Βρες τον Μπρίκι (Find B-ricky)

Έχει λίγο καιρό που η εδώ συγκάτοικός μου, ναι, αυτή "η πώς τη λένε", γύρισε από μια επίσκεψη σε φιλικό της blog και συγκεκριμένα το nikolastsaras.blogspot.gr

ενθουσιασμένη.

Γιατί χαίρεται η τρελή; αναρωτήθηκα χωρίς φυσικά να απευθύνομαι σε κανέναν, παρά μόνο σε μένα. 

Ήμουν αποφασισμένος να λύσω το μυστήριο μόνος μου.

Μέρες καρναβαλιού ζούσαμε, φόρεσα με άνεση μαύρα γυαλιά και καμπαρτίνα, και μπήκα κλεφτά στο blog του Νίκου, να εδώ, για να διαπιστώσω ο δόλιος πως τελικά υπάρχουν εξυπνότεροι άνθρωποι από τούτους στους οποίους με έριξε η μοίρα.

Φυσικά ήταν κι ένας σκύλος εκεί, που με μεγάλη μου λύπη θα παραδεχτώ, πως ίσως, ίσως λέω και να με πλησιάζει στην εξυπνάδα, αλλά ας μην είχε έξυπνο άνθρωπο να τον (υπο)στηρίζει και θα του έλεγα εγώ, πόσα απίδια (τι είναι τούτα δεν ξέρω) πιάνει ο σάκος. 

Ο Μόμο είναι ο σκύλος της είδησης και Andrew Knapp λέγεται ο άνθρωπός του, ο οποίος φωτογραφίζει τον Μόμο όταν κρύβεται (που κρύβεται συνέχεια κι αυτός ο σκασμένος) και όοοολο αυτό έχει γίνει παιχνίδι, διάσημο σε όλο τον κόσμο.

Find Momo λέγεται το παιχνίδι.

Αν θέλετε να βρείτε τον Μόμο πατήστε στο λινκ που σας έδωσα παραπάνω. 

Αν η μόνη σας έγνοια είναι να βρείτε εμένα, μείνετε εδώ.

Έκανα μια προσπάθεια να βρω δικές μου φωτογραφίες, αλλά "η πώς τη λένε", έχει χάσει (πάλι) αρχεία. Ο αρχαίος της υπολογιστής τα είχε τινάξει, ένα στικάκι (τρώγεται αυτό;) λέει, χάλασε, κάτι cd τα έπαιξαν και γενικά μια χαρά οργανωμένη τη βρίσκω. 

Φτου της να μην τη ματιάσω!
Θα συνεχίσω τις προσπάθειες να βρω φωτογραφίες, αλλά μέχρι τότε, περνάω στο παρασύνθημα και σας βάζω κατευθείαν στα δύσκολα.
Μπορείτε να βρείτε τα αυτιά μου;

Αν καταφέρατε να εντοπίσετε τα αυτάκια μου παραπάνω, περάσατε με επιτυχία το δύσκολο αυτό τεστ παρατηρητικότητας, οπότε δε θα δυσκολευτείτε να με βρείτε και στις φωτογραφίες που συνθέτουν το παρακάτω κολάζ.

Στη μία δεν κρύβομαι, απλά σας δείχνω την περίοδο βαρεμάρας που διανύω ο σκύλος.

Νομίζω πάντως πως καλύτερα έχω κρυφτεί στην τελευταία, μια και δε σας βλέπω καθόλου!

Μπρίκι

Έναρξη 1ου παιχνιδιού "Παίζοντας με τις λέξεις"

Ένας καινούριος κύκλος αρχίζει για το αγαπημένο μας παιχνίδι "Παίζοντας με τις λέξεις".

Θα φιλοξενείται εδώ και αυτή είναι η μόνη αλλαγή του.

Οι κανόνες του παιχνιδιού παραμένουν ως είχαν εκεί που ξεκίνησε το παιχνίδι, στο TEXNIS STORIES. 

Ας ξεκινήσω όμως, λέγοντας πως μπορείτε να αρχίσετε να στέλνετε τις δημιουργίες σας από σήμερα στο mail μου almikr@gmail.com και ως τις 7 το απόγευμα της Παρασκευής 20 Μαρτίου.

Τι είναι το "Παίζοντας με τις λέξεις";

Είναι ένα παιχνίδι δημιουργίας, που βασίζεται στη φαντασία μας, αλλά και σε πέντε λέξεις τις οποίες πρέπει να ενσωματώσουμε στα κείμενά μας.

