Αίσθηση ελευθερίας

Μια πρωινή βόλτα στο δάσος, δεν είναι μόνο μια ευχάριστη ανάπαυλα από την καθημερινότητα, αλλά και μια εμπειρία που παραμένει ξεχωριστή όσες φορές κι αν επαναληφθεί.

Δεν έχει σημασία που είναι το δάσος. Αν είναι μεγάλο, ή μικρό. Σημασία έχει να καταφέρεις να πιάσεις εκείνον το μυστικό κώδικα που εκπέμπει, να καταφέρεις να τον αποκρυπτογραφήσεις και να κατορθώσεις να αφεθείς στη γαλήνη του. Να  παραδοθείς  άνευ όρων στην απόλαυση που θα σου προσφέρει και ταυτόχρονα να διατηρήσεις όλες σου τις αισθήσεις σε πλήρη εγρήγορση, ώστε να μη χάσεις τίποτα από όσα θα σου φανερώσει. Γιατί έχει πολλά να σου φανερώσει. Παρόλα αυτά δε θα στα δείξει όλα. Όσα όμως σου επιτρέψει να δεις θα είναι σπουδαία!

Μπορεί οι αισθήσεις να μπαίνουν σε επιφυλακή, αλλά το σώμα χαλαρώνει και το μόνο άγχος που απομένει είναι να μη χάσεις απ' τα μάτια σου το φλύαρο σκίουρο που βάλθηκε να παίξει μαζί σου ένα ιδιότυπο κρυφτό. Σε καλεί από ψηλά, κι όταν σηκώνεις όλο προσδοκία το κεφάλι σταματά. Αυτό επαναλαμβάνεται πολλές φορές, μέχρι εκείνος να βαρεθεί και να παρατήσει το παιχνίδι. Τότε μόνο θα τον δεις. Θα πιάσεις με την άκρη του ματιού σου την αστραπιαία κίνησή του καθώς κατεβαίνει από το δέντρο και λίγο πριν απομακρυνθεί, θα σταθεί να σου αντιγυρίσει το βλέμμα, παίρνοντας ύφος νικητή. 

Το απαλό θρόισμα των φύλλων θα αφηγείται ψιθυριστά τις δικές του ιστορίες, ενώ ο ανεπαίσθητος ήχος του φύλλου που αποκολλάται από το κλαδί για να προσγειωθεί πάνω στα ήδη ξερά, με έναν άλλον ήχο πιο διακριτό αυτή τη φορά, θα δίνει τον τόνο στον περίπατο, αλλά και στη μελωδία του δάσους. Τα τερετίσματα των πουλιών θα σε κάνουν να σηκώνεις διαρκώς το κεφάλι, αναζητώντας την πηγή τους και θα κρατήσεις την ανάσα σου στο άκουσμα της εξαίσιας τρίλιας.

Τα βήματα γίνονται όλο και πιο ανάλαφρα όσο προχωράς στην καρδιά του δάσους. Οι ρυθμοί σου συγχρονίζονται με τον αιώνιο ρυθμό του και οι σκέψεις αποκτούν τη σβελτάδα του σκίουρου και φεύγουν μακριά. Εδώ σημασία έχουν μόνο όσα μπορείς να νιώσεις. 

Κι αυτό που νιώθεις με τη μεγαλύτερη ένταση είναι η αίσθηση της ελευθερίας που σε μεθά και η απόλυτη χαρά που τη συνοδεύει. Ο ενθουσιασμός για όσα σου αποκαλύπτονται, μα και η προσμονή για εκείνα που παραμένουν κρυμμένα. Αφουγκράζεσαι με προσοχή κάθε μικρή κραυγή που σκίζει τη σιγαλιά, κάθε τυχαίο, ή μη, κελάηδισμα.  

Το βλέμμα σου στέκεται πότε στα κλαδιά που η κίνηση μικρών πλασμάτων τα κάνει να σείονται και πότε στο στρωμένο με φύλλα και κουκουνάρια έδαφος.

Φυλακίζεται για λίγο στον ιστό της αράχνης. Οι πρωινές ηλιαχτίδες τον κάνουν να λάμπει και να μοιάζει με δίχτυ που απλώθηκε να πιάσει ευχές. Αιχμάλωτός του ο μικρός σπόρος που δεν είναι παρά ευχή ζωής.

Το φως κάνει τα πάντα να αποκτούν άλλη διάσταση και το μικρό λευκό φτερό συνεχίζει να δίνει την αίσθηση του πετάγματος κι ας είναι σκαλωμένο πάνω στο κλαδάκι.

Και το χρώμα! Το υπέροχο μωβ, σπάει θριαμβευτικά την ηρεμία του πράσινου, μόνο και μόνο για να κάνει την καρδιά να αναπηδήσει χαρούμενη.

Κυκλάμινα ξεπροβάλλουν από παντού για να θυμίσουν πως το φθινόπωρο τους ανήκει δικαιωματικά.

Δειλά δειλά στην αρχή, αλλά πιο αποφασισμένα όσο προχωράει η εποχή, ετοιμάζονται να κυριαρχήσουν και πάντα, μα πάντα το καταφέρνουν.

Βγαίνοντας απ' το δάσος οι εικόνες του σε ακολουθούν. Η ενέργειά του έχει ποτίσει όλο σου το κορμί και ξέρεις πως σου έκανε ένα ακόμα δώρο, πολύ σημαντικό.

Νιώθεις τη δύναμή του σε κάθε σου κύτταρο κι αισθάνεσαι πως κατέχεις μυστικά που κανείς άλλος δε γνωρίζει. Μυστικά που μόνο σε όποιον έχει μπει βαθιά μέσα στο δάσος αποκαλύπτονται.

Βγαίνεις χαμογελώντας, με τη σιγουριά πως ό, τι κι αν γίνει, τα κυκλάμινα θα επιστρέφουν κάθε φθινόπωρο, κι εσύ θα επιστρέφεις στο δάσος.