Μυκηναϊκό Πάρκο Πατρών - Βούντενη

Πότε σαν σκιά και πότε σαν φάντασμα περιπλανήθηκα σε τούτο το λόφο. 

Και μέσα από φωτεινά μονοπάτια βυθιζόμουν στα σκοτάδια, για να γεννηθώ πάλι στο φως. 

Πολλές παρόμοιες διαδρομές κι άλλες τόσες εναλλαγές φωτός και σκότους που καθόλου δεν με κούρασαν.

Όσο όμως προσπαθούσα να αφουγκραστώ τα μυστικά του χτες στο σκοτάδι, τόσο τα ξεχνούσα κι άφηνα το βλέμμα μου να ατενίσει τον ορίζοντα στο φως.

Βρισκόμαστε στη Βούντενη.

Στο χώρο που οι κάτοικοι του μυκηναικού οικισμού που διακρίνεται στον απέναντι λόφο έθαβαν τους νεκρούς τους.

Για πεντακόσια χρόνια (1500-1000 π.Χ) ο οικισμός ευημερούσε στην περιοχή, όπως δείχνουν και τα ευρήματα που φυλάσσονται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Πατρών.

Ο λόφος είναι από μαλακό πέτρωμα (κιμιλόχωμα) και ήταν εύκολο να σκαφτεί για να φιλοξενήσει πολλούς τάφους σε διάφορα σχέδια και μεγέθη.

Ξερολιθιές κλείνουν την είσοδο σε κάποιους τάφους. 

Έτσι άνοιγαν εύκολα σε κάθε ταφή που γίνονταν.

Σχεδόν όλοι διαφορετικοί, όσο διαφορετικοί είναι οι άνθρωποι. 

Οι νεκροί έφευγαν προετοιμασμένοι για το μεγάλο ταξίδι, με αντικείμενα καθημερινής χρήσης, κοσμήματα, εργαλεία και ό, τι μπορείτε να φανταστείτε.

Στον πρώτο τάφο που μπήκα με υποδέχτηκαν σκελετοί, που ανήκαν σε νεαρούς άντρες, μάλλον πολεμιστές.

Και που προφανώς ήταν οι τελευταίοι που δέχτηκε τούτος ο τάφος, αφού συνήθιζαν να μετακινούν τα λείψανα μαζί με τα κτερίσματά τους, τοποθετώντας τα στην άκρη, ή σε λάκκο, στον ίδιο χώρο, για να πάρουν τη θέση τους οι επόμενοι που έκοψαν εισιτήριο για τον κάτω κόσμο.

Δύο τάφοι ξεχωρίζουν για τις αρχιτεκτονικές τους λεπτομέρειες, αλλά και το μέγεθός τους. 

Κατεβαίνοντας στον 4 που είναι ο ένας από τους δυο και που μάλλον ανήκαν σε αξιωματούχους.

Και στον 75 που είναι ο δεύτερος.

Μόνο σε έναν προσβάσιμο τάφο δεν μπήκα, όχι από φόβο για τους νεκρούς, μα για τους ζωντανούς, που βρήκαν την ώρα να ξυπνήσουν.

Μπορεί νυχτερίδες να υπήρχαν και στους υπόλοιπους, μα τουλάχιστον εκεί δεν τις είδα, και προπάντων δεν τις ένιωσα.

Μια τελευταία ματιά στα σκοτάδια...

...και πάλι στο φως.

Δεν θα σας άφηνα όμως έτσι.

Η βουκαμβίλια μας περιμένει στο τέλος του  μυστηριακού περιπάτου, να μας ανταμείψει με τα ζωηρά της χρώματα που φυλάκισαν το φως, για όλα τα σκοτάδια που διασχίσαμε!

Για τον περίπατο αυτό υπεύθυνο ήταν το πιο διάσημο πτηνό του πλανήτη και η ανάρτησή του για τη Βούντενη.
Βέβαια, έτυχε να βρίσκομαι κοντά και να μπορώ να πάω.
Μακάρι να μπορούσα να επισκέπτομαι τόσο εύκολα όσα μέρη μας δείχνει.
Για τις φωτογραφίες στις οποίες απεικονίζομαι, υπεύθυνη ήταν η Βιβή από το confusedmindblog.
Κι αφού φόρτωσα τις ευθύνες, αποχωρώ ήσυχη!
Και προπάντων ζωντανή!