Πάντα Βρέχει

Ευρυτανία.

Μαγικό μέρος με ψηλά βουνά, δέντρα, ποτάμια, γάργαρες πηγές, φαράγγια.

Μέρος γεμάτο ζωή!

Έχω ανέβει σε αυτά τα βουνά, έχω μυρίσει το άρωμα των ελάτων και της ρίγανης κι έχω πιει αχόρταγα το νερό των πηγών τους.

Ανέβηκα μονοπάτια που με οδηγούσαν όλο και ψηλότερα στον ουρανό και τα κατέβηκα κρύβοντας καλά, σαν πολύτιμο θησαυρό, μέσα μου τα μυστικά των βουνών.

Σήμερα, μια φίλη του blog θα μας πάει μέχρι εκεί και συγκεκριμένα θα μας ταξιδέψει στο μοναδικό Πάντα Βρέχει με τις φωτογραφίες της.

Αφού τη ευχαριστήσω θα προσπαθήσω να σας ξεναγήσω σε έναν τόπο γεμάτο ομορφιά.

Ελπίζω οι περιγραφές μου να είναι αντάξιες των φωτογραφιών της.

Ας περιπλανηθούμε στον τόπο που γέννησε τα παραμύθια, στον τόπο που γεννήθηκε ο ίδιος στα παραμύθια!

Εδώ αναστήθηκαν οι νεράιδες και τα στοιχειά.

Νεράιδα σκέτη η φύση.

Και συντροφιά της τα στοιχειά. 

Τα νερά, τα δέντρα, τα βρύα, τα βράχια, οι πέτρες.

Παγωμένα νερά κυλάνε από ψηλά και αγκαλιάζουν το πράσινο για να κλέψουν την απόχρωσή του, πριν χυθούν σαν καταρράκτες στα ποτάμια.

Στο φαράγγι του Πάντα Βρέχει, ο Κρικελοπόταμος φιλικός τέτοια εποχή, κυλάει ήρεμα τα νερά του ανάμεσα στα επιβλητικά βράχια που προκαλούν δέος.

Αποθεώνεται ακριβώς σε τούτο το σημείο από το χειροκρότημα των νερών που έρχονται με ορμή από ψηλά να τον συναντήσουν.

Τα νερά μαγεύουν με τους σχηματισμούς τους. Μικροί και μεγάλοι καταρράκτες περνώντας μέσα από τη βλάστηση χύνονται ανυπόμονα, ασυγκράτητα και η βουή τους τραγούδι γίνεται που ξεσηκώνει την ψυχή.

Κλείνεις τα μάτια κι ακούς το τραγούδι του νερού. 

Η μελωδία του αναβλύζει από τις ρίζες του χρόνου και χάνεται στα βάθη της αιωνιότητας. Τα λόγια του για κάθαρση μιλούν.

Επιβάλλεται να σταθείς από κάτω τους. 

Το αποζητάς κι εσύ.

Και μετά εξαγνισμένος να κολυμπήσεις στο ποτάμι, καθαρός . 

Μια εμπειρία που μοιάζει σχεδόν μεταφυσική έτσι που όλα γύρω δείχνουν την απόλυτη δύναμή τους.

Η δύναμη των βράχων ενώνεται με την παντοδυναμία του νερού, ενώ η βλάστηση βρίσκει τα πιο δύσβατα μονοπάτια για να επιβάλλει τη δική της. Και ο άνθρωπος, που αδύναμος φαντάζει, αντλεί από το περίσσευμα όλων αυτών των δυνάμεων και φεύγοντας νιώθει κι αυτός δυνατός.

Κι έτσι δυνατός, προσπαθεί να νικήσει τη νεράιδα φύση. 

Να την κάνει δική του.

Φτιάχνει γέφυρες να ενώσει όσα χωρίζονται.

Και μετά τις διαβαίνει θριαμβευτής.

