Social media-κά ακοινώνητη και για όλα φταίει το pokemon

Δεν το έχω καθόλου με τα σόσιαλ μήντια. Δεν με βοηθάνε ούτε οι γνώσεις μου, ούτε τα μέσα που δε διαθέτω εν αφθονία.

Το κινητό μου είναι ένα από εκείνα που στοιχίζουν γύρω  στα 20 και κάτι ευρώ, δεν έχει κάμερα, δεν έχει φακό και ίσως το ότι δεν έχει φακό να μου έχει στοιχίσει περισσότερο από όλα τα άλλα. Ξέρετε πόσο χρειάζεται ένας φακός μέσα στη μαύρη νύχτα; 

Πάρα πολύ!

Τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το θέμα, αλλά το τηλέφωνο που μετά βίας είναι και τηλέφωνο, αφού κάρτα βάζω μια φορά στο τρίμηνο για να μη λήξει η σύνδεση και χάσω τον αριθμό.

Το χρησιμοποιώ δηλαδή, μόνο για ώρα ανάγκης, αλλά και για να έχουν οι δικοί μου τρόπο να με βρίσκουν, όταν με χρειάζονται.

Θα μου πείτε, μα δε μιλάς στο τηλέφωνο;

Με το σταθερό πολύ, με το κινητό αν με καλέσουν οι άλλοι.

Το ότι δεν έχω ένα από αυτά τα έξυπνα τηλέφωνα, δεν οφείλεται φυσικά στο ότι τα σνομπάρω!

Μάλλον αυτά με σνομπάρουν!

Εδώ μια καλή φωτογραφική μηχανή που ονειρεύομαι μπαίνει διαρκώς στο πενταετές, μια και άλλες ανάγκες ξεφυτρώνουν συνεχώς.

Η τσέπη αδυνατεί, μα και η μηχανή που ονειρεύομαι κοστίζει περίπου όσο μια γκαρσονιέρα.

Εντάξει, γίνομαι ίσως υπερβολική με την γκαρσονιέρα, αλλά πιάσατε το νόημα.

Τι έλεγα;

Α, για την τεχνολογία και τα μέσα της που δε διαθέτω και για τα σόσιαλ μήντια που χρησιμοποιώ μάλλον λάθος, κατά λάθος, ή και καθόλου!

Τουίτερ ας πούμε έχω εδώ και δυο χρόνια αν θυμάμαι καλά, αλλά αν περίμενε από μένα το μπλε πουλί να ζήσει, θα το κλαίγαμε σήμερις.

Φέις μπουκ έχω και το αυτό επιθυμώ και δι υμάς, αλλά κι εκεί σπάνια ανεβάζω κάτι, αν και τις αναρτήσεις του μπλογκ τις ανεβάζω ανελλιπώς στη σελίδα μου...παρεμπιπτόντως, όσοι έχετε λογαριασμό στο φέις, κάντε κι ένα λάικ στη σελίδα που θα βρείτε κάπου πάνω δεξιά σας. Δε χρεώνω τίποτα και είμαι εχέμυθη!

Κι έρχομαι η γυναίκα των σπηλαίων με το παντοφλοκινητό που άνετα χρησιμοποιώ και για ρόπαλο, και το οποίο μου έπεσε χίλιες φορές και το συναρμολόγησα, μου βράχηκε άλλες τόσες και το στέγνωσα και γενικώς διάγει βίο αβίωτο, να σας πω για την τεχνολογία.

Τι να μας πεις κι εσύ καημένη, σας ακούω να γελάτε με τα χάλια μου, αλλά κάτι θα πω κι εγώ.

Δε θα σας πω όμως όσα κάποιος σκέφτηκε μια μέρα εκεί που κυνήγαγε μύγες, ψάχνοντας ταυτόχρονα στο άιφον για τσιτάτα!

Ούτε θα βάλω λόγια δικά μου στο στόμα του Αϊνστάιν, όπως συνηθίζεται, για να αποκτήσουν άλλη βαρύτητα!

