας. 
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους σας!
Σε όσους το απογειώνετε με την έμπνευσή σας. 
Σε όσους το τιμάτε με τη βαθμολογία σας.
Σε όσους είστε εδώ!




Ήρθε όμως η στιγμή να σας αποκαλύψω τη μεγάλη νικήτρια του 17ου "Παίζοντας με τις λέξεις".
Η Μαρία Κανελλάκη από το Απάγκιο  με  απαράμιλλο ταλέντο καυτηριάζει την επικαιρότητα.
Με σαρκαστική διάθεση και άφθονο χιούμορ σατιρίζει το γεγονός της υπερβολικής αυστηρότητας μιας υποκριτικά ηθικής κοινωνίας, που εξαντλείται στον αδύναμο και μόνο, αφού οι ισχυροί, τι ειρωνεία κι αυτή στα αλήθεια, βρίσκουν τον τρόπο να γλιτώνουν ενώ κάνουν αδιανόητα πράγματα.
Για άλλη μια φορά βλέπουμε το ίδιο έργο. Μόνο ο Γιάννης Αγιάννης τιμωρείται στην κοινωνία που η απατεωνιά θεωρείται υγιής επιχειρηματικότητα και η απελπισία για ένα ξεροκόμματο, απατεωνιά και μάλιστα καταδικάζεται χωρίς ελαφρυντικά!
Ας απολαύσουμε όμως την ιστορία της Μαρίας κι ας προβληματιστούμε για άλλη μια φορά με την ελαφρότητα όσων υπερασπίζονται τάχα το δίκαιο και το καλό, ενώ το μόνο που κάνουν είναι να πασπαλίζουν με γκλίτερ την αδικία!
Μαρία μου πολλά συγχαρητήρια!!


Άριος Πάγος (*)

Οκέι, εγώ είμαι κάθετη. Τέτοια φαινόμενα να πατάσσονται στη ρίζα τους. Τη ρίζα, μπάι δε γουέι, πότε θα την περάσουμε ένα χεράκι, μιας και το έφερε η κουβέντα; Μην την αφήσουμε τελευταία στιγμή και τρέχω με τ’ αλουμινόχαρτο στο ρεβεγιόν, ε; Έτσι που λες. Πού πας μαντάμ με φέικ πτυχίο; Οκέι, σόρυ. Την αναβάθμισα. Απολυτήριο εννοούσα. Το ακούω στην πρωινή εκπομπή του σκάι και φρικάρω. Δούλευε είκοσι χρόνια καθαρίστρια και δεν είχε βγάλει το δημοτικό, η γελοία! Θεέ μου, σε τι χώρα μεγαλώνουμε τα παιδιά μας; Πόση αμορφωσιά ν’ αντέξει η κοινωνία μας; Πιο σιγά κούκλα μου με το σκαρπέλο, νύχι είναι, δεν ανοίγεις ντομάτες, έλεος δηλαδή! Ένιγουεϊ, τι λέγαμε;

Φωνάζω που λες την προκομένη τη δικιά μου και της λέω, και καλά στο άσχετο: «Ταμάρα χρυσό μου, τιδέσμη ήσουν στο σχολείο;»  «Ταμάρα ντεν πήγκε σκολείο κυρία, έχουμε πόλεμο στο πατρίντα» μου λέει. Ράγισε η κερατίνη στα νύχια μου, για τέτοιο σοκ σου μιλάω. Οκέι, έφτασε ο κόμπος στο χτένι, τα πήρα κρανίο με την Ουκρανή.  Τι χτένισμα προτείνεις για ρεβεγιόν, μπάι δε γουέι; Κάτι μίνιμαλ, γιατί θα παίξω με βινύλ και γκλίτερ φέτος, μην το παραφορτώσω, ε;

Τι έλεγα; Α ναι, για την Ταμάρα. Την σούταρα κανονικά και ψάχνω για απόφοιτη λυκείου, του-λά-χι-στον. Να μιλάει και τη γλώσσα που μου έβγαλε τον αδόξαστο, μέχρι να μάθει τα βασικά. «Ταμάρα  χρυσό μου, αυτό το λέμε στα ελληνικά: “λάτε μακιάτo”, αυτό “εσπρέσσο λούνγκο” κι αυτό “κρεπ σουζέτ”, οκέι;» Τίποτα. Ανεπίδεκτη η Τατάρα! Ας πάει από κει που ήρθε, να καθαρίζει ρέγκες στην ιχθυόσκαλα της Σεβαστούπολης. Εμείς μένουμε Ευρώπη. Άι σιχτίρ πια!

