Μια ανάβαση στην κορυφή της γαλήνης.
Το εκπληκτικό της κείμενο, αλλά και η ονειρική φωτογραφία που το συνόδευε, ήταν αρκετά για να με κάνουν να λαχταρώ περισσότερα.
Και η Ανέσπερη αποδείχτηκε κάτι παραπάνω από γενναιόδωρη, αφού σήμερα εδώ μοιράζεται όχι μόνο τη συμμετοχή της, αλλά και το ταξίδι της.
Αφού την ευχαριστήσω θερμά (Ανέσπερη σε ευχαριστώ, σ' ευχαριστώ, σ' ευχαριστώ!!!), αφήνω την πένα της και τις πανέμορφες φωτογραφίες της να μας εντυπωσιάσουν!
Το αόρατο νήμα της ζωής.
Αφήνοντας πίσω του για ένα τριήμερο την άχρωμή του καθημερινότητα, βρέθηκε πολύ μακριά από τα κάθε είδους λύματα του σύγχρονου πολιτισμού. Η ανάβαση πολύωρη και δύσκολη μα άξιζε τον κόπο και το χρόνο του.
Αν και ο Αύγουστος είχε μόλις μετρήσει και την τελευταία ημέρα του, κάποια ξεχασμένα από τις αχτίνες του ήλιου μονοπάτια, φιλοξενούσαν ακόμη το πάλλευκο χιόνι από τις χιονοπτώσεις του χειμώνα που πέρασε. Τοπίο ειρηνικό, γαλήνιο, απέραντο για την μικροσκοπική ματιά του όταν διαλυόταν η ομίχλη που στεφάνωνε τις κορυφές. Τοπίο που εναλλασσότανε συνέχεια προκαλώντας του δέος κι ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα ελευθερίας και ασημαντότητας του είναι του μέσα στον άμετρο χρόνο.
Προορισμός του, οι αλπικές λίμνες του Πιρίν. Ένα ταξίδι που το ονειρεύονταν συνέχεια μα ωστόσο όλο και το ανέβαλε γιατί σκεφτόταν πάντοτε πως ήταν λίγα τα χιλιόμετρα που θα ‘πρεπε να διανύσει μέχρι να βρεθεί εκεί. Και επομένως θα μπορούσε οποιαδήποτε στιγμή να αποδράσει. Όμως τα χρόνια περνούσαν και το «δίπλα» φαινόταν ολοένα και πιο μακριά.
Σκοπός του, να κολυμπήσει στα κρυστάλλινα νερά των λιμνών, ανάμεσα στα νούφαρα που ευωδίαζαν όπως τα γιασεμιά σύμφωνα με τις διηγήσεις φίλων που έζησαν αυτήν την εμπειρία.
Οδοδείκτης του, η ανατολή του ζωοδότη φωτεινού πλανήτη που από ώρα είχε ξεκινήσει το ημερήσιο ταξίδι του στο ουράνιο στερέωμα.
Αφορμή? Ο ασφυκτικός κλοιός που άξαφνα ένιωσε μέσα στην απρόσωπη, αν και μικρή επαρχιακή του πόλη, όπου οι άνθρωποί της θαρρείς πως περπατούσαν σε δρόμους παράλληλους και ποτέ δεν συναντιόντουσαν μεταξύ τους.
Στα μονοπάτια όμως του βουνού τα οποία ήταν σχεδόν άβατα χωρίς μπατόν, ένιωσε πως η ανάσα του συγχρονιζόταν με την ανάσα των συνοδοιπόρων του και με την ανάσα κάθε πανίδας και χλωρίδας που τον πλαισίωναν. Ένιωσε πως πλησίαζε όλο και περισσότερο προς τον Θεό δηλαδή προς την Αγάπη και την απόλυτη Ελευθερία.
Ένιωσε τόσο έντονα την δημιουργία Του, που ασυναίσθητα άπλωσε τα χέρια του διάπλατα για να χωρέσει μες την αγκαλιά του όλα όσα του ήταν ορατά κι αόρατα μα ωστόσο έκαναν αισθητή την παρουσία τους με έναν μυσταγωγικό τρόπο.
Εκείνη την στιγμή ήταν που συνειδητοποίησε πως τα πάντα γύρω του ήταν δεμένα με το ίδιο νήμα της ζωής και μοιράζονταν το ίδιο οξυγόνο. Αυτήν την αίσθηση που βίωνε, θέλησε να την κρατήσει μες την αιωνιότητα και υποσχέθηκε στον εαυτό του πως φεύγοντας, θα άφηνε εκεί ενέχυρο για πάντα την ψυχή του προκειμένου να μην αποκοπεί από αυτό το νήμα που ήτανε δεμένος με το Σύμπαν.
