Αντίο μαμά

Κι είναι κι αυτό το κρυολόγημα που δε λέει να φύγει. Με βρήκε ευάλωτη και με γονάτισε. 
Και δεν με παίρνεις πια τηλέφωνο να μου λες να τρώω καλά και να πίνω τσαγάκι...
"Πιες ένα τσαγάκι και κάνε εντριβές. Μην πας στη δουλειά. Να πας στο γιατρό." Με μια ανάσα τα έλεγες κι ας ήξερες πως δε θα κάνω ούτε τα μισά. Και μετά να ρωτάς όλο αγωνία αν έκανα πυρετό, αν πονάει ακόμα ο λαιμός, αν έχω βήχα.

Και δεν μπορώ να μην πάω στα παλιά. Τότε που παιδάκι, όταν αρρώσταινα, είχα κάθε

δικαίωμα να κοιμηθώ με σένα και τον μπαμπά. Ένα δικαίωμα που διεκδικούσα πολλές φορές ακόμα κι όταν δεν ήμουν άρρωστη με χιλιάδες δικαιολογίες.

Από τότε πέρασαν χρόνια. Και ο χειρότερος εφιάλτης των παιδικών μου χρόνων έγινε πραγματικότητα. Δεν είμαι πια παιδί, μα θέλω όσο τίποτα τώρα να μπορούσα να κρυφτώ στο κρεβάτι σας. Στο απόλυτο καταφύγιο. Να νιώσω έστω και λίγο όπως τότε. Ασφαλής μέσα στην αγάπη σας. Εσύ όμως δε θα είσαι εκεί πια. 
Κι αυτό με κάνει να νιώθω χαμένη και μουδιασμένη.

Στην εντατική μου είπες πως ήρθε η μανούλα σου να σε πάρει. Σου απάντησα, "να μείνεις για τα παιδάκια σου", και γέλασες. Με δυσκολία που μου προκάλεσε ενοχές που σε κούραζα, μα γέλασες!
"Να με περιμένεις την επόμενη φορά στο μπαλκόνι, όπως πάντα", σου είπα. 
Και το έκανες.
Σε κράτησε ο μπαμπάς και βγήκατε. Σας είδα και πίστεψα πως νίκησες.

Νίκησες, μα για λίγο. Την επόμενη φορά σε διεκδίκησε και σε κέρδισε η μανούλα σου.
Και είσαι πια σε άλλες γειτονιές. Κάνεις άλλες παρέες. Βρήκες σίγουρα όλους τους αγαπημένους σου. 
Βρήκες και την φιλενάδα των νεανικών σου χρόνων. Πόσα θα είχατε να πείτε!

Αλλά...
Αλλά εγώ έχασα τη μαμά μου. Και νιώθω πιο παιδί από ποτέ. Ένα παιδί χαμένο.
Μια χάρη μόνο σου ζητώ. Όσο δύσκολο κι αν σου είναι, μείνε χωρίς τον μπαμπά, όσο περισσότερο γίνεται. Μη σου λείψει. 
Κι αν σου λείψει, θυμήσου εμάς, τα παιδιά σου, και βάλε μας άλλη μια φορά πρώτα από όλα κι από όλους, όπως έκανες πάντα άλλωστε.

Σε αγαπώ και μου λείπεις. Και στο άλλο σου παιδί λείπεις πολύ. Ίσως και περισσότερο γιατί ζούσατε μαζί.
Σε όλους λείπεις!
Ξέρω πως θα ξεχνιέμαι κάθε φορά που θα έρχομαι. 
Θα κοιτάζω στο μπαλκόνι και θα βλέπω μόνο τον μπαμπά να με περιμένει και τότε θα θυμάμαι.
Και θα σε ψάχνω ασυναίσθητα με το βλέμμα να σε φιλήσω όταν φεύγω, όπως έκανα και την τελευταία φορά.

Στα αλήθεια έφυγες;