Κόντρα στον καιρό, κόντρα στα "στερεότυπα", αλλά και στις δυσοίωνες προβλέψεις, οι σπόροι που έπεσαν στη γη, ποιος ξέρει πότε, ρούφηξαν τη βροχή που έπεσε άφθονη το φθινόπωρο και μέσα στο χειμώνα όρθωσαν όλο τους το ανάστημα και άνθισαν, ανέλπιστο δώρο για τις μέλισσες.
Το πιο καλοκαιρινό λουλούδι, στόλισε με την ομορφιά του το χειμώνα μας και τόλμησε να κάνει το ακατόρθωτο!
Η Ασπασία από το blog mylovablebabyμε τη βοήθεια της Αντωνίας από το blog crazytourists οργάνωσε και φέτος την ανταλλαγή χειροποίητων καρτών, στην οποία πήρα μέρος για πρώτη φορά!
Έστειλα τη δική μου κάρτα κι έλαβα με μεγάλη χαρά την κάρτα της Δέσποινας από το blog thesmellofmom
Την κάρτα συνόδευε κι ένα χειροποίητο στολίδι - γούρι για το 2016!
Ευχαριστώ πολύ τη Δέσποινα για τη χαρά που μου έδωσε, αλλά και την Ασπασία που οργάνωσε την ανταλλαγή και την Αντωνία που βοήθησε!
Άλλη μια όμως, απρόσμενη αυτή τη φορά χαρά, ήρθε ως την πόρτα μου!
Η έκπληξη ήταν από τη Ρούλα μας, τη smaragdenia μας,
Ένας άγγελος που μιλάει στα αλήθεια, πήρε αγκαζέ τις κουκουβάγιες, φόρεσε τα παγοπέδιλα και με μια κάρτα γεμάτη αστέρια-ευχές, προσγειώθηκε ανεπάντεχα στα χέρια μου!
Ρούλα μου, σε ευχαριστώ πολύ!
Οι δικές μου χειροποίητες κάρτες, ήταν λιγοστές και δεν έφτασαν για όλους τους φίλους, οι ευχές μου όμως για χρόνια πολλά με υγεία και ευτυχία, είναι από καρδιάς και φτάνουν για όλους!
Άλλο ένα ποίημα έχω τη χαρά και την τιμή να φιλοξενώ σήμερα! Η υπέροχη συμμετοχή του Diem Dimitris, στο "Παίζοντας με τις λέξεις", είναι ένα αληθινό χάδι Χριστουγέννων.
Όσα ευχαριστώ κι αν πω θα είναι λίγα για τους στίχους που έκλεισαν μέσα τους με τέχνη αυτό το χάδι!
Δημήτρη σε ευχαριστώ πολύ!
Εύχομαι σε όλους καλά Χριστούγεννα με υγεία! Ας αφήσουμε το φως της αγάπης να φωτίσει όλες τις σκιές και ας χαρούμε τις γιορτές με τους αγαπημένους μας! Χρόνια πολλά!!!
Το σπίτι είναι βυθισμένο στην ησυχία. Όλοι κοιμούνται του καλού καιρού.
Μόνο κάποιο ξύλο τρίζει κάπου κάπου στο τζάκι και ταράζει τη σιγαλιά.
Μόνο αυτό; Αν στήσεις αυτί θα ακούσεις και κάτι ακόμα.
Κάτι, που καθόλου δε μοιάζει με τους φυσιολογικούς ήχους ενός σπιτιού που ακούγονται μόνο το βράδυ.
Ομιλίες έρχονται από την κουζίνα.
Εκεί στέκονται δυο φιγούρες η μια απέναντι στην άλλη και λογομαχούν.
Κάτι μου λέει πως δεν είναι παρά καλικάντζαροι, αλλά για στάσου να ακούσουμε τι λένε!
Μια φωνή ακούγεται καθαρά και είναι παιδική, φοβισμένη.
-Σσσσσς, μη φωνάζεις και άσε κάτω το μαχαίρι, γιατί θα γίνει καμιά ζημιά, τραύλισε.
