(Αντ)Έχεις Πακέτο;

Ο γέρος που κάθονταν στην μια πλευρά ήταν αυτό που λέμε με μια λέξη "στραβόξυλο".

Όλα στη ζωή του ήταν διαλυμένα κι αυτός στη δύση της, απελπισμένος και ολομόναχος, θυμήθηκε το παιδί που είχε κάνει κάποτε και που είχε απαρνηθεί πολύ εύκολα.

Το παιδί είχε μεγαλώσει. Δεν τον είχε ανάγκη, αλλά το είχε αυτός.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Όταν ήταν νέος είχε δεσμό με μια κοπέλα. Η κοπέλα έμεινε έγκυος κι αυτός για να γλιτώσει "τα δεσμά" την κατηγόρησε πως το παιδί το είχε κάνει με άλλον.

Την έκανε τότε με ελαφρά και συνέχισε να καταστρέφει γύρω του ανθρώπους.

Παντρεύτηκε, έκανε παιδιά, χώρισε, δεν του μιλάνε ούτε η γυναίκα του, ούτε τα παιδιά του.

Πάντα λέω πως όταν φτάνει ένα παιδί να μη θέλει ούτε να βλέπει τους γονείς του, είναι απόλυτα δικαιολογημένο.

Ποιος ξέρει τι του έχουν κάνει. Βέβαια οι άλλοι λένε για το χρέος του παιδιού απέναντι στο γονιό, αλλά εγώ λέω πως μόνο ο γονιός έχει χρέος απέναντι στο παιδί.

Το παιδί απλά ξεπληρώνει αυτά που παίρνει. Παίρνει αγάπη, θα δώσει αγάπη.

Παίρνει απόρριψη θα την επιστρέψει στο διπλάσιο.

Και είναι απόλυτα δικαιολογημένο.

Ο γέρος της ιστορίας μας δεν έπειθε κανέναν για τις καλές του προθέσεις.

Κατηγορούσε τους πάντες, ενώ όλα έδειχναν πως αυτός κομμάτιαζε τις ζωές των άλλων συστηματικά.

Γύρευε, λέει τώρα, να βρει το παιδί εκείνο, παρόλο που μέσα στην αγωνία του μπέρδευε τα λόγια του και συνέχιζε να κατηγορεί εκείνη την κοπέλα που πάνω από 50 χρόνια πριν, έφερε στον κόσμο ένα κοριτσάκι που μεγάλωσε με χίλια προβλήματα και πρώτο αυτό της κοινωνικής κατακραυγής (μην ξεχνάμε πως ήταν η κοινωνία εκείνα τα χρόνια), ώσπου παντρεύτηκε και το παιδί απέκτησε πατριό.

Απέκτησε τον πατέρα που δεν είχε.

Μεγάλωσε ευτυχισμένο.

Και βρέθηκε μια μέρα να κάθεται απέναντι σ' έναν άγνωστο τύπο που της έμοιαζε και που ακόμα και τώρα, παρόλο που έβλεπε κι ο ίδιος τις ομοιότητες, αλλά και παραβλέποντας πως αυτός την είχε αναζητήσει, ζητούσε τεστ DNA, ανάμεσα σε δυο κροκοδείλια δάκρυα που έριξε και στην αγωνία του για το αν θα συνέχιζε να είναι μόνος.

Η "κόρη" του, μίλησε με λεπτομέρειες για το πόσο καλά είχε μεγαλώσει με τη μητέρα της και τον πατριό της και μέσα από αληθινά δάκρυα δέχτηκε να γνωρίσει κι έναν "πατέρα" που κάποτε απλά είχε κάνει σεξ με τη μάνα της.

Εγώ έμεινα με την απορία. Δεν ξέρω τι έγινε μετά.

Ξέρω πως και η μάνα και ο πατριός καθόλου δε χάρηκαν που ένας άλλος διεκδικούσε ξαφνικά πατρότητες στα γεράματα και τους έφερνε τη ζωή τα πάνω κάτω. Αυτό το ξέρω, γιατί το είπε το παιδί.

Υποθέτω πως αφού γνωρίστηκαν ίσως κατάλαβε και η κοπέλα πόσο λάθος ήταν τελικά όλο αυτό.

Ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Φαίνονταν στα λόγια του, στη στάση του, στις κατηγορίες του για όλους ποιος ήταν ο αδύναμος κρίκος της ιστορίας και απλά απαριθμούσα πόσους ανθρώπους πλήγωνε στο διάβα του.

Πρόσθεσα ένα ακόμα όνομα στον ατέλειωτο κατάλογο. Ή μάλλον τρία!

Αναρωτήθηκα τι είναι αυτό που σπρώχνει τόσο κόσμο που έχει μια ικανοποιητική και τακτοποιημένη ζωή να ψάχνει, ή να αφήνει να τον βρίσκουν τα φαντάσματα του παρελθόντος.

Τι θα μπορούσε να συνδέσει ένα παιδί με έναν γονιό που το απαρνήθηκε;

Ξέρω δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες, αλλά πόσες αλήθεια είναι πραγματικά τραγικές και πόσες σαν την παραπάνω;

Προβληματίστηκα.

Σκέφτηκα αν εγώ ήμουν υιοθετημένη κι αν οι γονείς μου ήταν θετοί γονείς και με είχαν μεγαλώσει όπως με μεγάλωσαν, με όλη αυτή την αγάπη, θα ήθελα να σκαλίσω ένα παρελθόν που δε μου λέει τίποτα;

Θα είχε αξία να ξέρω;

Ή θα είχε αξία να κρατήσω την οικογένειά μου στη γαλήνη της και να τιμήσω μέχρι το τέλος τους ανθρώπους που τους χρωστάω τα πάντα;

Πόσο πατέρας είναι ένας άνθρωπος και πόσο θα μπορούσε να γίνει μετά από τόσα χρόνια απουσίας;

Η δική μου απάντηση είναι καθόλου.

Η δική σας;

Σημείωση: Είχα πέσει τυχαία στην εκπομπή πέρυσι, πρόπερσι, δε θυμάμαι ακριβώς και πριν κάνω ζάπινγκ με κράτησε μια φράση του γέρου.

Μια φράση που έδειχνε ότι όχι μόνο δε μετάνιωνε και δεν ένιωθε τίποτα για κανέναν, αλλά κι ότι έψαχνε καθαρά για δικό του όφελος.

Μου κίνησε την περιέργεια και την είδα ολόκληρη.

Μια συζήτηση πριν λίγες μέρες με έκανε να τη θυμηθώ και να αναρωτηθώ πάλι από την αρχή!