Γιατί άλλο να το λέει η κουτσή Μαρία κι άλλο ολόκληρος Αϊνστάιν που ήτο και πιο έξυπνος!

Αν θέλετε να μην πρωτοτυπήσετε καθόλου, σκεφτείτε μια χαζομάρα, κοτσάρετε από κάτω Μίκυ Μάους για υπογραφή και θα διαδοθεί εν ριπή οφθαλμού!

Όλοι θα βάζουν το τσιτάτο που είπε το ποντίκι κι εσείς θα κλαίτε από τα γέλια κάθε φορά που θα βλέπετε τα ποντικοκούραδα να πλημμυρίζουν το διαδίκτυο!

Πάλι ξέφυγα, μα αφορμή για αυτό ήταν μια φράση που μπήκε με το ζόρι στο στόμα του σοφού, και προφανώς μπήκε από νοσταλγό της κασέτας που θυμήθηκε και συγκινήθηκε πολύ, ότι το μαγνητόφωνο του τη μασούσε και τη γυρνούσε με το μπικ να την επαναφέρει!

Και προσπαθώ να το κάνω εικόνα τούτο. Όχι με την κασέτα και το μπικ, γιατί αυτό όλοι το κάναμε τότε, χωρίς να το απολαμβάνουμε καθόλου τη δεδομένη στιγμή.

Και δεν μπορώ να μη θυμηθώ και το γουργουριστό ήχο που αποκτούσε η κασέτα όταν έπαιζε το μασημένο κομμάτι! 

Πρώτα το ηλεκτρικό μίξερ, μετά το ψυγείο, τώρα το ραδιόφωνο!
Πού στην ευχή οδηγείται τέλος πάντων ο κόσμος;

Να δω θέλω πόσα πράγματα της τεχνολογίας του τότε είχε ο νοσταλγός και αυτό θα κάνω εικόνα!

Εκτός από το κασετόφωνο που σαφέστατα είχε, αφού είχε κασέτα να γυρνάει με το μπικ, όποιος έχει τα γένια, έχει και τα χτένια, και που μπορεί να ήταν από εκείνα τα τεράστια που του έπεφτε ο ώμος να κουβαλάει στις εκδρομές του σχολείου, ή από εκείνα τα μικρά θαύματα τα ουόκμαν με τα ακουστικά που σου σκέπαζαν τα αυτιά τελείως (très chic) και τα οποία συνιστώ για τις κρύες μέρες του χειμώνα, τι άλλο διέθετε ένας νιος τότε;

Το τότε τοποθετείται εκεί γύρω στα μέσα της δεκαετίας του ογδόντα, τότε που τα μαλλιά των κοριτσιώνε τα 'σκιαζε η περμανάντ και τα αυτιά τα πλάκωνε το σκουλαρίκι υπερπαραγωγή!

Στο τότε των δικών μου εφηβικών χρόνων.

Ξεφυλλίζω παλιές φωτογραφίες για να δω...φωτογραφίες από εκδρομές, από πάρτυ...

Α, είχαμε δηλαδή, φωτογραφική μηχανή. 

Μεγάλη μαγκιά!

Μπορεί να μην έβγαζε σέλφι η μηχανή κι εμείς να αποζητούσαμε κάποιον να μας βγάλει όλους μαζί, αλλά βγάζαμε όσες φωτογραφίες μας επέτρεπε το 24άρι, ή το 36άρι φιλμ!

Και το κάναμε χωρίς τύψεις, μόνο που κάποιες φορές αργούσε λίγο να γίνει η εμφάνιση του φιλμ, γιατί τρώγαμε το χαρτζιλίκι μας σε άλλα περιττά για τους τότε μεγάλους, απαραίτητα και αποκτήματα ζωής και θανάτου για μας!

Αφήστε δε, που έχω την φοβερή υποψία, πως κάποια φιλμ ουδέποτε εμφανίστηκαν τελικά και τα έφαγε το μαύρο σκοτάδι μια για πάντα!