Μπορούμε να γράψουμε ό, τι θέλουμε: ιστορίες, ποιήματα, κειμενάκια, ευθυμογραφήματα, παραμύθια...δεν υπάρχει κανένας περιορισμός ως προς το είδος.

Για αυτό το πρώτο παιχνίδι, οι λέξεις δόθηκαν κατ' εξαίρεση στα σχόλια της ανακοίνωσης του παιχνιδιού εδώ!

Ο νικητής, ή η νικήτρια του κάθε παιχνιδιού, θα δίνει τις λέξεις για το επόμενο παιχνίδι!

Αυτή τη φορά οι λέξεις που θα χρησιμοποιήσουμε είναι οι:

βιολέτα, όνειρο, χρώμα, λαχτάρα, αγάπη

Βιολέτα

Όνειρο

Χρώμα

Λαχτάρα

Αγάπη

Όροι συμμετοχής στο παιχνίδι των λέξεων:

1. Οι 5 λέξεις θα αναρτηθούν στο πλάι και θα παραμείνουν εκεί, μέχρι να λήξει η προθεσμία του παιχνιδιού, που είναι γύρω στις 3 εβδομάδες.

Μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε οποιαδήποτε μορφή τους, ονομαστική, γενική, αιτιατική, κλητική, αλλά δεν μπορούν να αλλάξουν μορφή, οπότε υποκοριστικά και παράγωγα δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται.

Όσοι θέλετε να συμμετέχετε, θα μπορείτε να στέλνετε τις δημιουργίες σας στο mail μου,  almikr@gmail.com.

Μπορείτε να γράφετε όπου σας βολεύει, αλλά θα σας παρακαλούσα όταν τις στέλνετε να τις κάνετε copy-paste στο mail και όχι επισύναψη, για να είναι εύκολη η μεταφορά τους στη συνέχεια.

Καλό θα ήταν να είναι γραμμένες με κόκκινο χρώμα οι 5 λέξεις, για να ξεχωρίζουν αμέσως.

2.  Τα κείμενα  ας φροντίσουμε να είναι μικρά περίπου 400 λέξεις. 

Δεν θα γίνονται δεκτά κείμενα που υπερβαίνουν τις 500 λέξεις. 

3. Μπορείτε να στείλετε μέχρι 2 κείμενα.

4. Όταν λήγει η προθεσμία, τα κείμενα θα αναρτώνται εδώ ανώνυμα και αριθμημένα σύμφωνα με τη σειρά τους αποστολής στο mail.

Πώς θα γίνεται η βαθμολόγηση;

Κάθε επισκέπτης του blog, ανεξάρτητα αν συμμετέχει  ή όχι στο παιχνίδι, θα έχει δικαίωμα να βαθμολογήσει τρεις (3) δημιουργίες με τους βαθμούς 3 , 2  και 1 .

Το μόνο που απαιτείται είναι να μην είναι ανώνυμος, για να μπορεί να διασφαλιστεί έτσι η αξιοπιστία του παιχνιδιού.

Εννοείται φυσικά πως κρατάμε την ιστορία μας κρυφή και δεν προτρέπουμε φίλους και γνωστούς να την βαθμολογήσουν.

  Ο βαθμός 3 θα δίνεται στην καλύτερη , κατά την άποψή σας δημιουργία, ο βαθμός 2 στην επόμενη της προτίμησής σας  και ο βαθμός 1 στην τρίτη κατά σειρά προτίμησής  σας.

Είναι υποχρεωτική η ψήφιση τριών (3) ιστοριών με 3, 2 και 1  και όχι προαιρετική, γιατί έτσι υπάρχει κάποια σχετική προστασία από άδικη βαθμολόγηση.

 Ο χρόνος που δίνεται απ’ την στιγμή της ανάρτησης των ιστοριών – παραμυθιών,   για να βαθμολογήσετε, θα είναι μία (1) εβδομάδα για τη λήξη της οποίας θα σας ενημερώνω  με ανάρτηση στα δεξιά του blog.

  Στο τέλος της διαδικασίας θα αθροίζονται οι βαθμολογίες και θα ανακηρύσσεται ο νικητής.

Μπορείτε να στέλνετε από τώρα τις ιστορίες σας, ως τις 7 το απόγευμα  της Παρασκευής 20 Μαρτίου.

Καλή επιτυχία σε όλους και καλές εμπνεύσεις!

Μια ανατολή και μια macro-ιστορία

Κι έρχεται εκείνη η κρίσιμη στιγμή που σου ζητάνε να κάνεις το αδύνατο.

