Κυκλάμινο, ο πρίγκιπας του φθινοπώρου (Weekly Moodboard 34)

 
Τρένο ο χρόνος, ταχεία πες καλύτερα, κυλάει σε αόρατες ράγες. 
Απομακρύνεται γρήγορα από το παρελθόν. 
Το παρόν ξετυλίγεται αδιάκοπα και μετριέται σε στιγμές που χάνονται με μια ανάσα.
Προορισμός του και μόνος σκοπός το μέλλον. Το κυνηγάει συνεχώς, ενώ εκείνο απλώνεται μακάριο και αδιάφορο στην αιωνιότητα.
Μόλις που προλαβαίνουμε να επιβιβαστούμε στη μια στιγμή, πριν κατεβούμε στην αμέσως επόμενη.
Κι υπάρχουν εκείνες οι στιγμές που θέλουμε να σταματήσει το τρένο. 
Κι όταν δε σταματάει μόνο του, το σταματάμε εμείς. Το ξεγελάμε, μας ξεγελάει, δεν έχει σημασία.
Σημασία έχει πως απολαμβάνουμε την ησυχία του δάσους λίγο παραπάνω, γεμίζουμε εικόνες που γίνονται δικές μας και παίρνουμε όσες ανάσες χρειαζόμαστε για να συνεχίσουμε όσα διακόψαμε.

Σε ένα τέτοιο ξεγέλασμα χρειάζεται καλή παρέα.
Χρειάζεται επίσης ένα δυνατό σκηνικό.
Για το δεύτερο φρόντισε η φύση. Είχε μεγάλα κέφια και το παράκανε στο στρώσιμο της γης. Τη γέμισε κυκλάμινα. Κυκλάμινα που γεμίζουν τις πλαγιές και τα μάτια μας με φως. Μπαίνουμε στο μονοπάτι και όλα σταματάνε.
Μόνο τα κυκλάμινα συνεχίζονται μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι μας κι ακόμα παραπέρα.
Παντού το ίδιο όμορφο σκηνικό, που συνεχίζεται αδιάκοπα λες.
Μόλις που ακούμε εκείνο το τρένο να σφυρίζει ανυπόμονο. Λίγο ακόμα παρακαλάμε. Θέλουμε να πάρουμε μαζί μας όσες περισσότερες εικόνες μπορούμε μιας φύσης που στόλισε και γλεντάει το φθινοπωρινό πρωινό.
Να χαθούμε στη γαλήνη και στα χρώματα.
Να γεμίσουν τα μάτια μας κυκλάμινα και φως.
Σαν το φως που έντυσε ο ήλιος ο ίδιος εκείνο το κυκλάμινο και το έκανε να λάμπει ευτυχισμένο.