Πού είχαμε μείνει; Α ναι, για την επίορκη καθαρίστρια. Που τόλμησε να σφουγγαρίζει σκάλες και σοβατεπιά, δίχως απολυτήριο δη-μο-τι-κού! Το διανοείσαι; Καλά είχανε κάνει σ’ όλες δαύτες και τις είχανε απολύσει οι δικοί μας. Θέλουνε και θέσεις στο δημόσιο, οι αστοιχείωτες. Κάτι τέτοιες ρίξανε στα βράχια την οικονομία μας. Πιο σιγά εσύ με τη φρέζα, δεν ξεχερσώνεις χωράφι κοπέλα μου, ήμαρτον δηλαδή! Τι μαρτύρια τραβάω Θεέ μου! Κανονικά δηλαδή, πρέπει να ζητήσω αποζημίωση απ’ αυτήν την γιαλαντζί απόφοιτο, για την αποκατάσταση της κερατίνης στα νύχια μου. Μωρέ, μέχρι Άρειο Πάγο θα φτάσω, άμα χρειαστεί... Μήπως να τα βάψω ένα γκρι του πάγου για τις γιορτές;

(*) εκ της Αρίας [ενίοτε και αγρίας] φυλής


Ώρα να δούμε  όμως ποιος κρύβεται πίσω από κάθε συμμετοχή, αλλά και τι βαθμολογία συγκέντρωσε.
Από μένα πολλά συγχαρητήρια σε όλους!

1. Και το όνομα αυτού….. Κλαυδία  12
2. “Ραίημοντ και Ναντίν” Giannis Pit 6
3. Τι είμαι; ANNAFlo 12
4."Το μοντέλο" Σμαραγδάκι- Ρούλα 1
5. Χρωματίζοντας τη ζωή Ανέσπερη  1
6. Τα οράματα ενίοτε λυτρώνουν! Βασίλειος Διακοβασίλης 1
7. Άριος Πάγος (*)  Maria Kanellaki 24
8. Πίσω από τους τοίχους mary pertax 4
9. Φιλοξενούμενος georgia vasiliou 5
10. Έκτακτη είδηση Marina Tsardakli 2
11. Ζωντανή- Νεκρή ANNAFlo 6
12. Το μαγαζάκι Memaria 9
13. Καρδιά μου Onirokosmos 20
14. ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ αννετά...κι 18
15. Ο Γιάννης είπε... Τάσος Γ. Κάβουρας 15
16.  ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΠΛΕΡΩΣΕΙ; Pippi 11
17. Πρωινή σαγήνη ποιώ - ελένη 17
18. Χαμένα όνειρα Ρένα Χριστοδούλου  9
19. Εκπομπή εαυτού Woman in Blogs 1
20. Θα με παντρευτείς; Mia
21. "Θεούληδες"  airis 1
22. ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ ΤΑ ΓΡΑΜΜΕΝΑ Pippi 7
23. Εννιά φυτιλάκια Woman in Blogs 10



Η νικήτρια θα πάρει ένα συμβολικό δωράκι και θα κάνει το ποδαρικό του παιχνιδιού μας στον καινούριο χρόνο, αφού θα μας δώσει τις πέντε λέξεις που απαιτούνται για να αρχίσει το 18ο "Παίζοντας με τις λέξεις" στις αρχές Ιανουαρίου!

Αν έχω κάνει κάποιο λάθος, ειδικά στην καταμέτρηση, μη διστάσετε να μου το πείτε!

Ένα ευχαριστώ ακόμα από μένα σε όλους και σας εύχομαι έναν υπέροχο γιορτινό μήνα!!

Περισσότερα για το "Παίζοντας με τις λέξεις" μπορείτε να διαβάσετε εδώ!

Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2018

Μικρές φωτιές παντού...δώρο ένα αντίτυπο!


Όταν έγραψα για το "Μικρές φωτιές παντού" της Celeste Ng που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο δε μίλησα με λεπτομέρειες για όλα όσα αυτό επιφυλάσσει, σκέφτηκα πως η αναγνωστική χαρά πρέπει να διατηρείται ατόφια και να να ανακαλύπτει μόνος του ο αναγνώστης όλα εκείνα που κάνουν ένα βιβλίο ιδιαίτερο. 

Δεν είπα επίσης ότι χαρακτηρίστηκε Παγκόσμιο Εκδοτικό φαινόμενο...
Ή ότι ήταν το αγαπημένο μυθιστόρημα των αναγνωστών στην ψηφοφορία του Goodreads για το 2017 και το καλύτερο για την ίδια χρονιά, σύμφωνα με το Amazon.

Τα λέω όμως τώρα γιατί ένα αντίτυπο περιμένει να γίνει δικό σας.