- Θα γίνει καμιά ζημιά! Κορόιδεψε η άλλη φωνή. Μα αυτό ακριβώς θέλω να γίνει. Ζημιά, πολλές ζημιές δηλαδή. Τόσες πολλές που να χάσουν το λογαριασμό μετρώντας τες οι άνθρωποι! Έφτυσε την τελευταία λέξη με περιφρόνηση.
Τα σάλια πέτυχαν τον μικρό στο πρόσωπο, που μόρφασε αηδιασμένος και σκουπίστηκε με το μανίκι του.
Μόλις τέλειωσε το λογύδριο ο μεγαλύτερος, κάρφωσε το μαχαίρι με μανία στο τραπέζι, σκίζοντας το τραπεζομάντηλο κι άρχισε να χοροπηδά εδώ κι εκεί ανακατεύοντας τα πάντα!
Ανακατώστρα τον έλεγαν και ήταν διάσημος σε όλους, για την ικανότητά του να μην αφήνει τίποτα όρθιο!
Ο μικρός έτρεχε πίσω του και τακτοποιούσε ξανά όσα μπορούσε να τακτοποιήσει.
Αν έβαζε τα δυνατά του θα έσωζε κάτι για να μπορέσουν οι άνθρωποι να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα.
- Τι σόι καλικάντζαρος είσαι εσύ, άρχιζε να σκούζει ο Ανακατώστρας. Ντρέπομαι να λέω πως σε έχω γιο. Εγώ ο Μέγας Ανακατώστρας με το όνομα, σταμάτησε για λίγο και υποκλίθηκε σα να άκουγε ένα φανταστικό χειροκρότημα, να έχω γιο εσένα. "Ανακατώστρας Τζούνιορ" σου λέει ο άλλος και περιμένει να δει να συνεχίζεται η παράδοση της τρανής μας οικογένειας. Κι εσύ, φτου, ξανάφτυσε, εσύ να είσαι ένας Μέγας Τιποτάκιας!
Ο...Τζούνιορ κοκκίνησε από ντροπή, μα έμεινε να κοιτάζει ανήμπορος την άχνη από τους κουραμπιέδες που είχε σκορπίσει λίγο πριν ο πατέρας του παντού. Τίποτα δεν μπορούσε να κάνει γι΄αυτή, μα άρχισε να φυσάει εδώ κι εκεί για να τη διώξει.
Μάταιος κόπος. Εκεί που φυσούσε, ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό του. Βιάστηκε να το σκουπίσει μην το δει ο πατέρας του και τότε πήρε το μάτι του τη γάτα που κρύβονταν κάτω από το τραπέζι και πάσχιζε να του τραβήξει την προσοχή.
Ο πόνος που του είχαν προκαλέσει τα λόγια του πατέρα του υποχώρησε μπροστά στο γεμάτο κατανόηση βλέμμα της γάτας.
Του φάνηκε μάλιστα πως του έκλεισε το μάτι.
Ξάφνου σα να μεγάλωσε. Δεν τον ένοιαζε πια ούτε η γνώμη του πατέρα του και πολύ περισσότερο η γνώμη των άλλων.
Αυτός θα συνέχιζε να πορεύεται σύμφωνα με όσα ένιωθε! Κι ένιωθε πως είχε την ευθύνη να μη γίνουν όλα μπάχαλο.
Ανασκουμπώθηκε και συνέχισε να καθαρίζει το χάος που σκόρπαγε πίσω του ο Μέγας Ανακατώστρας.
Αυτό το παραμυθάκι ήταν η δική μου συμμετοχή στο "Παίζοντας με τις λέξεις".
Και μακάρι η ζωή να ήταν σαν παραμύθι.
Ζούμε όμως σε έναν κόσμο γεμάτο καλικάντζαρους, που βάζουν τα δυνατά τους για να ανακατεύουν τα πάντα.
Σε έναν κόσμο που η υποκρισία βασιλεύει.
Που οι καμπάνες χτυπάνε πένθιμα για λάθος λόγους και σιωπούν όταν χάνονται ζωές και όταν καταπατούνται βασικά δικαιώματα.
