Παίζοντας με τις λέξεις #6 (Συμμετοχές 1 - 6)

Πέντε λέξεις μας έδωσε η νικήτρια του 5ου παιχνιδιού μας ελένη - ποιώ από το blog gialeni.blogspot.gr και το "Παίζοντας με τις λέξεις" ξεκίνησε ένα ακόμα ταξίδι.

21 καταπληκτικές συμμετοχές, περιμένουν να τις διαβάσετε και να βαθμολογήσετε.

Ξέρω πως η βαθμολογία είναι το δυσκολότερο σημείο του παιχνιδιού, αλλά παιχνίδι είναι κι έτσι πρέπει να το δούμε!

Σας παραδίδω 21 κείμενα, ποιήματα και πεζά και 20 νικητές, αφού είχαμε μια διπλή συμμετοχή!

Γιατί νίκη είναι να προσπαθείς, να τολμάς, να δημιουργείς!

Απόψε καλωσορίζω και νέους φίλους! 

Παλιοί και νέοι, όλοι αντάμα σε μια σχεδία !

Το "Παίζοντας με τις λέξεις" που συνεχίζει την πορεία του εδώ, ξεκίνησε από τη Φλώρα και το TEXNIS STORIES!

Βαθμολογείτε 5 συμμετοχές! 

3 βαθμούς παίρνει η συμμετοχή που σας άρεσε περισσότερο, 

2 η επόμενη και από 

1 βαθμό δίνετε σε τρεις ακόμα συμμετοχές που σας άρεσαν!

Για την αποφυγή αδικιών πρέπει να μπουν όλοι οι βαθμοί.

Δεν μπορείτε φυσικά να βαθμολογήσετε τη δική σας συμμετοχή!

Κρατάτε κρυφή τη συμμετοχή σας και δεν τη δημοσιεύετε μέχρι να λήξει το παιχνίδι.

Τις βαθμολογίες θα τις γράψετε στα σχόλια, κάτω από αυτή την ανάρτηση μέχρι και την Παρασκευή 12/2 στις οχτώ το βράδυ.

Το Σάββατο 13/2 θα ανακοινωθούν τα αποτελέσματα.

Ο νικητής, ή η νικήτρια, καθώς κι ένας (που θα βγει με κλήρωση) από όσους βαθμολογήσουν, θα πάρουν συμβολικά δώρα.

Σας ευχαριστώ και σας αφήνω να απολαύσετε τις ιστορίες και τα ποιήματα!

