Εν θερμώ!

Όσο οι χάρτες ξεδιπλώνονται για να προετοιμαστούν ταξίδια, ή για να τραβηχτεί μια φωτογραφία, δεν αφήνουμε τα όνειρα να αναδιπλωθούν. 

Κι όσο η θερμοκρασία τραβά την ανηφόρα, μια επίσκεψη στην Αστυπάλαια,  έστω και φωτογραφική, γίνεται ανάσα δροσιάς.

Κι επειδή στο κάστρο φυσάει αρκετά λέω να το βάλουμε στο πρόγραμμα!

Αν πάλι προτιμάτε βουνό, σας έχω την ιδανική λύση!

Η λίμνη Τσιβλού, σκαρφαλωμένη στον Χελμό, υπόσχεται να σας ξελογιάσει με την ομορφιά της.

Θα μπορούσαμε να πεταχτούμε και μέχρι την Πάτρα, για να θαυμάσουμε το Ρωμαϊκό Ωδείο!

Αν δε θέλετε να απομακρυνθούμε πολύ, έχω κι άλλες επιλογές!

Μια απλή, αλλά καθόλου βαρετή πρωινή βόλτα στο πάρκο με τον ήλιο να παίζει κρυφτό ανάμεσα στα φυλλώματα των δέντρων, για να ξεπροβάλλει ξαφνικά λαμπρός και εντυπωσιακός!

Ή μπορούμε να μείνουμε σπίτι και να το διακοσμήσουμε με κοχύλια για να φέρουμε λίγο πιο κοντά την ιδέα της θάλασσας!

Η πιο τολμηρή πρόταση παρόλα αυτά, είναι να χωθούμε σ' έναν κήπο για να δούμε μια μαργαρίτα, ή να "κλέψουμε" ένα κεράσι. 

Όπως βλέπετε, επιλογές υπάρχουν!

June 10: map

June 11: stunning (Astypalaia Greece)

June 13: time

June 14: begins with F...fragile as a flower

June 15: symmetrical (Roman Odeum - Patra Greece)

June 17: bottle (oh well, inside the bottle)

June 18: magic (sun...the greatest magician)

June 20: yay!

June 21: on the table

June 22: teal

Βατόμουρα γλυκό, βατόμουρα μαρμελάδα, βατόμουρα γενικά!

Το βατόμουρα είναι πασίγνωστα και αγαπημένα!

Είτε άγρια, είτε καλλιεργημένα, δεν περνούν ποτέ απαρατήρητα, γατί είναι γεμάτα αρετές!

Πλούσια σε βιταμίνες και σε θρεπτικά στοιχεία πολύτιμα για την υγεία τα καθιστούν πραγματική υπερτροφή!

Ποιος δεν άπλωσε το χέρι του με λαχτάρα για να μαζέψει και να φάει εκείνα τα άγρια που συναντά στις βόλτες του στην εξοχή;

Και σίγουρα υπάρχουν κι εκείνοι, οι πιο "υποψιασμένοι", που εκδράμουν στα βουνά και όπου αλλού φύονται τα εν λόγω, για να μαζέψουν πολλά, αφού τα βατόμουρα δεν είναι μόνο νόστιμα, αλλά μεταμορφώνονται με ευκολία σε γλυκό, σε μαρμελάδα, σε λικέρ!

Όταν λοιπόν μια φίλη μου έφερε πεσκέσι καλλιεργημένα βατόμουρα, αφού έπεσα με τα μούτρα κι έφαγα όσο άντεχα να φάω, άρχισα να σκέφτομαι σε τι θα τα μεταμορφώσω!

