Μα, είμαι άθεη! (Weekly Moodboard 20)

, 

Χθες το απόγευμα η γη κουνήθηκε για λίγο. Ο σεισμός στα ανοιχτά της Λευκάδας στα λίγα δευτερόλεπτα που κράτησε, σίγουρα έκανε πολλούς να επικαλεστούν το Θεό.

Πιστεύουμε δεν πιστεύουμε, οι περισσότεροι στα δύσκολα στρεφόμαστε σε κάτι δυνατότερο από μας.

Σε κάτι ανώτερο!

Όταν ήμουν μικρή (πολύ μικρή), οι "Θεοί" ήταν οι γονείς μου. Νόμιζα πως ο πατέρας μου μπορούσε να τα βάλει με το δράκο του παραμυθιού και να νικήσει.

Κι εγώ η μικρή του πριγκίπισσα ένιωθα προστατευμένη και ασφαλής.

Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως οι δράκοι στη ζωή δεν είναι τόσο ξεκάθαροι όσο οι δράκοι των παραμυθιών και πως οι γονείς μου δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν για χάρη μου όλα τα κακά.

Θα το έκαναν χωρίς σκέψη αν μπορούσαν, αλλά δεν μπορούσαν.

Κάποια στιγμή μεγαλώνοντας ανακάλυψα τον Θεό. Άλλωστε σε ελληνική οικογένεια μεγάλωνα, βαπτισμένη ήμουν, από το δημοτικό ακόμα είχαμε εκκλησιασμούς και κατηχητικά.

Στα κατηχητικά, ο Θεός τους δεν μου άρεσε. Ήταν ένας μίζερος, κακότροπος Θεός που επιζητούσε την τιμωρία και σου έκλεινε τις πόρτες του παραδείσου αν πήγαινες σε πάρτι (παιδικά).

Όλα ήταν απαγορευμένα.

Το μόνο που επιτρέπονταν ήταν η προσευχή, η νηστεία και η ταπείνωση.

Έτσι έλεγαν...το να είσαι ταπεινός είναι προτέρημα.

Και μπορεί να είναι.

Αλλά κοιτάζοντας γύρω μου όλους αυτούς που δίδασκαν ταπείνωση έπαιρνα άλλα μηνύματα.

Μπερδεμένα μηνύματα!

Δάσκαλε που δίδασκες δηλαδή, αλλά σιγά σιγά έμαθα να μην τα παίρνω όλα σοβαρά.

Όχι τα μηνύματα, αυτά που έλεγαν δεν έπαιρνα σοβαρά.

Μια σταλιά παιδί ήμουν και σκεφτόμουν μέσα μου..."αν τους άκουγε ο Θεός τους τι θα τους έλεγε;"...βλέπετε είχα φτάσει στο συμπέρασμα πως ο Θεός απουσίαζε από εκείνα τα μαθήματα.

Είχαν ξεμείνει κάτι "κυρίες" με κότσο και ταγέρ που ασχολούνταν με το αν θα κλέψουμε σοκολατάκι από τη φοντανιέρα της μαμάς ή αν θα χορέψουμε στο πάρτι της Λϊτσας με αγόρι.

Με αγόρι;...η τιμωρία του Θεού ήταν άμεση!!

Και μιλάμε για παιδιά έτσι;

Το μόνο που μου περνούσε από το μυαλό ήταν ό, τι ο Γιωργάκης είχε μπλε ποδήλατο κι έβαζε τραπουλόχαρτα στις ακτίνες του για να κάνει θόρυβο!

Κανονικά ούτε να τους μιλάμε δε θα έπρεπε για να κερδίσουμε την αιώνια ζωή, αλλά ο Γιωργάκης ήταν κολλητός μου και οι μαμάδες μας ήταν κολλητές κι αυτές.

Οπότε κάναμε πολλές αμαρτίες παίζοντας μαζί...αυτός με το μπλε του ποδήλατο κι εγώ με το πορτοκαλί (ω, ναι, πορτοκαλί!).

Αναγκάστηκα να πάω κατηχητικό και στην πρώτη τάξη του γυμνασίου. Όχι γιατί το ήθελα, αλλά γιατί η φιλόλογος ήταν από αυτές τις κυρίες με τους κότσους και τα ταγέρ και το δικό της μήνυμα ήταν πιο ξεκάθαρο από εκείνα τα μπερδεμένα που μας έστελνε ο Θεός με τους "αντιπροσώπους" του.

Όποιος δεν πήγαινε δε θα έπαιρνε μεγάλο βαθμό.

Υπέκυψα!

Δεν επιχειρώ φυσικά να αναλύσω αν υπάρχει Θεός ή όχι!

Όλοι έχουμε μέσα μας την απάντηση και ο καθένας μας πιστεύει ό. τι πιστεύει!

Αυτό που μου τη δίνει, που μου την έδινε πάντα ήταν οι καθοδηγητές.

Όλοι αυτοί που στο όνομα της θρησκείας της όποιας θρησκείας, πατάνε κάτω ψυχές και τις λιώνουν.

Τα μεγαλύτερα εγκλήματα λένε (κι έχουν δίκιο), έχουν γίνει στο όνομα της θρησκείας.

Το έχουμε δει στην ιστορία, συνεχίζουμε να το βλέπουμε γύρω μας καθημερινά.

Στο όνομα ενός Θεού (αιμοδιψή κι αιμοβόρου) μόλις χτες έγινε ένα ακόμα αποτρόπαιο έγκλημα.

Κι έρχεται μια νεαρή μητέρα μέσα στη χαρά της που γλίτωσε από τον ανεμοστρόβιλο στην Οκλαχόμα να δηλώσει άθεη.

Το γέλιο της, η ίδια η χαρά της ζωής που μόλις ξανακέρδισε.

Αλήθεια όμως, ήταν πράγματι ο Θεός πίσω από την καταστροφή και τους θανάτους και γιατί γλίτωσε κάποιους ανθρώπους και όχι όλους;

Ρητορική η ερώτηση, γιατί οι βαθιά θρησκευόμενοι ίσως πουν πως όλα αυτά ήταν μια δοκιμασία.

Και πως σώθηκε η "άπιστη" για να πιστέψει και άλλα τέτοια ζαρζαβατικά.

Εγώ θα μείνω στο γέλιο της!

Η ιδέα των Weekly Moodboards ανήκει στην Lyriel
Συμμετέχουν τα ιστολόγια:
myStickland
mytripssonblog
beloved-ideas
craftland
smilies*
Άποψη Τέχνης
everydayhappyhome
365 Days of bliss
Κερασόπιτες
annoulasmom