Δρυόδασος Φολόης

Ένα δάσος που οι ρίζες του χάνονται βαθιά μέσα στο χρόνο.

Ένα οδοιπορικό στην καρδιά της φύσης, αλλά και στη μυθολογία μας. 

Μια ονειρική αναζήτηση των νυμφών και των Κενταύρων στα μονοπάτια του αρχαίου δάσους.

Οι Δρυάδες ξέρουν να κρύβονται καλά και οι Κένταυροι καλπάζουν μόνο στη φαντασία μας έτσι όπως αφηνόμαστε στη μαγεία των υπέργηρων βελανιδιών.

Ιερό δέντρο η βελανιδιά, ιερές και οι στιγμές που αφήνεις το δάσος να σε πλανέψει.

Όπου κι αν κοιτάξεις θαύματα βλέπεις.

Στους κορμούς των δέντρων που υψώνονται αγέρωχοι, σκεπασμένοι με βρύα.

Στα κλαδιά τους που δημιουργούν σκιές για να παίξουν μετά μαζί τους. 

Κάτω ένα ατέλειωτο χαλί με φύλλα. 

Τα πόδια βουλιάζουν σε κάθε βήμα.

Και φτέρες. 

Πολλές φτέρες που προσπαθούν να κρύψουν τα μανιτάρια που γεννιούνται σκίζοντας κι ανασηκώνοντας γη και φύλλα.

Ένας αγώνας επιβίωσης ολόγυρα.

Ένα στοίχημα ζωής που πρέπει να κερδηθεί.

Το μοναχικό κυκλάμινο το κερδίζει και σηκώνει μπαϊράκι. Με γενναιότητα ξεπροβάλλει εκεί  που η ματιά με δυσκολία θα το ανακαλύψει, αφού στρέφεται συνέχεια ψηλά.

Πάνω μας, ο ουρανός κυνηγιέται συνεχώς με τις κορυφές των δέντρων. Με ένα ατέλειωτο κρυφτό προσπαθεί να δηλώσει παρουσία, μα αυτό που θέλει στα αλήθεια, είναι να ρίχνει κλεφτές ματιές στον επίγειο παράδεισο.

Ο ήλιος πασχίζει κι αυτός να γίνει μέρος του παιχνιδιού και στέλνει τις αχτίδες του να κρεμαστούν ανέμελες στα κλαδιά. 

Χωμένοι και χαμένοι μέσα στο δάσος, ακούμε μόνο τα συνθηματικά σφυρίγματα των πουλιών.

Ίσως ανησυχούν για τους εισβολείς που διέκοψαν την ησυχία τους, ίσως απλά μας καλωσορίζουν.

Ένας αλλόκοτος θόρυβος όμως έρχεται να διακόψει την ησυχία. Ένας θόρυβος που πλησιάζει και δυναμώνει καθώς μοιάζει να αντιλαλεί σε κάθε κορμό. Στο δρόμο που διασχίζει το δάσος, περνάει ένα μηχανάκι ταράζοντας για λίγο τις ισορροπίες της φύσης. 

Απομακρύνεται και το δάσος βυθίζεται πάλι στην απόκοσμη σιγαλιά.

Όλα συνεχίζουν να κάνουν αυτό που έκαναν και πριν.

Αυτό θα κάνουν κι όταν φύγουμε εμείς.

Θα συνεχίσουν να ανασαίνουν και να ζουν στο σήμερα. Θα αγωνίζονται για το αύριο, αλλά θα σπρώχνουν τις ρίζες τους όλο και πιο βαθιά στο χτες, για να ανταμώσουν ξανά τον Ηρακλή, το φίλο του το Φόλο και τους άλλους Κενταύρους. 

Και στις αιώνιες μνήμες τους θα ανασταίνονται συνεχώς οι νύμφες.

Οι περισσότερες φωτογραφίες είναι τραβηγμένες κοντά στο φαράγγι των Κενταύρων. 

Μια πεζοπορία, μια διαδρομή, μια υπόσχεση για την επόμενη φορά που θα βρεθούμε εκεί.