1. Η εποχή των υακίνθων 

Είναι η εποχή των υακίνθων σου λέω

Νιώθω τη ρόδινη μορφή της Άνοιξης

Από μακριά να βγάζει τον πρώτο της νεογιλό

Τι κι αν θεριεύει ο χειμώνας στις στέγες

Τι κι αν οι μέρες κλαίνε σε αίθουσες σκοτεινές

Για μένα στα κατώφλια ανθίζουν δέσμες ελπίδας

Για μένα τα αρώματα γλυκαίνουν το λάθος του μισεμού

Και τα τραγούδια πάνω σε χείλη εφηβικά

Αμαρταίνουν χάδια πρώιμα

Σε χείλη που ξεστόμισαν θεατρικά

Το πρώτο "σ' αγαπώ" κάτω από τις φιλύρες

Κι αυτό τώρα κοσμεί διστακτικά παλίμψηστες γραφές

Στα όνειρά μου έρχεται το απύθμενο γαλάζιο

Θάλασσες μικρές και μεγάλες με καθελκύουν

Θα στις γνωρίσω

Είναι κήποι οι θάλασσες στην πατρίδα μου

Χωρίς καν ούτε μια σχεδία τις ταξιδεύεις

Σαν ιερέας μεταλαβιά τις κάνεις

Να κοινωνήσει ο κόσμος του κοραλλιού το δάκρυ

Κι οι υάκινθοι στον κήπο μου 

Μενεξελιές ακτές θα γίνουν κι αποβάθρες

Εκεί να φτάσω άσπιλη σαν αιθέρας

Της Άνοιξης παραγγελιά να δώσω

Να' ναι η πνοή της σαν τη σκέψη της μάνας καθάρια

Να βρει στη μακριά σου απουσία έναν έστω λόγο

Παραμύθι να τον κάνω, με συστολή μεγάλη

Να τον ιστορήσω στα πουλιά πριν φύγουν 

Ταξιδιάρικα όπως είναι δεν θα απαιτήσω απ' αυτά

Ζεστές φωλιές να στήσουν

Ούτε κλαράκι μόνιμο για να υμνούν τον στρατηλάτη ήλιο τα πρωινά

Είναι η εποχή των υακίνθων σου λέω

Αν θέλεις ανέβα στο πηδάλιο της λήθης

Εκεί που ο έρωτας αντιμάχεται την αρμύρα

Να μπεις κατακτητής

Ανερμάτιστα ν' αγαπήσεις της φυγής την κόρη

Έχει πλούσια και μαύρα τα μαλλιά

Και το λαιμό στητό στον άνεμο σαν τόξο φλέγον

Αν σου βρεθούνε βέλη φονικά

Μην τοξεύσεις τον κήπο μου

Πονούν οι θάλασσές μου και δεν πεθαίνουν

Κι έτσι όπως κάποτε τις αρμένισες θα σε ξαναζητήσουν

Όσο φαρμάκι κι αν βάλεις στις αιχμές σου

Αυτές θα σε καλούν

Γι αυτό εμμένω στους υακίνθους

Αυτοί τουλάχιστον -καθώς από τα σπλάχνα

Της πατρίδας μου βγήκαν-

Πιστοί θα μείνουν στο φιλί

Τους χάρτες των πορθμών μου

Ιχνηλατώντας θα διατρέξουν

Χνάρια να βρουν δικά σου κι εκεί να χαραχτούν!

2. Προσμονή αντάμωσης

Θα πορευτώ με μια ρακένδυτη ψυχή

σε μονοπάτια ορφανών ονείρων

και με συναίνεση

θα ντυθώ την  απουσία σου.

Σε δυο χούφτες νερό

-τόση είν’ όλη κι όλη η θάλασσα που μου χαρίστηκε-

με μια σχεδία θα ταξιδέψω

κι ας κοινωνήσω ένα ακόμα ναυάγιο.

Μα η αυγή με βρίσκει να κλέβω νότες

από των γλάρων το σμίξιμο

για να σου πλέξω ένα  τραγούδι

να σ’ αγκαλιάσει στον γυρισμό σου.

Με συστολή κρυφοκοιτάζω την αύριο.

Η λυκαυγή έχει άρωμα αντάμωσης

και γεύση από γλυκό τριαντάφυλλο

που μου φιλά τα χείλη.

3. Δεν υπάρχουν νεράϊδες!

Να, τώρα θα το πει πάλι, σκέφτηκε η Ρηνούλα, την ώρα που η μαμά έσπρωχνε το καροτσάκι της στη ράμπα του σχολείου. ''Ήταν ανάγκη να είναι τόσο ψηλά η είσοδος;'' μονολόγησε η μαμά ξεφυσώντας και σπρώχνοντας.

Μετά το ατύχημα όλα άλλαξαν. Ήταν νηπιαγωγείο  όταν   έγινε το τρακάρισμα. Σμπαράλια έγινε το αμάξι, ο μπαμπάς και η Ρηνούλα χτύπησαν και από τότε εκείνη δεν περπατάει και δεν θα περπατήσει ποτέ, είπαν οι γιατροί.

Προσπαθεί όμως το κορίτσι μας. Δευτέρα δημοτικού, μπορεί να κάνει πολλά μόνη της. Αλλά να... κάποια πράγματα την στενοχωρούν.

Το μπάνιο που την παίρνουν αγκαλιά, το μπαλέτο που δεν θα μάθει ποτέ, το τρέξιμο, αλλά και η απουσία φίλων!. 

Στο σχολείο έχει παρέες αλλά δεν μένουν πολλή  ώρα δίπλα της. Βλέπεις, τα παιδιά προτιμούν να παίζουν και να τρέχουν και όχι να κάθονται μαζί  της και να συζητούν! 

Είναι όμως καλή μαθήτρια! Σιγά μην δεν διαβάζει, να στενοχωρεί τους γονείς της!