Να βγάλεις, λέει, μια φωτογραφία macro. Μάλιστα. Ξέρεις τι είναι, φαντάζεσαι πως θα είναι, το μυαλό σου ήδη πλημμυρίζει από διάφορες εικόνες που θα μπορούσαν να είναι ενδιαφέρουσες, μα αδυνατείς να το πράξεις γιατί η δική σου μηχανή είναι της χμμ...παλαιολιθικής εποχής.

Την αγαπάω τη μηχανή μου (δε θέλω να παρεξηγηθώ και προπάντων δε θέλω να παρεξηγηθεί αυτή). Άλλωστε την έχω τόσα χρόνια κι έχω δεθεί μαζί της απίστευτα. Την εκτιμώ αφάνταστα δε, που με όσα έχει τραβήξει, ακόμα και άτσαλα πεσίματα, παραμένει μια πιστή και καλή σύντροφος.

Κι όπως όλα δείχνουν, μαζί θα γεράσουμε!

Έχει όμως ένα ελάττωμα.

Δεν κάνει κόλπα. Δε φτιάχνει καφέ ας πούμε και φυσικά δε βγάζει macro.

Ξάφνου θυμάμαι, πως κάποτε με δανεική μηχανή (ναι, καμιά φορά την απατάω, αλλά μην της το πείτε) είχα βγάλει ένα άνθος καλλιστήμονα.

Μια πρώτη και τελευταία macro-προσπάθεια που μου έστειλε στη συνέχεια ο κάτοχος της μηχανής με μήνυμα στο fb και είχε λάβει μέρος τότε στο "Φωτογραφίζειν".

"Μίλησέ μου για τα όνειρα που ΄χουν μέσα χρώματα", έλεγαν τα Διάφανα Κρίνα στους στίχους που είχα διαλέξει να τη συντροφεύουν, αλλά είχα αφαιρέσει επίτηδες λίγο χρώμα από τη φωτογραφία.

Έψαξα λοιπόν τα κιτάπια μου και τη βρήκα. Και την έβαλα με όλο της το χρώμα!

Μετά σκέφτηκα πως σχεδόν macro είναι και η φωτογραφία του γατούλη. Δεν κρατήθηκα, την έβαλα κι αυτή.

Όσο αδύνατα λοιπόν κι αν μοιάζουν κάποια πράγματα, πάντα θα υπάρχουν λύσεις.

Κι ευτυχώς ποτέ, μα ποτέ, μια ανατολή δε θα είναι macro!!!

Tuesday 17: Routine (enjoying the sunrise)

Wednesday 18

Thursday 19: Fresh

Friday 20: This is so me! (I love the morning light, the freshness of the new day. I love life and nature!)

Saturday 21: Matching

Sunday 22: Macro

Sunday 22: Macro

Monday 23: Fix

Αμόλα καλούμπα (Ιστορίες του καφενέ # 3)

Οι φωνές φτάνουν κύματα κύματα μέχρι το καφενεδάκι στην άκρη της λίμνης. Λίγο πιο κει, μια παρέα παιδιών συναγωνίζεται στο πέταγμα του χαρταετού.

Οι χαρταετοί τους ανεβαίνουν όλο και πιο ψηλά. Κάθε τόσο, όλο και κάποιος αφήνεται να τον παρασύρει μια τυχαία ριπή ανέμου και αφήνοντας τα ουράνια, στροβιλίζεται ριψοκίνδυνα, βουτώντας προς τα κάτω. Φαίνεται σα να προσπαθεί να φιλήσει τη γη, αλλά λίγο πριν την πλησιάσει, το μετανιώνει και παίρνει πάλι ύψος. Τότε είναι που οι φωνές δυναμώνουν και τα γέλια των παιδιών δείχνουν την ανακούφισή τους. Ουφ!  Δεν έπεσε!

Σαν τη ζωή κι εκείνοι, πότε πετάνε ψηλά, πότε βουτάνε αλόγιστα, μα επιμένουν να προσπαθούν μέχρι να διαλυθούν.

Μέχρι το τέλος.

Η λίμνη, ένας μεγάλος υδάτινος παράδεισος. Το γαλάζιο της καλοδέχεται τις αχτίδες του ήλιου, διαθλώντας αρμονικά το φως του και ο ήρεμος παφλασμός των κυμάτων της, μουρμουρίζει συνέχεια αρχέγονα μυστικά στις πέτρες της όχθης. Εκείνες αδιάφορες, ίσα που σαλεύουν στην πνοή που τους δίνει το νερό.

Ο αέρας μυρίζει άνοιξη κι ας κουβαλάει τούτο το αεράκι την ανάμνηση του τελευταίου χιονιά.

