Τα πιο όμορφα σκουλαρίκια είναι "Φούξια"!

Έχω μια γλάστρα που στα μάτια μου μοιάζει πολύτιμη.

Και πώς να μην είναι, αφού ανθοφορεί θησαυρούς;

Την έχω εδώ κι ένα μήνα περίπου και με έχει γεμίσει αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια. 

Πώς κάτι νέο, μπορεί να φέρει μνήμες από τα παλιά;

Πολύ εύκολα, αφού τότε οι αυλές των σπιτιών που αντηχούσαν από τα παιχνίδια μας και μας πρόσφεραν χώρο, ομορφιά, μα προπάντων σιγουριά,  ήταν γεμάτες από τέτοιες πολύτιμες γλάστρες.

Και δεν ήταν σπάνιες οι φορές που στα κλεφτά κόβαμε ένα δυο σκουλαρίκια από τις γλάστρες, που κάποιες μπορεί να ήταν αυτοσχέδια φτιαγμένες ακόμα κι από τενεκέδες ασπρισμένους με ασβέστη, ή βαμμένους στο χρώμα που προτιμούσε κάθε νοικοκυρά, όμως έκρυβαν, ή μάλλον φανέρωναν με καμάρι τους θησαυρούς που περιείχαν!

Γεμάτη σκουλαρίκια η γλάστρα μου και κάθε μέρα λάμπει στο φως θυμίζοντάς μου πολλά.

Και μπορεί το χρώμα των τωρινών μου σκουλαρικιών να διαφέρει από εκείνο το πιο έντονο λιλά των παιδικών μου χρόνων, αλλά δεν έχει σημασία.

Σημασία έχει πως μόλις αντίκρισα εκείνο το μικρό γλαστράκι με τα τόσο ιδιαίτερα άνθη, γέμισε το μυαλό μου με εικόνες του χθες.

Και ήταν αναπόφευκτο να το αποκτήσω! 

Όταν το αγόρασα είχε μόνο μπουμπούκια, μα όταν τακτοποιήθηκε στη μεγαλύτερη πήλινη γλάστρα, που μόλις είχε μείνει ορφανή από τη γαρδένια που φιλοξενούσε, σαν πολύ να του άρεσε, απλώθηκε με άνεση και άρχισε να μεγαλώνει μέρα με τη μέρα.

Τα μπουμπούκια έγιναν περισσότερα, μετά άρχισαν να ανοίγουν και από τότε είναι γεμάτο άνθη και θα είναι για πολύ καιρό. 
Κάθε τόσο κάποια λουλούδια πέφτουν νικημένα από τη φθορά, νέα μπουμπούκια όμως ανατέλλουν συνεχώς και παίρνουν τη θέση τους σε έναν κύκλο που θα κρατήσει όλο το καλοκαίρι, ελπίζω και λίγο παραπάνω!

Φούξια, ή κοινώς σκουλαρικιά λέγεται το φυτό μου κι ευτυχώς είναι πολυετές και θα το χαίρομαι για χρόνια!

Δε χρειάζεται ιδιαίτερη φαντασία για να καταλάβουμε γιατί ονομάστηκε σκουλαρικιά, μια και τα άνθη του που γέρνουν προς τα κάτω θυμίζουν έντονα τα συγκεκριμένα κοσμήματα!

Η περιποίησή του δεν απαιτεί πολλά! 

Ζητάει μόνο "γη και ύδωρ", άντε και κάποια στήριξη γιατί βαραίνει πολύ.

Και πώς να μη βαραίνει δηλαδή, που συνεχώς κυοφορεί την ομορφιά;

Αγαπά το φως, αλλά αν το βλέπει ο μεσημεριανός ήλιος, μπορεί να γίνει δύστροπο και αυτό καλό είναι να το αποφύγουμε, όπως και τον μεσημεριανό ήλιο δηλαδή!

Βλέπετε, δεν του αρέσουν καθόλου οι υπερβολές, κι ας υπερβάλλει αυτό συνεχώς με την ομορφιά του!

Κι αν θέλουμε να υπερβάλλει κάθε άνοιξη και καλοκαίρι, φροντίζουμε να το προφυλάξουμε το χειμώνα από τον δυνατό άνεμο!

Σε αυτό που δεν υπερβάλλει καθόλου, είναι η τιμή του, που ξαφνιάζει ευχάριστα!

Το όνομά του το πήρε από τον Γερμανό βοτανολόγο Leonhard Fuchs κι όχι από το χρώμα του.

Άλλωστε το συναντάμε σε αποχρώσεις και άλλων χρωμάτων, ροζ, λευκό και φυσικά το λιλά που πρωταγωνιστεί πιο έντονα απ' όλα στις δικές μου αναμνήσεις!

Η σκουλαρικιά μου θύμισε πολλά κι έτσι βρήκε εύκολα τη θέση της στο μπαλκόνι μου και μπήκε μετά από χρόνια πάλι στη ζωή μου!

Εσείς έχετε πάθει κάτι παρόμοιο με ένα απλό λουλούδι;