Βαθιά μέσα του αφήνεται νια νιώσει για λίγο νικητής, αλλά ξέρει πως δεν είναι. 

Γιατί υπάρχουν κι εκείνες οι εποχές που το φαράγγι δεν ανέχεται τον άνθρωπο. 

Θέλει την ησυχία του κι αυτό.

Θέλει τα τραγούδια και τα βογκητά του που γεννούν τη ζωή να τα ακούει μονάχο του και να αντιλαλεί τη μοναξιά του ανενόχλητο.

Είναι οι εποχές που οι βροχές οδηγούν τα νερά τους εδώ με βιάση, οργισμένα, και το ποτάμι φουσκώνει άγριο και απειλητικό.

Τότε όλα συνεχίζονται πιο δυνατά και πιο αρχέγονα.

Οι βράχοι καμαρώνουν τα νερά που κυλάνε πιο πολλά από ποτέ και το ποτάμι γίνεται ο απόλυτος κυρίαρχος.

Κι όλα μοιάζουν απέραντα και αιώνια!

Εδώ στο blog του φίλου Ευρυτάνα Ιχνηλάτη  μπορείτε να δείτε ακόμα περισσότερες φωτογραφίες, αλλά και να διαβάσετε περισσότερα για αυτό το παραμυθένιο μέρος!

Στον καφενέ του χωριού - Ιστορίες του καφενέ #2

Στον καφενέ του χωριού

Ο Αύγουστος ανυπόμονος μαζεύει τις μέρες του όπως όπως για να φύγει.
Τις αναμνήσεις όμως, τις τυλίγει προσεκτικά με όλες του τις αγαπημένες μυρωδιές και τις στολίζει με δυο φεγγάρια και μια ευχή, για να τις αφήσει δώρο στους ανθρώπους.
Και όταν φύγουν και οι τελευταίοι παραθεριστές από τούτο το ορεινό χωριουδάκι, αυτές θα είναι στις αποσκευές τους και θα ταξιδεύουν μαζί τους.

Η μυρωδιά του καφέ και του αγιοκλήματος που πάλευε γενναία με την κληματαριά, εκεί στο καφενεδάκι στη μέση του χωριού, τοποθετήθηκε ήδη στη μνήμη του κυρ-Γιάννη κι ας μην έχει φύγει ακόμα. 
Συνταξιούχος του δημοσίου βλέπετε κι έχει ρίξει σχεδόν όλο του το εφάπαξ στο πατρικό.
Από την αρχή το ανάστησε, αφού ο χρόνος αδυσώπητα σκληρός είχε βαλθεί να το γκρεμίσει.
Παλατάκι το έκανε όμως. Σε τέτοια παλατάκια γεμάτα γλάστρες με βασιλικό και γιασεμιά που μπλέκουν τα κλαδιά τους ίσαμε τα κεραμίδια, ζουν οι πραγματικοί βασιλιάδες.

Με βαριά καρδιά θα το αποχωριστεί και φέτος.
Προσπαθεί να κερδίσει άλλον ένα μήνα διακοπών, μα η κυρά-Γιάννενα, όπως τη φωνάζουν στο χωριό κι αυτή εξοργίζεται, είναι ανένδοτη.
Όσο βάζει αυτός μπροστά τις δικαιολογίες για τάχα επισκευές και δουλειές που πρέπει να γίνουν, τόσο αυτή προτάσσει μαζί με τα στήθη της και το ακλόνητο επιχείρημα πως τα σχολεία ανοίγουν όπου να 'ναι και πρέπει να γυρίσουν να βοηθήσουν με τα εγγόνια.

Σήμερα ήρθε σκασμένος από το καφενείο και όλο ξεφυσάει.
Τα ξαναθυμάται όλα καθώς τα περιγράφει στη γυναίκα του.

