Οικογένεια Λεντιβουλαριίδες ή αλλιώς.."Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;"...

...ή αλλιώς φέξε μου και γλίστρησα!

Ψάχνοντας να βρω πως λέγονται τα διάφορα φυτά που φωτογραφίζω, κατέβασα από το ψηλότερο ράφι μια ξεχασμένη εγκυκλοπαίδεια φυτών. Την ξεσκόνισα ωραία ωραία και την άνοιξα.

Το κακό είναι πως για να  βρεις το όνομα, πρέπει να ξέρεις το όνομα(;), ή έστω σε ποια οικογένεια ανήκει το κάθε φυτό.

Θα μπορούσα βέβαια να περάσω κι αμέτρητες ώρες ξεφυλλίζοντάς την, σαν το μάρτυρα που αναζητά τον ένοχο ανάμεσα σε χιλιάδες φωτογραφίες υπόπτων, αλλά κι αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι.

Η ποιότητα των φωτογραφιών δεν είναι καλή και η χαρά μου ναυάγησε όταν αναγνώρισα ένα από τα λουλούδια μου και είδα πως αυτό φύεται μόνο (;) στον Αμαζόνιο.

Ως γνωστόν δε ζω στον Αμαζόνιο, κι ευτυχώς Παναγία μου, γιατί με τα ανακόντα δεν θα τα πήγαινα καθόλου καλά, οπότε εγκατέλειψα αυτή τη μέθοδο και προσπάθησα να αναγνωρίσω τα ονόματα.

Και καλά η οικογένεια να είναι γνωστή, να την έχει πάρει το αυτί σου, να έχει βγει μια φορά στα κανάλια βρε αδερφέ.

Ας πάρουμε την οικογένεια Πασιφλωρίδες. Φυσικά δεν την ξέρεις πάππου προς πάππου, αλλά ξέρεις καλά εκείνη τη μικρή τσαχπίνα που το παίζει χαμηλοβλεπούσα, αλλά αναρριχάται όλο και ψηλότερα όταν δεν τη βλέπεις.

Αυτή τη ρολογιά ή λουλούδι του πάθους ή πασιφλώρα.

Μια ζωή στα μαχαίρια που λέτε, αυτή η οικογένεια με την οικογένεια των Ελαιίδων (που δε θα σου πάει το μυαλό ποια είναι).

Εκείνο το ατίθασο το γιασεμί κάνει όλη τη ζημιά. Πάει το άμυαλο συνεχώς και μπλέκεται στα πόδια της πασιφλώρας και τη φλομώνει αρώματα.

Του Κουτρούλη ο γάμος γίνεται!

Η πασιφλώρα θυμώνει με το θράσος του και απλώνει τα κλαδιά της όλο και πιο μακριά για να διώξει το ακόλαστο γιασεμί. 

Η πέργκολα δεινοπαθεί με αυτούς τους δυο. Από καιρό ονειρεύεται μια βουκαμβίλια στη θέση τους.

Δεν ξέρει από που κρατάει η σκούφια της και αν είναι καλής οικογενείας, αλλά τη θεωρεί καθωσπρέπει και σοβαρή.

Άλλη οικογένεια που δε χρειάζεται πολλές συστάσεις, είναι αυτή των Πευκίδων. 

Τη συναντάς συχνά και στον ίσκιο της έχεις κάνει και δυο πικ νικ.

Από μεγάλο τζάκι επίσης η πασίγνωστη οικογένεια των Ορχιδίδων. 

Όλο και κάποια θυγατέρα τους θα έχεις συναντήσει να κάνει το μοντέλο στα καλύτερα ανθοπωλεία.

Επειδή όμως δε θέλω να πάρω πτυχίο στη βοτανολογία, αλλά να απολαμβάνω την ομορφιά, κλείνω την εγκυκλοπαίδεια, ανοίγω τα μάτια μου και πιάνω τα "χωρίς οικογένεια".