Αποφάσισα να τα κάνω μαρμελάδα!
Μετά ήθελα γλυκό.
Ύστερα τα ήθελα και τα δυο.
Και τελικά έκανα πατέντα!
Αν η αρχική απόφαση ήταν η τελική θα ήταν όλα πιο εύκολα, ή έστω πιο ξεκάθαρα, γιατί δυσκολία δε βρήκα, η αλήθεια να λέγεται!
Θα είχα βάλει τα βατόμουρα στο multi, θα τα έφερνα μια στροφή, θα τα άφηνα λίγο με τη ζάχαρη για να τα βάλω να βράσουν στη συνέχεια χωρίς να προσθέσω καθόλου νερό μέχρι να δέσει το σιρόπι.
Τι έκανα τελικά; 

Έπλυνα, καθάρισα τα βατόμουρα και τα έβαλα παρέα με τη ζάχαρη, όπως ήταν. Υποτίθεται ότι θα έβγαζαν και τα υγρά τους, αλλά αναγκάστηκα κι έβαλα σχεδόν ένα ποτήρι νερό, για να τα βράσω.

Πρώτα σε δυνατή φωτιά και μετά σε σιγανή ώσπου να δέσει το σιρόπι, μην ξεχνώντας να ξαφρίσω όσο έβραζαν και φυσικά ανακατεύοντας μια στο τόσο.

Όταν ολοκληρώθηκε η διαδικασία, έβαλα σε ένα αποστειρωμένο βάζο όσο ήθελα να κρατήσω για γλυκό κι επέστρεψα στην κατσαρόλα με άγριες διαθέσεις, αφού όσα είχαν μείνει τα πολτοποίησα για να έχω και μαρμελάδα!

Υλικά:

ένα κιλό βατόμουρα

800 γραμμάρια ζάχαρη

σχεδόν ένα ποτήρι νερό, μόνο σε περίπτωση που δεν υπάρχουν αρκετά υγρά

χυμό μισού λεμονιού

Εκτέλεση:

Αν είμαστε σίγουροι για το τι θέλουμε κι έχουμε επιλέξει μαρμελάδα τότε βάζουμε τα βατόμουρα στο multi και μετά τα αφήνουμε για δυο ώρες με τη ζάχαρη.
Σε αυτή την περίπτωση δε χρειάζεται να προσθέσουμε καθόλου νερό κι απλά βάζουμε στο τέλος το χυμό του λεμονιού.

Αν είμαστε πλεονέκτες και τα θέλουμε όλα, τότε δεν πολτοποιούμε τα βατόμουρα στην αρχή, αλλά στο τέλος και όσα επιθυμούμε.

Αν θέλετε να μεταμορφώσετε κι εσείς  βατόμουρα κι αποφασίσετε να τα παντρέψετε με τη ζάχαρη, δεν έχω παρά να σας ευχηθώ καλή επιτυχία!

Σιδηροδρομικός σταθμός Αγρινίου

Μεγάλωσα κοντά στις γραμμές του τρένου.

Οι ράγες τραβούσαν σα μαγνήτης τα παιδιά της γειτονιάς που στήναμε τα παιχνίδια μας γύρω τους, ή πάνω τους.

Τρένο δεν είχαμε δει ποτέ, μόνο ράγες. 

Το τρένο είχε διακόψει από χρόνια τα δρομολόγια, και μόνο η ανάμνησή του, ένα τρένο φάντασμα διέτρεχε πια την πεδιάδα του Αγρινίου ακολουθώντας την παλιά διαδρομή που έφτανε ως το Κρυονέρι. Εκεί ο περίφημος "σκυλοπνίχτης" αναλάμβανε τη συνέχεια του ταξιδιού ως την Πάτρα.

Κρυονέρι. Η αρχή και το τέλος της γραμμής των ΣΒΔΕ. 

Εκεί περίμενε η «Καλυδών» το καραβάκι που οι Αγρινιώτες λέγανε σκυλοπνίχτη, 

για να περάσουν τον Πατραϊκό και να μετεπιβιβαστούν στους ΣΠΑΠ 

Σύμφωνα με διήγηση του Kαθηγητή Bυζαντινής Aρχαιολογίας κ. Αθανάσιου Παλιούρα 

στη συγκεκριμένη φωτογραφία «ποζάρουν» άντρες μοντέλα της εποχής για να διαφημίσουν ρούχα.  