Οι καμπάνες της σιωπής δε νοιάζονται για τους πρόσφυγες, για τους φτωχούς, για τους απελπισμένους.
Οι καμπάνες της ντροπής ξέχασαν για ποιο λόγο οφείλουν να σημαίνουν.
Πίσω από κάθε καμπάνα που ξεχνά το ρόλο της, κρύβεται ένας μισαλλόδοξος που έχει πάψει από καιρό να είναι άνθρωπος.
Όχι γιατί άγγιξε την αγιοσύνη, αλλά γιατί συντάχτηκε με τους καλικάντζαρους και πριονίζει ακούραστα ζωές.
Πίσω από κάθε μισαλλόδοξο κρύβεται η ανοχή.
Ως πότε θα αφήνουμε μια χούφτα καλικάντζαρους να κάνουν κουμάντο;
Ας αρχίσουμε να φυσάμε όλοι μαζί να καθαρίσει το τοπίο από όλους τους!
Το νόημα των Χριστουγέννων, ξεχασμένο από τους περισσότερους που θα σπεύσουν να προσκυνήσουν πρόσωπα που το παίζουν Θεοί, καλικάντζαρους που υποκρίνονται τους αγίους. Και οι ψυχές τους θα μολύνονται από λόγια μίσους στο όνομα του Ιησού!
Τι τραγική ειρωνεία στα αλήθεια!
Στο όνομα της ίδιας της αγάπης να σπέρνεται το μίσος!
"...έλειπα χρόνια ήμουνα κάπου μακριά με φέραν πίσω δυνατές φωνές και κάποιες τύψεις που μου είπαν πως εδώ κοντά έχω γεννηθεί κι έχω πεθάνει δυο χιλιάδες φορές..."
"...είναι που μ’ έφεραν εδώ αλλόκοτα μαλώματα άκου, λοιπόν, τι θα τους πεις: Αφού φωνάζουν όλοι αυτοί κι αφού σκοτώνουν στ’ όνομά μου πες αναβάλλεται η γιορτή πάω να ξαπλώσω στα καρφιά μου..."
Οι στίχοι των Active Member γυρνάνε στο μυαλό μου κάθε φορά που κάποιοι άμοιροι "πιστοί" ακολουθώντας ανάξιους ταγούς στρέφονται κατά του πλησίον τους, αλλά τηρούν τους "τύπους", νομίζοντας πως οι "τύποι" θα τους σώσουν.
Χαμένες ψυχές που βολοδέρνουν στο τίποτα και στο πουθενά, ονειρεύονται μια σωτηρία που δεν την αξίζουν, ενώ βυθίζονται στο μίσος και στην παράνοια που διδάσκονται καθημερινά!
Αυτή θα ήταν η δεύτερη συμμετοχή μου στο "25 λέξεις", αν κι αυτή τη φορά επιτρέπονταν δύο συμμετοχές!
Εμπνευσμένη από όσα με κάνει να νιώθω ένα καρουζέλ, αλλά και από μια πολύ αγαπημένη σύνθεση του Νικόλα Τσάρα, αυτές οι λίγες λέξεις δείχνουν πως για μένα είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό παιχνίδι!
Είναι μια υπόσχεση χαράς και ξεγνοιασιάς, είναι σκέτη μαγεία!
Νικόλας Τσάρας • Carusel
Τελικά η συμμετοχή που πήρε μέρος στο δρώμενο, "25 λέξεις" που διοργανώνει η Μαρία Νι στο blog "Το Κείμενο" κάλπαζε σε πιο σκοτεινά μονοπάτια και ίσως γ' αυτό να ευθύνεται η μορφή του αλόγου που δεν έδειχνε καθόλου να απολαμβάνει το παιχνίδι στο οποίο η μοίρα το έζεψε για πάντα!
Η πόλη το βράδυ γεμίζει μαγεία κι αν αφεθείς λίγο, μια στιγμή αν ξεχαστείς, σε παίρνει μαζί της στο παραμύθι.
