12ο Παίζοντας με τις λέξεις (Συμμετοχές 1 - 6)

Με μεγάλη χαρά σας παρουσιάζω σήμερα τις συμμετοχές του 12ου παιχνιδιού μας!

Οι λέξεις οδηγοί: τζάκι, καλύβα, θάλασσα, σενάριο, μετανάστης, έδωσαν φτερά στη φαντασία και ακόνισαν τη σκέψη. Έτσι συγκεντρώθηκαν 23 υπέροχες συμμετοχές, ποιήματα και πεζά, που σίγουρα θα κάνουν την επιλογή των πέντε που θα βαθμολογήσετε πολύ δύσκολη υπόθεση!

Πριν όμως περάσουμε στη βαθμολογία, θα ήθελα να σας ενημερώσω πως αυτή τη φορά δέχτηκα και ιστορία που ξεπερνούσε το όριο των λέξεων.

Ένα όριο που μπαίνει, όχι γιατί θέλω να σας περιορίσω, αλλά για να μη γίνεται κουραστική η ανάγνωση.

Πάντα υπάρχει όμως μια πρώτη φορά για όλα.

Έτσι, αυτή τη φορά επειδή η συγκεκριμένη ιστορία ήταν αδύνατον να "κοπεί" κι άλλο, αποφάσισα να τη δεχτώ!

Και αυτό θα γίνεται κάθε φορά από δω και στο εξής, εάν ζητηθεί, αρκεί φυσικά να μην ξεπερνιέται κατά πολύ το όριο. 

Ελπίζω στην κατανόησή σας! 

Στην κατανόησή σας ελπίζω επίσης αν δείτε πως μου ξέφυγε κάποιο λάθος.

Σε αυτή την περίπτωση, αν αφορά συμμετοχή, γράψτε μου στο mail almikr@gmail.com 

Αν αφορά οτιδήποτε άλλο μπορείτε να το γράψετε και στα σχόλια.

Βαθμολογείτε 5 συμμετοχές! 

3 βαθμούς παίρνει η συμμετοχή που σας άρεσε περισσότερο, 

2 η επόμενη και από 

1 βαθμό δίνετε σε τρεις ακόμα συμμετοχές που σας άρεσαν!

Για την αποφυγή αδικιών πρέπει να μπουν όλοι οι βαθμοί.

Δεν μπορείτε φυσικά να βαθμολογήσετε τη δική σας συμμετοχή!

Κρατάτε κρυφή τη συμμετοχή σας και δεν τη δημοσιεύετε μέχρι να λήξει το παιχνίδι.

Τις βαθμολογίες θα τις γράψετε στα σχόλια, κάτω από αυτή την ανάρτηση μέχρι και την Κυριακή 26/11  στις οχτώ το βράδυ.

Τη Δευτέρα 27/11 θα ανακοινωθούν τα αποτελέσματα.

Ο νικητής, ή η νικήτρια, θα λάβει ένα συμβολικό δώρο.

Καλή ανάγνωση!!

1. Ο θησαυρός του κόσμου

Σε μιαν άλλη εποχή
Σε μιαν άλλη γη
Θα ήθελα να έφτιαχνα μιαν άλλη ζωή
Σε μια έρημη αμμουδιά να ζω
Με καβούρια και γλάρους για φίλους
Μια καλύβα να είναι αρκετή
Δίχως χλιδές, λουτρό και τζάκι
Να μην χρειάζομαι αποσκευές
Να μην νιώθω ανάγκη καμία
Να είμαι μετανάστης της ζωής
Να ανακαλύπτω αμέριμνη άγρια τοπία

Σε μιαν άλλη ζωή
Θα ήθελα να πακετάριζα διαρκώς στιγμές
Ταξιδεύοντας σαν τουρίστας
Μ' ένα αυτοσχέδιο δισάκι στην πλάτη
Συλλέγοντας μονάχα εικόνες στο μυαλό
Και γαλήνη στις φλέβες 
Λίγα πράγματα
Αυτό
Λίγο κρασί
Λίγο θάλασσα
Και το αγόρι απαρεγκλίτως μέσα στο κάδρο

Φτωχικό το σενάριο
Ανιαρό θα το βρεις
Αποδεικτικό μιας απόλυτης ένδειας
Μα ο θησαυρός του κόσμου όλου είναι αυτός
Για τους μύστες της Μεγάλης Αλήθειας

2. Χιόνισε και πάλι...

