Σεμινάρια δημιουργικής κλοπής

Η παρακάτω ιστορία είναι προϊόν μυθοπλασίας. Δεν γίνονται τέτοια πράγματα πουθενά στον κόσμο, πόσο δε μάλλον στη χώρα μας όπου οι πολιτικοί δε γίνονται πολιτικοί για ιδίον όφελος, αλλά για να προσφέρουν.

Προσφέρουν λοιπόν αγόγγυστα οι ταπεινοί εργάτες του λαού, οι θεματοφύλακες του έθνους, οι κολόνες της δημοκρατίας και της αξιοκρατίας κι ούτε λόγος για καριέρες και πλούτη, για μεγαλεία και για προσωπικά απωθημένα. Ποτέ δε θα γκρίνιαζαν αυτοί που πετσοκόβουν μισθούς, συντάξεις και ζωές, για τα δικά τους "πενιχρά" εισοδήματα, ουδέποτε θα απομυζούσαν τον κόπο του λαού για να πατήσουν πάνω του και να ανεβούν ψηλότερα. 

Μόνο το κοινό καλό υπολογίζουν στα κιτάπια τους, όχι εκείνα που θα αρπάξουν, αλλά εκείνα που θα δώσουν.

Και δίνουν!

Δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους. Δίνουν σημασία στη λεπτομέρεια, δίνουν κι άλλα πολλά, όσο εμείς δίνουμε τόπο στην οργή, γιατί τα παραπάνω λόγια είναι λόγια του Απρίλη μια και είθισται την πρώτη του μέρα τη γνωστή ως Πρωταπριλιά να λέμε ψέματα.

Αυτό είναι το δικό μου πρωταπριλιάτικο ψέμα. Ότι όλα αυτά δε συμβαίνουν ποτέ!

Τώρα που το κοιτάζω, κομματάκι χλωμό μου φαίνεται αυτό το ψέμα, κεράκι που ωχριά μπροστά στον ήλιο αν συγκριθεί με τα δικά τους ψέματα που καθόλου πρωταπριλιάτικα δεν είναι.

Κι αν κατηγορηθώ για λαϊκισμό, ας με λιθοβολήσει η πρώτη αναμάρτητη Μαρία Αντουανέττα που θα θιχτεί απ' την αλήθεια.

Γιατί η παρακάτω ιστορία στηρίχτηκε σε αληθινά γεγονότα και περιλαμβάνει φράσεις που φέρνουν πικρό, πικρότατο γέλιο, γιατί δεν είναι φράσεις που σκαρφίστηκα, αλλά φράσεις που ειπώθηκαν και μάλιστα ενδεδυμένες με σοβαρότητα. Φαιδρή σοβαρότητα, μα τι να πεις. 

Αμ΄ έπος αμ΄ έργον...

Αν έγραφα την ιστορία λίγο αργότερα, δε θα έλειπε εκείνο το τόσο συγκινητικό περιστατικό που μας έκανε όλους να ανατριχιάσουμε και να αναρωτηθούμε σε τι κόσμο ζούμε τέλος πάντων, εκείνο, κατά το οποίο μια γιαγιά, άκουσον άκουσον, δεν είχε να αγοράσει σοκολατένια αυγά στα εγγόνια της. Και να το δάκρυ να αχνοφαίνεται, πίσω από το ξινόπικρο χαμόγελο, αλλά να μην τρέχει για να μην τρέξει μαζί του και το ρίμελ.  

Κι αν το μυαλό σας τρέχει στις γιαγιάδες που ξέρουμε, εκείνες που παίρνουν μια ιδέα μόνο από τη σύνταξή τους πια, αφού η υπόλοιπη κόπηκε, αυτές δηλαδή που δυσκολεύονται να ζήσουν, αλλά βοηθούν απ' το υστέρημά τους και τα άνεργα μέλη της οικογένειάς τους, τότε δεν ξέρετε την άλλη όψη του νομίσματος. Υπάρχουν και πιο "πονεμένες" γιαγιάδες, σας λέω και τη συγκεκριμένη και καθόλου συνηθισμένη γιαγιά, που τόλμησε να κάνει τον πόνο της πρωτοσέλιδο, θα την εντοπίσετε πανεύκολα με ένα απλό ψάξιμο στο google, όπως άλλωστε θα εντοπίσετε και τις παρακάτω φράσεις:

"Ε, τώρα, δεν κάθομαι να τα μετράω..."

