Ο ήλιος μόλις είχε πάρει να ροδίζει την ανατολή, όταν ξαφνικά μαύρισε πάλι ο ουρανός.
Σα να προσπαθούσε η νύχτα που έφευγε να γαντζωθεί πάνω του.
Γρήγορα κατάλαβα πως δεν ήταν μια μάταιη και χωρίς νόημα επιμονή της νύχτας αυτό που έβλεπα, αλλά κάτι πιο φυσιολογικό.
Αμέτρητα πουλιά πετούσαν σε σχηματισμό.
Έβγαλα τη μηχανή μου και πρόλαβα να τραβήξω αυτές τις φωτογραφίες απ' το αυτοκίνητο (όχι, δεν οδηγούσα), πριν τα κουρκουβέλια (όπως τα λέμε εδώ) χαθούν στον ορίζοντα.
cinefil-net.blogspot.grγιορτάζει ο Giannis Pit και μας προσκαλεί να τα γιορτάσουμε μαζί του, απαντώντας σε λίγες ερωτήσεις!
Εύκολο θα μου πείτε, μα τελικά δεν είναι και τόσο!
ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΣΑΣ ΑΝΤΡΑΣ ΞΕΝΟΣ ΗΘΟΠΟΙΟΣ
Johnny Depp
Δε νομίζω πως χρειάζεται συστάσεις.
Το ταλέντο του είναι αναμφισβήτητο, όπως και η ευκολία με την οποία υποδύεται και τους πιο παράξενους ρόλους!
Κι αυτή ήταν η ερώτηση που τα βρήκα ομολογουμένως σκούρα.
Κατά καιρούς θαυμάζω κάποιους, αλλά ο αγαπημένος μου αλλάζει ανάλογα τα φεγγάρια.
Ε, αυτό το φεγγάρι είναι ο Τζόνι!
ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΣΑΣ ΑΝΤΡΑΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΗΘΟΠΟΙΟΣ
Κατευθείαν σκέφτηκα τον Δημήτρη Χορν...όχι άδικα έτσι;
ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΣΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑ ΞΕΝΗ ΗΘΟΠΟΙΟΣ
Θαυμάζω απεριόριστα την Meryl Streep. Παρακολουθώ την πορεία της και ανυπομονώ κάθε φορά για την επόμενη ταινία της.
Αυτή η γυναίκα μπορεί να παίξει όλους τους ρόλους. Και τους έχει παίξει. Να, όμως που εγώ θα διαλέξω μια σκηνή από το ανάλαφρο, αλλά και υπέροχο (ναι, το λάτρεψα) Mamma Mia, που όσες φορές και να δω θα συγκινηθώ το ίδιο!
ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΣΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΗΘΟΠΟΙΟΣ
"Το κορίτσι με τα μαύρα".
Η Έλλη Λαμπέτη.
Μέσα μου παλεύει με την Τζένη Καρέζη, μα αυτή τη φορά θα νικήσει η Έλλη!
ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΣΑΣ ΞΕΝΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ
Alfred Hitchcock
Έχω μια αδυναμία στο μυστήριο και πώς να το κάνουμε;
Ο Χίτσκοκ ήταν άρχοντας στο είδος!
ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΣΑΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ
Μιχάλης Κακογιάννης
Για να μην καταλήξει η ανάρτηση αφιέρωμα στο μεγάλο σκηνοθέτη θα αφήσω τρία έργα του να μιλήσουν.
Και βάζω μόνο τρία, αυτά που βρήκα πρώτα, γιατί είμαι σίγουρη πως ξέρετε και τα υπόλοιπα!
ΑΝ ΗΜΟΥΝ ΗΘΟΠΟΙΟΣ, ΠΟΙΟ ΡΟΛΟ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΥΠΟΔΥΘΩ ΑΠΟ ΠΟΙΑ ΤΑΙΝΙΑ
Τη Σκάρλετ Ο΄ Χάρα στο "Όσα παίρνει ο άνεμος" και θα ήθελα επίσης να είμαι φτυστή η Vivien Leigh γενικότερα.
Η Σκάρλετ είναι μια καλλονή του Νότου, αλλά είναι ταυτόχρονα και μια δυναμική, φιλόδοξη γυναίκα που καταφέρνει πολλά, αν και όχι πάντα με τους καλύτερους τρόπους.