Αρχείο περιοδικού «Ρίζα» των εν Αθήναις Αγρινιωτών. 

Πηγή: sbde.freehostia.com

Μεταπολεμικά στη γραμμή Πατρών-Κρυονερίου ο Σιδηρόδρομος Βορειοδυτικής Ελλάδας  δρομολόγησε το «ΚΑΛΥΔΩΝ ΙΙΙ», που ήταν πρώην κορβέτα του Βρετανικού Ναυτικού, και το πρώην οπλιταγωγό-αποβατικό «ΡΟΔΟΣ», που ναυπηγήθηκε το 1944. Μετασκευάστηκε σε σιδηροδρομικό πορθμείο, ώστε να μεταφέρονται και βαγόνια μεταξύ Πάτρας και Κρυονερίου. Το «ΡΟΔΟΣ» είχε 2 σειρές σιδηροδρομικές ράγες και μπορούσε να μεταφέρει 7 φορτηγά βαγόνια ή 2 ατμομηχανές ή αντίστοιχα 10 φορτηγά ή λεωφορεία και 20 Ι.Χ.... Πηγή: www.mixanitouxronou.gr

Πηγή φωτο: sbde.freehostia.com

Οι παλιές γραμμές έμειναν στην αχρηστία, μέχρι που ανακαινίστηκαν...για να συνεχίσουν να παραμένουν σε αχρηστία, κατασπαταλώντας πολλά χρήματα.

Τώρα πια έχουμε και πινακίδες που προειδοποιούν για ένα τρένο φάντασμα που σφυρίζει μόνο στα όνειρα, ή στους εφιάλτες κάποιων!

Ωστόσο ο παλαιός σταθμός τρένων στο Αγρίνιο έχει ανακαινιστεί και χρησιμοποιείται για πολιτιστικές εκδηλώσεις από τον Δήμο Αγρινίου.

Όταν το σύννεφο είναι...φλέγον!

Η καταιγίδα πέρασε.

Ένα χλωμό ουράνιο τόξο παλεύει να εμφανιστεί, μα δεν τα καταφέρνει. 

Γαντζώνεται στο πιο κοντινό σύννεφο και μένει αναποφάσιστο για ώρα.

Ο ήλιος που δύει, διαχέει  το φως του παντού. Το σκορπάει αλόγιστα στον ουρανό καθώς αποτραβιέται, και το αφήνει να κάνει τα μαγικά του.

Τα δυτικά σύννεφα πιάνουν το σινιάλο κι αρχίζουν να προβάλλουν τη δική τους χρωματιστή ιστορία ταξιδεύοντας στο απέραντο σκηνικό.

Το ουράνιο τόξο, ακόμα αναποφάσιστο. 

Γαντζωμένο στο σύννεφο που γίνεται όλο και πιο φωτεινό πριν σβήσει στο σκοτάδι, αποξεχνιέται τελείως παρακολουθώντας τη μοναδική αυτή ιστορία, κι αφήνεται να γίνει σκιά που χάνεται...

Είναι βρε παιδί μου κι αυτοί οι...πιο...

Είμαι ο Μπρίκι και είμαι χαρούμενος!

Μπορώ να βγαίνω στην παραλία και να κάνω το μπάνιο μου χωρίς να νοιάζομαι για το τι φοράει ο άλλος, αν φοράει δηλαδή, και δε γίνομαι κριτής των πάντων.

Στις παραλίες που συχνάζω δεν υπάρχει καμιά μεζούρα να μετράει ύψος, πλάτος, μήκος, οπότε όλοι οι καλοί χωράμε!

Δε χωράνε όμως εκείνοι που αντί να θαυμάζουν τη φύση, τους καβαλάει η δική τους φύση, τουτέστιν η κακία και η κακομοιριά και ματαιοπονούν ιδρώνοντας να δείξουν πιο... 