"Ήμασταν που λες ο Λάμπρος, ο Ανδρέας κι εγώ και τα λέγαμε. 
Κουτρουβαλούσε άτσαλα από το βουνό κι εκείνο το ωραίο αεράκι που μου αρέσει και μας έφερνε τα νέα του δάσους. 
Ο κόσμος όλος μια ευλογία!
Μαζί με τον καφέ μας ο Απόστολος μας είχε φέρει και λουκουμάκια με φρέσκο νερό από την πηγή.
Κοίταξα γύρω μου αναπαμένος κι έκλεισα στην καρδιά μου, με όλες της τις ευωδιές, εκείνη τη στιγμή, πριν ακόμα πιω την πρώτη γουλιά. 
"Στον παράδεισο είμαι", συλλογίστηκα. Πού να φανταστώ ο έρμος πως την κόλαση από τον παράδεισο μια πόρτα τη χωρίζει.

Κι έλαχε η πόρτα αυτή να ανήκει στην αυτοκινητάρα του βουλευτή μας, (ειρωνικό εκείνο το μας, σαν φτύσιμο βγήκε από τα χείλη του) που κάνει ολιγοήμερες διακοπές, όπως αρέσκονται να λένε όλοι αυτοί του σιναφιού τους. 
Λες κι ο κόσμος που δεν μπορεί να πάρει ανάσα από τα βάσανα που τους φόρτωσαν, θα παρεξηγηθεί περισσότερο αν ακούσει πολυήμερες. Φτου τους!...(να και η φτυσιά).
Ξεφορτώθηκαν από μέσα κάθε λογής κουστουμάτοι και παρατρεχάμενοι.
Ανάμεσά τους κι ένας παπάς. 
Και μην με ρωτήσεις πόσοι χώραγαν σε ένα αυτοκίνητο, γιατί είναι αποδεδειγμένο πως χίλιοι κακοί χωράνε, κι όσοι περισσεύουν έρχονται αργότερα με τα πόδια.

"Πιάσε τα..." ξεκίνησα να λέω στα παιδιά για πλάκα, μα μας τα έπιασαν αυτοί.
"Τι είναι τούτοι ρε γυναίκα"; γουρλώνει τα μάτια μα συνεχίζει.
" Κάθισαν που λες στο διπλανό τραπέζι αφού μουρμούρισαν μια καλησπέρα του διαόλου, και άρχισαν να μιλάνε και να καμαρώνουν για εκείνη την επιστολή, ξέρεις δα, για το αντιρατσιστικό, που έστειλε ο άλλος ο αρχι...αρχι...αρχιδικός τους", συμπληρώνει γρήγορα γρήγορα, μετά το αυστηρό βλέμμα που εισέπραξε από τη Γιάννενα.

"Σε λίγο έφτασε συνάμενος κουνάμενος και ο άλλος, ο δικός μας ντε, που τις Κυριακές κηρύττει τάχα δήθεν την αγάπη και τις άλλες μέρες αγκαλιάζει το μίσος του για όλα και για όλους και το περιφέρει ολούθε, σκέτο λάβαρο μόλυνσης.
 -Κι αναρωτιέται μετά, ο παλιοφασίστας, κάθε φορά που μας συναντά γιατί δε μας βλέπει στην εκκλησία.
Η εκκλησία πως τον αντέχει είναι το ερώτημα!-
Κάθε τους λέξη οπλισμένη με ένα μαχαίρι ήταν. Έσκιζε τον αέρα και καρφώνονταν στις ψυχές μας. Δεν μπορείς να φανταστείς τι έλεγαν. Μίσος, οργή και κακία σκίασαν τον αέρα.

Πάνε οι όμορφες μυρωδιές, γέμισε μπόχα ο αέρας. Ο καφές ξεθύμανε, έχασε τη γλύκα του και το λουκουμάκι. Δεν άντεχα να βλέπω και να ακούω.
Σταμάτησε κι εκείνο το αεράκι να φυσά σα να ήθελε να τους αποφύγει κι αυτό. 
Ο Λάμπρος κι ο Αντρέας να κοιτιούνται και να μου κάνουν νοήματα, με ξέρουν δα καλά, για να ηρεμήσω.

