Οι δυο μικρές

Οι δυο μικρές 

Αγάπης σπόρος έπεσε στα άγουρα τα χρόνια

και δυο μικρές τον φρόντισαν με παιδικά χεράκια.

Έτσι γεννήθηκε αγνά μία βαθιά φιλία,

ρίζωσε μέσα την καρδιά, άνθισε με τραγούδια

και  στη χαρά του παιχνιδιού, έδεσε  μ' αρμονία.

Στο πείσμα δοκιμάστηκε, βαπτίστηκε στο κλάμα,

μα  ένα χαμόγελο γλυκό, ένα απλωμένο χέρι,

τα σύννεφα όλα έδιωχνε και στέγνωνε το δάκρυ.

Μεγάλωσαν οι δυο μικρές, χωρίστηκαν οι δρόμοι, 

ταξίδεψαν σε πέλαγα, κρύφτηκαν σε παρέες.

Σαν σμίγουν όμως πάντοτε τα χνάρια ακολουθούνε.

Τα ίχνη όλα ψηλαφούν που άφησαν στον κόσμο

και ξεκινούν απ' τα παλιά, εκείνα τα δικά τους.

Θυμούνται τα παιχνίδια τους, κούκλες, μπαλόνια, τόπια

θρανία που μοιράστηκαν, φίλους, δασκάλους, λόγια

και σε νυχτέρια στην ακτή κρύβουν τα μυστικά τους.

Γεύονται πάλι απ' την αρχή όσα θα τις ενώνουν

Τι κι αν τις χώρισε η ζωή, αυτές κι αν μεγαλώνουν;

Μια γεύση από βανίλια, μια μυρωδιά βιβλίου

μια ροζ τριανταφυλλιά κι ένα ανθισμένο κρίνο

θα τις γυρνάει στα παλιά, σ' όσα μαζί αγαπήσαν.

Κι όσα χώρια έζησαν, μοιράζονται κι εκείνα,

ομολογούν τα όμορφα και τα όνειρα που κάνουν,

ξορκίζοντας τα άσχημα εκεί πάνω στην άμμο.

Αυτή ήταν η δεύτερη συμμετοχή μου στο 17ο Συμπόσιο ποίησης που διοργάνωσε με επιτυχία η Αριστέα από το blog "Η ζωή είναι ωραία"
Θέλω να ευχαριστήσω όσους την ξεχωρίσατε και φυσικά να πω πολλά ευχαριστώ στην Αριστέα για την άψογη φιλοξενία!