Αφήνουμε την παρέα μας, στη ζεστασιά του καφενέ και κατηφορίζουμε σιγά σιγά ως την όχθη. Διαλέγουμε ένα τραπέζι εκεί, δίπλα στο κύμα και καθόμαστε σιωπηλοί. Αφηνόμαστε στη σιωπή και στον ήλιο. Έχει μια ανάσα ελευθερίας αυτή η στιγμή κι ας κρατιόμαστε σφιχτά.

"Αμόλα καλούμπα" μουρμουρίζω και γελάς. 

Οι χαρταετοί τραβάνε τα βλέμματά μας συνεχώς και οι σκέψεις μας για λίγο φτερουγίζουν γύρω τους. Μπλέκονται με τις πολύχρωμες ουρές τους, βουτάνε κι αυτές να βρουν γη, πριν ανηφορίσουν ξανά στον ουρανό.

Τα βήματα του σερβιτόρου στα χαλίκια μας προσγειώνουν στην πραγματικότητα. Και είναι η πραγματικότητα που όλη αυτή την ώρα αποφεύγουμε να σκεφτούμε. Ίσως αυτό να είναι το τελευταίο ξέγνοιαστο διάλειμμα για μας. Ο ήλιος, οι στιγμές, η λουσμένη στο φως λίμνη, οι χαρταετοί, οι αγαπημένοι που μας περιμένουν μέσα, ακόμα και οι καφέδες, μοιάζουν πολύτιμα. Πάντα πολύτιμα ήταν, μα όταν σκέφτεσαι πως ίσως δεν τα ξαναζήσεις, γίνονται ακόμα πιο σημαντικά.

"Ως πότε θα μπορούμε να αμολάμε καλούμπα", αναλογίζομαι και βιάζομαι να πνίξω τον φόβο που γεννήθηκε μέσα μου, στην πρώτη γουλιά του καφέ.

"Ως που μπορείς να προχωρήσεις, πριν τα βήματά σου σε οδηγήσουν στο τέλος";

Από τη μια μεριά τα παιδιά που παίζουν και από την άλλη εμείς που πάψαμε να παίζουμε, περιμένοντας απλά να τελειώσει η διαδρομή.

Δίπλα μου το μπαστούνι μοιάζει να με περιγελάει. Πώς πέρασαν τα χρόνια!

Κι όμως νιώθω σα να άφησα πριν λίγο το σπάγκο που σήκωνε τα όνειρά μας ψηλά για να πιάσω την κρύα του λαβή.

Αυτό θα σηκώνει σε λίγες μέρες το βάρος μου, την ανημπόρια μου, την αγωνία μου, όσο θα περιμένω να βγεις από το χειρουργείο.

"Θα βγεις από το χειρουργείο"; η σκέψη αμείλικτη σα γροθιά καρφώνεται στο μυαλό μου και κάτι μέσα μου σπάει. Σχεδόν το ακούω. Η απελπισία ζωγραφίζεται καθαρά στο βλέμμα μου. Τη βλέπεις. Τη νιώθεις. Τόση ώρα αυτή μας συντρόφευε κι ας κρύβονταν καλά.

Δε μιλάς, μα γνέφεις. Σηκώνεις το φλιτζάνι σου και βυθίζομαι στο δικό σου βλέμμα. Κρατιέμαι όσο μπορώ από την αγάπη σου, στηρίζομαι στη σιγουριά σου, καθώς ρουφάς την τελευταία γουλιά από τον καφέ σου.

Σηκώνεσαι και μου απλώνεις το χέρι.

"Έλα" μου λες. Δείχνεις τα παιδιά που συνεχίζουν να παίζουν. "Πάμε να πετάξουμε ψηλά, άλλη μια φορά."

Η ιστορία σερβιρίστηκε για τις  Ιστορίες του καφενέ #3 που συντονίζει η Αριστέα.

Σας εύχομαι ο δικός σας χαρταετός να ανεβαίνει όλο και ψηλότερα.

Καλή Καθαρά Δευτέρα και καλή Σαρακοστή!

Άρωμα...βιολέτας!

Λεπτεπίλεπτος μίσχος, ντελικάτα πέταλα με ονειρικό μωβ χρώμα, μια σταγόνα κίτρινο να σημαδεύει κατευθείαν καρδιά κι ένα γλυκό άρωμα που πλημμυρίζει τις χειμωνιάτικες ακόμα μέρες ψιθυρίζοντας με λαχτάρα "άνοιξη".

