Το Μπρίκι και η θάλασσα

Θάλασσα λέει!

Πφφφφφφ!

Πώς βρέθηκα εγώ εδώ, ούτε που κατάλαβα.

Σάμπως μου λένε και τίποτα; Και να μου τα λένε δηλαδή σάμπως προσέχω τι λένε;

"Πάμε" ακούω εγώ και πετάγομαι από όπου και να 'μαι, παρατάω ό, τι κι αν κάνω και τρέχω γιατί ξέρω πως αυτό είναι καλό. Αυτοί βέβαια λένε κι άλλα, αλλά εκείνη την ώρα είμαι πολύ απασχολημένος με το να τους βοηθάω να μου βάλουν το λουρί και δε δίνω σημασία.

Κάποτε, όταν ήμουν μικρότερος καθόμουν και μου το φορούσαν. Μεγαλώνοντας όμως, αποφάσισα να πάρω τη ζωή στα χέρια μου. Έτσι παίρνω πια όσες περισσότερες πρωτοβουλίες μπορώ, στα θέματα που με αφορούν. Κατάλαβα, πως αν τους βοηθήσω κι εγώ λίγο, όλα γίνονται πιο εύκολα.

Ή μάλλον, θα γίνονταν πιο εύκολα, αν είχαν έστω και τη μισή μου εξυπνάδα. 

Μα πόση ώρα μπορώ να σταθώ στα δυο μου πόδια κι αυτοί να μην ξέρουν τι να κάνουν;

Ας πηδήξω πάνω τους να τους διευκολύνω, σκέφτομαι, αλλά τίποτα. Μάλλον πρέπει να τους εκπαιδεύσω να μου βάζουν το λουρί όσο εγώ πηδάω.

Κάπως έτσι, ξεκινάει αυτό το παράξενο ταξίδι.

Το αυτοκίνητο δεν λέει να σταματήσει κι εγώ έχω αρχίσει να βαριέμαι να κοιτάω έξω. Στην αρχή ήταν απολαυστικό, αλλά άρχισε γρήγορα να γίνεται κουραστικό. Όλα περνούν από μπροστά μου τόσο γρήγορα που νομίζω πως τρελάθηκε η ζωή και φεύγει βιαστική.

Νομίζω πως όταν σταματήσουμε, θα είμαι πια γέρος. Σκέφτομαι όλα εκείνα τα κόκαλα που έχω θάψει στον κήπο ή έχω κρύψει στο κρεβάτι μου για μια ώρα ανάγκης. Τόση περιουσία και δε θα προλάβω να αφήσω απογόνους να τη χαρούν, γιατί με έβαλαν στη μηχανή του χρόνου.

Νοστάλγησα και το κρεβάτι μου, αλλά δεν πειράζει, γιατί κοιμάμαι μια χαρά και στα πόδια τους. Κλείνω τα μάτια μου και ξαφνικά τρέχω στον κήπο που κρύβονται οι θησαυροί μου με τα τρισχαριτωμένα αυτάκια μου να ανεμίζουν όλο χάρη.

Αλλά μήπως με αφήνουν και να κοιμηθώ; Λες και παραφυλάνε, μόλις κλείνω τα μάτια μου αμέσως με ξυπνούν.

"Εγώ πρώτος" σκέφτομαι και πηδάω έξω με το που ανοίγει η πόρτα.

Η αγαπημένη μου αρχίζει να φωνάζει για κάτι γρατσουνιές, αλλά εγώ δεν ξέρω τι είναι αυτές και δε δίνω σημασία.

Όλα βράζουν εδώ που με έχουν φέρει και μια ματιά γύρω μου με κάνει να αποφασίσω πως θέλω να φύγω.

