Ανακατώστρας και υιός

Ανακατώστρας και υιός

Το σπίτι είναι βυθισμένο στην ησυχία. Όλοι κοιμούνται του καλού καιρού.

Μόνο κάποιο ξύλο τρίζει κάπου κάπου στο τζάκι και ταράζει τη σιγαλιά.

Μόνο αυτό; Αν στήσεις αυτί θα ακούσεις και κάτι ακόμα.

Κάτι, που καθόλου δε μοιάζει με τους φυσιολογικούς ήχους ενός σπιτιού που ακούγονται μόνο το βράδυ.

Ομιλίες έρχονται από την κουζίνα.

Εκεί στέκονται δυο φιγούρες η μια απέναντι στην άλλη και λογομαχούν.

Κάτι μου λέει πως δεν είναι παρά καλικάντζαροι, αλλά για στάσου να ακούσουμε τι λένε!

Μια φωνή ακούγεται καθαρά και είναι παιδική, φοβισμένη.

-Σσσσσς, μη φωνάζεις και άσε κάτω το μαχαίρι, γιατί θα γίνει καμιά ζημιά, τραύλισε.

- Θα γίνει καμιά ζημιά! Κορόιδεψε η άλλη φωνή. Μα αυτό ακριβώς θέλω να γίνει. Ζημιά, πολλές ζημιές δηλαδή. Τόσες πολλές που να χάσουν το λογαριασμό μετρώντας τες οι άνθρωποι! Έφτυσε την τελευταία λέξη με περιφρόνηση.

Τα σάλια πέτυχαν τον μικρό στο πρόσωπο, που μόρφασε αηδιασμένος και σκουπίστηκε με το μανίκι του.

Μόλις τέλειωσε το λογύδριο ο μεγαλύτερος, κάρφωσε το μαχαίρι με μανία στο τραπέζι, σκίζοντας το τραπεζομάντηλο κι άρχισε να χοροπηδά εδώ κι εκεί ανακατεύοντας τα πάντα!

Ανακατώστρα τον έλεγαν και ήταν διάσημος σε όλους, για την ικανότητά του να μην αφήνει τίποτα όρθιο! 

Ο μικρός έτρεχε πίσω του και τακτοποιούσε ξανά όσα μπορούσε να τακτοποιήσει.

Αν έβαζε τα δυνατά του θα έσωζε κάτι για να μπορέσουν οι άνθρωποι να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα.

- Τι σόι καλικάντζαρος είσαι εσύ, άρχιζε να σκούζει ο Ανακατώστρας. Ντρέπομαι να λέω πως σε έχω γιο. Εγώ ο Μέγας Ανακατώστρας με το όνομα, σταμάτησε για λίγο και υποκλίθηκε σα να άκουγε ένα φανταστικό χειροκρότημα, να έχω γιο εσένα. "Ανακατώστρας Τζούνιορ" σου λέει  ο άλλος και περιμένει να δει να συνεχίζεται η παράδοση της τρανής μας οικογένειας. Κι εσύ, φτου, ξανάφτυσε, εσύ να είσαι ένας Μέγας Τιποτάκιας!

Ο...Τζούνιορ κοκκίνησε από ντροπή, μα έμεινε να κοιτάζει ανήμπορος την άχνη από τους κουραμπιέδες που είχε σκορπίσει λίγο πριν ο πατέρας του παντού. Τίποτα δεν μπορούσε να κάνει γι΄αυτή, μα άρχισε να φυσάει εδώ κι εκεί για να τη διώξει.

Μάταιος κόπος. Εκεί που φυσούσε, ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό του. Βιάστηκε να το σκουπίσει μην το δει ο πατέρας του και τότε πήρε το μάτι του τη γάτα που κρύβονταν κάτω από το τραπέζι και πάσχιζε να του τραβήξει την προσοχή. 

Ο πόνος που του είχαν προκαλέσει τα λόγια του πατέρα του υποχώρησε μπροστά στο γεμάτο κατανόηση βλέμμα της γάτας.