Το ακούτε;

 Με τέτοιο άρωμα διάλεξα να ντύσω το νέο που σας φέρνω.

Το παιχνίδι της Φλώρας από το TEXNIS STORIES, το αγαπημένο σε όλους μας "Παίζοντας με τις λέξεις" θα αρχίσει πάλι εντός των ημερών.

Θα φιλοξενείται εδώ, αλλά το σπίτι του θα είναι πάντα το TEXNIS STORIES και η Φλώρα η ψυχή του.

Θέλω να ευχαριστήσω πολύ τη Φλώρα για την εμπιστοσύνη που μου έδειξε, για άλλη μια φορά και υπόσχομαι να φανώ αντάξια αυτής της εμπιστοσύνης!

Σας προσκαλώ όλους στο αγαπημένο μας παιχνίδι που προσωπικά μου έλειψε πολύ!

Θα βασίζεται πάλι στις πέντε λέξεις, γι΄αυτό σκέφτηκα, τις λέξεις αυτές να τις αφήσετε σήμερα στα σχόλια.

Μια λέξη, ώσπου να έχουμε τις πρώτες 5 λέξεις!

Τι λέτε;

Ξεκινάμε;

Shortbread Cookies

Η αργία τέχνας κατεργάζεται (σκότωσα την πενία στην παράφραση) λένε κι έχουν απόλυτο δίκιο.

Μια απροσδόκητη άδεια, μια υπόσχεση για μπισκότα και η μανία μου να ψάχνω τις ευκολότερες λύσεις με έφεραν στα χνάρια των shortbread cookies.

Τι είναι αυτά τα cookies;

Είναι μπισκότα με ελάχιστα υλικά και βασίζουν το μυστικό τους στο καλό βούτυρο!

Ναι, το καημένο το βούτυρο παίρνει όλο το βάρος πάνω του μια και δεν υπάρχουν πολλές φιοριτούρες σε τούτα τα μπισκότα.

Είμαι γνωστή πια για την τέχνη της αφαιρετικής, που την έχω αναγάγει σε ψευδοεπιστήμη.

Όσο όλοι προσθέτουν στα φαγητά και στα γλυκά τους το κατιτίς τους, εγώ το αφαιρώ!

Θες γιατί είμαι απλός άνθρωπος (χοχοχο), θες επειδή δεν τρώω τα πάντα, προτιμώ πάντα λίγα υλικά σε κάθε τι.

Το έχω και αυτό το κουσούρι.

Δώστε μου την αγαπημένη σας συνταγή με τα 967 υλικά και σας στην αποδομώ πριν καν ψελλίσετε

τη λέξη "υλικά".

Έτσι λοιπόν, μπορείτε άνετα να φανταστείτε, πόσο συγκλονίστηκα όταν έπεσα πάνω στην πιο απλή συνταγή του κόσμου για μπισκότα!

Δείτε τα υλικά αν δε με πιστεύετε.

260 γραμμάρια αλεύρι για όλες τις χρήσεις

2 γραμμάρια αλάτι

226 γραμμάρια καλό βούτυρο (προσοχή η μαργαρίνη απαγορεύεται δια ροπάλου σε αυτή τη συνταγή)

60 γραμμάρια άχνη ζάχαρη

1 κουταλάκι του γλυκού εκχύλισμα βανίλιας, ή βανίλια σκόνη

Από εκεί και πέρα μπορείτε να προσθέσετε κανέλα (όπως έκανα εγώ), ή καφέ, ή κακάο, ή ακόμα ακόμα να βουτήξετε το μισό κάθε μπισκότου σε σκούρα λιωμένη σοκολάτα.

Αυτό το τελευταίο είναι στα αλήθεια πολύ δελεαστικό, αλλά δεν το έκανα, αφού προτίμησα την κανέλα.

Αφήνω τη φλυαρία και ανασκουμπώνομαι, γατί καλό το χασομέρι, απλή και η συνταγή, αλλά μη μας φάει κι όλη τη μέρα.

Χτυπάω λοιπόν καλά το βούτυρο στο μίξερ να αφρατέψει.

Ρίχνω τη ζάχαρη και συνεχίζω το χτύπημα.

Σειρά έχει η βανίλια και στο τέλος βάζω το αλεύρι που έχω ήδη ανακατέψει με το αλάτι.

Αυτό ήταν!

Χμ..όχι, περιμένετε. Πρέπει να ανοίξουμε τη ζύμη μας πάνω σε μεμβράνη και στη συνέχεια να τη βάλουμε για λίγο στο ψυγείο.

