Σιμιγδαλένιος χαλβάς

Ίσως είναι το πιο εύκολο, και το πιο οικονομικό (να τα λέμε κι αυτά) γλυκό, που μπορεί κάποιος να φτιάξει σε ελάχιστη ώρα.

Δεν είναι άλλο από τον πατροπαράδοτο σιμιγδαλένιο χαλβά που η συνταγή του το μόνο που απαιτεί είναι να ξέρουμε να μετράμε μέχρι το τέσσερα. Είναι τόσο απλό που κανείς ποτέ δεν το ξεχνά, αλλά και τόσο νόστιμο που δε θέλει με τίποτα να το ξεχάσει.

Προσωπικά έχω πολλές μνήμες από τα παιδικά μου χρόνια που σχετίζονται με το χαλβά και όλες "νόστιμες".

Δε χρειάζονταν να "γεννήσει η γάτα μας", (έκφραση που λέμε στα μέρη μου και που γεννήθηκε για να δικαιολογήσει τη διάθεση για γλυκό, χωρίς στην ουσία να υπάρχει λόγος) για να στήσει η μαμά στα γρήγορα το σιμιγδαλένιο σκηνικό γιορτής.

Για να αρχίσουμε  να μετράμε όμως. 
Τα υλικά που χρειάζονται είναι: 

1 φλιτζάνι ελαιόλαδο 
2 φλιτζάνια σιμιγδάλι χοντρό 
3 φλιτζάνια ζάχαρη 
4 φλιτζάνια νερό

Όταν γεμίζω τα φλιτζάνια, "κλέβω" λίγο από το λάδι και τη ζάχαρη. Φροντίζω δηλαδή να μην είναι τελείως γεμάτα τα δικά τους.

Μπορείτε επίσης, αν θέλετε, να προσθέσετε ξηρούς καρπούς και αρώματα. Κανέλα, βανίλια, πορτοκάλι ή λεμόνι, σίγουρα του πάνε πολύ, αλλά προσωπικά τον προτιμώ σκέτο!

Έχω ένα κουσούρι βλέπετε. Αν μια γεύση μου αρέσει πολύ, αρνούμαι να τη "σκεπάσω". Την προτιμώ ατόφια!

Αλλά αυτό είναι δικό μου κουσούρι, κι ενώ εγώ παραμένω κολλημένη στην απλή εκδοχή ο ίδιος ο χαλβάς μόνο στο διάστημα που δεν έχει πάει ακόμα με όσα του προσθέτουν.

Εκτέλεση (με προσοχή!!!)

Ρίχνουμε σε μια κατσαρόλα το λάδι και το σιμιγδάλι και καβουρντίζουμε ανακατεύοντας διαρκώς με μια ξύλινη κουτάλα, ενώ έχουμε βάλει σε ένα κατσαρολάκι το νερό με τη ζάχαρη. Δε θέλουμε να γίνει σιρόπι, μόνο να λιώσει η ζάχαρη. 

Ανάλογα τώρα το χρόνο του καβουρντίσματος ο χαλβάς μας θα πάρει και το χρώμα του. Προσέχουμε να μην τον κάψουμε, αλλά να μην είναι και άψητος.

Όταν φτάσει στο επιθυμητό σημείο τραβάμε από τη φωτιά για να ρίξουμε το νερό με μεγάλη προσοχή, γιατί θα δείτε την κατσαρόλα να μεταμορφώνεται σε ηφαίστειο και το σιμιγδάλι σε λάβα. Και μιλάω κυριολεκτικά. 

Χαμηλώνουμε τη φωτιά και ξαναβάζουμε την κατσαρόλα στο μάτι ανακατεύοντας συνέχεια μέχρι να πήξει. 

Μπορούμε επίσης, ειδικά αν βαριόμαστε να πλένουμε μετά δυο κατσαρόλες, να μη λιώσουμε χώρια τη ζάχαρη, αλλά να την προσθέσουμε στην πρώτη κατσαρόλα όπου έχει ήδη καβουρντιστεί το σιμιγδάλι και στη συνέχεια, αφού πάρουμε όλα τα μέτρα που απαιτούνται για την ασφάλειά μας (τραβάμε την κατσαρόλα από τη φωτιά κ.λ.π.), ρίχνουμε το νερό και ανακατεύουμε συνεχώς.

Όταν είναι έτοιμος τον αφήνουμε να κρυώσει και μετά τον βάζουμε σε μια μεγάλη φόρμα, ή σε φορμάκια. Ή ακολουθούμε μέχρι τέλους τον πατροπαράδοτο τρόπο και φορμάρουμε τα κομμάτια μας με ένα απλό κουτάλι.  

Πρέπει να πω όμως ότι υπήρχαν από παλιά πολλές και διαφορετικές συνταγές. Δεν τα ανακάλυψε όλα ο σύγχρονος "ζαχαροπλάστης". 
Ανάλογα την περιοχή, ο χαλβάς άλλαζε συστατικά, με το σιμιγδάλι να παραμένει η σταθερά του,  αν και σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμα κι αυτό έδινε τη θέση του στο αλεύρι, αλλά αυτός είναι ο λεγόμενος αλευρίσιος χαλβάς.

Εδώ θα παραμείνουμε στο σιμιγδάλι και θα πάμε μια βόλτα από της Λωξάντρας* για να ρίξουμε μια ματιά στη δική της συνταγή που καθόλου νηστίσιμη δεν ήταν.

"Έτσι κι έτσι ώρα ήτανε πια να κατέβει να ψήσει το χαλβά. Από νωρίς είχε βάλει τον Ταρνανά να ξεφλουδίσει τα μύγδαλα και να χλιάνει το γάλα.

-Άντε τώρα, είπε μπαίνοντας στην κουζίνα. Μη στέκεσαι και χάσκεις. Εσύ βάλε τον τέντζερε με το βούτυρο στη φωτιά και άρχισε να καβουρντίζεις το σιμιγδάλι."

*Απόσπασμα από τη "Λωξάντρα" της Μαρίας Ιορδανίδου

Εδώ που τα λέμε, ο χαλβάς μοιάζει αρκετά με τη ζωή.

Έχει γλύκα, μα κρύβει και κινδύνους που αν τους ξεπεράσουμε θα μας μείνει η γλύκα! 

Και μπορεί η βασιλοπούλα* να ήθελε να φτιάξει το ιδανικό της ταίρι, τον Σιμιγδαλένιο της, εμείς όμως μπορούμε ανά πάσα στιγμή και με λιγότερα υλικά να φτιάξουμε το γλυκό!

"Να πάτε να μου φέρετε μύγδαλα ένα τσουβάλι

ένα τσουβάλι ζάχαρη, δυο οκάδες σιμιγδάλι,

κανέλα, αρμπαρόριζα κι ένα χρυσό κουτάλι.

Τη σκούφια, την ποδίτσα μου κι ένα ασημί τσουκάλι."

*Απόσπασμα από τον "Σιμιγδαλένιο" του Αλέξανδρου Αδαμόπουλου