Στο σπίτι της αισθάνεται καλύτερα. Μόλις κάνει όλα της τα μαθήματα, διαβάζει παραμύθια, ζωγραφίζει, βλέπει ταινίες. Η μαμά, της  πήρε  υλικά  για κατασκευές και ασχολείται μαζί της πολύ. Ο μπαμπάς και αυτός είναι δίπλα της, αλλά είναι τόσο αγέλαστος! ''Όταν έχει κέφια η Ρηνούλα μας ,  γεμίζει το σπίτι τραγούδια'', λέει η μαμά. Μαζί πάνε και στον ψυχολόγο. Μαζί με τη μαμά κάνουν τα πάντα. Γι' αυτό η μαμάκα της είναι για εκείνη, όπως η σχεδία για ένα ναυαγό, το σωσίβιο για αυτόν που δεν ξέρει κολύμπι!

Μα σήμερα έχει ακεφιές. Ο μπαμπάς γύρισε από τη δουλειά και είναι θυμωμένος με τη μαμά. Το κατάλαβε από το άρωμα του καπνού του. Ο μπαμπάς δεν καπνίζει, εκτός και αν είναι θυμωμένος. Τσακώθηκαν χθες τη νύχτα που νόμιζαν ότι κοιμόταν η Ρηνούλα. Η μαμά έλεγε τι θα γίνει το παιδί τους όταν μεγαλώσουν και ο μπαμπάς φώναζε ότι  δεν του φτάνουν όλα, έχει και εκείνη να του σπάει τα νεύρα. Η μαμά έκλαψε!! Για 'κείνη τσακώθηκαν, το κατάλαβε! 

Αχ και να υπήρχαν νεράιδες, να είχαν μαγικά ραβδάκια! Έπλαθε με τη φαντασία της ολόκληρα ταξίδια στη χώρα των παραμυθιών, που οι νεράιδες κρατούσαν  τα μαγικά τους ραβδάκια για τα καλά παιδιά. Θα τους ζητούσε να την κάνουν να περπατήσει!

Γιατί ήταν καλό παιδί, δεν χωρούσε αμφιβολία. Είχε φυσική συστολή και ευγένεια , έλεγαν όλοι, που ακόμη και ο μπαμπάς, που θύμωνε συχνά με τη μαμά, εκείνης δεν της κακομιλούσε. .

Μα γιατί τσακώνονταν συχνά οι γονείς της; Τι μπορούσε  να κάνει;

Πόσο θα ήθελε να μην ήταν η αιτία να κλαίει η μαμά και να θυμώνει ο μπαμπάς!

4. Απόδραση από τη ζωή

Εκεί. Στον αγαπημένο της βράχο κάθησε να πάρει μιαν ανάσα λίγο πριν ακολουθήσει το δρόμο της επιστροφής. Αυτή η καθημερινή της απόδραση τη βοηθούσε να κρατήσει τις ισορροπίες της και να παλεύει με τα θεριά που της φύλαγε η μοίρα. Δεν κατάλαβε πως κύλησε ένα δάκρυ στο μάγουλό της. Ίσως η ηθελημένη απουσία της από τη ζωή κάποτε να γινόταν ένα τραγούδι που χωρίς συστολή θα το τραγουδούσαν τα πουλιά που φτερούγιζαν στα όνειρα των ξωτικών. Ίσως πάλι να γινότανε και  θάλασσα φουρτουνιασμένη που τα κύματά της θα έπεφταν με δύναμη στη μικρή σχεδία όπου με τρυφερότητα και προσοχή απώθησε την πληγωμένη της καρδιά. Ποιος ξέρει? Κανένας δεν θα έψαχνε να βρει το γιατί. Ούτε και την ίδια αν χανότανε θα την έψαχνε κάποιο αγαπημένο πρόσωπο να την βρει. Μόνη μέσα στην απέραντη μοναξιά του κόσμου. Το άρωμά της μοναχά από τα μακριά ξανθά μαλλιά της θα άφηνε στο πέρασμά της απ΄αυτήν την ζήση και τίποτε άλλο που να θύμιζε την ύπαρξή της.

5. Σκόρπια Βήματα

Μπήκε στο Bar. Η Νύχτα είχε προχωρήσει. Αραιός κόσμος στο μαγαζί. Έκατσε στην Μπάρα. Ένα  τραγούδι σκέπαζε τις ομιλίες των θαμώνων ολόγυρα. Ο Μεγάλος πάγος στο ποτήρι με το burbοn έμοιαζε στα μάτια του με σχεδία που επέπλεε σε ήρεμα νερά.