Ναι, το ομολογώ. Δεν το έκανα και ταλαιπωρήθηκα λίγο στο να κόψω τα σχέδια και ίσως γι΄αυτό δε μου βγήκαν αψεγάδιαστα.

Το λίγο πιο σκούρο από το συνηθισμένο χρώμα τους, οφείλεται φυσικά στην κανέλα.

Όπως ήταν αναμενόμενο, έγιναν πεντανόστιμα.

Λίγα όμως, αφού με αυτή τη δόση φτιάχνουμε περίπου 20 μπισκότα.

Υπολογίζουμε λοιπόν πόσα θέλουμε και πράττουμε αναλόγως, αν δε θέλουμε να αντικρίσουμε  γρήγορα τον πάτο του βάζου όπου τα φυλάμε!

Καλή επιτυχία!!

Εικόνες μόνο...

Monday 16: Fro where I stand

Saturday 14: Love

Friday 13: Temptation

Monday 9: Energy

Tuesday 10: This inspires me (the simplicity of beauty - the beauty of simplicity)

Wednesday 11: On the wall

Thursday 12: Pointy (the branches are pointing to the sky)

Sunday 15: Spot

Το προφίλ ενός έρωτα (και μιας γάτας)

Του Αγίου Βαλεντίνου σήμερα, (βοήθειά μας) και πολλοί θα ζαλωθούν με περισσή ευλάβεια κόκκινα αρκουδάκια, σοκολάτες και λουλούδια να τα προσφέρουν στη χάρη του, (βοήθειά μας). 

Άλλοι θα ανάβουν μόνοι τους αρωματικά κεριά, κάνοντας τρισάγιο στις περασμένες τους αγάπες. Ταυτόχρονα θα επιδίδονται σε ένα ιδιότυπο βουντού (στα όρη, στα άγρια βουνά), καρφώνοντας με μανία τα μπαλόνια τα κόκκινα, που σκάζοντας θα αποδεικνύεται πως ήταν, (τι σύμπτωση όμως), γεμάτα αέρα κοπανιστό, σαν τα μεγάλα λόγια που άκουσαν.  

Οι υπόλοιποι θα κάνουν ό, τι κάνουν κάθε Σάββατο.

Προσωπικά τον Άγιο (βοήθειά μας) δεν τον γιορτάζω, όχι γιατί είναι ξένος όπως λέει η εκκλησία, ούτε επειδή αντιπαθώ τις σοκολάτες, ίσα ίσα! Αλλά να, ούτε την 25η Μαρτίου τρώω οπωσδήποτε μπακαλιάρο.

Τα λουλούδια και τις σοκολάτες τα τιμώ όλες τις εποχές, τις τούρτες όχι και τόσο, αλλά δεν είναι εκεί που χαλάει η συνταγή.

Θυμάμαι κάποτε που κάποιος "έρωτας", πιστός στα έθιμα και τις πατροπαράδοτες παραδόσεις, ειδικά σε όσες δεν ήταν των δικών μας πατεράδων, με περίμενε στο ραντεβού ανήμερα στη χάρη του, (βοήθειά μας) φορτωμένος ένα τεράστιο αρκούδο, λουλούδια και δε θυμάμαι τι άλλο, που ακόμα μου προκαλεί τραύμα η θύμηση.

Το στίγμα μου το έδωσα από τότε, και πώς να μην το έδινα, που με όλα αυτά που κουβαλούσα ακόμα και δορυφόρος με εντόπιζε άνετα; 

Ντρεπόμουν για όσα έβλεπα, ντρεπόμουν και να μην τα πάρω, ντρεπόμουν και να τα πάρω.

Τελικά τα πήρα, αλλά μέχρι να φτάσω σπίτι να τα κρύψω, αφού βέβαια έγινε η απαραίτητη λιτανεία να τιμηθεί ο Άγιος (βοήθειά μας), σε όλη τη διάρκεια του ραντεβού, αλλά και στους δρόμους της πόλης στη συνέχεια, κατέληξα να ζήσω σε πρώτη παγκόσμια, τις πενήντα αποχρώσεις του κόκκινου της ντροπής.

Βαθύ το τραύμα που κουβαλάω.

Με σημάδεψε ανεπανόρθωτα ο Άγιος (βοήθειά μας) κι από τότε περνάω τη μέρα τούτη πιο διακριτικά.

Οπότε με την ηρεμία μιας γάτας, που ξέρει πως οι μεγάλοι έρωτες, δε χρειάζονται μεγάλα λόγια και πολύ περισσότερο δε χρειάζονται τεράστια, άβολα λούτρινα θα σας ευχηθώ να περάσετε όλοι καλά, είτε τιμήσετε είτε όχι τον Βαλεντίνο (βοήθειά μας).

