Μπα-μπούλες

Θυμάμαι τις μπούλες των παιδικών μου χρόνων να προσπαθούν να εισβάλουν στα σπίτια απρόσκλητες και να είναι τόσο τρομακτικές και αστείες ταυτόχρονα που να μην ξέρεις τι να κάνεις.

Να τρομάξεις ή να γελάσεις; 

Τελικά τα γέλια έρχονταν να κοροϊδέψουν το φόβο!

Από όσο μπορώ να ξέρω ουδεμία σχέση είχε το συγκεκριμένο έθιμο με αντίστοιχα πιο οργανωμένα, όπως είναι για παράδειγμα οι μπούλες της Νάουσας.

Αν εκείνο το έθιμο απαιτούσε κι απαιτεί οργάνωση, εδώ το αυθόρμητο και το απρόοπτο γίνονταν οι οδηγοί της τρέλας.

Μπορεί μια μπούλα να μην υποψιάζονταν καν πως θα γίνει μπούλα  κι εκεί που σκόπευε να περάσει τη νύχτα σκαλίζοντας το τζάκι και μετρώντας τα κάρβουνα, να βρίσκονταν ξαφνικά να αλωνίζει τις ρούγες και να παίρνει τις γειτονιές, γδύνοντας σχεδόν τη γιαγιά, που λέει ο λόγος, για να ντυθεί.

Δεν υπήρχε συγκεκριμένο κουστούμι που έπρεπε να φορεθεί, για την ακρίβεια δεν υπήρχαν καν κουστούμια και οι μπούλες φορούσαν ό, τι άρπαζαν απ' τις ντουλάπες και τα σεντούκια, με τα τσεμπέρια και τις ρόμπες να γίνονται ανάρπαστα.

Αν βρίσκονταν και κανένα παλιό νυφικό σε κάποια κασέλα, τότε γίνονταν πραγματικό πανηγύρι!

Αφού έβαζαν "τα τρελά τους" οι μπούλες κι έκρυβαν καλά το πρόσωπό τους, μαζεύονταν σε μπουλούκια και μέσα στα σκοτάδια γύρναγαν από σπίτι σε σπίτι στις γειτονιές κι έπαιζαν το γνωστό παιχνίδι "μάντεψε ποιος", στην πιο αρχέγονη όμως μορφή του.

Αν ήταν επικίνδυνο; Φυσικά και ήταν!

Μην ξανακούσω για αθώες εποχές και κυρίως για αθώους ανθρώπους! 

Πάντα μα πάντα υπήρχαν εκείνοι που άρπαζαν την ευκαιρία να χωθούν στα σπίτια με σκοτεινούς, πονηρούς σκοπούς, και καλό ήταν φυσικά να μην έδιναν οι νοικοκύρηδες πολύ αέρα στους αγνώστους μέχρι τουλάχιστον να τους αναγνωρίσουν και να ξαναγίνουν γνωστοί. Μόνο τότε περνούσαν οι τελευταίοι στα ενδότερα να κεραστούν μεζεδάκια και κρασί!

Αν παρέμεναν άγνωστοι, τα κεράσματα γίνονταν στο πόδι και γρήγορα, με μια αμηχανία που πάλευε να κρυφτεί κάτω από τη διάθεση της γιορτής.

Κάτι σαν το halloween δηλαδή, αλλά με μεγάλους, αντί για παιδιά και αλκοόλ αντί για ζαχαρωτά!

Είδος προς εξαφάνιση είναι πια οι μπούλες, αν και δεν είναι καθόλου απίθανο να συναντήσει κάποιος ένα τέτοιο ανομοιόμορφο, τρομακτικό μπουλούκι, να οδηγείται κάπου πολύ συγκεκριμένα, χωρίς να χτυπά πόρτες, αλλά κάνοντας πάντα τις ανάλογες τρέλες!

Οι μπούλες του τότε, ξαναζωντανεύουν για λίγο σ' αυτά τα μπουλούκια και ο απόηχος των γέλιων καθώς απομακρύνονται με φασαρία στους δρόμους της πόλης, ξυπνάει για λίγο το παιδί μέσα σου που μπερδεμένο ακόμα, δεν ξέρει αν πρέπει να τρομάξει ή να γελάσει. Και γελάς πάλι δυνατά, για να ξορκίσεις το φόβο.

Οι μπαμπούλες του τότε ωστόσο, παραμένουν οι μπαμπούλες του σήμερα!

Αυτοί είναι διαχρονικοί και δεν ανοίγουν σεντούκια για να ντυθούν. Γδύνονται με τα λόγια τους, μασκαρεύονται με τις πράξεις τους.

Μπορεί να μην κυκλοφορούν πάντα σε μπουλούκια, αλλά είναι τόσο τρομακτικοί που κόβεται το γέλιο μαχαίρι και μένει ο φόβος μοναχά.

Πάντα μα πάντα όμως την αμφιλεγόμενη αποκριά θα ακολουθεί μια Καθαρά Δευτέρα. Και οι φόβοι θα λύνονται για να ανέβουν ψηλά και να εξαφανιστούν στην απεραντοσύνη του ουρανού, να διαλυθούν στον άνεμο και να εξαφανιστούν. Έστω και για λίγο!

Και ο χαρταετός ουράνιο τόξο θα γίνεται και θα κερνάει χρώματα τον κόσμο.

Και τα χρώματα, δύναμη θα γίνονται.

Καλή δύναμη και καλά κούλουμα!