Έλα να πάμε στο νησί...

Μέρες χαλάρωσης και περισυλλογής. 

Αφήνω τα κομψά σκυλίσια χνάρια μου σε νησί του Αιγαίου και καταγράφω τα πάντα για να σας τα μεταφέρω.

Μετά την περσινή μου περιπέτεια με τη θάλασσα, και τα μπάνια που δεν έκανα τότε, θα νόμιζε κανείς πως δε θα έβρεχα ποτέ το υπέροχο τρίχωμά μου με θαλασσινό νερό.

Κι όμως!!

Σας έχω μια συνταρακτική αποκάλυψη.

Φέτος έγινα ατρόμητος!!

Και βούτηξα στο νερό που δεν πίνεται και κολύμπησα (δελφίνι ο σκύλος).

Μόνο για ψάρεμα δεν πήγα ακόμα, αλλά αυτό  δεν με πολυκαίει.

Μόνο ο ήλιος καίει και ψάχνω σκιές για να μη γίνω κόκκινος σαν τον αστερία!

Που λέτε λοιπόν κολύμπησα!!

Νιώθω πια πως είμαι έτοιμος και για τους Ολυμπιακούς.

Σκέφτομαι μάλιστα, εντάξει μια σκέψη είναι, αλλά γυρνάει όμορφα όμορφα στο σοφό μου κεφάλι, κάνοντας τις στροφές της, τις περιστροφές της και τις βουτιές της με χάρη, να ασχοληθώ με την συγχρονισμένη κολύμβηση.

Προς το παρόν όμως, λέω να σας περιγράψω την πρώτη μου επαφή με το νερό και να αφήσω τα όνειρα τα θερινά για τις κρύες νύχτες του χειμώνα!

Φτάνουμε στη θάλασσα και είμαι επιφυλακτικός.

Θυμάμαι από πέρυσι πως το νερό μπορεί να γίνει πολύ επιθετικό και κρατάω τις αποστάσεις μου, ως σώφρων σκύλος που είμαι.

Κάθομαι ήσυχα ήσυχα να διαβάσω, όταν βλέπω την αγαπημένη μου να βουτάει.

Φεύγει; σκέφτομαι.

Πού πάει; 

Πού με αφήνει;

Μη φεύγεις, της γαβγίζω.

Πάρε με κι εμένα.

Σηκώνομαι και χωρίς να το σκεφτώ, βουτάω στα αλμυρά και νιώθω την πιο παράξενη αίσθηση στον κόσμο.

Μπαίνω σκύλος και γίνομαι φελλός!

Η αβάσταχτη ελαφρότητά μου με σπρώχνει προς τα πάνω και ασυναίσθητα κουνάω όλα μου τα πόδια (εντάξει δεν είμαι και σαρανταποδαρούσα).

Και κολυμπάω!!

Ανοίγω το στόμα μου να την φωνάξει να με δει και πίνω νερό.

Τα χάνω για λίγο και κλαψουρίζω, αλλά συνέρχομαι αμέσως και ντρέπομαι που ολόκληρος σκύλος άρχισα τις μίρλες.

Κοιτάζω γύρω μου να δω αν με άκουσε κανείς και τη βλέπω να με πλησιάζει όλο χαρά.

-Μπήκε το μωρό μου;

Κολυμπάει η αγάπη μου;

Χμμμ....συγκαταβατικό το υφάκι της.

Θα έπρεπε να λέει:

"Να ο θαλασσόλυκός μου, ο μύθος του Αιγαίου, ο σούπερ ήρωάς μου".

Δε δίνω σημασία.

Δίνω δηλαδή, αλλά το προσπερνάω και γαντζώνομαι πάνω της.

Και τη χάνω.

Τι την έκανα;

Α! Να βγαίνει!

Θέλει να παίξουμε κρυφτό.

Ξαναγαντζώνομαι πάνω της και την ξανακρύβω.

Μάλλον όμως βαριέται αυτό το παιχνίδι, γιατί φεύγει σιγά σιγά.

Α! Θέλει να την κυνηγήσω!

Απλωτές αυτή, ξαπλωτές εγώ, δε γίνεται τίποτα!

Βάζω μπροστά την θαυμάσια σκυλίσια τεχνική μου και σε λίγο νικητής, μα ξέπνοος αράζω στην ακτή να αναπολήσω τις ηρωικές μου στιγμές!

Αυτές αναπολώ ακόμα...αλλά είπαμε καταγράφω τα πάντα!

Θα τα ξαναπούμε!

Μπρίκι