Κι αν δεν είστε ερωτευμένοι, μη χαίρεστε, ή μη λυπάστε (για όλους έχει ο θεός έρωτας).

Θα έρθει και η δική σας η σειρά!

Μπορεί ο Βαλεντίνος (βοήθειά μας) να έρχεται μόνο μια μέρα το χρόνο, αλλά ο άλλος ο τροφαντός (όχι, όχι "ο μαζί τα φάγαμε", πώς σας ήρθε;), φτερουγίζει και διανυκτερεύει όλο το χρόνο!

Κι ετούτος δεν έρχεται ειρηνικά.

Είναι οπλισμένος και τα βέλη του πάντα βρίσκουν καρδιά!

I' am linking to Saturday's Critters #61

Στις πλατείες...και στα blogs

Πλατεία Δημοκρατίας Αγρίνιο 11/2/2015

Ζούμε τις πιο κρίσιμες στιγμές των τελευταίων ετών.

Μια αλλαγή παλεύει σκληρά να γεννηθεί.

Εκεί που πάει να πάρει ανάσα αξιοπρέπειας, εκεί βγαίνουν και οι δοσίλογοι (μόνο έτσι μπορώ να χαρακτηρίσω όσους πολιτικούς, ή πολίτες στέκονται αντίκρυ στην Ελλάδα), προσπαθώντας να την πνίξουν.

Και την ανάσα και την αξιοπρέπεια.

Έχουν τα χέρια τους στο λαιμό της Ελλάδας όλοι αυτοί και σφίγγουν όσο μπορούν.

Τα έχουν περασμένα στο λαιμό όλων μας και δεν καταλαβαίνουν τίποτα!

Πολύς κόσμος όμως, βγαίνει πάλι στις πλατείες διεκδικώντας τα αυτονόητα.

Αυτά, που για όσους κρύβονται πίσω από μικροκομματικά συμφέροντα, ή την περιβόητη βόλεψή τους, είναι ψιλά γράμματα!

Μας λεηλάτησαν, μας τρομοκράτησαν και τώρα μας υπονομεύουν!

Παλιά τους τέχνη κόσκινο δηλαδή!

Κι εμείς αντιστεκόμαστε....φωνάζουμε στις πλατείες, φωνάζουμε και στα blogs!

Η Πέτρα από το pistos-petra.blogspot.gr κατάφερε να σηκώσει ένα μεγάλο κύμα, ξεσηκώνοντας τους bloggers.

Η ιδέα της για την ενιαία κίνηση απέναντι σε κάθε εκβιασμό, αλλά και το κείμενό της, είχε μεγάλη ανταπόκριση.

Η Αριστέα από το blog princess-airis.blogspot.gr καταμετρούσε τις αναρτήσεις συνεχώς.

Επίσης, μια και δεν είχα δυνατότητα να βλέπω τι γίνεται στα blogs, με ενημέρωνε με μηνύματα στο κινητό για την πορεία της κοινής μας διαμαρτυρίας!

Έχει συγκεντρώσει όλα τα blogs που συμμετείχαν.

Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Πέτρα και στην Αριστέα, για όλα όσα έκαναν.

Επίσης θέλω να ευχαριστήσω την Χριστίνα από το blog andromeda-mygalaxy.blogspot.gr για το βραβείο που μου έχει δώσει και να κλείσω τόσο αισιόδοξα, όσο αισιόδοξη είναι η φωτογραφία της.

ΕΝΙΑΙΑ ΚΙΝΗΣΗ BLOGGERS ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΚΒΙΑΣΜΟ!

Για την πείνα των παιδιών μας ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
Για τους άστεγους των δρόμων ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Για τις αυτοκτονίες των συνανθρώπων μας ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Για τους πολίτες που πεθαίνουν από τη φτώχεια ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Για τις παραγωγικές ή μη ηλικίες που είναι στα αζήτητα ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Για τα παιδιά μας που φεύγουν στο εξωτερικό μετανάστες ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
Για την τρίτη ηλικία που δεν έχει φάρμακα και περίθαλψη ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Για τα δυσβάσταχτα χρέη που μας φόρτωσαν χωρίς να φταίμε ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΤΕ ΤΟ!

ΕΝΙΑΙΑ ΚΙΝΗΣΗ BLOGGERS ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΕΚΒΙΑΣΜΟ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ!

Γλυκό νεράντζι

Το νεράντζι ξεπροβάλλει πορτοκαλί πορτοκαλί και πολυαγαπημένο, από τα μακρινά βάθη των αναμνήσεών μου, σαν σκέτη γλύκα!