Για να πάρετε μέρος στον διαγωνισμό, το μόνο που έχετε να κάνετε είναι δυο βηματάκια:

Βήμα πρώτο: Like στις σελίδες Mytripsonblog και Εκδόσεις Μεταίχμιο 

Βήμα δεύτερο: Like στη δημοσίευση του άρθρου στο Facebook μαζί με ένα σχόλιο, και προαιρετικά share αν θέλετε να το δουν οι φίλοι σας.

Όσοι δεν έχετε Facebook, κι επιθυμείτε να πάρετε μέρος, δηλώνετε εδώ με σχόλιο τη συμμετοχή σας.

Ο διαγωνισμός ξεκινάει σήμερα, 30 Νοεμβρίου και λήγει στις 7 Δεκεμβρίου.
Ο τυχερός, ή η τυχερή θα ανακοινωθεί στις 8 Δεκεμβρίου και αν κατοικεί στην Αττική θα παραλάβει το αντίτυπο από τον Πολυχώρο Μεταίχμιο (Ιπποκράτους 118, Αθήνα).
Αν κατοικεί στην υπόλοιπη Ελλάδα θα το λάβει ταχυδρομικά κατόπιν συνεννόησης. 

Τα έξοδα αποστολής αναλαμβάνουν οι εκδόσεις Μεταίχμιο.





Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2018

Μικρές φωτιές παντού, Celeste Ng

"Όταν είσαι γονιός, το παιδί σου δεν είναι απλά κάποιος άνθρωπος: είναι ένας τόπος, ένα είδος Νάρνια, ένας αχανής αιώνιος τόπος όπου συνυπάρχουν το παρόν που ζεις, το παρελθόν που θυμάσαι και το μέλλον που προσδοκάς. Το βλέπεις κάθε φορά που το κοιτάζεις: πάνω στο πρόσωπό του, σαν αλλεπάλληλες στιβάδες, το μωρό που ήταν, το παιδί που μεγαλώνει και τον ενήλικα που θα γίνει, κι όλα αυτά ταυτόχρονα, σαν μια τρισδιάστατη εικόνα. Σου φέρνει ζάλη. Είναι ένας τόπος όπου μπορείς να καταφύγεις, αν ξέρεις πως να φτάσεις σ' αυτόν. Και κάθε φορά που το αφήνεις, κάθε φορά που το παιδί σου βγαίνει απ' το οπτικό σου πεδίο. φοβάσαι μήπως δεν μπορέσεις ποτέ να επιστρέψεις σε τούτο τον τόπο."

Η Σελέστ Ινγκ μιλάει μεταξύ άλλων για τη μητρότητα βάζοντας μικρές φωτιές παντού.
Πρώτα, στήνει με προσοχή το σκηνικό, που δεν είναι άλλο από το Σέικερ Χάιτς, ένα ήρεμο, προοδευτικό προάστιο του Κλίβελαντ όπου όλα είναι σχεδιασμένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια και υπάρχουν κανόνες για τα πάντα.
Ύστερα πλάθει προσεκτικά τους ήρωες με υλικά αναγνωρίσιμα δίνοντας  στον καθένα τους όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που απαιτούνται για να μπορούν να σηκώσουν με άνεση το βάρος των ρόλων τους. 
Κι όταν αρχίζει τη διήγηση, κι αρχίζει η ιστορία να ξετυλίγεται, ένα σωρό θέματα αναδύονται, όπως η μητρότητα, η εφηβεία, οι οικογενειακές σχέσεις, ο ρόλος της φυλής και της κοινωνικής τάξης

Το σωστό και το λάθος παλεύουν συνεχώς κι ενίοτε μπερδεύονται μεταξύ τους, γιατί ακόμα κι αν τηρεί κάποιος όλους τους κανόνες, υπάρχει το ενδεχόμενο να το κάνει με λάθος τρόπο, αν και υπάρχουν και τρόποι που δεν είναι απόλυτα λαθεμένοι ή απόλυτα σωστοί, ενώ τα μυστικά όσο καλά κι αν κρυφτούν έρχεται πάντα η ώρα που βγαίνουν στην επιφάνεια και ταράζουν τα νερά.

Η συγγραφέας βάζει τους ίδιους τους ήρωες να υπερασπίζονται με ζέση τη θέση τους, ή να αμφιβάλλουν γι' αυτή, συμπαρασύροντας μαζί τους και τον αναγνώστη. 
Δεν ήταν λίγες οι φορές που αναρωτήθηκα ποιο είναι το σωστό τελικά, κι αν τελικά υπάρχει σωστή άποψη για ορισμένα θέματα. Σε κάποια περίπτωση μάλιστα αμφιταλαντεύτηκα τόσο που άλλαζα συνεχώς άποψη για το ίδιο θέμα.

