Παραμύθι, παραμύθι, το κουκί και το ρεβίθι...

Κόκκινη κλωστή δεμένη

στην ειρήνη μπερδεμένη

Δώσε κλώτσο να γυρίσει

παραμύθι ν’ αρχινίσει

Η αγάπη κι η ομόνοια, 

κάτω σπάθες και κανόνια, 

κατεβήκανε μια μέρα

στο Λιτόχωρο πιο πέρα

Παραμύθι, παραμύθι

το κουκί και το ρεβίθι, 

βοήθησε κι εσύ να γένει

όλη η γης αγαπημένη

Αθηναίοι και Μανιάτες

αγκαλιά στήθια και πλάτες, 

Κάνουν έρωτα σαν πρώτα

στην Πεντέλη, στον Ευρώτα

Παραμύθι, παραμύθι

το κουκί και το ρεβίθι, 

βοήθησε κι εσύ να γένει

όλη η γης αγαπημένη...

Επειδή κάποια παραμύθια, κάποια τραγούδια, κάποιοι άνθρωποι είναι από πάντα και για πάντα ριζωμένοι στην καρδιά μας!

Κι επειδή, έτσι απλά κυλάει το κουκί και βρίσκει το ρεβίθι...

Στο παραμύθι μου "Οι καλές γλώσσες λένε....", έκανα μια προσπάθεια να "κοροϊδέψω" λίγο την τάση που υπάρχει τα τελευταία χρόνια και θέλει τα παραμύθια ξεπερασμένα.

Η καινούρια αυτή τάση μάλιστα ψυχαναλύει ακόμα και το λύκο και τον βγάζει αθώο, ενώ οι δικηγόροι υπεράσπισης στήνουν πρόχειρα δικαστήρια φωνάζοντας: "Δεν ξέρετε, κυρίες και κύριοι, τι πέρασε ο λύκος για να φτάσει να γίνει κακός. Δείξτε επιείκεια στο καημένο το ζωντανό..."

Φυσικά ο κακός ο λύκος δεν είναι παρά ένας συμβολισμός, όπως το καθετί στα παραμύθια, αλλά αυτό σπάνια λαμβάνεται υπόψιν!

Τα παιδιά, στα οποία άλλωστε απευθύνονται τα παραμύθια, πρέπει να έχουν ξεκάθαρους ήρωες. Κι αυτό είναι αξίωμα!

Πρέπει να διακρίνουν με ευκολία και το καλό και το κακό, γιατί όσο κι αν προσπαθήσουμε να τα προφυλάξουμε από το κακό, θα το βρουν κι αυτό στη ζωή τους.

Μακάρι να υπήρχε μόνο το καλό!

Έγραφα λοιπόν μεταξύ άλλων: 

"Με τούτα και με κείνα, η  ταυτότητά της γιαγιάς χάθηκε μέσα στο χρόνο, που άλλαξε και τη ροή των παραμυθιών κι έφτασε ο λύκος να βελάζει με αγανάκτηση που του τα φόρτωναν τόσα χρόνια όλα.

Μα φυσικά κι έφταιγε η Κοκκινοσκουφίτσα λένε οι καλές γλώσσες, γιατί κακές γλώσσες δεν υπάρχουν. Πάντα μια Κοκκινοσκουφίτσα φταίει, επειδή προκαλεί. Όλοι οι άλλοι είναι αθώοι. Θύματα της ακόλαστης με τα κόκκινα.

Κι έτσι μονοκοντυλιά σβήστηκε το κακό από τον κόσμο μας, κι όταν παρ' ελπίδα κάνει την εμφάνισή του, πάντα φταίει μια Κοκκινοφορεσούσα που δεν έδωσε την απαιτούμενη προσοχή στο μήκος της φούστας της, ή στην ώρα που πέρασε και νυχτώθηκε στο δάσος."

Read more: http://mytripssonblog.blogspot.com/2015/05/blog-post_17.html#ixzz3ztFyxRBT

Αν κάνουμε λοιπόν το λύκο του παραμυθιού καλό, τότε όλα τα βάρη τα παίρνει η Κοκκινοσκουφίτσα, που παράκουσε τη μητέρα της και ξεχάστηκε κόβοντας λουλούδια.