"Πληρώσαμε ακριβότερα από όλους την κρίση"

"Έχουμε έξοδα"

Ακόμα και η φράση με τα κομμωτήρια και το μαλλί κάποιας κυρίας είναι αληθινή. Και η κυρία που παραπονέθηκε για το μαλλί, δυστυχώς για όλους μας είναι κι αυτή αληθινή.

Κι εδώ κολλάει επιτέλους και κάποια παροιμία που αρχίζει κάπως έτσι...εδώ ο κόσμος χάνεται...και τελειώνει με ποικίλες εκδοχές, άλλες κόσμιες και άλλες όχι και τόσο!

Αφού όμως δεν ήρθε, ακόμα τουλάχιστον, κάποιο νομοσχέδιο που να ζητάει να αναλάβουμε εθελοντικά τη βαφή κάποιων κυρίων και κυριών, να υιοθετούμε δηλαδή εκ περιτροπής μια κουρούπα που θα συντηρούμε με έκτακτο φόρο, πάλι καλά να λέμε!

Αν και τίποτα δεν πάει καλά εδώ που τα λέμε.

Και θα πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο, όσο θα αρπάζουν όλοι αυτοί, ανεξαρτήτου χρώματος κι αρώματος, (πανσπερμία είχε άλλωστε το φτωχικό μου ρεπορτάζ, κι αν είχα χρόνο να ψάξω λίγο παραπάνω όταν το έγραφα, θα έβρισκα πολλά ακόμα), όσα περισσότερα μπορούν από μας τους πλούσιους για να τα δίνουν στους δικούς τους πτωχούς εαυτούς που αδυνατούν να αγοράσουν πασχαλινά αυγά για τα εγγόνια, λες και τους έκοψε την πίστωση ο μπακάλης, ή που δεν έχουν ένα αναθεματισμένο ευρώ να αγοράσουν έναν άβακα βρε αδερφέ, για να μετρούν τέλος πάντων με ακρίβεια τα ρημαδιακά τους χωρίς να χάνουν τα έρμα τα ντουβάρια το λογαριασμό!

Η ψεύτικη ιστορία με τα αληθινά πρόσωπα και τις αληθινές ατάκες, ήταν η δική μου συμμετοχή στο 14ο "Παίζοντας με τις λέξεις".

Ευχαριστώ όσους την ξεχωρίσατε αναγνωρίζοντας την αλήθεια της!

Σεμινάρια δημιουργικής κλοπής 

"Όσα ξέρατε να τα ξεχάσετε! Εδώ δεν υπάρχουν έννοιες όπως: φιλότιμο, ειλικρίνεια, τσίπα, εντιμότητα και άλλα τέτοια τετριμμένα και γλυκανάλατα. Όλα πληρώνονται κι όλα αγοράζονται. Ακόμα και οι φιλίες. Κι ό, τι δεν μπορεί να αγοραστεί μπορεί κάλλιστα να κλαπεί, σύμφωνα πάντα με το νόμο. Τίποτα δε γίνεται παράνομα. Τίποτα δεν είναι ανήθικο. Όλα είναι νόμιμα και ηθικά, όλα είναι μπίζνες που λέμε κι εμείς στο Αμέρικα. Τα επιδόματα λόγου χάριν είναι μια καλή και κυρίως ηθική πρακτική για να χώνουμε στην τσέπη ακόμα περισσότερα...".

