Ένα βιβλίο που δε με σκλάβωσε!

Η γνωριμία μου με την Τεχμίνα Ντουρανί έγινε κατά λάθος. Άργησα βλέπετε να πάω στη βιβλιοθήκη και στα 5 λεπτά που είχα στη διάθεσή μου πριν κλείσει, άρπαξα δύο βιβλία στην τύχη.

Το ένα ήταν δικό της και λέγεται "Σκλάβες!".

Βιογραφικό, με πολλές αναφορές στην πολιτική σκηνή του Πακιστάν από το 1974 έως το 1990, πράγμα αναπόφευκτο μια και ο δεύτερος σύζυγός της ήταν ένα πρόσωπο που πρωταγωνιστούσε σε αυτή, ακόμα και με την απουσία του.

Πότε στην εξορία, πότε στη φυλακή, θα μπορούσε να είναι ήρωας, αν δεν ήταν ένας τελείως κενός και με απίστευτες εκρήξεις άνθρωπος. Η εξορία, την οποία η συγγραφέας επικαλείται συχνά θέλοντας να δώσει δραματικό τόνο (γιατί είναι γνωστό πως το να ζεις στο Λονδίνο, να αποκτάς σπίτια κι εξοχικά και να κάνεις διακοπές στην Ισπανία, είναι μεγάλο δράμα, ενώ η χώρα σου δοκιμάζεται), δεν είναι αρκετή για να κάνει τους ήρωες πιο ανθρώπινους.

Ίσα ίσα, βλέπουμε έναν αδίστακτο πολιτικό με προσωπικές και μόνο βλέψεις.

Ο λαός, του είναι απαραίτητος, μόνο όταν τον χρειάζεται. Όταν  θέλει να τον βάλει να αναμετρηθεί με τους αντιπάλους για να βγει από τη φυλακή, ή όταν χρειάζεται τις ψήφους του. Αφού τις πάρει, "δε με ξέρεις, δε σε ξέρω, υποφέρεις κι υποφέρω"!!!

Τότε προσηλώνεται στην "καριέρα" που καθόλου δεν έχει να κάνει με την καλυτέρευση των συνθηκών της ζωής του λαού, αλλά με τη δική του εικόνα και τη δική του καλοπέραση.

Είδος αναγνωρίσιμο και πολύ οικείο, μια που ευδοκιμεί άφθονο και στην Ελλάδα.

Αλλά ας αφήσω τον άντρα της, που πέρα από τις πολιτικές του ατασθαλίες, ήταν και απίστευτα βίαιος άνθρωπος κι ας επικεντρωθώ στην ηρωίδα.

Η ηρωίδα, εύκολα θα μπορούσε να κερδίσει τη συμπάθεια, αλλά δεν την κερδίζει. Τουλάχιστον δεν κερδίζει τη δική μου. Το αστείο είναι πως μόνο και μόνο επειδή είναι γυναίκα σε ένα ισλαμικό κράτος, μπαίνει σχεδόν αυτόματα στο ρόλο του θύματος, αλλά γρήγορα διαπιστώνεις πως μια χαρά δημιουργεί και η ίδια θύματα γύρω της, ειδικά ανάμεσα στις άλλες γυναίκες. Η δική της γνώμη για τη γυναίκα δε διαφέρει και πολύ από εκείνη των αντρών. Μόνο όποτε τη συμφέρει επικαλείται τις αδικίες ενός αναχρονιστικού συστήματος. Μην ξεχνάμε βέβαια πως η ίδια δεν είναι όποια κι όποια. Πώς να κατανοήσει την απλή γυναίκα του λαού της, που παλεύει με τα τσαντόρ, τα παιδιά και την απόλυτη αντρική κυριαρχία, όταν η ίδια φοράει μοντελάκια, έχει νταντάδες και πέφτει από μόνη της στην κυριαρχία του Μουσταφά που τη μαγεύει μόνο και μόνο γιατί έχει δύναμη;

Επικαλείται τον έρωτα και το νεαρό της ηλικίας της, για να δικαιολογήσει τις πράξεις της, γιατί δεν ξεχνάει πως, όταν γοητεύτηκε από το "Λιοντάρι του Παντζάμπ", ήταν παντρεμένη με έναν άνθρωπο που όχι μόνο δεν την καταπίεζε, αλλά την αγαπούσε κιόλας.

Δίνει συνεχώς ελαφρυντικά στον εαυτό της, αλλά φτάνει μέχρι και να αφήσει το παιδί της για να παντρευτεί έναν άνθρωπο που παίρνει το πέμπτο του διαζύγιο εξαιτίας της.