Καταλαβαίνω γιατί αναπολούν κάποιοι εκείνα τα χρόνια. 

Κι εγώ το κάνω, αλλά όχι γιατί ήταν καλύτερα, ή πιο αθώα (ποτέ δεν υπήρξαν αθώα χρόνια), αλλά γιατί ήμασταν εμείς αθώοι ακόμα, και γιατί φυσικά ήταν τα νιάτα μας εκείνα που έκαναν την ολόδροση διαφορά!

Προσπαθώ να μη συγκρίνω γενιές με γενιές, γιατί πραγματικά είναι σα να συγκρίνουμε μήλα με πορτοκάλια!

Για μας με τα ουόκμαν και τις πολλές τρύπες στα αυτιά, ξέρετε τι έλεγαν οι μεσήλικες του τότε;

Εκατό γενιές μας περνούσαν!

Επειδή δηλαδή έγινα μεσήλιξ (πώς, πού, πότε, ακόμα δεν κατάλαβα), τώρα μπορώ να λέω εγώ για τα νέα παιδιά, ό, τι μου καπνίσει;

Μπα, δε θα τσιμπήσω!

Δεν είμαι κι έξυπνη τρομάρα μου. Τις πολλές τρύπες στα αυτιά, βλέπετε τις ονειρευόμουν μόνο.

Μια επανάσταση πήγα να κάνω κι εγώ και να αποκτήσω δεύτερη τρύπα στο αυτί χωρίς την άδεια των γονιών μου και ήμουν τόσο χαζό που πήγα σε κοσμηματοπωλείο συγγενή, πολύ στενού συγγενή όμως, που όχι μόνο δεν μου τρύπησε το αυτί, αλλά το έπιασε και με πήγε σηκωτή στη μάνα μου!

Τι έλεγα, γιατί πάλι ξέφυγα!

Τι άλλο είχαμε τότε;

Είχαμε φυσικά τηλεόραση και ραδιόφωνο και είχαμε και τα πρώτα πρώτα ηλεκτρονικά.

Αν θυμάστε κάτι άλλο, σας παρακαλώ να μου το πείτε κι εμένα, γιατί πολύ φοβάμαι πως ο συνεχόμενος καύσωνας έσβησε, για την ακρίβεια έλιωσε πολλά αρχεία από τον εγκέφαλο.

Και πάμε στο σήμερα.

Η τεχνολογία προχωρά και προχωρά, όσο στάσιμη κι αν μένω εγώ.

Δεν ξέρω πως παίζεται το pokemon, εδώ δεν έμαθα ακόμα πως λειτουργεί το Google+, θα μάθαινα γι' αυτό;

Αυτό που ξέρω είναι πως έχει τρομοκρατήσει κόσμο και κοσμάκη.

Να 'χαμε να λέγαμε δηλαδή, κι αφορμή ζητάμε για να καυτηριάσουμε την τεχνολογία και τη νέα γενιά!

Λένε είναι κακό και προτρέπουν όσους παίζουν να σταματήσουν και να πάνε να σώσουν παιδιά, λες κι αυτοί γυρνάνε μπαρουτοκαπνισμένοι από το πεδίο της μάχης, όπου έσωζαν παιδιά ολημερίς, για να μπουν αψηφώντας την -ποια- τεχνολογία (;) στο -ποιο- άιφον (;) που καταδικάζουν και να ποστάρουν, στα -ποια- σόσιαλ μήντια (;) που κατακεραυνώνουν, κραυγές ηθικής!

Μην το πιάσουμε σαν θεματάκι που γράφαμε παλιά σε εκείνη την έκθεση με τις στέγες των σπιτιών που έρχονται κοντά και απομακρύνονται οι άνθρωποι, γιατί θα βαρεθώ απεριόριστα...κι απεριόριστο χρόνο όπως είπα, δεν έχω ούτε καν στο κινητό μου!