Αυτό το μήνυμα θέλουμε να περάσουμε στα παιδιά μας;

Πως φταίνε για ό, τι κακό τους λάχει;

Και ποιο παιδί δεν ξεχάστηκε ποτέ;

Αναρωτιέμαι!

Ναι, πρέπει να τα μάθουμε να προσέχουν, αλλά άλλο το ένα, άλλο το άλλο!

Βέβαια για το συγκεκριμένο παραμύθι, (Κοκκινοσκουφίτσα), οι ειδικοί λένε πως συμβολίζει το πέρασμα από την παιδική ηλικία στην εφηβεία, με όλους τους φόβους που αυτό το πέρασμα σέρνει μαζί του.

Θα σας γελάσω αν το είχα δει ποτέ έτσι.

Μπορεί όμως, βαθιά μέσα μου να ξόρκισα κάποιους φόβους μου.

Ίσως όμως, και να μην έχει σημασία πως θα το δούμε, αλλά όλα όσα θα μας κάνει να αισθανθούμε!

Για εκείνη τη νίκη στο τέλος που μας δικαιώνει, έστω και στον κόσμο της φαντασίας, μια και το κακό, όποιο κι αν είναι αυτό, νικιέται!

"...και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!..."

Η φράση κλειδί που έρχεται με τη λύτρωση!

Κόκκινο πανί για πολλούς, αλλά άδικα, γιατί δεν είναι τίποτα άλλο από το ομαλό πέρασμα στην πραγματικότητα. 

Οι μεγάλοι τα ψιλοκοσκινίζουμε όλα, μα καμιά φορά δεν είναι απαραίτητο.

Δε χρειάζεται να μεταδώσουμε στα παιδιά το φόβο για το αύριο, να αρχίσουμε να τους λέμε για τυχόν δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουν οι ήρωες που μόλις δικαιώθηκαν.

Όχι, τώρα, όχι στο τέλος του παραμυθιού που οι φόβοι μόλις νικήθηκαν.

Οι ήρωες αποσύρονται να ζήσουν καλά.

Κι εμείς ζούμε καλύτερα. 

Ποιο παιδί δε νιώθει πως ζει καλά; (Με την προϋπόθεση φυσικά πως έχει ομαλή παιδική ζωή).

Το δεύτερο μισό της φράσης, βάζει το παιδί πάνω από τους ήρωες του παραμυθιού.

Του δίνει πάλι τον έλεγχο!

Πιστεύω ακράδαντα, πως ποτέ μα ποτέ, μα ποτέ όμως, δεν εξηγούμε ένα παραμύθι στα παιδιά.

Τους το διαβάζουμε και αφήνουμε τα παιδιά να μας το εξηγήσουν αν θέλουν!

Ό, τι καταλάβουν.

Δε δίνουν και πανελλαδικές!

Αν επιχειρήσουμε να τους το εξηγήσουμε εμείς, το μόνο σίγουρο είναι πως θα βάλουμε στον κόσμο τους πράγματα που δεν υπάρχουν ακόμα εκεί.

Φαντάσματα του μέλλοντος, φόβους και στερεότυπα των μεγάλων.

Το παιδί κρίνει και αναλύει το παραμύθι με βάση την ηλικία του!

Αν κάποιο παραμύθι τρομάζει το παιδί, το αποφεύγουμε μόνο αν κρίνουμε πως ο τρόμος του είναι πραγματικός και όχι ψεύτικος, για να συμπορευτεί με τον ήρωα που υποφέρει.

Και τότε ίσως πρέπει να ψάξουμε το λόγο που το παιδί τρομοκρατείται.

Γιατί όλα έχουν μια αιτία!

Αιτία για όλες αυτές τις σκέψεις ήταν το "Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι", στο οποίο θα βρείτε πολλά ακόμα παραμύθια!

Λίγες ακόμα σκέψεις μου για τα παραμύθια.

Εδώ κι εδώ θα βρείτε κι άλλες.

Μην ξεχνάτε, μέχρι αύριο το βράδυ στις 8, το "Παίζοντας με τις λέξεις" περιμένει τη βαθμολογία σας!