Τα σεμινάρια δημιουργικής κλοπής μόλις είχαν αρχίσει. Το λόγο είχε μια καθηγήτρια που πλούτιζε το βιογραφικό της βοηθώντας τη χώρα. Με το αζημίωτο η βοήθεια, μην τρελαθούμε κιόλας. Να οι μισθάρες  να τρέχουν, να τα επιδόματα ενοικίου να πέφτουν, να στα μούτρα μας που δεχόμαστε την κοροϊδία τους και την αλτρουιστική τους διάθεση για προσφορά.  

Παραστάτης της σε όλη αυτή τη βοήθεια που ήρθε να δώσει, σε όσα ήρθε να πάρει δηλαδή, ο σύζυγός της, που πάει να πει η κολόνα του σπιτιού το οποίο πληρώναμε όλοι εμείς, αλλά κι όλων των άλλων ακινήτων που είχαν στην κατοχή τους. Μια κολόνα χίλιες χρήσεις. Πολυκολόνα ο μίστερ. 

Το κοινό απαρτίζεται από επίδοξους σωτήρες των εαυτών τους. Μια κυρία με βλέμμα αρπακτικού, σταματά  να υπολογίζει πόσο θα της κοστίσουν τα σεμινάρια και αρπάζεται σαν μαϊμού από τη λέξη που ήχησε ίδια με θεία μουσική στα αυτιά της. Μια μουσική που μόνο τα νομίσματα μπορούν να συνθέσουν, και που μπορείς να την απολαύσεις καλύτερα όταν τα νομίσματα γίνονται χαρτονομίσματα, αλλά φτάνει στο κρεσέντο μόνο όταν ενορχηστρώνεται από πολλά μηδενικά σε τραπεζικά βιβλιάρια.

Χωρίς να ζητήσει το λόγο ύψωσε τη φωνή και ρώτησε πόσα νόμιμα επιδόματα θα μπορούσε η ίδια να υπεξαιρέσει ηθικά από το λαό.

"Πόσα σπίτια έχεις;" τη ρώτησε η ομιλήτρια.

"Ε, τώρα, δεν κάθομαι να τα μετράω σαν να είμαι καμιά τσοκαρία από τον Μπύθουλα" απάντησε με στόμφο η άλλη κουνώντας απαξιωτικά το χέρι. 

Δεν πέρασε πολλή ώρα και στην αίθουσα επικράτησε αναβρασμός. Όλοι ήθελαν να βρουν τρόπο να αυξήσουν τα πενιχρά τους εισοδήματα, μια και τα έξοδα όπως έλεγαν ήταν πάρα πολλά. 

"Πληρώσαμε ακριβότερα από όλους την κρίση" έλεγε ο ένας. "Έχουμε έξοδα" έσκουζε ένας άλλος.

 "Χρειάζομαι πολλά για κομμωτήρια" τσίριζε μια τρίτη, "να πάλι βγήκε η ρίζα, με θαύμα νομίζετε πως διατηρώ αυτό το χρώμα;". 

"Κανένα καλό σκανδαλάκι παίζει;" διπλάρωνε κάποιος  τον διπλανό του, που ήταν μανούλα στις λαμογιές.

"Φιλαράκι έχεις ένα ευρώ;" ακούστηκε πάνω από το πανδαιμόνιο ένας που λαχτάρησε ένα καφεδάκι, αλλά δεν είχε πάνω του ψιλά για τον αυτόματο πωλητή.

Με τα πολλά ο κουρνιαχτός κατακάθισε και η τάξις  απεκατεστάθη. Ευρώ δε βρέθηκε, μια και κανείς δεν κρατούσε ψιλά, αλλά θα πήγαιναν μετά όλοι μαζί για περιδρόμιασμα στην υγειά των κορόιδων. Ήταν το λιγότερο που μπορούσαν να κάνουν, αφού κι αυτό τα κορόιδα θα το πλήρωναν.

Και για να διώξω τη γεύση που άφησαν όλα τα παραπάνω θα καλωσορίσω τον Απρίλιο με τις μαργαρίτες και θα ευχηθώ να έχουμε έναν υπέροχο μήνα, χωρίς ψέματα!