Το ταξίδι
Οι αλπικές λίμνες του Πιρίν, είναι το ταξίδι που τα τελευταία χρόνια στριφογύριζε συνέχεια στο μυαλό μου, μα συνεχώς το ανέβαλα γιατί ήταν «δίπλα». Κι ότι είναι «δίπλα» μας έχουμε την αίσθηση πως είναι πολύ εύκολο να το επισκεφτούμε οποιαδήποτε στιγμή το επιθυμήσουμε. Αυτό όμως τελικά είναι μια παγίδα γιατί ποτέ δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να βρεθούμε «δίπλα». Θυμάμαι πως τον αρχαιολογικό χώρο των Φιλίππων (και φυσικά δεν αναφέρομαι στο θέατρο στο οποίο τα καλοκαίρια παρακολουθώ παραστάσεις και συναυλίες), τον επισκέφτηκα αφού επισκέφτηκα τους περισσότερους αρχαιολογικούς χώρους στην Ελλάδα. Θεωρούσα πως επειδή η απόσταση ήταν 19 χιλιόμετρα από την πόλη μου, μπορούσα να βρεθώ εκεί ανά πάσα στιγμή. Αυτή όμως η στιγμή ήρθε «αναγκαστικά» με αφορμή την ξενάγηση ενός αγαπημένου ξαδέλφου από την … Αυστραλία (!) τον οποίο φιλοξένησα.
Το Πιρίν είναι ένα από τα εθνικά πάρκα της γείτονας χώρας, της Βουλγαρίας. Έτος ίδρυσης του εν λόγω εθνικού πάρκου, είναι το 1962. Έκτοτε η επιφάνειά του διαμορφώθηκε επεκτείνοντας την έκτασή του αρκετές φορές και το έτος 1983 το Εθνικό Πάρκο Πιρίν ανακηρύχθηκε Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.
Το πάρκο βρίσκεται στην Επαρχία Μπλαγκόεβγκραντ, τη νοτιοδυτική περιφέρεια της χώρας, στο έδαφος επτά δήμων, εκ των οποίων, ο ένας εξ αυτών, το Μπάνσκο ήταν και το μέρος όπου διανυκτερεύσαμε. Το ιστορικό κέντρο του Μπάνσκο, αν εξαιρέσουμε τις δεκάδες ξενοδοχειακές μονάδες οι οποίες κτίστηκαν τα τελευταία χρόνια λόγω του χιονοδρομικού κέντρου, έχει επίσης και πανέμορφα δρομάκια, γραφικά κτήρια και καταπληκτικά ταβερνάκια με όμορφο παραδοσιακό διάκοσμο, υπέροχες αυλές και μοναδικό φαγητό. Το χιονοδρομικό κέντρο της πόλης μου, το Φαλακρό, έχει χάσει πολλούς λάτρεις της χιονοδρομίας από την στιγμή που λειτούργησε το χιονοδρομικό κέντρο του Μπάνσκο, το οποίο κατά την χειμερινή περίοδο μοιάζει σαν … αποικιακή πόλη της Ελλάδας.
Το Πιρίν είναι ξακουστό για τις 118 παγετώδεις λίμνες του, εκ των οποίων πολλές από αυτές βρίσκονται σε λεκάνες και το τοπίο γενικά παραπέμπει σε αλπικό τοπίο. Στο πάρκο βρίσκεται επίσης και το αρχαιότερο δέντρο της Βουλγαρίας, το πεύκο του Μπαϊκούσεφ που λέγεται πως έχει την ίδια ηλικία με τη σύσταση του κράτους της Βουλγαρίας. Οι δε κάτοικοι της χώρας επιδιώκουν να το επισκεφτούν έστω και μια φορά στη ζωή τους. Θα ΄λεγε κανείς πως το θεωρούν κάτι σαν προσκύνημα.
Με αφετηρία το καταφύγιο Βίχρεν (Vihren) κινηθήκαμε σε υψόμετρα από 1950 μέτρα έως 2400 μέτρα (βαθμός δυσκολίας Β για όσους ασχολούνται με την ορειβασία). Σκοπός μας να διασχίσουμε μέρος της περιοχής των λιμνών εξαιρετικού φυσικού κάλλους και να γνωρίσουμε πέντε από αυτές, στα νερά των οποίων, οι τολμηροί, φορέσαμε τα μαγιό μας και κολυμπήσαμε στα κρυστάλλινα νερά τους ανάμεσα στα νούφαρα, τα οποία παρεμπιπτόντως μοσχοβόλαγαν σαν γιασεμιά. Λίγο πιο άτονη η μυρωδιά τους, αλλά σαν γιασεμιά...
Η εκδρομή που τόσα χρόνια ανέβαλα γιατί ήταν «δίπλα» μου, αποδείχτηκε μια από τις ομορφότερες ορειβατικές εμπειρίες μου την οποία ευχαρίστως θα την επαναλάβω και τον επόμενο Σεπτέμβρη.
Ρέματα που ενώνονται σχηματίζοντας ποτάμια, μικροί καταρράκτες, πανίδα και χλωρίδα αρμονικά δεμένα με τα αλπικά λιβάδια, παγετωνικές λίμνες διακοσμημένες με νούφαρα, βαθιά φαράγγια στα οποία ρέουν γαλήνια κρυστάλλινα νερά, ορεινά περάσματα ή αλλιώς «πόρτες», οδοδείκτες και «κούκοι» που σε βοηθούν να μην χάνεσαι, και τέλος κάποια «φυσικά μνημεία» για τους ορειβάτες και τους σκιέρ που είτε δεν σεβάστηκαν το βουνό είτε απλά έκαναν μια λάθος κίνηση για κλάσματα του δευτερολέπτου κι έχασαν τη ζωή τους, συνθέτουν ένα ανεπανάληπτο σκηνικό μέσα στο οποίο νιώθεις πως βρίσκεις το νόημα της ζωής. Ή καλύτερα, πως συνδέεσαι με την ζωή!!!
#/media/File:Psyche-Waterhouse.jpg){kind=link}