Την είδε που μπήκε. Το ντύσιμό της μαρτυρούσε τι έκανε. Μέσα από την υπερτονισμένη εμφάνιση αναδύονταν ένα gothic πρόσωπο που τα σημάδια της κατάρρευσης αγωνίζονταν να σβήσουν κάποια όμορφα χαρακτηριστικά στο πρόσωπό της. Έκατσε δίπλα του. Ο Μπάρμαν την στραβοκοίταξε μουρμουρώντας.

-“Θα κεράσεις κάτι” ;

Πριν προλάβει να της απαντήσει ένας σβέρκος πάνω σε ένα φουσκωτό σώμα την άρπαξε από το μανίκι.

-”Έλα στρίβε....! άδειασέ μας τη γωνιά....!” το βλέμμα και οι διαθέσεις του δεν  άφηναν περιθώρια. Την έσυρε σχεδόν σηκωτή έξω.

-”Βρωμιάρες...! γεμίσαμε πεθαμένες πουτάνες...!” μούγκρισε.

Η σκηνή τον χάλασε. Ενοχλημένος πλήρωσε το ποτό και βγήκε βιαστικά έξω στο δρόμο ψάχνοντας την εύθραυστη φιγούρα της.

-”Στάσου...περίμενε ...!”

Γύρισε, κοντοστάθηκε.

-“Τι θέλεις; ξεπέτα; 20 Ευρώ...αλλά επειδή φαίνεσαι ξηγημένος 15, ναχω να φάω”

Την κοίταξε καλύτερα. Ένα πρόσωπο που τα σημάδια της κατάρρευσης το κάλυπταν. Όμως ήταν όμορφη, με ζωγραφιστά μάτια και πρόσωπο απομεινάρι ενός άλλου χρόνου. Δεν θάταν πάνω από 30 αλλά έδειχνε γερασμένη.

-”Δεν θέλω αυτό” αποκρίθηκε, “πού πας ;”

Κούνησε το κεφάλι της αόριστα.

-”Πουθενά...! Τι θέλεις από μένα ; Μπάτσος είσαι ;”

-”Όχι, ησύχασε....! Πάμε να περπατήσουμε, λίγο αέρα, χαλάστηκα εκεί μέσα”

-”Δίκιο έχουν...” ψιθύρισε κουρασμένα, “μια ξοφλημένη πουτάνα χαλάει την εικόνα στην πιάτσα”.

Την έπιασε από το μπράτσο φιλικά, το έντονο άρωμα που φορούσε τον έλουσε. Περπάτησαν στο πεζοδρόμιο δίπλα στη θάλασσα. Σταμάτησε σε ένα περίπτερο. Πήρε δυο κουτιά μπύρας, της έδωσε το ένα και συνέχισαν. Τον κοίταζε ζεστά.

-”Στην υγειά σου” του είπε.

Την ένιωθε στο βήμα τους να παραπατά .

-”Τι έχεις ;”

-”Είμαι οροθετική...! Μετράω το χρόνο ανάποδα”

Ένιωσε μια συστολή στο άκουσμα της λέξης.

-”Φοβάσαι ε ; Δίκιο έχεις...”

-”Δεν είναι αυτό...!”

-”Πριν ένα χρόνο η αστυνομία μας έβγαλε στην τηλεόραση, εμένα και κάτι άλλες. Δεν μας είδες ; βλέπεις εμείς έπρεπε να σημαδευτούμε, ενώ τα αφεντικά,  στη σιγουριά”

-”Πως έγινε;”

-”Άκου... δεν παριστάνω την παρθένα. Αυτό το δρόμο εγώ τον διάλεξα... μου γυάλισαν τα φράγκα... βλέπεις κάποτε μέτραγα... βαρέθηκα να με πηδάει τσάμπα το αφεντικό στο φαγάδικο.... μετά τα γνωστά... μαγαζιά.... προστάτες.... στην αρχή ωραία τα φράγκα... γκλαμουριά.... μετά...”, κόμπιασε, “μετά εφιάλτης....παραξενιές πελατών, διαστροφές επωνύμων, εκεί να δεις... δικαστές... επιχειρηματίες... ευυπόληπτοι πολίτες.... σκόνη.... παραφροσύνη... κατήφορος”

-”Οι δικοί σου ;”

-”Απουσία πλήρης....! συλλήψεις, κάποιοι μπάτσοι μας πήδαγαν στα κρατητήρια...η αρρώστια και ο θάνατος που έρχεται...!”