Πρωταγωνιστής το έλατο, που σηκώνει με προθυμία, όλο το βάρος του ρόλου του κι έτσι γεμάτο κόκκινες μπάλες κι αμέτρητα φωτάκια τραβάει τα βλέμματα ως την κορυφή που στέκει περήφανο το μεγάλο αστέρι!
Κι όταν τα βλέμματα χαμηλώνουν, συναντούν ένα χαμογελαστό Άγιο Βασίλη αλλά...και άλλα πολύχρωμα μπαλόνια!
Μου αρέσει η πόλη τα Χριστούγεννα.
Δρόμοι στολισμένοι, φωτάκια παντού να παίρνουν πρωτοβουλίες, αλλάζοντας τα περιγράμματα των δέντρων και των κτιρίων, δημιουργώντας μια δική τους ιστορία για το κάθε τι, αλλάζοντας τη διάθεση όλων.
Γεμάτο ζωή ήταν το "Παίζοντας με τις λέξεις" και με τα Χριστούγεννα να πρωταγωνιστούν στην πλειοψηφία των συμμετοχών έδωσε και το στίγμα της εποχής! Είχε ιστορίες και ποιήματα που μας ταξίδεψαν, μας έκαναν να γελάσουμε, να αναπολήσουμε, να μελαγχολήσουμε, να προβληματιστούμε, αλλά και να ξεχαστούμε! Οι λέξεις μαχαίρι, ευθύνη, χειροκρότημα, ξύλο, γάτα, έδωσαν 19 εκπληκτικές συμμετοχές! Και η βαθμολογία σας, μας έδωσε τη νικήτρια. Η ποιώ - ελένη από το blog gialeni.blogspot.grμε ένα χάρτινο,"Ανεπίστρεπτο" φιλί, στόλισε τις ψυχές μας! Ελένη μου πολλά συγχαρητήρια!
5.Ανεπίστρεπτο Χριστούγεννα απόψε, θα ανάψω όλα τα φώτα Να γιορτάσω κι εγώ Στο βάζο τα γαρύφαλλα μαραμένα Κι εκείνη η πράσινη στεφάνη στο μέσο του βάζου Σαν θηλιά μοιάζει ή μάλλον σαν διάνυσμα Ονείρων πεθαμένων, μια πύλη που βγάζει Στη ψυχρή αίθουσα των ειδώλων Αλλά είναι Χριστούγεννα απόψε Κι εγώ παρότι μόνη θα γιορτάσω Άκου το χειροκρότημα των άστρων για εμένα είναι Με σκέφτηκαν κι αυτά τα ουράνια... Έτσι θαρρώ πως δεν θα με ανακρίνουν στο μέλλον άλλο οι Θεοί σου! Θα σταθώ εδώ δίπλα στο οβάλ τραπέζι Θα ανάψω τσιγάρο κι όπως η στάχτη Θα πέφτει ένοχα απ' το τρέμουλο Πάνω στο ξύλο θα κάνω σχέδια πολλά Γιατί ξέρεις οι πιο όμορφες μορφές μ' αποκαΐδια φτιάχνονται Η τέφρα δεν πονά τις ρυτίδες, τις θωπεύει Θα κάτσω εδώ λοιπόν ανήμερα Χριστούγεννα Κι η γάτα μου αποφασισμένη θα εκλιπαρεί για ένα χάδι Δεν ξέρω ίσως ενδώσω, ξέφτισε κι αυτή η κουβέρτα Αλλά παραμένω ζεστή Είναι που με τη φωτιά διαλέγομαι Μην παίρνεις εσύ την ευθύνη Θα έχεις δει άλλωστε κάποιες κρυφές πληγές μου Εσύ που δρόμους άνοιξες κάποτε στο αβέβαιο Έλα εδώ στα στενά να με περιγράψεις! Πολυλογώ το ξέρω, τι άλλο όμως μου έμεινε να κάνω; Ίσως πάρω το μαχαίρι ν' ανοίξω ένα δυο χρυσούς καρπούς -Εκείνο το μαχαίρι που το λέπτυνε το χώμα- Ίσως ζήσω έτσι τ' όνειρο Κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να κρύβει στο βάθος Ένα σκληρό περίβλημα Τι έχω να χάσω; Αλλά είναι Χριστούγεννα απόψε Κι εγώ θα σταθώ γυμνή μπροστά στους ουρανούς Πολλά τα φωτάκια δεν θα φαίνομαι Το πολύ φως τυφλώνει όπως κι αυτό το μαύρο της νύχτας! Αν θέλεις έλα, έχω στεριώσει τη σκαλωσιά Πάντα ανέβαινα σ' αυτά τα δώματα Εκεί τα πολύτιμα και τ' ακριβά, τα συντηρώ επιμελώς! Μην ανησυχήσεις ποτέ Εκεί θα πλανιέμαι φορώντας Το καρό σου πουκάμισο που ξέχασες προ ετών... Σ' αυτά τα δώματα Φυλάω με προσοχή τα μικρά φυλαχτά μου Μόνο που διαλέγω πάντα ένα Αυτό δεν θα στο δώσω Το μόνο δικό μου στολίδι Ένα χάρτινο φιλί που διαφύλαξε στεγνό η μνήμη Τώρα κρέμεται στο δέντρο δίπλα στα ξωτικά Γιατί είναι Χριστούγεννα απόψε και σκοτεινά σ' αναπολώ!