Θαύμασα απεριόριστα τον τρόπο που η Ινγκ θεμελίωσε αυτό το μυθιστόρημα, και  τους πολλούς χαρακτήρες του που καθόλου δεν κουράζουν, αντίθετα οδηγούν στην πλήρη κατανόηση όσων συμβαίνουν, και συμβαίνουν πολλά, τα περισσότερα ανεπάντεχα, αλλά δεν παύει να είναι ένα ρεαλιστικό κοινωνικό ψυχογράφημα, ένα μυθιστόρημα γεμάτο αναγνωστικές εκπλήξεις, που καταφέρνει να συγκινεί, αλλά και να προβληματίζει.


Στο Σέικερ Χάιτς, ένα ήρεμο, προοδευτικό προάστιο του Κλίβελαντ, όλα είναι σχεδιασμένα ως την τελευταία λεπτομέρεια – από τη χάραξη των στριφογυριστών δρόμων ως το χρώμα των σπιτιών, ως τις επιτυχημένες ζωές που πρόκειται να ζήσουν οι κάτοικοί του. Και κανείς δεν ενσαρκώνει αυτό το πνεύμα καλύτερα απ’ ότι η Έλενα Ρίτσαρντσον, της οποίας η βασική αρχή είναι να σέβεται πάντα τους κανόνες. 

Τότε, στην ειδυλλιακή φούσκα που συνιστά τη ζωή της οικογένειάς της, μπαίνει η Μία Γουόρεν, μια αινιγματική καλλιτέχνιδα που νοικιάζει μαζί με την έφηβη κόρη της, την Περλ, ένα σπίτι των Ρίτσαρντσον. Σύντομα η Μία και η Περλ αποκτούν πολύ σημαντικότερο ρόλο στη ζωή τους από αυτόν των απλών ενοικιαστριών – και τα τέσσερα παιδιά των Ρίτσαρντσον γοητεύονται από τη μητέρα και την κόρη. Η Μία όμως κουβαλά ένα μυστηριώδες παρελθόν και μια αψηφισιά για το κατεστημένο που απειλεί να ανατρέψει την τόσο τέλεια οργανωμένη κοινότητά τους. 

Το Μικρές φωτιές παντού διερευνά το βάρος των μυστικών, την τρομερή δύναμη της μητρότητας, καθώς και τον κίνδυνο που ελλοχεύει στην πεποίθηση πως ακολουθώντας τους κανόνες μπορείς να αποτρέψεις μια συμφορά.


Η Ινγκ επιλέγει να μιλήσει για έναν τόπο που γνωρίζει καλά, μια και έζησε στο Σέικερ Χάιτς και όπως αναφέρει η ίδια σε συνέντευξή της, τοποθετεί χρονικά την πλοκή την περίοδο 1997 - 1998 επειδή η τεχνολογία δεν κυριαρχούσε στη ζωή μας, οπότε ήταν ευκολότερο να ελλοχεύει το μυστήριο και να κρύβονται καλύτερα τα μυστικά.  
Επίσης εκείνα τα χρόνια η συζήτηση γύρω από φυλετικά ζητήματα επικεντρωνόταν κυρίως στην υποβάθμιση ή την αγνόησή τους. 


Celeste Ng
Η αμερικανίδα Celeste Ng (Σελέστ Ινγκ) γνώρισε διεθνή επιτυχία με το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο Όσα δεν σου είπα ποτέ (2014) το οποίο μεταφράστηκε σε περισσότερες από είκοσι γλώσσες σε όλο τον κόσμο. Το δεύτερο βιβλίο της Μικρές φωτιές παντού (2017) θεωρείται ένα παγκόσμιο εκδοτικό φαινόμενο, καθώς έχει παραμείνει στην κορυφή των ευπώλητων των New York Times για περισσότερες από σαράντα εβδομάδες, έχει σαρώσει στις ψηφοφορίες των αναγνωστών (Goodreads) και έχει συμπεριληφθεί σε όλες τις λίστες με τα καλύτερα βιβλία της χρονιάς για το 2017 (Amazon, Barnes and Noble, Guardian, LA Times, Washington Post, Esquire κ.ά.). Ύστερα από πλειστηριασμό, τα δικαιώματα για την τηλεοπτική μεταφορά του βιβλίου αγόρασε η εταιρεία παραγωγής της βραβευμένης με Όσκαρ ηθοποιού Ρις Γουίδερσπουν. Η συγγραφέας ζει στο Κέμπριτζ της Μασαχουσέτης. 
Για να διαβάσετε περισσότερα για το βιβλίο και την ίδια: www.celesteng.com







Μικρές φωτιές παντού
Συγγραφέας:  Celeste Ng
Μεταφραστής:  Ρίτα Κολαΐτη
Εκδόσεις: Μεταίχμιο Σελίδες:  496
Ημερομηνία Έκδοσης:  08/11/2018