Τους άφησα αυτούς να κοιτιούνται, σηκώθηκα, στάθηκα μπροστά στο τραπέζι της "εξουσίας",  και τους τα είπα από την καλή κι από την ανάποδη...και λέω βρε γυναίκα...να, λέω, αύριο να μαζευτούμε σπίτι μας, να τακτοποιηθούμε κι εμείς πριν αρχίσουν τα σχολεία.
Σα να βάρυνε πολύ ο αέρας εδώ και μου σώνεται η ανάσα."

Η ιστορία σερβιρίστηκε για τις  Ιστορίες του καφενέ #2 που συντονίζει η Αριστέα.

Βασίζονται σε ιδέα της Μαρίας Κανελλάκη.

Συμμετέχουν οι:

Δημήτρης Ασλάνογλου , Coffee time

Ινώ, Σκιάθος, Απογευματινό καφεδάκι

Lysippe, Στα δυο χέρια της θύμησης

Christina Andromeda, Καφεναί

Giwta Ar. Καφενές οδού ευτυχίας

Κλαυδία, Των τραίνων ιστορίες

 Αλέξανδρος,Η Ροζάννα στη χώρα της κοκαΐνης
Σμαραγδένια Ρούλα,Το απρόοπτο,
Des Jav, (Δέσποινα) Το παρελθόν χτυπά την πόρτα
Λάχεσις (Επιλογή). Ο τρελ'Αντώνης
Τάσος Κ. Η Βασίλισσα
Velvet, Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι
Rylie, Στη σκιά του πλάτανου
@ριστέα, Παράλληλα σύμπαντα

Μαζεστίξ, Κόκκαλα έχει το καφέ

Έλλη (Funkey Monkey) Τα κίτρινα μολύβια

Ελένη Φλογερά, Τα απρόοπτα ομορφαίνουν τη Ζωή

Γλαύκη, Η ζωή δεν μας χωράει όλους

Μαρία Κανελλάκη , Το αυγό του Προέδρου

Γιώργος-Hengeo, το Παζλ των Ψυχών

Μαρίνα, Λίγος καφές για τα ξένα

Κατερίνα Βαλσαμίδη, Ο Τελευταίος καφές !

Κική, Η Οδός της Αγάπης 

Zina Marnezi,Zina Marnezi, Μια ανάμνηση σε άσπρο φόντο 

Χριστίνα (Butterfly) Το χρέος 

Πάρε με μια αγκαλιά...

Τα μεγαλύτερα ταξίδια γίνονται με ένα χάρτινο καραβάκι, έγραφα κάποτε και το πίστευα απόλυτα.

Ακόμα το πιστεύω.

Ξεκινάω τα ταξίδια μου με ένα αληθινό, μα με εκείνο που μόνη μου φτιάχνω τα ολοκληρώνω...και είναι το χάρτινο καραβάκι μου γεμάτο όνειρα. 

Ο μαΐστρος το αγκαλιάζει, σπρώχνοντάς το τρυφερά, σαν να παροτρύνει ένα διστακτικό, άμαθο παιδί και η θάλασσα του φανερώνει μαγικά τα πιο ήρεμα μονοπάτια της ανάμεσα στα κύματα.

Κι εκείνο λευκό σαν γλάρος και μικρό σαν τη ζωή, κάνει τα πιο μακρινά ταξίδια!

Day 19...to - do
(enjoy the sea)

Και είναι κι εκείνα τα καλοκαιρινά βράδια που το φως των κεριών τα τυλίγει και φωτίζει γλυκά την παρέα.

Day 20...before bedtime

Κι εκείνη η βουκαμβίλια που ξελογιάζει το μυαλό και ξορκίζει τα σκοτάδια!

