Ραβανί (η Αιτωλοακαρνάνα)

Η* ραβανί, ή ρεβανί, που στα μέρη μου θα την ακούσετε να προφέρεται και ριβανί, είναι παραδοσιακό του τόπου μου και χορεύεται στο ταψί, αφού πρώτα κάνει προθέρμανση στην κατσαρόλα! 
Έχει λίγα βήματα, ακόμα λιγότερες φιγούρες και μπορεί να την χορέψει και το νηστικό αρκούδι, αφού φάει και καρδαμώσει!

Στην Αιτωλοακαρνανία, το νομό σιδηρόδρομο που θέλησε κάποτε η Μενεγάκη να συντομεύσει, ρωτώντας αν έχει κάποιο υποκοριστικό, ή αν λέμε ολόκληρο το όνομα κάθε φορά, (όχι, το λέμε με δόσεις, τριμηνιαίες και χαμηλό επιτόκιο...μα φυσικά το λέμε ολόκληρο καλή μου, και οι Αιτωλοί και οι Ακαρνάνες, διακόσιοι χιλιάδες και κάτι ψιλά καλοί χωράμε άνετα σε μια τέτοια λέξη), η ραβανί αυτή έχει την πιο τιμητική θέση ανάμεσα στα γλυκά και η απορία της Μενεγάκη έγινε μεγάλο ανέκδοτο, μεγαλύτερο κι από το νομό, που είναι ο πιο μεγάλος (σε έκταση) της Ελλάδας !

Θες γιατί τα υλικά της είναι απλά, θες γιατί η παρασκευή της είναι εύκολη, θες γιατί είναι ομολογουμένως πεντανόστιμο γλυκό, συνοδεύει πάντα κάθε χαρά, ή κάθε λιγούρα για γλυκό!
Καιρό είχα να τη φτιάξω, μα την τιμούσα συχνά, καθώς η συνάδελφος έφερνε τακτικά στη δουλειά λίγα κομμάτια. Κάποτε μάλιστα, στην υποδοχή νέου συναδέλφου από τη Βόρεια Ελλάδα, η ραβανί είχε όπως πάντα την τιμητική της!
Καθώς έτρωγε εκείνος το κομμάτι που του πρόσφερε, βιάστηκε να κάνει την κριτική του:
"Πολύ καλή την κάνετε κι εδώ", είπε μασώντας, "μα δεν έχει καθόλου σιρόπι". Οι δικές μας μπουκιές παραλίγο να μας πνίξουν, μα γρήγορα λύθηκε η παρεξήγηση και συνεχίσαμε να μασάμε όλοι περιχαρείς!
Δεν είχε ξαναφάει τέτοια ραβανί κι εκεί στον Βορρά συνηθίζεται μια άλλη παραλλαγή με σιρόπι. 

Ίσως οι περισσότεροι να γνωρίζετε εκείνη. (Εμείς φτιάχνουμε αυγοριβανί με σιρόπι, καμιά σχέση με την παρακάτω συνταγή, που δεν ξέρω τι ομοιότητες και τι διαφορές έχει με τη βόρεια. Ξέρω όμως πως κάποιοι το παίρνουν πατριωτικά και βάζουν ένα κοτέτσι αυγά, με αποτέλεσμα το γλυκό να βρωμοκοπάει αυγουλίλα.)

Σήμερα θα μάθετε και την άλλη, τη δική μας, την Αιτωλοακαρνάνα!

Υλικά:

• 1 και μισό ποτήρι λάδι (ελαιόλαδο). Αν επιθυμείτε, μπορείτε να αντικαταστήσετε το μισό ποτήρι με σπορέλαιο.
• 4 ποτήρια νερό
• 4 ποτήρια ζάχαρη
• 2 βανίλιες
• 1 ποτήρι χυμό πορτοκαλιού και λεμονιού (περισσότερο χυμό πορτοκαλιού και συμπληρώνουμε λίγο χυμό λεμόνι)
• Ξύσμα πορτοκαλιού και λεμονιού (εννοείται πως είναι ακέρωτα)
• 1 πακέτο σιμιγδάλι ψιλό (μισό κιλό)
• 1 πακέτο σιμιγδάλι χοντρό (μισό κιλό)

• γαρίφαλα, ή αμύγδαλα ασπρισμένα (για διακόσμηση)

• άχνη ζάχαρη (για διακόσμηση) 

Εκτέλεση 

Βάζουμε στην κατσαρόλα, την οποία έχουμε τοποθετήσει στη φωτιά, το λάδι, το νερό, τη ζάχαρη, τις βανίλιες, το χυμό, το ξύσμα (με λίγα λόγια όλα τα υλικά, εκτός από το σιμιγδάλι) και ανακατεύουμε για να λιώσει καλά η ζάχαρη.

Στη συνέχεια, ρίχνουμε το σιμιγδάλι, λίγο λίγο και ανακατεύουμε καλά με ξύλινη πάντα κουτάλα, να μη σβολιάσει!

Όταν δέσει καλά τη βάζουμε σε λαδωμένο ταψί και την χαράζουμε σε ρόμβους!

Στη μέση κάθε ρόμβου, τοποθετούμε ένα γαρίφαλο, ή ένα αμύγδαλο.

Ψήνουμε σε μέτριο φούρνο, στις αντιστάσεις, για περίπου μία ώρα, (ίσως πάρει και λίγο παραπάνω), μέχρι να ροδοκοκκινήσει!

Όταν βγει από το φούρνο κι όσο είναι ζεστό ακόμα, πασπαλίζουμε αν θέλουμε, με άχνη ζάχαρη!

Την αφήνουμε να κρυώσει και στη συνέχεια κόβουμε τα ήδη χαραγμένα κομμάτια μας και τα τοποθετούμε σε πιατέλα!

Τρώγεται κρύα (αν και δύσκολα θα αντισταθεί κάποιος, ακόμα και στη ζεστή) και κρατάει μέρες (αν δε φαγωθεί αμέσως).

Καλή σας όρεξη!!

* Το γένος είναι ουδέτερο προφανώς αν κρίνουμε από την κατάληξη, αλλά εδώ, για κάποιο απροσδιόριστο λόγο, το αλλάζουμε!

Spoiler: Φτιάχνοντας το απόλυτα σιμιγδαλένιο γλυκό (καλά, απόλυτα σιμιγδαλένιο είναι κι ο χαλβάς, η αλήθεια να λέγεται, αλλά και να τρώγεται), στο νου μου γυρόφερνε "Ο Σιμιγδαλένιος" το παραμύθι του Αλέξαδρου Αδαμόπουλου. 

Επειδή όμως θυμήθηκα πολλά, κι έχω να σας πω άλλα τόσα, ραντεβού προσεχώς!

Μέχρι τότε, απολαύστε τις καταπληκτικές συμμετοχές του "Παίζοντας με τις λέξεις".