Του φάνηκε μάλιστα πως του έκλεισε το μάτι. 

Ξάφνου σα να μεγάλωσε. Δεν τον ένοιαζε πια ούτε η γνώμη του πατέρα του και πολύ περισσότερο η γνώμη των άλλων. 

Αυτός θα συνέχιζε να πορεύεται σύμφωνα με όσα ένιωθε!
Κι ένιωθε πως είχε την ευθύνη να μη γίνουν όλα μπάχαλο.

Ανασκουμπώθηκε και συνέχισε να καθαρίζει το χάος που σκόρπαγε πίσω του ο Μέγας Ανακατώστρας.

Αυτό το παραμυθάκι ήταν η δική μου συμμετοχή στο "Παίζοντας με τις λέξεις". 

Και μακάρι η ζωή να ήταν σαν παραμύθι.

Ζούμε όμως σε έναν κόσμο γεμάτο καλικάντζαρους, που βάζουν τα δυνατά τους για να ανακατεύουν τα πάντα.

Σε έναν κόσμο που η υποκρισία βασιλεύει.

Που οι καμπάνες χτυπάνε πένθιμα για λάθος λόγους και σιωπούν όταν χάνονται ζωές και όταν καταπατούνται βασικά δικαιώματα.

Οι καμπάνες της σιωπής δε νοιάζονται για τους πρόσφυγες, για τους φτωχούς, για τους απελπισμένους.

Οι καμπάνες της ντροπής ξέχασαν για ποιο λόγο οφείλουν να σημαίνουν.

Πίσω από κάθε καμπάνα που ξεχνά το ρόλο της, κρύβεται ένας μισαλλόδοξος που έχει πάψει από καιρό να είναι άνθρωπος.

Όχι γιατί άγγιξε την αγιοσύνη, αλλά γιατί συντάχτηκε με τους καλικάντζαρους και πριονίζει ακούραστα ζωές.

Πίσω από κάθε μισαλλόδοξο κρύβεται η ανοχή.

Ως πότε θα αφήνουμε μια χούφτα καλικάντζαρους να κάνουν κουμάντο;

Ας αρχίσουμε να φυσάμε όλοι μαζί να καθαρίσει το τοπίο από όλους τους!

Το νόημα των Χριστουγέννων, ξεχασμένο από τους περισσότερους που θα σπεύσουν να προσκυνήσουν πρόσωπα που το παίζουν Θεοί, καλικάντζαρους που υποκρίνονται τους αγίους. Και οι ψυχές τους θα μολύνονται από λόγια μίσους στο όνομα του Ιησού!

Τι τραγική ειρωνεία στα αλήθεια!

Στο όνομα της ίδιας της αγάπης να σπέρνεται το μίσος!

"...έλειπα χρόνια ήμουνα κάπου μακριά
με φέραν πίσω δυνατές φωνές
και κάποιες τύψεις που μου είπαν πως εδώ κοντά
έχω γεννηθεί κι έχω πεθάνει δυο χιλιάδες φορές..."

"...είναι που μ’ έφεραν εδώ αλλόκοτα μαλώματα
άκου, λοιπόν, τι θα τους πεις:
Αφού φωνάζουν όλοι αυτοί
κι αφού σκοτώνουν στ’ όνομά μου
πες αναβάλλεται η γιορτή
πάω να ξαπλώσω στα καρφιά μου..."

Οι στίχοι των Active Member γυρνάνε στο μυαλό μου κάθε φορά που κάποιοι άμοιροι "πιστοί" ακολουθώντας ανάξιους ταγούς στρέφονται κατά του πλησίον τους, αλλά τηρούν τους "τύπους", νομίζοντας πως οι "τύποι" θα τους σώσουν.

Χαμένες ψυχές που βολοδέρνουν στο τίποτα και στο πουθενά, ονειρεύονται μια σωτηρία που δεν την αξίζουν, ενώ βυθίζονται στο μίσος και στην παράνοια που διδάσκονται καθημερινά!

Ω, τι κόσμος, αγγελικά πλασμένος, διαβολικά παραμυθένιος!!!