Χιόνισε και πάλι στις ψυχές των ανθρώπων.
Όσο κι αν η κατακόκκινη φλόγα ενός χειροποίητου τζακιού
προσπαθεί να ζεστάνει για λίγο τα χνώτα τους, 
επιμένουν να ενοχλούνται από το φως της.

Αγνοούν την αλλαγή του φινάλε ενός προδιαγεγραμμένου σεναρίου,
που ξέρουν πως μπορούν να πραγματοποιήσουν μέσα τους.

Όλοι γνωρίζουμε πως το νερό και η φωτιά έχουν δύναμη.
Αρκεί να εντοπίσουμε τον πραγματικό τους ρόλο.

Κάποιοι ζεσταίνουν την ψυχρή τους σάρκα,
σαν τους μετανάστες που αναζητούν απεγνωσμένα μια σωτήρια ξέρα,
για να εναποθέσουν τα κερματισμένα τους όνειρα.
Άλλοι φωτίζουν λιγοστά, τα κρυμμένα τους μονοπάτια.
Κάποιοι άλλοι, εφοδιάζονται την ζεστασιά
και την προσφέρουν σε όσους αγαπούν.

Κάποιοι, διαγράφουν τις ηθικές τους αξίες 
με την βοήθεια του θεσπέσιου γαλάζιου της θάλασσας.
Άλλοι γαληνεύουν και επανέρχονται δριμύτεροι,
σε μια άνιση μάχη υπεροχής της επιβεβλημένης πραγματικότητας.

Άδικος κόπος...

Η φωτιά, πάντα θα σβήνει και πάντα κάποιος θα πρέπει να την αναζωπυρώνει.
Για τον δικό του σκοπό. 
Με τις δικές του προοπτικές.
Με προσωπική προσπάθεια.
Με διαφορετική ευγνωμοσύνη.
Αρκεί να έχει την άσβεστη επιθυμία, την αντοχή και την διάθεση.

Η φτωχή και δύσπιστη αχυρένια καλύβα της καταπιεσμένης τους ψυχής,
θα διαλύεται και θα ξαναχτίζεται με σπασμένα κομμάτια.
Θρύψαλα μιας θύελλας νερού και φωτιάς.
Όπως και να ΄χει, όλοι μας γνωρίζουμε 
πως η ανάμνηση που ίσως κρατηθεί,
θα είναι μαύρα βρεγμένα αποκαΐδια και σκόνη από γκρίζα στάχτη.

3. Ποτέ δεν είναι αργά

Σαν μετανάστης στην ίδια του την πατρίδα. Στην θάλασσα που εμπιστευόταν κάποτε τα όνειρα του, τώρα πνιγόταν. Από τα λάθη και τις ενοχές, από τα απωθημένα και τις αποτυχίες του. Στην Ευρώπη του σήμερα αλλιώς είχε φανταστεί το σενάριο της ζωής του. Κάποιο βράδυ ήρθε στον ύπνο του εκείνη η εικόνα.
Τα γερασμένα του χέρια έβαζαν ξύλα στο τζάκι. Στον κήπο της καλύβας τα εγγόνια του έπαιζαν ξέγνοιαστα. Η φύση γύρω τους είχε τον σεβασμό που της άρμοζε και οι ανθρώπινες υπάρξεις δεν θύμιζαν σε τίποτα προγραμματισμένα ρομπότ. Τα καταφέραμε, σκεφτόταν. Να σώσουμε τουλάχιστον τη γενιά τους. Ξύπνησε ιδρωμένος. Ένιωθε κιόλας γερασμένος.

Προδότης και προδομένος. Θύμα και θύτης. Πρόβατο και ήρωας.
Λίγο από όλα και τίποτα. Τίποτα τίποτα, δεν θα έρθει από μόνο του. Κι αν το μέλλον διαδραματίστηκε στο όνειρό του;
Δεν υπάρχουν σωτήρες. Υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να σώσουν ότι απέμεινε, ομάδες που δρουν συλλογικά.
Με αυτές τις σκέψεις, η μυρωδιά του ξύλου εξόντωνε την φαντασία του κι ας ήταν κατακαλόκαιρο. Οι ήχοι των παιδικών φωνών τρυπούσαν τα αυτιά του και μία ανεξήγητη δύναμη κάλπαζε μέσα του.