Πολλά συγχαρητήρια θέλω να δώσω επίσης και σε όσους συμμετείχαν, στολίζοντας με τις δημιουργίες τους το παιχνίδι! 1. Κανείς δεν άκουσε τίποτα... (ποιώ - ελένη) 16 2. Ο εφιάλτης... (Κνάκαλος) 2 3. Εφτάψυχη (airis) 23 4. ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ, ΔΩΣΕ ΛΙΓΟ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ. ( Dimitrios Asnanoglou) 24 5.Ανεπίστρεπτο (ποιώ - ελένη) 31 6. Η χορεύτρια των Χριστουγέννων (Woman in blogs) 12 7. Αυλαία (Hermine) 6 8. Παίζοντας κρυφτό με τη μελαγχολία των Χριστουγέννων (Katerina Tsikouraki) 4 9. Χάδι Χριστουγέννων (Diem Dimitris) 11 10. Το κουτί. (Μαρία Νι) 8 11.Γράμμα στον Άη Βασίλη (Κλαυδία) 7 12. Ανακατώστρας και υιός (me maria) 6 13. Με αγάπη (Η blogger της διπλανής πόρτας) 7 14. Άγια Νύχτα (Onirokosmos) 5 15. Γιατί; (Σμαραγδένια Ρούλα) 4 16. Καλικάτζαροι και καλικάτζαροι (Ελένη Φλογερά) 16 17. Απ’ τον Ντάισελμπλουμ με αγάπη (Maria Kanellaki) 17 18. ΦΡΟΣΟΥ (Katia Markouizou) 1 19. Δισταγμός και ευθύνη (Elkador)
Μας έκαναν την τιμή να διαβάσουν και να βαθμολογήσουν οι:
1. ANNA Flo
2. Katerina Verigka
3. To love life for what it is
4. Woman in Blogs
5. ποιώ - ελένη
6. Μαρία Έλενα
7. airis
8. Katia Markouizou
9. Onirokosmos
10. marilenaspotofart
11. Dimitrios Aslanoglou
12. Lysippe
13. Katerina Tsikouraki
14. Hermine
15. Mia Petra
16. Μαρία Νικολάου
17. Maria Kanellaki
18. Katerina Valsamidi
19. Κλαυδία
20. Η blogger της διπλανής πόρτας
21. Σμαραγδένια Ρούλα
22. Ελένη Φλογερά
23. Άρης Άλμπης
24. Πέτρος Κ.
25. Elkador
Μετά από κλήρωση, ένα συμβολικό δώρο κερδίζει η Ελένη Φλογερά! Εννοείται πως ένα ακόμα συμβολικό δωράκι θα πάρει η νικήτριά μας!