Χώνομαι κάτω από το αυτοκίνητο στη βιασύνη μου να αποδράσω από αυτό το μέρος. Κατάλαβα γρήγορα το λάθος μου, αλλά από περηφάνια και μόνο αποφασίζω να τους δείξω πως αυτό ήθελα να κάνω. Να χωθώ κάτω από το αυτοκίνητο. Τι πιο φυσικό από αυτό;

Ξαπλώνω ατάραχος και κάνω πως κοιμάμαι, αλλά το κόλπο δεν πιάνει.

Τους ακούω να λένε για τη ζέστη και να γελάνε μαζί μου που έψαξα αμέσως να βρω λίγη δροσιά. 

"Ναι, καλά..."σκέφτομαι και μαζεύοντας όση αξιοπρέπεια μου έχει μείνει, βγαίνω γενναία από εκεί κάτω και καμώνομαι πως θαυμάζω το περιβάλλον.

Το οποίο περιβάλλον δε θα το έλεγα καθόλου άσχημο. 

Τώρα που το βλέπω καλύτερα νομίζω πως έχει ένα ενδιαφέρον, μπορεί και δύο!

Καταρχήν μπορώ να τρέξω όσο μπορώ.

Να, μέχρι εκείνη τη γραμμή, πέρα μακριά, εκεί που σταματάει ο κόσμος. 

Παίρνω φόρα κι αρχίζω να τρέχω χαρούμενος, αλλά τι απογοήτευση...! Δε θα φτάσω ποτέ στο τέλος αυτού του κόσμου!

Το όνειρό μου σβήνει γρήγορα, γιατί  αυτό εκεί στο βάθος, που φαίνεται τόσο ωραίο για τρέξιμο, είναι νερό....ναι, νερό!! Απίστευτο ε;

Και δεν πίνεται κιόλας, είναι αλμυρό! Φρενάρω απότομα και γυρίζω τα μπρος πίσω γιατί το νερό μου επιτίθεται.

Δε λέω ψέματα. Παίρνει φόρα κι έρχεται να με πιάσει. Οπισθοχωρεί και ορμάει ξανά και ξανά.

Προσπαθώ να το τρομάξω, του φωνάζω όσο πιο δυνατά μπορώ, αλλά αυτό δεν τρομάζει με τίποτα! Ίσα ίσα εξαγριώνεται περισσότερο.

Α, όλα κι όλα!!!...Είπαμε να πιω νερό (που δεν πίνεται), να τρέξω πάνω του (που δεν γίνεται), αλλά όχι να με καταπιεί αυτό.

Περνάω κι εγώ τη μέρα μου όσο πιο στεγνός μπορώ. Παίζω με ξύλα, τρώω βοτσαλάκια, ατενίζω το ηλιοβασίλεμα.

Και τρέχω!

Δεν ξέρω τι να πρωτοκάνω.

Γι΄αυτό τα κάνω όλα μαζί!

Τρέχω, κάθομαι, παίρνω το ξύλο, αφήνω το ξύλο, ξανατρέχω, σκάβω, ξαπλώνω και τρέχω πάλι, αφού ξαναπάρω το ξύλο.

Κάποια στιγμή νομίζω πως δεν μπορώ να τρέξω άλλο.

Αυτό είναι σοκ!

Είμαι πολύ περήφανος για να το παραδεχτώ δημόσια.

Ουφ, νομίζω πως δεν μπορώ να το κρύψω άλλο.

Ας πάει στα κομμάτια και η περηφάνια και η προκατάληψη.

Το παραδέχομαι με βαριά καρδιά...
Είμαι πτώμα! Δεν πάμε σπίτι μας τώρα;

Όχι;;;;;;

Τι όχι είναι αυτό;

Ωχ, Θεέ μου....την έβαψα!

Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες από την κόρη μου στο Γιαλό της Λευκάδας.

Η περιπέτεια θα μείνει αξέχαστη στον Μπρίκι. Το πρώτο του κάμπινγκ κράτησε 2 μέρες μόνο και όταν ήρθε σπίτι κοιμήθηκε άλλες  2. 

Το καταευχαριστήθηκε κι έκανε πολλούς φίλους!