Day 21...decorate

Κι οι λέξεις που αποζητάνε την αγάπη. "Πάρε με μια αγκαλιά" φωνάζουν. Σκηνικό το λιμάνι που αρμενίζουν όλα τα χάρτινα καραβάκια τούτου του κόσμου.

Day 22....words

Η ηρεμία...

Day 23...style...Early Byzantine style (Church of the Theotokos at Hosios Loukas monastery Boeotia, Greece)

...το άρωμα του ρόδου...

Day 24...fragrant

...οι αναμνήσεις...

Day 25...mail

...κι εκείνο το παιχνιδιάρικο πρωινό με τον Μίκυ που μας έκανε να γελάσουμε.

Day 26...breakfast

Η σοφία στο βλέμμα της γάτας...

Day 27...dull (no way!!)

Είναι και τα ταξίδια.

Πάντα τα ταξίδια.

Και δεν ξέρω ποιο να διαλέξω.

Ποιο είναι άραγε το πιο αληθινό;

Day 28...travel

Ψηφίζω το καραβάκι μου. 

Εσείς τι λέτε;

Day 28...travel

Μυκηναϊκό Πάρκο Πατρών - Βούντενη

Πότε σαν σκιά και πότε σαν φάντασμα περιπλανήθηκα σε τούτο το λόφο. 

Και μέσα από φωτεινά μονοπάτια βυθιζόμουν στα σκοτάδια, για να γεννηθώ πάλι στο φως. 

Πολλές παρόμοιες διαδρομές κι άλλες τόσες εναλλαγές φωτός και σκότους που καθόλου δεν με κούρασαν.

Όσο όμως προσπαθούσα να αφουγκραστώ τα μυστικά του χτες στο σκοτάδι, τόσο τα ξεχνούσα κι άφηνα το βλέμμα μου να ατενίσει τον ορίζοντα στο φως.

Βρισκόμαστε στη Βούντενη.

Στο χώρο που οι κάτοικοι του μυκηναικού οικισμού που διακρίνεται στον απέναντι λόφο έθαβαν τους νεκρούς τους.

Για πεντακόσια χρόνια (1500-1000 π.Χ) ο οικισμός ευημερούσε στην περιοχή, όπως δείχνουν και τα ευρήματα που φυλάσσονται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Πατρών.

Ο λόφος είναι από μαλακό πέτρωμα (κιμιλόχωμα) και ήταν εύκολο να σκαφτεί για να φιλοξενήσει πολλούς τάφους σε διάφορα σχέδια και μεγέθη.

Ξερολιθιές κλείνουν την είσοδο σε κάποιους τάφους. 

Έτσι άνοιγαν εύκολα σε κάθε ταφή που γίνονταν.

Σχεδόν όλοι διαφορετικοί, όσο διαφορετικοί είναι οι άνθρωποι. 

Οι νεκροί έφευγαν προετοιμασμένοι για το μεγάλο ταξίδι, με αντικείμενα καθημερινής χρήσης, κοσμήματα, εργαλεία και ό, τι μπορείτε να φανταστείτε.

Στον πρώτο τάφο που μπήκα με υποδέχτηκαν σκελετοί, που ανήκαν σε νεαρούς άντρες, μάλλον πολεμιστές.

Και που προφανώς ήταν οι τελευταίοι που δέχτηκε τούτος ο τάφος, αφού συνήθιζαν να μετακινούν τα λείψανα μαζί με τα κτερίσματά τους, τοποθετώντας τα στην άκρη, ή σε λάκκο, στον ίδιο χώρο, για να πάρουν τη θέση τους οι επόμενοι που έκοψαν εισιτήριο για τον κάτω κόσμο.

Δύο τάφοι ξεχωρίζουν για τις αρχιτεκτονικές τους λεπτομέρειες, αλλά και το μέγεθός τους. 

Κατεβαίνοντας στον 4 που είναι ο ένας από τους δυο και που μάλλον ανήκαν σε αξιωματούχους.

Και στον 75 που είναι ο δεύτερος.