Αν εντοπίσατε κάποιο λάθος, μη διστάσετε να με ενημερώσετε είτε σε σχόλιο είτε στο μέιλ almikr@gmail.com Ευχαριστώ πολύ όσους στηρίζετε το παιχνίδι μας, συμμετέχοντας με κάθε τρόπο και σας εύχομαι καλές γιορτές! Το "Παίζοντας με τις λέξεις" θα επιστρέψει "του χρόνου"!
Μετά από απαίτηση της Νάσιαςνα αφήσω τους ουρανούς και να γράψω καμιά συνταγή, έρχονται τα μελομακάρονα! Ευτυχώς η απαίτηση ήταν μόνο να γράψω συνταγή και όχι να τα φτιάξω, γιατί θα περίμενε λίγες μέρες ακόμα! Οι φωτογραφίες από το αρχείο μου και περασμένα Χριστούγεννα και αν θυμάμαι καλά βγαίνουν 30 και κάτι κομμάτια!
Η συνταγή αφιερώνεται στη Νάσια με πολλή αγάπη!
Υλικά:
1 και μισό φλιτζάνι καλό ελαιόλαδο
μισό φλιτζάνι ζάχαρη
μισό φλιτζάνι του καφέ κονιάκ (χικ)
χυμό ενός πορτοκαλιού
1 κουτάλι σούπας κανέλα
μισό κουταλάκι του γλυκού γαρίφαλλο
1 κουταλάκι του γλυκού σόδα
1 κουταλάκι του γλυκού μπέικιν πάουντερ
6 φλιτζάνια αλεύρι
1 φλιτζάνι καρύδι χοντροτριμμένο
Σιρόπι:
2 φλιτζάνια μέλι (θυμαρίσιο)
1 και μισό φλιτζάνι ζάχαρη
2 φλιτζάνια νερό
1 -2 ξυλάκια κανέλα
λίγη φλούδα λεμονιού
Εννοείται φυσικά πως τα "μετράμε" όλα με το ίδιο φλιτζάνι!
Εκτέλεση:
Βάζουμε Τσαϊκόφσκι και σπάμε με τη μελωδική -και όχι μόνο- βοήθεια του καρυοθραύστη τα καρύδια! Τα καθαρίζουμε και τα (χοντρο)κοπανάμε (!). Τα βάζουμε στην άκρη, γιατί δεν θα τα χρειαστούμε, παρά στο τέλος! Χτυπάμε στο μίξερ το ελαιόλαδο με τη ζάχαρη. Ρίχνουμε στο χυμό πορτοκαλιού τη σόδα και ανακατεύουμε. Το στέλνουμε να συναντήσει το λάδι και τη ζάχαρη πάραυτα! Προσθέτουμε το κονιάκ, τα κανελογαρύφαλα το μπέικιν και τέλος το αλεύρι! Εν τω μεταξύ, έχουμε παρατήσει το μίξερ σχεδόν με το που άρχισε να βρέχει αλεύρι και σηκώσαμε τα μανίκια! Ζυμώνουμε, αλλά προσέχουμε να μη μας σφίξει η ζύμη ! Το αλεύρι δεν το ρίχνουμε όλο μαζί, αλλά λίγο λίγο, γιατί ακόμα και το πορτοκάλι ανάλογα το χυμό που θα μας δώσει, παίζει ρόλο στο πόσο αλεύρι θα χρειαστούμε τελικά. Συγκρατημένα λοιπόν από ένα σημείο και μετά και βλέποντας και ζυμώνοντας! Όταν η ζύμη μας είναι έτοιμη, την πλάθουμε σε μακρόστενα κομμάτια, τους κάνουμε σχεδιάκια με ένα πιρούνι (απαραίτητο, για να απορροφήσουν μετά καλά το σιρόπι) και τα βάζουμε στα ταψιά αφού έχουμε απλώσει λαδόκολλα! Τα ψήνουμε σε μέτριο (πάντα προθερμασμένο) φούρνο για 30 περίπου λεπτά! Μόλις ψηθούν τα αφήνουμε να κρυώσουν!