Ναι, το ξέρω πως είναι θεόπικρο, αλλά με λίγη προσπάθεια γίνεται ακριβώς το αντίθετο!

Όχι θεόγλυκο ακριβώς, μα γλυκό!

Το πρώτο που χρειαζόμαστε είναι μια νεραντζιά

Αν δεν μας βρίσκεται, φτάνει να έχουμε έναν γνωστό που να έχει.

Μαζεύουμε τα νεράντζια, προσέχοντας τα αγκάθια για να μην αρχίσουμε άσχημα.

Έτσι κι αλλιώς, με τούτο το φρούτο που μπλέξαμε, θα έχουμε κι άλλες ευκαιρίες για να πληγωθούμε στη συνέχεια.

Τα πάμε σπίτι, τα πλένουμε και μετά αρχίζουν τα δύσκολα!

Τα τρίβουμε στον τρίφτη ώσπου να γίνουν βελούδινα.

Προσοχή στα δάχτυλα μόνο, γιατί ο τρίφτης μαζί με τα μαχαίρια, είναι από τα πιο ύπουλα εργαλεία της κουζίνας.

Να μην τα λέω τα ξέρετε!

Αφού τα γδύσουμε ένα ένα, με προσοχή, περνάμε στο παρασύνθημα.

Τα ξεφλουδίζουμε, κόβοντάς τα σε τρία, ή τέσσερα κομμάτια ανάλογα το μέγεθος του νεραντζιού μας.

Τα τυλίγουμε, τους βάζουμε και μια οδοντογλυφίδα να έχουν να παίζουν, τα βουτάμε σε νερό και αρχίζει η διαδικασία ξεπικρίσματος που παίρνει κάπου μιάμιση μέρα.

Τα αφήνουμε να μονομαχούν με τις οδοντογλυφίδες, τους δίνουμε κι ένα τελεσίγραφο να μην ξεχαστούν, μα δεν τα ξεχνάμε κι εμείς.

Το νερό τους χρειάζεται αρκετές αλλαγές!

Όταν λήξει το τελεσίγραφο, αρχίζει το πανηγύρι.

Τα στραγγίζουμε, τους παίρνουμε τα όπλα και τα βουτάμε στην κατσαρόλα με ζάχαρη και νερό να βράσουν αντάμα.

Δεν ξεχνάμε ποτέ να προσθέσουμε το χυμό ενός λεμονιού στο τέλος.

Συνήθως στα γλυκά του κουταλιού βάζουμε για κάθε κιλό φρούτου, 1 κιλό ζάχαρη!

Στους δικούς μου μπακάλικους υπολογισμούς, ένα κιλό ζάχαρη είναι ιδανικό για δέκα περίπου νεράντζια!
Νερό ένα λίτρο πάνω κάτω!
Καλή όρεξη!

Τσάι (του βουνού) και συμπάθεια

Sunday 1: On my plate (Greek Mountain Tea)

Σήμερα λέω να πιούμε τσάι.

Να μου πεις τα δικά σου

να ακούσεις τα δικά μου.

Οφείλω όμως να σε προειδοποιήσω.

Πρώτα θα ανεβούμε σε απάτητες κορφές.

Μαζί θα το μαζέψουμε.

Τσάι του βουνού θα πιούμε! 

Monday 2: mail

Μετά λέω να μπούμε σε άσπρα καραβάκια και να αρμενίσουμε σε απέραντες θάλασσες...

Τα χάρτινα καραβάκια κάνουν τα μεγαλύτερα ταξίδια!

Tuesday 3: Water

Θα βουτήξουμε στις πρωινές δροσοσταλίδες..

Wednesday 4: Reward (waiting for his reward)

...και θα χαθούμε στο βλέμμα το αθώο...

Thursday 5: Something blue

...πριν στρέψουμε το δικό μας ψηλά στο γαλάζιο του ουρανού!

Friday 6: Makes me smile...the thought that in two days my spoon sweet will be ready (preparing bitter oranges for spoon sweet)

Και θα χαμογελάμε, που με τα μαγικά μας θα κάνουμε όλα τα πικρά να γίνουν γλυκά!

Saturday 7: Stripes

Στο τέλος θα ανηφορίσουμε ως το κτήμα των φίλων μου και θα καθίσουμε να πιούμε εκείνο το τσάι, απολαμβάνοντας τη θέα της λίμνης. Στη συντροφιά μας και ο γάτος τους, που θα μας νιαουρίζει τα δικά του.