Λεωφορείον ο πόθος

Με μεγάλη επισημότητα γιορτάζεται και φέτος ανά την υφήλιο η μέρα του έρωτα, τηρώντας όλες τις παραδόσεις και τα έθιμα!

Την τιμητική τους έχουν οι σοκολατένιες καρδούλες, οι ναζιάρικες καρτούλες και τα κόκκινα μπαλόνια!

Οι απανταχού ερωτευμένοι δε θα αφήσουν πελεκούδι για πελεκούδι που να μην το ρίξουν στη φλόγα του πάθους!

Και φωτιές ανάβανε στους απάνω δρόμους, τ' Άη Βαλεντίνου ήτανε θαρρώ ...λαλαλαλα!...

Και του χρόνου να είμαστε ερωτευμένοι, να...ξαναγιορτάσετε!

Ευκαιρία για γιορτή είναι και κανείς, ή σχεδόν κανείς δε λέει όχι στις γιορτές, ή επιλέγει τις δικές του μάχες, ε γιορτές ήθελα να πω, αλλά και τούτη έχει το γούστο της και την τσαχπινιά της!

Τι είναι όμως ο έρωτας; 

Τι είναι το ζουμί του;

Η αγάπη γεννήθηκε για δύο;

Ο τρίτος φέρνει μόνο συμφορά;

Ο τέταρτος κι ο πέμπτος φέρνουν το κατιτίς τους, ή έρχονται με άδεια χέρια;

Πόσο κρατάει μια ρημαδομπαταρία πια;

Σε πόση ώρα φτάνουμε;

Θεμελιώδη ερωτήματα της καθημερινότητας που ευελπιστώ να απαντηθούν εντός ολίγου!

Το λεωφορείο έκλεισε τις πόρτες και ξεκίνησε. Άφησε πίσω του το σταθμό, βγήκε με τα χίλια ζόρια στην κυκλοφορία κι άρχισε να διασχίζει την Πάτρα με κατεύθυνση τη γέφυρα του Ρίου Αντιρρίου. Σε κάθε σταμάτημα στα φανάρια, σε κάθε ξεκίνημα, σε κάθε στροφή, ένα μελωδικό γκλιν γκλον ακούγονταν, που παρατείνονταν σε γκλιν γκλον γλιν γκλον γκλιν, γκλιν γκλιν, αν το κούνημα ήταν γενναιόδωρο.

Κοίταζα πάνω, κοίταζα κάτω, κοίταξα δεξιά, κοίταζα την κυρία στο διπλανό κάθισμα με απορία, αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω από πού έρχονταν.

Κάποια στιγμή εκείνη μου έδειξε με το βλέμμα της πως είχε εντοπίσει τον ήχο. Βοηθούσε και η καλύτερη θέα που είχε στο αχανές τοπίο των μπροστινών θέσεων.

Εκεί, ένα ντέφι που με το ζόρι χωρούσε στη σακούλα που το προστάτευε, αναπαύονταν στα πόδια μιας κοπέλας!

Συνέχισα να κοιτάζω έξω από το παράθυρο, ώσπου στο ύψος της Ρωμαϊκής Γέφυρας, η κοπέλα εκτός από το ντέφι, έπιασε και το κινητό.

Κι έτσι, με μελωδικά γκλιν γκλον γκλιν, παρακολουθήσαμε όλο το τηλεφωνικό σήριαλ που παίχτηκε μπροστά μας κι έβαζε τα γυαλιά σε όλα τα ξενέρωτα μεξικάνικα.

Το πρώτο τηλεφώνημα κράτησε ώρα!

Γουργούριζε εκείνη σαν περιστέρα και χαχάνιζε συνεχώς, σαν να τη γαργαλούσαν, αλλά αφού αυτό δε γίνεται ακόμα από τηλεφώνου,  προφανώς ο συνομιλητής της, της καθάριζε αυγά.

Πάνω στη γέφυρα, θες ο ήλιος που στράβωνε καθώς μεσορανούσε, θες η θέα από ψηλά, θες που πήραν τα μυαλά της αέρα, έκανε την κρίσιμη, αλλά και τόσο κλισέ ερώτηση. 

"Μ' αγαπάς;"  (Γέμισε μπαλόνια, ο ουρανός, ο θεός έρωτας τα έβαλε στο σημάδι με το τόξο του, το ντέφι κουδούνισε ακόμα πιο μελωδικά και τα φρένα του λεωφορείου στρίγκλισαν αφού έκοψε απότομα ταχύτητα, κι όλοι περιμέναμε με κομμένη ανάσα την απάντηση.)

Φοβήθηκε ο άλλος πως τούτη θα ζητήσει και μονόπετρο με το καλημέρα σας, σταμάτησε να καθαρίζει αυγά, μάζεψε τα κουλά του από όπου κι αν τα είχε κι έδωσε απάντηση καταπέλτη, που μόνο να τη μαντέψουμε μπορούσαμε, από το μονόλογο που ακολούθησε και ήταν αποκαλυπτικότατος.

"Ε, ναι μόλις χτες γίναμε φίλοι στο face book, αλλά δεν ένιωσες κι εσύ ότι μας δένει κάτι ξεχωριστό; " (Ούτε που θέλω να ξέρω τι ήταν αυτό το ξεχωριστό που τους ένωσε!)