Εκμεταλλεύεται την ομορφιά της και την αδυναμία που της έχουν οι άντρες και καταφέρνει στο τέλος να κάνει τον άντρα που την αγάπησε, αλλά και τον αγάπησε να φύγει λέγοντας:
"Frankly, my dear, I don't give a damn"
Αυτή όμως δεν πτοείται.
"Tomorrow is another day", επιμένει να λέει και όλα μοιάζουν πάλι δυνατά.
Αν και δε συμφωνώ με όσα κάνει, και με θυμώνει που η σχεδόν αρρωστημένη, κοριτσίστικη εμμονή της για τον Άσλεϊ δεν την αφήνει να δει την αλήθεια, είναι ένας ρόλος που αν μου τον πρότεινε ο ατζέντης μου, (που σαφέστατα θα είχα αν ήμουν ηθοποιός, και μετά ξύπνησα), δε θα έλεγα όχι.
ΠΟΙΑ ΤΑΙΝΙΑ (ΕΛΛΗΝΙΚΗ ή ΞΕΝΗ) ΕΠΙΘΥΜΩ ΠΟΛΥ ΝΑ ΔΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΩ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ
Ποια να πρωτοπώ! Είναι πάρα πολλές.
Γι' αυτό κι εγώ θα πω, σαν παιδάκι που είμαι και αγαπάω πολύ τα παραμύθια, μία που αναμένεται γύρω στα Χριστούγεννα. Ελπίζω να μην τιμωρηθώ γι' αυτή μου τη ζαβολιά! Μα να, πρωταγωνιστεί η αγαπημένη μου ξένη ηθοποιός και κάνει και τον κακό το λύκο ο αγαπημένος μου (αυτό το φεγγάρι) ξένος ηθοποιός. Πρόσεχε τι εύχεσαι, προειδοποιεί η ταινία!! Κι εγώ λέω να προσέξω!
Δε θα την κάνω εκείνη τη ζαβολιά τελικά. Μια ταινία (από τις πολλές) που επιθυμώ να δω, αλλά δεν έχω καταφέρει ακόμα είναι το "Big Fish". Και σε αυτή (τι σύμπτωση!) τα μαγικά στοιχεία δε λείπουν.
ΒΓΑΛΤΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΑΣ: ΠΟΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΚΙΝΟΥΜΕΝΩΝ ΣΧΕΔΙΩΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΩ
Το παιδί ξεπετάχτηκε από μέσα μου από την προηγούμενη κιόλας ερώτηση και αφού είναι εύκαιρο, το αφήνω να απαντήσει και τούτη... Θέλω να δω, να ξαναδώ δηλαδή, πολλές.
Να πω τελικά τη Μικρή γοργόνα "little mermaid" που πάντα με γοήτευε ακόμα και στο κλασικό παραμύθι του Άντερσεν που έγινε "αφρός" και δεν είχε το ευτυχισμένο τέλος της ταινίας, ή την πεντάμορφη και το τέρας;
Ή να πω άλλη;
Τελικά θα πω την Πεντάμορφη και το τέρας "Beauty and the Beast" και θα σας προσκαλέσω να...
Be Our Guest
ΠΟΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΕΧΕΤΕ .....ΛΙΩΣΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΒΛΕΠΕΤΕ και ΓΙΑΤΙ ;
Πολλές!
Αλλά νομίζω πως θα νικήσει τελικά στα σημεία το "Όσα παίρνει ο άνεμος". Γιατί; Γιατί είχα λατρέψει το βιβλίο πριν ακόμα δω την ταινία. Γιατί ήταν μια υπερπαραγωγή της εποχής της και η Vivien Leigh μια ανεπανάληπτη Σκάρλετ! Γιατί πολύ απλά, την αγαπάω αυτή την ταινία.
Κολλήματα είναι αυτά, δεν ξεπερνιούνται έτσι εύκολα!
Τρέχω τώρα να ειδοποιήσω τον Giannis Pit ότι είναι έτοιμη η συμμετοχή μου!
Εδώμπορείτε κι εσείς να δείτε τη σχετική ανάρτηση και να αποφασίσετε να πάρετε μέρος!
Έτσι έγραφε η κάρτα που έλαβα μαζί με τα καταπληκτικά δώρα και η χαρά μου ήταν μεγάλη που το μυστικό μου ταίρι για την ανταλλαγή δώρων 2014, ήταν η Μαρία Κανελλάκη, από το υπέροχο Απάγκιο.
Αν δεν γνωρίζετε τη Μαρία, ή το blog της, ευκαιρία να την επισκεφτείτε.