Πιο όμορφοι, πιο αδύνατοι, πιο έξυπνοι, πιο επιτυχημένοι, πιο σπουδαγμένοι, πιο....άντρες από τις γυναίκες. 

Μη κοιτάτε εμένα που είμαι σκύλος και δεν ξέρω από μικρότητες, κάποιοι πιο "εξελιγμένοι" ξέρουν...μισό να σκάσω στα γέλια κι επανέρχομαι!

Είμαι ο Μπρίκι και είμαι χαρούμενος που δε χρειάζεται να ανησυχώ για το τι θα πει ο τάδε προβληματικός και ο δείνα κομπλεξικός! 

Κι αν θέλετε τη συμβουλή μου, ούτε εσείς να ανησυχείτε!

Μπρίκι

June 1: joy! 

June 2: besties

June 3: reflection

June 4: local (old railway station, Agrinio Greece)

June 5: round

June 6: cooking

June 7: entrance

June 8: arrow

June 9: full

Πέστε μου, είναι η τρελή ροδιά που μάχεται τη συννεφιά του κόσμου;

Στην καλύτερή της ώρα είναι η "τρελή" ροδιά. γεμάτη άνθη που αρχίζουν να δένουν καρπούς.

Και το κάνει με τόση χάρη που συνεπαίρνει!

Η τρελή ροδιά

Σ' αυτές τις κάτασπρες αυλές όπου φυσά ο νοτιάς

Σφυρίζοντας σε θολωτές καμάρες, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά

Που σκιρτάει στο φως σκορπίζοντας το καρποφόρο γέλιο της

Με ανέμου πείσματα και ψιθυρίσματα, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά

Που σπαρταράει με φυλλωσιές νιογέννητες τον όρθρο

Ανοίγοντας όλα τα χρώματα ψηλά με ρίγος θριάμβου;

Όταν στους κάμπους που ξυπνούν τα ολόγυμνα κορίτσια

Θερίζουνε με τα ξανθά τους χέρια τα τριφύλλια

Γυρίζοντας τα πέρατα των ύπνων τους, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά

Που βάζει ανύποπτη μες στα χλωρά πανέρια τους τα φώτα

Που ξεχειλίζει από κελαηδισμούς τα ονόματά τους, πέστε μου

Είναι η τρελή ροδιά που μάχεται τη συννεφιά του κόσμου;

Στη μέρα που απ' τη ζήλια της στολίζεται μ' εφτά λογιώ φτερά

Ζώνοντας τον αιώνιον ήλιο με χιλιάδες πρίσματα

Εκτυφλωτικά, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά 

Που αρπάει μια χαίτη μ' εκατό βιτσιές στο τρέξιμό της

Ποτέ θλιμμένη και ποτέ γκρινιάρα, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά

Που ξεφωνίζει την καινούρια ελπίδα που ανατέλλει;

Πέστε μου, είναι η τρελή ροδιά που χαιρετάει στα μάκρη

Τινάζοντας ένα μαντίλι φύλλων από δροσερή φωτιά 

Μια θάλασσα ετοιμόγενη με χίλια δυο καράβια

Με κύματα που χίλιες δυο φορές κινάν και πάνε 

Σ' αμύριστες ακρογιαλιές, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά

Που τρίζει τ' άρμενα ψηλά στο διάφανον αιθέρα;

Πανύψηλα με το γλαυκό τσαμπί που ανάβει κι εορτάζει

Αγέρωχο, γεμάτο κίνδυνο, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά

Που σπάει με φως καταμεσίς του κόσμου τις κακοκαιριές του δαί-

μονα

Που πέρα ως πέρα την κροκάτη απλώνει τραχηλιά της μέρας

Την πολυκεντημένη από σπαρτά τραγούδια, πέστε μου είναι η τρε-

λή ροδιά

Που βιαστικά ξεθηλυκώνει τα μεταξωτά της μέρας;