Ετοιμάζουμε το σιρόπι. Βάζουμε το νερό, το μέλι, τη ζάχαρη στην κατσαρόλα σε σιγανή φωτιά και όταν λιώσουν προσθέτουμε την κανέλα και τη φλούδα του λεμονιού! Από τη στιγμή που θα πάρει βράση το σιρόπι, το αφήνουμε ένα λεπτό ακόμα! Παίρνουμε τα κρύα πια μελομακάρονα και τα βουτάμε στο ζεστό σιρόπι λίγα λίγα...τα γυρίζουμε κι ανάποδα για να απορροφήσουν καλά και τα βγάζουμε με τρυπητή κουτάλα! Ένας καλός χρόνος για το βούτηγμα είναι το λεπτό, μισό από τη μια μεριά και μισό από την άλλη! Αφού τα αραδιάσουμε στην πιατέλα τα πασπαλίζουμε με το χοντροτριμμένο καρύδι!
"Τη νύχτα τα ακούς να σκούζουν"...με κοίταξε πίσω από τα μυωπικά παλιομοδίτικα γυαλιά του και συνέχισε γουρλώνοντας τα μάτια του, "τα τσακάλια λέω, κατεβαίνουν από το βουνό τη νύχτα και στήνουν πανηγύρι. Μη φοβάσαι, αν μείνεις μέσα δεν κινδυνεύεις." Και με αυτά τα λόγια άφησε τη βαλίτσα μου, με καληνύχτισε και βγήκε από το δωμάτιο κλείνοντας πίσω του την πόρτα. Η πρώτη μου σκέψη ήταν να αρπάξω τη βαλίτσα, να χωθώ στο αυτοκίνητο και να φύγω από τούτο το μέρος όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Η νύχτα όμως είχε αρχίσει ήδη να τυλίγει στα πέπλα της τη ρεματιά και σε λίγο θα κατάπινε και το τελευταίο φως που ξέμεινε σαν ξέφτι στον ορίζοντα. Η σκέψη μιας περιπλάνησης σε τούτη την ερημιά νυχτιάτικα δεν ήταν καθόλου ελκυστική. Αναθεμάτισα την τύχη μου, μα ήξερα καλά πως αυτό που έπρεπε να αναθεματίσω ήταν η πλήρης ανικανότητα προσανατολισμού που με έκανε να πάρω λάθος δρόμο και να βρεθώ εδώ. Το πανδοχείο ορθώθηκε μπροστά μου την κατάλληλη στιγμή.
Στην αρχή το προσπέρασα, αλλά φτάνοντας στο τέλος του μικρού οικισμού και λίγο πριν αρχίσω να αρχίσω να ανηφορίζω ξανά μάταια στα βουνά, το ξανασκέφτηκα και γύρισα πίσω. Όλα έδειχναν πως ο καιρός χαλούσε. Θα συνέχιζα το πρωί. Ας ξεκουραζόμουν μια νύχτα. Ίσως με καθαρό μυαλό και καλύτερες οδηγίες να έφτανα αύριο στον προορισμό μου. Αν δηλαδή δεν μου έκλεινε το δρόμο η χιονοθύελλα. Η σκέψη να περάσω τα Χριστούγεννα εδώ με τα τσακάλια με έκανε σχεδόν να βουρκώσω. Λίγο αργότερα, με την πείνα οδηγό ξεμύτισα από το δωμάτιο. Δεν είχα κάνει δυο βήματα, όταν φωνές και μουσική έφτασαν ξεκάθαρα στα αυτιά μου. Ακολούθησα τους ήχους και βρέθηκα έξω από ένα δωμάτιο. Χωρίς να το σκεφτώ άνοιξα την πόρτα. Πού κρύβονταν όλος αυτός ο κόσμος όταν έφτασα; Κανείς δεν έδειχνε να αντιλαμβάνεται την παρουσία μου. Ξαφνικά ένα χέρι με άρπαξε και με τράβηξε έξω από το δωμάτιο. Η πόρτα έκλεισε πίσω μου και βρέθηκα να κοιτάζω στα