Θα τη θαυμάσετε για το ταλέντο της.
Θα νιώσετε όλα όσα λέει μέχρι τα βάθη της ψυχής σας.
Η πένα της γίνεται αιχμηρή όταν χρειάζεται, μα στάζει ευαισθησία εκεί που πρέπει.
Ένας χείμαρρος γίνονται οι λέξεις της που σε βγάζουν στα ανοιχτά με σωσίβια λέμβο τα συναισθήματα που τις γεννούν!
Και είναι τόσο δυνατά αυτά τα συναισθήματα!
Μαρία μου σε ευχαριστώ πάρα πολύ.
Τα δώρα σου έφτασαν την κατάλληλη στιγμή.
Εκτός από την αγάπη σου έφεραν μαζί τους και τη σκέψη σου και είναι κι αυτό σημαντικό!
Όπως σημαντικά είναι για μένα όσα όμορφα, με χαρά μου πρόσφερες!
Ευχαριστώ πολύ και τη Μαριλένα από το blog marilenaspotofartπου οργάνωσε με αγάπη, όρεξη και συνέπεια τη μυστική ανταλλαγή.
Ένα δάσος που οι ρίζες του χάνονται βαθιά μέσα στο χρόνο.
Ένα οδοιπορικό στην καρδιά της φύσης, αλλά και στη μυθολογία μας.
Μια ονειρική αναζήτηση των νυμφών και των Κενταύρων στα μονοπάτια του αρχαίου δάσους.
Οι Δρυάδες ξέρουν να κρύβονται καλά και οι Κένταυροι καλπάζουν μόνο στη φαντασία μας έτσι όπως αφηνόμαστε στη μαγεία των υπέργηρων βελανιδιών.
Ιερό δέντρο η βελανιδιά, ιερές και οι στιγμές που αφήνεις το δάσος να σε πλανέψει.
Όπου κι αν κοιτάξεις θαύματα βλέπεις.
Στους κορμούς των δέντρων που υψώνονται αγέρωχοι, σκεπασμένοι με βρύα.
Στα κλαδιά τους που δημιουργούν σκιές για να παίξουν μετά μαζί τους.
Κάτω ένα ατέλειωτο χαλί με φύλλα.
Τα πόδια βουλιάζουν σε κάθε βήμα.
Και φτέρες.
Πολλές φτέρες που προσπαθούν να κρύψουν τα μανιτάρια που γεννιούνται σκίζοντας κι ανασηκώνοντας γη και φύλλα.
Ένας αγώνας επιβίωσης ολόγυρα.
Ένα στοίχημα ζωής που πρέπει να κερδηθεί.
Το μοναχικό κυκλάμινο το κερδίζει και σηκώνει μπαϊράκι. Με γενναιότητα ξεπροβάλλει εκεί που η ματιά με δυσκολία θα το ανακαλύψει, αφού στρέφεται συνέχεια ψηλά.
Πάνω μας, ο ουρανός κυνηγιέται συνεχώς με τις κορυφές των δέντρων. Με ένα ατέλειωτο κρυφτό προσπαθεί να δηλώσει παρουσία, μα αυτό που θέλει στα αλήθεια, είναι να ρίχνει κλεφτές ματιές στον επίγειο παράδεισο.
Ο ήλιος πασχίζει κι αυτός να γίνει μέρος του παιχνιδιού και στέλνει τις αχτίδες του να κρεμαστούν ανέμελες στα κλαδιά.
Χωμένοι και χαμένοι μέσα στο δάσος, ακούμε μόνο τα συνθηματικά σφυρίγματα των πουλιών.
Ίσως ανησυχούν για τους εισβολείς που διέκοψαν την ησυχία τους, ίσως απλά μας καλωσορίζουν.
Ένας αλλόκοτος θόρυβος όμως έρχεται να διακόψει την ησυχία. Ένας θόρυβος που πλησιάζει και δυναμώνει καθώς μοιάζει να αντιλαλεί σε κάθε κορμό. Στο δρόμο που διασχίζει το δάσος, περνάει ένα μηχανάκι ταράζοντας για λίγο τις ισορροπίες της φύσης.
Απομακρύνεται και το δάσος βυθίζεται πάλι στην απόκοσμη σιγαλιά.
Όλα συνεχίζουν να κάνουν αυτό που έκαναν και πριν.
Αυτό θα κάνουν κι όταν φύγουμε εμείς.