Σε μεσοφούστανα πρωταπριλιάς και σε τζιτζίκια δεκαπενταυγούστου

Πέστε μου, αυτή που παίζει, αυτή που οργίζεται, αυτή που ξελογιάζει

Τινάζοντας απ' τη φοβέρα τα κακά μαύρα σκοτάδια της 

Ξεχύνοντας στους κόρφους του ήλιου τα μεθυστικά πουλιά

Πέστε μου, αυτή που ανοίγει τα φτερά στο στήθος των πραγμάτων

Στο στήθος των βαθιών ονείρων μας, είναι η τρελή ροδιά;

Οδυσσέας Ελύτης

Η ροδιά είναι θάμνος και μάλιστα φυλλοβόλος, αλλά οι περισσότεροι την περνάμε για δέντρο.
Τι σημασία έχει όμως;
Μπροστά σ΄αυτό το έργο τέχνης της φύσης, μπροστά σε τέτοια μεγαλοπρεπή ομορφιά όλα μοιάζουν λεπτομέρειες!

Με θαλασσινή αύρα

Ένα απαλό αεράκι δίνει ζωή στην κουρτίνα κι αρχίζει τα σούρτα φέρτα αναποφάσιστη. Να μείνει μέσα, ή να βγει έξω; Πότε παίρνει να φουσκώνει σαν πανί που ετοιμάζεται για ταξίδι και πότε γίνεται μαντίλι να χαιρετάει τις βάρκες που βγαίνουν στα ανοιχτά.

Μια παιχνιδιάρικη αχτίδα  παραφυλάει και σε κάθε φύσημα του ανέμου όλο ξεγλιστράει και μπαίνει για λίγο στο δωμάτιο, κάνοντας τα μόρια της σκόνης να λάμπουν και ν' αλλάζουν χρώματα. 

Την αφήνω να παίζει και βγαίνω έξω. Κατηφορίζω ως την ακρογιαλιά και αφήνω τις κραυγές των γλάρων να διαλύσουν κάθε μου σκέψη.

Καλοκαιράκι και η θάλασσα δίνει απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα.

Το γαλάζιο χάνεται στον ορίζοντα, γίνεται ένα με εκείνο του ουρανού. Την εξαίσια αυτή συμφωνία του μπλε σπάει πότε πότε ένα αθώο συννεφάκι πάνω, ένα πονηρό κυματάκι κάτω.

Όλα είναι ήρεμα και το νερό με καλοδέχεται με τον ίδιο αδιάφορο τρόπο που αφήνει τα μικρά πλεούμενα να αρμενίζουν πάνω του.

Σα να με καλωσορίζει και ταυτόχρονα να μου υπενθυμίζει πως για εκείνο δεν είμαι τόσο σημαντική, όσο είναι αυτό για μένα. Ξεκάθαροι οι λογισμοί του, διάφανοι σαν αυτό!

Σκύβω και μαζεύω ένα βοτσαλάκι. Το ρίχνω στο νερό και ταράζω λίγο την ηρεμία του. Ομόκεντροι κύκλοι γεννιούνται, απλώνονται για να σβήσουν στη συνέχεια σαν να μην έγινε ποτέ τίποτα. 

Ώρα να ταράξω ξανά τα νερά...

Και τι δε θα έδινα να ζω δίπλα στη θάλασσα. 

Να τη βλέπω όταν ξυπνάω το πρωί, να την αφήνω να με νανουρίζει τα βράδια!

Και μπορεί να μη ζω πλάι της, αλλά η αχτίδα την έφερε στο σπίτι μου!

Με τον καταπληκτικό της πίνακα θα αφήνομαι να ξεχνιέμαι συχνά πυκνά.

Θα τον κοιτάζω και θα ανασαίνω θαλασσινή αύρα!

Αχτίδα μου σε ευχαριστώ πάρα πολύ!!