Ποτέ δεν είναι αργά, για κάποιον που μπορεί να νιώθει ακόμα και να μην ξεπουλάει τα ιδανικά του.

4. Κλαίρη Καρλάτου Καραπιπέρη

Η Κλαίρη Καρλάτου Καραπιπέρη από μικρή ονειρευόταν να ζει στη θάλασσα, σε μια μικρή αχυρένια καλύβα, ψαρεύοντας σαργούς που λατρεύει και κάνοντας ηλιοθεραπεία.
Αντ' αυτού, η ζωή τη βρίσκει δίπλα στο τζάκι, τυλιγμένη σε μια γούνινη κουβέρτα, πίνοντας ανελλιπώς αψέντι, να πληκτρολογεί τις κρύες νύχτες του ατελείωτου χειμώνα ιστορίες, που φιλοδοξούν να γίνουν σενάρια για τη μεγάλη οθόνη.
Οι ήρωες της είναι άντρες, γυμνοί, μυώδεις, ηλιοκαμένοι που δρουν και διαπρέπουν στα νερά της Μεσογείου- ό,τι της λείπει δηλαδή στο μακρινό Μπέργκεν της Νορβηγίας, στο οποίο ακολούθησε τον μετανάστη σύζυγό της.
Η ίδια βγάζει τα προς το ζην διδάσκοντας Ελληνικά στα ελληνόπουλα του Μπέργκεν και παράλληλα προωθώντας με το έτσι θέλω τους ήρωες της, προς κάθε κατεύθυνση! 
Της αρέσει να μαγειρεύει στραπατσάδα, να πλέκει κασκόλ για τον σύζυγο, και να ονειρεύεται.
Θέλει να ζήσει κάποτε, όχι στη θάλασσα πια, αλλά σε μια φάρμα στα Τρίκαλα, απ' όπου κατάγεται, φυτεύοντας βιολογικά φασόλια.
Οδηγεί τρισάθλια, τραγουδάει μόνο στο μπάνιο, αλλά τουλάχιστον είναι άσος στην μπιρίμπα.
Οι επιτυχίες της κυκλοφορούν στη Νορβηγία και σε βιβλία (μέχρι να γίνουν ταινίες) από την H. Aschehoug & Co. (W. Nygaard). 
Στην Ελλάδα μόλις κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο της  "Το Γαϊδουράγκαθο"  από τις εκδόσεις Νεφέλη.

5. Χαϊκού* πέντε καταστάσεων

Ένα όνειρο.
Σαν ξύλο στο τζάκι σου.
Σιγοκαίγεσαι.

Στην καλύβα σου.
Στάχτη παραμονεύει.
Τρομοκρατείσαι.

Σαν μετανάστης.
Ξένος στο χωράφι σου.
Eξορίζεσαι.

Μια δροσιά σε ζει.
Η θάλασσα στα μάτια.
Ανυπομονείς.

Νυχτώνει νωρίς.
Θολό το σενάριο.
Αλλάζεις ζωή.

*Χαϊκού: Ιαπωνική ποιητική φόρμα. Συνήθως αποτελείται από τρεις ομάδες των 5, 7, 5 συλλαβών, οι οποίες τοποθετούνται σε τρεις στίχους.

6. “ΜΕΤΡΩ τους ΧΤΥΠΟΥΣ”

Χτύπος πρώτος... Οξύς.
Σε βλέπω να περιφέρεσαι μόνο, εγκαταλειμμένο, μικρό και φοβισμένο. Ένα κινούμενο κορμάκι με τα μικρά αυτάκια σου να ανεμίζουν στον αγέρα. Νιώθω τη ζεστασιά του κορμιού σου καθώς μικρή μπαλίτσα στην αγκαλιά μου κάτω από το μπουφάν όπως κατηφορίζουμε τη στράτα στο δάσος. Ανταμώνω το βλέμμα σου αλλά και το ένστικτό σου ότι κάτι φιλικό σε κουβαλάει.

Χτύπος δεύτερος... Αντανακλαστικός.
Πόσες αγκαλιές σε γυροφέρνουν σαν δοκιμάζεις τα πρώτα δειλά βήματα γύρω απ το τζάκι στο νέο σπιτικό σου. Η Παρουσία σου κατάφερε να μαζέψει ολόγυρά μια οικογένεια. Να την ενώσει ξανά.