Μόνο σε έναν προσβάσιμο τάφο δεν μπήκα, όχι από φόβο για τους νεκρούς, μα για τους ζωντανούς, που βρήκαν την ώρα να ξυπνήσουν.

Μπορεί νυχτερίδες να υπήρχαν και στους υπόλοιπους, μα τουλάχιστον εκεί δεν τις είδα, και προπάντων δεν τις ένιωσα.

Μια τελευταία ματιά στα σκοτάδια...

...και πάλι στο φως.

Δεν θα σας άφηνα όμως έτσι.

Η βουκαμβίλια μας περιμένει στο τέλος του  μυστηριακού περιπάτου, να μας ανταμείψει με τα ζωηρά της χρώματα που φυλάκισαν το φως, για όλα τα σκοτάδια που διασχίσαμε!

Για τον περίπατο αυτό υπεύθυνο ήταν το πιο διάσημο πτηνό του πλανήτη και η ανάρτησή του για τη Βούντενη.
Βέβαια, έτυχε να βρίσκομαι κοντά και να μπορώ να πάω.
Μακάρι να μπορούσα να επισκέπτομαι τόσο εύκολα όσα μέρη μας δείχνει.
Για τις φωτογραφίες στις οποίες απεικονίζομαι, υπεύθυνη ήταν η Βιβή από το confusedmindblog.
Κι αφού φόρτωσα τις ευθύνες, αποχωρώ ήσυχη!
Και προπάντων ζωντανή!

Τα μικρά, εκείνα τα μεγάλα!

Δεν τα πιάνει το μάτι σου.

Είναι τόσο μικρά που χάνονται στο άπειρο γαλάζιο.

Πρέπει να τα αναζητήσεις για να τα βρεις. 

Ή, να σε βρουν αυτά.

Να σου αφήσουν μια φευγαλέα αίσθηση στα πόδια, 

να ταξιδέψουν στα μάτια σου σαν εικόνα

και να κατοικήσουν στη μνήμη σου σαν μεγάλα.

Είναι τόσο μικρά, αλλά χωράνε το άπειρο.

Μέσα τους, σαν φυλαχτό μια μελωδία.

Την ακούς;

Ένα τραγούδι γλυκόπικρο είναι.

Το τραγούδι των ονείρων...

και μιας υπόσχεσης που ακόμα δε δόθηκε!

Μιας υπόσχεσης που στην φέρνει το κύμα.

Αν δεν προλάβεις να την αρπάξεις

το κύμα που σου την έφερε,

πίσω θα την πάρει!

Έλα να πάμε στο νησί...

Μέρες χαλάρωσης και περισυλλογής. 

Αφήνω τα κομψά σκυλίσια χνάρια μου σε νησί του Αιγαίου και καταγράφω τα πάντα για να σας τα μεταφέρω.

Μετά την περσινή μου περιπέτεια με τη θάλασσα, και τα μπάνια που δεν έκανα τότε, θα νόμιζε κανείς πως δε θα έβρεχα ποτέ το υπέροχο τρίχωμά μου με θαλασσινό νερό.

Κι όμως!!

Σας έχω μια συνταρακτική αποκάλυψη.

Φέτος έγινα ατρόμητος!!

Και βούτηξα στο νερό που δεν πίνεται και κολύμπησα (δελφίνι ο σκύλος).

Μόνο για ψάρεμα δεν πήγα ακόμα, αλλά αυτό  δεν με πολυκαίει.

Μόνο ο ήλιος καίει και ψάχνω σκιές για να μη γίνω κόκκινος σαν τον αστερία!

Που λέτε λοιπόν κολύμπησα!!

Νιώθω πια πως είμαι έτοιμος και για τους Ολυμπιακούς.

Σκέφτομαι μάλιστα, εντάξει μια σκέψη είναι, αλλά γυρνάει όμορφα όμορφα στο σοφό μου κεφάλι, κάνοντας τις στροφές της, τις περιστροφές της και τις βουτιές της με χάρη, να ασχοληθώ με την συγχρονισμένη κολύμβηση.