"Τι θα πει είσαι παντρεμένος;" (Θα πει πως κάποτε φόρεσε ένα κουστούμι και μια γραβάτα που του την είχαν σφίξει κομματάκι παραπάνω από όσο ήταν απαραίτητο και πνίγονταν. Μετά στήθηκε στα σκαλιά της εκκλησίας γιατί δεν είχε τίποτα καλύτερο να κάνει εκείνη τη μέρα, αλλά έχε χάρη που το γυναικάκι είχε προίκα. Σοβαρά δεν το είδε ποτέ, αυτό αποδεικνύει και το ξεχωριστό που μοιραστήκατε χτες.)

"Κοίταξα στο προφίλ σου και δεν έχεις δηλώσει ούτε σχέση, όχι γάμο.Και ποια είναι η γυναίκα σου;" (Μια κακομοίρα που νομίζει πως ο άντρας της παίζει candy crash, ενώ αυτός μοιράζεται τα ξεχωριστά του).

Το λεωφορείο σταμάτησε στο Αντίρριο. Σας ορκίζομαι πως είδα έναν να διστάζει να κατεβεί. Το δίλημμα να πάει σπίτι του, ή να μείνει να κρυφακούει, ήταν ξεκάθαρο στο βλέμμα του!

Τελικά κατέβηκε και συνεχίσαμε οι υπόλοιποι να παρακολουθούμε το εργάκι, χωρίς διακοπές.

Να μην τα πολυλογώ, μέχρι να φτάσουμε στο Ευηνοχώρι, κι αφού εξαντλήθηκαν οι ερωτήσεις της, ξέχασε τα αισθήματά της γι' αυτόν και άρχισε να τον ρωτάει για κάποιον άλλο.

"Είναι κι αυτός παντρεμένος;" (Σσσσσςςςςςς να ακούσουμε, το έργο βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή και οι ανατροπές είναι συνεχόμενες).

Η απάντηση που δόθηκε, την έκανε να συντομεύσει το τηλεφώνημα και να κλείσει άρον άρον, ξεχνώντας και τα ξεχωριστά και τα πασχάλια.

Πήρε άλλο νούμερο κι εκείνο το νούμερο της έδωσε άλλο νούμερο.

Κι έτσι πατώντας από νούμερο σε νούμερο έφτασε στο σούπερ νούμερο, που η μοίρα του κλήρωσε να γίνει νούμερο σε ένα λεωφορείο με πάνω από 50 επιβάτες που κρατούσαν και την ανάσα τους για να παρακολουθούν τα τεκταινόμενα. Αν θέλετε τη γνώμη μου, τζάμπα πήγαν να σκάσουν οι άνθρωποι, μια και η κοπέλα νόμιζε προφανώς πως είναι στο σαλόνι της και η φωνούλα της έφτανε παντού αβίαστα μαζί με τα γλιν γκλον, γκλιν, γκλιν...

Κι από το Μεσολόγγι μέχρι το Αιτωλικό, θυμήθηκε τα ξεχωριστά που είχε και με τούτο το νούμερο. Κανόνισαν μάλιστα ραντεβού, αλλά όχι "απόψε", γιατί ήταν κουρασμένη!

"Μ' αγαπάς;" ξαναρώτησε κάποια στιγμή και ξαναγέμισε ο ουρανός μπαλόνια, ξαναφτερούγισε ο Θεός έρωτας ανάμεσά τους σκάζοντας κάμποσα, ξανάρθε και το ντέφι στο τσακίρ κέφι, ενώ το λεωφορείο έκοβε απότομα ταχύτητα κι έστριβε στον κόμβο της Ιόνιας Οδού, καθώς η απάντηση ήταν "Ωωωω ουρανοί, τι ευτυχία!", θετική. Ετούτος την ηγάπησε σφόδρα απ' όταν πρωτόδε το ντακ φέις της στο φατσιβιβλίο. 

Ο Θεός έρωτας, χτυπούσε το σγουρόμαλλο κεφαλάκι του στα μπαλόνια με μανία, ενώ ο Άγιος Βαλεντίνος σε κατάσταση σοκ ποδοπατούσε ένα ρεντ βέλβετ κέικ, γιατί ναι, πως αλλιώς, οι άνθρωποι αγαπιούνται, αφού!

Φτάσαμε στον προορισμό μας και η κοπέλα έτρεξε να συναντήσει έτερο Βαλεντίνο, που μάλλον την αγαπούσε κι αυτός, αφού σας ορκίζομαι, μόλις αντάμωσαν και αγκαλιάστηκαν, άρχισε να βρέχει σοκολατάκια σε σχήμα καρδιάς.

Η ιστορία είναι πραγματική, (κι έχω κι άλλες από άλλα δρομολόγια, μία μάλιστα την είχα αναφέρει παλιότερα), αλλά διανθίστηκε με κόκκινα μπαλόνια, και φτερωτούς Θεούς ένεκα του Αγίου! 
Τα σοκολατάκια μπήκαν στο σκηνικό λόγω λιγούρας!

Στολίστηκε και με φωτογραφίες (έριξα πάνω της ό, τι κόκκινο βρήκα πρόχειρο, ακόμα και ντομάτες και άλλα ζαρζαβατικά) και βουαλά, ανήμερα του Αγίου σας τη δίνω.

Βοήθειά μας, μα προπάντων βοήθεια τους!

Εδώ, αλλά κι αλλού, ξεσαλώνει  ο Βαλεντίνος!