Μετά ακολουθεί ο εφιάλτης, αλλά να πω πως δεν τα ήξερε; Της τα είχε πει χαρτί και καλαμάρι το προηγούμενο θύμα (η πρώην, η οποία αν δεν έφευγε πενθώντας το νεογέννητο παιδί της που φημολογείται ότι σκότωσε ο άντρας της,   θα τραγουδούσε περιχαρής "αυτή η άλλη, αυτή η άλλη είναι ευεργέτης μου μεγάλη", που ελευθερώθηκε). 
Η Τεχμίνα όμως δε βλέπει μπροστά της. Την έχει ήδη τυφλώσει η χρυσή λάμψη της εξουσίας (ανυπομονεί να μπει στο μάτι όλων σαν σύζυγος του μεγάλου πολιτικού), αλλά και η ¨παρηγοριά" του χρήματος, που σε κάνει να ξεχνιέσαι μετά το ξυλοφόρτωμα, αγοράζοντας και ανακαινίζοντας σπίτια, ή ψωνίζοντας χιλιάδες παπούτσια. Δεν ξεχνάει που και που να δηλώνει την απόλυτη ευτυχία της, ανάμεσα στα ξυλοφορτώματα, αλλά και να γεννάει.
Όλα στρέφονται γύρω από τον εαυτό της, τον οποίο δικαιολογεί συνέχεια κι επειδή χάρη στο βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα, δικαιολογεί πότε πότε και τον Μουσταφά, ενώ στους άλλους βρίσκει μόνο ψεγάδια. Μόνο αυτή έχει δίκιο, μόνο αυτή έχει δικαιώματα, μόνο αυτή είναι αδύναμη (όταν συμφέρει). Πάντα υπολογίζει με μεγάλη ακρίβεια τι είναι το καλύτερο γι΄αυτήν κι ας προσπαθεί να πείσει για το αντίθετο.

Όταν ο άντρας της, εκείνος ο "σταθερός" άνθρωπος με τους αμέτρητους γάμους, τα παιδιά που ούτε θυμάται και τις σιδερένιες γροθιές, παρασύρει την 13χρονη αδερφή της, η "καταπιεσμένη" κατηγορεί την αδερφή (που είναι παιδί) πως τάχα παρέσυρε τον σαρανταφεύγα ανώμαλο άντρα της.
Καμιά συμπόνοια για το 13χρονο θύμα, και το νεαρό της ηλικίας τώρα γίνεται ωραιότατη γαργάρα και καταπίνεται με πολλές δόσεις βάλιουμ.

Η στάση της απέναντι στην αδερφή της, αλλά και η αδυναμία της να ζήσει μακριά από τη "φωτεινή" σκιά της πολιτικής δύναμης του άντρα της, είναι αυτά που τη ρίχνουν στα μάτια μου ακόμα περισσότερο.

Μια φεύγει, μία ξαναγυρνάει στο τέρας με διάφορες δικαιολογίες. Η πιο σαθρή είναι πως πιστεύει στις ιδέες του. Πως αυτός θα αλλάξει το Πακιστάν. Βλέπετε είχε ήδη εγκαταλείψει την ιδέα του έρωτα που την "έσπρωξε" στην κακή της τύχη και δικαιολογείται πια ακόμα και στον εαυτό της με άλλους τρόπους.

Η θέση της γυναίκας στην κοινωνία της, γίνεται μόνο ένα αχνό φόντο πάνω στο οποίο η συγγραφέας πατάει για να τονίσει τις δήθεν αδυναμίες της, αλλά και να ατονίσει τα λάθη της. Η φωτογραφία του εξωφύλλου, μάλλον διαλέχτηκε κατά λάθος ή επίτηδες για λόγους μάρκετινγκ.
Μόνο μεταξωτά μαντήλια, πάντα επώνυμα και πανάκριβα, έκρυβαν το κεφάλι της σε περιπτώσεις που επιβάλλονταν και ποτέ τσαντόρ.

Οι μόνοι αγώνες που κάνει εν τω μεταξύ για το "καλό της πατρίδας της" είναι αυτοί για την απελευθέρωση του άντρα της.

Είναι ένα βιβλίο που δε γίνεται αγαπημένο σε καμιά περίπτωση. Το διαβάζεις μόνο και μόνο για να δεις που θέλει να το καταλήξει τελικά η συγγραφέας. Αν θες να διαβάσεις για τη θέση της γυναίκας στο Ισλάμ, επιλέγεις ένα άλλο.

Ναι, είχε παντρευτεί ένα τέρας, που έκανε το λαό να τρέχει πίσω του, έναν άρρωστο θρησκόληπτο ανθρωπάκο (που αποκρυπτογραφούσε τα της θρησκείας όπως τον βόλευαν)  και δεν είναι εύκολο να χωρίσεις έναν ισχυρό μουσουλμάνο, ειδικά όταν αυτός είναι και τρελαμένος. Αλλά δεν μπορώ να κατανοήσω τίποτα άλλο σε αυτή τη γυναίκα.

Σχεδόν από την πρώτη παράγραφο που άρχισε με πράσινο μετάξι και μπόλικα διαμάντια, μέχρι και το τέλος του βιβλίου η Τεχμίνα είναι μια γυναίκα αντιπαθητική που προσπαθεί να αποδείξει πως δεν είναι κενή! Πρώτη φορά μου συμβαίνει μια ηρωίδα να μου είναι τόσο  αγεφύρωτα μακριά.

Τουλάχιστον ας πάλευε και λίγο για το δικαίωμα της αδερφής της να είναι παιδί και όχι αντίζηλος από τα 13 της. Ή για το δικαίωμα όλων των γυναικών που καταπιέζονται με φρικτούς τρόπους, ιδίως στα μέρη της. Σίγουρα τότε θα ανέβαινε πολύ στα μάτια μου!
Περαστικά μου κι ας πρόσεχα!
Πάλι καλά που δεν το πλήρωσα!

Σημείωση:Σήμερα είναι παντρεμένη με άλλον πολιτικό (η εξουσία προφανώς είναι το καλύτερο αφροδισιακό), αλλά τουλάχιστον λέγεται πως παλεύει επί της ουσίας για τις γυναίκες.
χμμμμμ.........δυσκολεύομαι να το πιστέψω...