μάτια τον ιδιοκτήτη. "Δεν είχες καμιά δουλειά εκεί, είπε. Είναι μια ιδιωτική μάζωξη και θα τους αναστάτωνες χωρίς λόγο." Ένα σωρό ερωτήσεις σπρώχνονταν να βγουν από το στόμα μου, αλλά βγήκε μόνο μία. "Μήπως υπάρχει τίποτα να φάω;" Λίγη ώρα αργότερα, καθόμουν σε ένα τραπεζάκι κοντά στην είσοδο και πάλευα με ένα σάντουιτς αμφίβολης ποιότητας. Η όρεξη είχε κάνει φτερά. Κοίταξα έξω από το παράθυρο. Το απόλυτο σκοτάδι έπεφτε στο φωτισμένο παράθυρο με ορμή. Μου φάνηκε πως έσπρωχνε το τζάμι να μπει μέσα. Αλλά ήταν μόνο ο άνεμος που όλο δυνάμωνε και πάλευε με κάθε τι που συναντούσε στο διάβα του που έδινε αυτή την εντύπωση. Ξαφνικά δεν ήθελα να μείνω άλλο εδώ. "Δε θα το φας το σάντουιτς;" Η φωνή του με έβγαλε από τις σκέψεις. Τράβηξα τα μάτια από το παράθυρο και σηκώθηκα. "Τελικά δεν πεινούσα και τόσο, αποκρίθηκα. Θα πάω να ξαπλώσω. Καληνύχτα!" Παράξενα ανακουφισμένος, με καληνύχτισε κι αυτός. Σε λίγη ώρα βρισκόμουν πάλι στο μικρό δωμάτιο, πασχίζοντας να βγάλω νόημα. Κοίταξα στο σκοτάδι, ψάχνοντας να δω πως έφτασαν όλοι όσοι είχα δει νωρίτερα εδώ. Μόνο το δικό μου αυτοκίνητο στέκονταν έξω, μοναχικό, απελπισμένο. Έβγαλα τα παπούτσια και ξάπλωσα με τα ρούχα. "Να είμαι έτοιμη, αν χρειαστεί" σκέφτηκα. "Έτοιμη για τι"; κάγχασε ο λογικός εαυτός μου, αλλά τον αγνόησα. Ξύπνησα από ένα ουρλιαχτό. Τα τσακάλια θα είναι αναλογίστηκα, μα τα μάτια μου έμειναν διάπλατα ανοιχτά. Το χτύπημα στην πόρτα με έκανε να πεταχτώ πάνω. Ήταν ο ξενοδόχος που με καλούσε σε μια άλλη μάζωξη. Τον ακολούθησα σαν υπνωτισμένη. Με πήγε στο ίδιο δωμάτιο που πριν δε με άφησε να μπω. Αυτή τη φορά με έσπρωξε σχεδόν μέσα κι έκλεισε την πόρτα πίσω μου. Κανείς δεν ήταν εκεί. Άρχισα να θυμώνω με το κακόγουστο αστείο και στράφηκα να φύγω, αλλά εκείνη τη στιγμή άναψαν χιλιάδες φωτάκια δίνοντας σχήμα σε πολλά χριστουγεννιάτικα δέντρα. Γύρω τους ξετυλίγονταν σκηνές από όλα μου τα Χριστούγεννα, γιατί όλα αυτά τα δέντρα ήταν τόσο γνώριμα. Περιφερόμουν ανάμεσά τους ολότελα μπερδεμένη, μα γρήγορα βυθίστηκα στις αναμνήσεις που στέκονταν ολοζώντανες μπροστά μου. Μόνο ένα δέντρο έστεκε σκοτεινό. Δεν το αναγνώρισα. Αναγνώρισα όμως όσους κάθονταν λίγο πιο κει προσπαθώντας να συνειδητοποιήσουν το αναπόφευκτο. "Τι έγινε;" τους φώναζα αναστατωμένη, μα εκείνοι δε με άκουγαν. Είχαν στραμμένη την προσοχή στην οθόνη μπροστά τους. Το πρόσωπό μου συσπάστηκε και τα δάκρυα έκαναν την εικόνα που έδειχνε η τηλεόραση να θολώσει, καθώς καταλάβαινα πως αυτά τα Χριστούγεννα δε θα τα γιόρταζα ποτέ.