Θα συνεχίσουν να ανασαίνουν και να ζουν στο σήμερα. Θα αγωνίζονται για το αύριο, αλλά θα σπρώχνουν τις ρίζες τους όλο και πιο βαθιά στο χτες, για να ανταμώσουν ξανά τον Ηρακλή, το φίλο του το Φόλο και τους άλλους Κενταύρους.
Και στις αιώνιες μνήμες τους θα ανασταίνονται συνεχώς οι νύμφες.
Οι περισσότερες φωτογραφίες είναι τραβηγμένες κοντά στο φαράγγι των Κενταύρων.
Μια πεζοπορία, μια διαδρομή, μια υπόσχεση για την επόμενη φορά που θα βρεθούμε εκεί.
Κι είναι κι αυτό το κρυολόγημα που δε λέει να φύγει. Με βρήκε ευάλωτη και με γονάτισε. Και δεν με παίρνεις πια τηλέφωνο να μου λες να τρώω καλά και να πίνω τσαγάκι... "Πιες ένα τσαγάκι και κάνε εντριβές. Μην πας στη δουλειά. Να πας στο γιατρό." Με μια ανάσα τα έλεγες κι ας ήξερες πως δε θα κάνω ούτε τα μισά. Και μετά να ρωτάς όλο αγωνία αν έκανα πυρετό, αν πονάει ακόμα ο λαιμός, αν έχω βήχα. Και δεν μπορώ να μην πάω στα παλιά. Τότε που παιδάκι, όταν αρρώσταινα, είχα κάθε
δικαίωμα να κοιμηθώ με σένα και τον μπαμπά. Ένα δικαίωμα που διεκδικούσα πολλές φορές ακόμα κι όταν δεν ήμουν άρρωστη με χιλιάδες δικαιολογίες.
Από τότε πέρασαν χρόνια. Και ο χειρότερος εφιάλτης των παιδικών μου χρόνων έγινε πραγματικότητα. Δεν είμαι πια παιδί, μα θέλω όσο τίποτα τώρα να μπορούσα να κρυφτώ στο κρεβάτι σας. Στο απόλυτο καταφύγιο. Να νιώσω έστω και λίγο όπως τότε. Ασφαλής μέσα στην αγάπη σας. Εσύ όμως δε θα είσαι εκεί πια. Κι αυτό με κάνει να νιώθω χαμένη και μουδιασμένη.
Στην εντατική μου είπες πως ήρθε η μανούλα σου να σε πάρει. Σου απάντησα, "να μείνεις για τα παιδάκια σου", και γέλασες. Με δυσκολία που μου προκάλεσε ενοχές που σε κούραζα, μα γέλασες! "Να με περιμένεις την επόμενη φορά στο μπαλκόνι, όπως πάντα", σου είπα. Και το έκανες. Σε κράτησε ο μπαμπάς και βγήκατε. Σας είδα και πίστεψα πως νίκησες. Νίκησες, μα για λίγο. Την επόμενη φορά σε διεκδίκησε και σε κέρδισε η μανούλα σου. Και είσαι πια σε άλλες γειτονιές. Κάνεις άλλες παρέες. Βρήκες σίγουρα όλους τους αγαπημένους σου. Βρήκες και την φιλενάδα των νεανικών σου χρόνων. Πόσα θα είχατε να πείτε! Αλλά... Αλλά εγώ έχασα τη μαμά μου. Και νιώθω πιο παιδί από ποτέ. Ένα παιδί χαμένο. Μια χάρη μόνο σου ζητώ. Όσο δύσκολο κι αν σου είναι, μείνε χωρίς τον μπαμπά, όσο περισσότερο γίνεται. Μη σου λείψει. Κι αν σου λείψει, θυμήσου εμάς, τα παιδιά σου, και βάλε μας άλλη μια φορά πρώτα από όλα κι από όλους, όπως έκανες πάντα άλλωστε. Σε αγαπώ και μου λείπεις. Και στο άλλο σου παιδί λείπεις πολύ. Ίσως και περισσότερο γιατί ζούσατε μαζί. Σε όλους λείπεις! Ξέρω πως θα ξεχνιέμαι κάθε φορά που θα έρχομαι. Θα κοιτάζω στο μπαλκόνι και θα βλέπω μόνο τον μπαμπά να με περιμένει και τότε θα θυμάμαι. Και θα σε ψάχνω ασυναίσθητα με το βλέμμα να σε φιλήσω όταν φεύγω, όπως έκανα και την τελευταία φορά. Στα αλήθεια έφυγες;