Προς το παρόν όμως, λέω να σας περιγράψω την πρώτη μου επαφή με το νερό και να αφήσω τα όνειρα τα θερινά για τις κρύες νύχτες του χειμώνα!

Φτάνουμε στη θάλασσα και είμαι επιφυλακτικός.

Θυμάμαι από πέρυσι πως το νερό μπορεί να γίνει πολύ επιθετικό και κρατάω τις αποστάσεις μου, ως σώφρων σκύλος που είμαι.

Κάθομαι ήσυχα ήσυχα να διαβάσω, όταν βλέπω την αγαπημένη μου να βουτάει.

Φεύγει; σκέφτομαι.

Πού πάει; 

Πού με αφήνει;

Μη φεύγεις, της γαβγίζω.

Πάρε με κι εμένα.

Σηκώνομαι και χωρίς να το σκεφτώ, βουτάω στα αλμυρά και νιώθω την πιο παράξενη αίσθηση στον κόσμο.

Μπαίνω σκύλος και γίνομαι φελλός!

Η αβάσταχτη ελαφρότητά μου με σπρώχνει προς τα πάνω και ασυναίσθητα κουνάω όλα μου τα πόδια (εντάξει δεν είμαι και σαρανταποδαρούσα).

Και κολυμπάω!!

Ανοίγω το στόμα μου να την φωνάξει να με δει και πίνω νερό.

Τα χάνω για λίγο και κλαψουρίζω, αλλά συνέρχομαι αμέσως και ντρέπομαι που ολόκληρος σκύλος άρχισα τις μίρλες.

Κοιτάζω γύρω μου να δω αν με άκουσε κανείς και τη βλέπω να με πλησιάζει όλο χαρά.

-Μπήκε το μωρό μου;

Κολυμπάει η αγάπη μου;

Χμμμ....συγκαταβατικό το υφάκι της.

Θα έπρεπε να λέει:

"Να ο θαλασσόλυκός μου, ο μύθος του Αιγαίου, ο σούπερ ήρωάς μου".

Δε δίνω σημασία.

Δίνω δηλαδή, αλλά το προσπερνάω και γαντζώνομαι πάνω της.

Και τη χάνω.

Τι την έκανα;

Α! Να βγαίνει!

Θέλει να παίξουμε κρυφτό.

Ξαναγαντζώνομαι πάνω της και την ξανακρύβω.

Μάλλον όμως βαριέται αυτό το παιχνίδι, γιατί φεύγει σιγά σιγά.

Α! Θέλει να την κυνηγήσω!

Απλωτές αυτή, ξαπλωτές εγώ, δε γίνεται τίποτα!

Βάζω μπροστά την θαυμάσια σκυλίσια τεχνική μου και σε λίγο νικητής, μα ξέπνοος αράζω στην ακτή να αναπολήσω τις ηρωικές μου στιγμές!

Αυτές αναπολώ ακόμα...αλλά είπαμε καταγράφω τα πάντα!

Θα τα ξαναπούμε!

Μπρίκι

Οι μέρες που πέρασαν...Photo A Day

Ανάκατες εικόνες, ασύνδετες και άσχετες μεταξύ τους.

Κι ο Αύγουστος, ίδιο καράβι με ανοιχτά πανιά, που αρμενίζει ακόμα στα "χρονικά" μας ύδατα, να μας κερνάει όλη του τη γλύκα σε ένα σύκο!

Day 8...pet peeve (can't stand crumbs wherever they are)

Day 9...mix

Day 10...art (Charioteer of Delphi, Greece)

Day 11...mirror

Day 12...gather

Day 13...inside...the Church of the Theotokos at Hosios Loukas monastery Boeotia, Greece...

Day 14...give (me a break)

Day 15...clouds

Day 16...clean

Day17...dinner

Day 18...arrow