Περπάτησαν ώρα πολύ. Αφέθηκαν στην κουβέντα.

-”Πρέπει να σε αφήσω” της είπε.

-”Φύγε...έχεις οικογένεια” τον κοίταξε  με μάτια υγρά. “Παιδιά ;”

-”Μια κόρη”

-”Δος της ένα τριαντάφυλλο από μένα” του έκανε με ένα πεθαμένο χαμόγελο.

Της έδωσε ένα χαρτονόμισμα των 20 ευρώ. Τράβηξε το χέρι της...

“Για την αποψινή ξεπέτα” της είπε χαϊδεύοντας το αφυδατωμένο της πρόσωπο. Το πήρε.

Την είδε να χάνεται αργά στο σκοτάδι της νύχτας...

6. Μάρτυρας των βυθών

Ζώντας την απουσία σου

Μικρό γίνομαι κοχύλι

Στις βυθισμένες πολιτείες

Εκεί που ο κήπος σου ανθεί

Να πάω

Δίπλα στα ηχηρά σου νερά

Αποσιωπητικά να προσθέσω

Μήπως και κάποια στιγμή

Το ακατάληπτο διαβάσεις

Κοντά σου να σύρω

Αρχέτυπα κελεύσματα

Απ' τον ύπνο των ωκεανών

Τις λέξεις που χήρεψαν

Με στοργή να στρογγυλέψω

Γιατί τις φροντίζω τις λέξεις

Διαβατικές

Απείθαρχες

Κλονισμένες

Ιδιαίτερα εκείνες που στις λεύκες ξεστόμιζες

Κι ήταν σαν να συνομιλούσες

Με την άγραφη σοφία των δρόμων

Τσιγγάνος - δρόμος κι εσύ!

Κι αν όπως τότε

Αγαπάς τα άνθη των τραγουδιών 

Θα σου σφυρίζω σκοπούς

Απ' τα λάγνα σκιρτήματα

Της άγκυρας στην πλώρη

Αρώματα ακριβά

Από ναυάγια φοινικικά θα σου φέρνω

Να αρωματίζεις τις σελίδες των ποιημάτων

Που αστόχησαν σε χείλη ξένα

Κι εκείνα τα τρύπια ρούχα να ραίνεις

Που συνήθιζες να φοράς

Πριν αγαπήσεις τις φλόγες μου

Ρούχα με ύποπτες ραφές σκονισμένα

Που εγώ τα φύλαξα βαθιά

Στου έρωτα το υπογάστριο

Κι όταν ο νους σ' αποζητά

Και πόθους στραγγίζει το σώμα

Σ' αυτά καταφεύγω, σχεδία τα κάνω

Να περάσω τις ηράκλειες στήλες της μόνωσης μου!

Έπειτα μη νοιαστείς

Θα φύγω ακροπατώντας

Μου φτάνει μόνο

Που ένωσα τα δευτερόλεπτα

Μου αρκεί

Που αφαίρεσα απ' την κλεψύδρα σου

Το φευγαλέο μαζί

Και μάρτυρας έγινα των βυθών

Ο σπασμένος καθρέφτης

Που τα είδωλα σου πολλαπλασιάζει

Στο απέραντο γαλάζιο

Αν θα ξανάρθω δεν το ξέρω

Είναι που με γοητεύουν τα ουράνια

Που με δονεί η κρούστα των ηφαιστείων

Και τη βαρύτητα απωθώ των γραμμών

Μείνε εκεί

Κι όταν στην Αχερουσία οδό θα εισέλθω

Κι όταν οι σφένδαμοι περίλυποι

Στις όχθες μου θα στέκουν

Θα σου αποδώσω ό,τι σου χρωστώ:

Το σώμα του κοχυλιού που ονειρεύτηκες

Κοντά σου θα ζήσω

Με συστολή να σε κοιτώ

Όλη μια υδρία με κομματιασμένα όστρακα

Να απαριθμείς μ' αυτά εκείνες τις νύχτες

Που η λησμονιά επίλεκτο της φωτιάς με έχρησε!

Εδώ οι συμμετοχές 7 - 13!

Εδώ οι συμμετοχές 14 - 21!