Χτύπος τρίτος... ελαφρύτερος.
Σε βλέπω να με κοιτάς. Με εκείνα τα μάτια σου. Μικρός ακόμα αλλά πιο σίγουρος. Ρουφάς κάθε μου κίνηση. Κρυφά να σκάβεις με τα ποδαράκια σου το χώμα στον κήπο δίπλα στα δικά μου λαγούμια με τα φρέσκα φυτά. Σε μαλώνω να μην τα ξεριζώνεις με τη μουσούδα σου.

Χτύπος τέταρτος... βαρύς.
Μεγάλωσες. Τρέχεις πια λεύτερος, σίγουρος. Καλπάζεις αφηνιασμένος. Καταλαβαίνεις τη δύναμή σου να μεγαλώνει, να θεριεύει. Εκεί στην παλιά καλύβα δίπλα στη θάλασσα. Κουνάς την ουρά σου χαρούμενα σε εκείνον τον φτωχό μετανάστη που σε φιλεύει με ένα κομμάτι από το κουλούρι του.

Χτύπος πέμπτος... υπόκωφος.
Αγκαλιάζεις με τα μπροστινά σου πόδια τη μικρή σου Κυρά που κλαίει. Την φιλάς με κάθε τρόπο στα μάγουλά θέλοντας να αποδιώξεις το πόνο της. Κάνεις χίλια δυο να γίνεις ένα μαζί της. Φέρνεις τη μπαλίτσα σου στο στόμα δώρο να ξεχάσει ό,τι την πληγώνει. Γυρεύεις με κάθε τρόπο το χαμόγελό της.

Χτύπος έκτος... μονότονος.
Γίνεσαι άγριο θεριό ανήμερο. Ουρλιάζεις πρωτόγνωρα στο ξένο και επιθετικό χέρι που τολμά να απλωθεί επάνω στη μεγάλη σου Κυρά. Είσαι εκεί, φύλακας, παθιασμένος υπερασπιστής, αδιαφορώντας αν είσαι άοπλος ή πιο αδύνατος. Δεν λογάς τον κίνδυνο και αδιαφορείς για το κόστος. Ματώνεις αλλά νικάς. Και μετά, με τα κοφτά χαρούμενα γαβγίσματά σου δηλώνεις τη χαρά γλύφοντας τις πληγές σου.

Χτύπος έβδομος... σαν σούρσιμο.
Πως κάνεις έτσι σαν τρελός κι αλλοπαρμένος σαν επιστρέφουμε σπίτι...! πηδάς επάνω μας, μας αγκαλιάζεις, γυρίζεις σαν σβούρα στα πόδια μας. Για σένα ο χρόνος της απουσίας είναι μια ευθεία γραμμή. Δεν τον ξεχωρίζεις. Τον νιώθεις σκληρό αποχωρισμό. Και θέλεις να γιορτάσεις ξανά το αντάμωμα.

Χτύπος όγδοος... πνιγμένος.
Τα μάτια σου...! αχ καρδιά μου αυτά τα μάτια σου...! διάπλατα ανοιχτά, ζωγραφισμένα σαν δυό μεγάλα φεγγάρια που λάμπουν. Τόσο εκφραστικά. Έτοιμα να πουν τόσα μεγάλα κι αληθινά.

Αυτά σου του μάτια, τώρα παγωμένα. Γεμάτα απορία και πόνο. Με ένα απέραντο “γιατί” να κραυγάζει, να αντηχεί στα πέρατα της μέρας που ξημερώνει.
Τα μάτια σου λατρεμένε μου Φίλε, ψυχοπαίδι μου μεγάλο. Σκουπίζω απαλά το σφραγισμένο σου στόμα από τα υπόλοιπα του δηλητήριου που πήρε τη ζωή σου.
Είναι οι χτύποι που μετρώ στο χώμα που γράφουν το σενάριο των ύστατων στιγμών σου. Στην αγκαλιά μας. Πριν σε αποθέσω στην ανοιχτή Γη που σε καρτερεί στερνή σου φωλιά.
Το πρώτο χάραμα της αυγής φωτίζει το βλέμμα μου γεμάτο αίμα. Καλό σου ταξίδι...!
Με καρτεράνε λογαριασμοί πίσω μου για σένα.

Για να διαβάσετε τις συμμετοχές 7 - 14 πατήστε εδώ!

Για να διαβάσετε τις συμμετοχές 15 - 23 πατήστε εδώ!