Τι κι αν τα ρώτησα ξανά και ξανά "τίνος είσαι εσύ;", αυτά δεν απάντησαν. Δεν πειράζει. Μπορεί να μην ξέρω όλο το γενεαλογικό τους δέντρο, ξέρω όμως όλα όσα μου χρειάζονται.

Ξέρω ας πούμε πως σε λίγο καιρό αυτή η οικογένεια των βάτων θα αφήσει τους γάμους τα πανηγύρια και τους στολισμούς, θα σοβαρευτεί και θα αρχίσει να γεννοβολάει.

Δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες (σα να ξέφυγα λίγο) βατόμουρα θα γεμίσουν τα κλαδιά της και όποιος δε φοβάται τα αγκάθια θα φάει καλά!

Να και η οικογένεια της μαργαρίτας που καμαρώνει επειδή λέει, είναι η μεγαλύτερη. Δε λέει φυσικά πως είναι και η πιο κοινή, ούτε πόσο μαρτυριάρα είναι!

Λίγο να τη μαδήσεις τα λέει όλα η αθεόφοβη!

Το παρακάτω αγκάθι είναι η αγαπημένη οικογένεια των γαϊδουριών.

Λατρεύουν να το τρώνε και γι΄αυτό μέχρι τώρα κανένα γαϊδούρι δεν αρρώστησε ποτέ από το συκώτι του.

Καλού κακού, αν πίνετε πολύ, ας γίνει και δική σας αγαπημένη οικογένεια γιατί αποτοξινώνει και κάνει καλό στο συκώτι.

Είναι σοφά τα γαϊδούρια!

Δε θα σταθώ πολύ στην επόμενη οικογένεια, όσο κι αν την αγαπάω σαν παιχνιδιάρα που είναι, γιατί έχει πολύ κακή φήμη και δεν αργεί τη σήμερον ημέρα να σου βγει το όνομα.

Πλησίασε να σου το πω στο αυτί.

"Είναι όλοι τους κλέφτες. Θα μπορούσαν να είναι και πολιτικοί!"

Σεσημασμένη είναι και η οικογένεια της παπαρούνας που κυκλοφορεί ανάμεσα στα άλλα φυτά κατακόκκινη από την ντροπή της.

Πολλές φήμες κυκλοφορούν, που η ίδια η παπαρούνα αρνείται και οι ειδικοί τις ψάχνουν, ή κάνουν πως τις ψάχνουν (όλοι χρειάζονται μια δικαιολογία).

Α..να μην ξεχάσω..η παρακάτω οικογένεια (και συγγένεια να μην είχαν, συμπεθέρεψαν με το ζόρι) στολίζει όμορφα το βάζο μου.

Τελευταία, καταϊδρωμένη και καταφρονεμένη ακολουθεί η οικογένεια των "βρακιών".

Δεν ξέρω γιατί, αλλά όταν ήμασταν παιδιά, αυτά τα λέγαμε "βρακιά της χελώνας".

Μεγάλωσα κι ακόμα έτσι τα λέω.

Ποτέ δεν κατάλαβα βέβαια γιατί η χελώνα απλώνει τα βρακιά της εδώ κι εκεί και κυκλοφορεί ξεβράκωτη...ντροπής πράματα είναι αυτά, αλλά άμα θέλει αυτή να παίρνει αέρα, εμένα μου περισσεύει.

Οι παραπάνω οικογένειες, βγήκαν από το χρονοντούλαπο, φόρεσαν τα καλά τους κι έσκασαν πάλι μύτη μυρίζοντας ναφθαλίνη.

Το αρχικό κείμενο είναι το ίδιο, (ούτε τα λάθη μου δε διόρθωσα), απλά μεγάλωσα τα γράμματα και κάποιες φωτογραφίες για να παρουσιαστούν ευπρεπώς και κατά πως τους πρέπει στο δρώμενο Family Stories γιατί η (Η ζωή είναι ωραία) και με λουλούδια ακόμα ωραιότερη!